ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ

 

Πλην όμως είναι ακόμα πιο θλιβερό, πολύ πιο θλιβερό.

Θλιβερό σαν το κλαδί που του πέφτουν οι καρποί του ανώφελα.

Κι ακόμα θλιβερότερο, ακόμα. Σαν εκείνον τον αχνό

που βγαίνει από το χώμα αποπνέοντας έπειτα και τον νεκρό πολφό.

Σαν εκείνο το χέρι που σηκώνεται απ’ το ξαπλωμένο σώμα

και το μόνο που θέλει είναι να χαϊδέψει τα φώτα,

το λυπημένο χαμόγελο, τη βελούδινη και αμίλητη νύχτα.

Φως της νύχτας στο κορμί το ξαπλωμένο, το άψυχο.

Ψυχή έξω, ψυχή έξω απ’ το σώμα, ιπτάμενη

απαλά-απαλά πάνω από τη θλιβερή εγκαταλελειμμένη μορφή.

Ψυχή όλο γλυκιά ομίχλη, ψυχή αιωρούμενη

επάνω από τον παλιό της εραστή, σώμα ανυπεράσπιστο

που κάτωχρο ψύχεται τις ώρες τις νυχτερινές

και μένει ήρεμο, μόνο του, ευγενικά άδειο.

 

Ψυχή ερωτική που αγρυπνάει και χωρίζεται

διστακτικά, και τελικά φεύγει με εκδήλως τρυφερή ψυχρότητα.

 

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.