ΕΝΑ ΑΛΟΓΟ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ

Σ’ αυτό το αέτωμα τί ωραία που συμπλέκονται άνθρωποι
    κι άλογα –
μέλη γυμνά, γωνίες, καμπύλες, οι θεσπέσιες στάσεις των
    ποδιών, οι χαίτες·
τα μάρμαρα αναπνέουν, αχνίζουνε στον ήλιο. Ένα άλογο
    αφηνιάζει,
πηδάει το φράχτη, τριποδίζει. Πίσω του τρέχουν νεαροί
    επαρχιώτες
βγαίνοντας απ’ τα λαϊκά λουτρά. Τ’ άλογο φτάνει στ’ ακρογιάλι,
υψώνει το λαιμό, κοιτάει τη θάλασσα· ο ορίζοντας σπιθίζει·
ένα πλοιάριο μ’ εκδρομείς περνάει άκρη άκρη· παίζουν κιθάρες·
ρίχνουν ποτήρια στο νερό, σαλεύουνε μαντίλια. Ο θάνατος
ανύπαρκτος μέσα στη διαφάνειά του, εδώ που βασιλεύει
το απόλυτο λευκό, κι ένα άλογο παρατηρεί την απεραντοσύνη,
ενώ στο πίσω αριστερό του πόδι λάμπει το κομμένο του
    σκοινί σα βραχιόλι.

                     Αθήνα, 30.ΧΙΙ.79



Από την ποιητική συλλογή «Έφυγαν» (1978-1979).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΔ΄, Κέδρος, Αθήνα 2007, σελ. 270.