ΕΤΣΙ ΕΡΗΜΗΝ ΖΗΣΑΜΕ

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ


ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΛΥ ΓΝΩΣΤΟΣ

Γνωριστήκαμε νύχτα σ’ ένα καφενείο κάτω από συνθήκες σχεδόν
   μυστηριώδεις
από τότε ερχόταν συχνά, ιδιαίτερα μετά το έγκλημα έτρεξε
   αμέσως
«ποιός είσαι;» ρώτησα, «είμαι ο επόμενος», μου λέει και θα
   περνούσαν χρόνια για να καταλάβω,
εκείνον τον καιρό έψαχνα να βρω κάτι που είχα χάσει (αν το βρω,
   ίσως σωθώ – ίσως σωθεί κι η ανθρωπότητα)
ή κοίταζα τα φωταγωγημένα τραμ μέσα στα παιδικά μου βράδια
«ποιός είσαι;» τον ικέτεψα, «θα το μάθεις, μου λέει, μα όταν
   θά ’ναι αργά, ανατρίχιασα – έτσι ερήμην ζήσαμε.

Στη στροφή του δρόμου σταθήκαμε κάτω από ένα φανάρι
   και κοιταχτήκαμε σιωπηλά, με μίσος.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη παλιά ιστορία αιώνων.



Από την ποιητική συλλογή: «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα» (1987).
Από τo βιβλίο: Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση», τόμος τρίτος 1979-1987, Kέδρος, Αθήνα 1991, σελ. 373.