Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΛΟ ΧΑΡΤΙΟΥ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΛΟ ΧΑΡΤΙΟΥ

 

Σπαραξικάρδια ατυχία!

Αρθούρος Ρεμπώ

 

Αυτό που εγώ νιώθω δεν είναι θάλασσα. Αυτό που νιώθω εγώ δεν είναι τούτο το δίχως αίματα κοντάρι που γράφει επάνω στην άμμο. Όταν τα χείλη υγραίνονται, τα γαλάζια γράμματα φτουράνε περισσότερη ώρα στα μάτια. Οι παλίρροιες ακούνε, γνωρίζουν δε ότι η βασιλεία τους είναι όλη κι όλη ένα φιλί, και ελπίζουν να νικήσουν την αγνότητά σου χωρίς φεγγάρι με τη δύναμη βελούδινων επιφανειών και αντικειμένων. Μι’ αχηβάδα, μια θαλάσσια λυχνία, μια κρυμμένη ψυχή θα χόρευε μόνη της, χωρίς καβαλιέρο. Μην αποκοιμηθείς στο ποτήρι, γιατί οι άρπες θα σε γκρεμίσουν στην άβυσσο. Τα μάτια των ψαριών είναι κουφά και πάλλονται αδιαφανή επάνω στην καρδιά σου. Από ψηλά με καλούν πορτοκαλόχρωμοι αρπισμοί, που σβήνουν το πράσινο των τραγουδιών. Μια γαλανή επιβεβαίωση, μια ενσαρκωμένη επιβεβαίωση, μια άλλη βιολετιά, κι έπειτα ο φλοιός του κόσμου παραιτείται από την ίδια του τη συνείδηση. Αν πλαγιάσω στη θάλασσα, όλα τα κοράλλια θα συναντηθούν στο μέτωπό μου ως δυνάμει απαντήσεις. Για τ’ ανεξιχνίαστα βάθη, το όποιο χέρι είναι ένα λευκότατο βάλσαμο. Αυτά τα στρογγυλά στόματα αναζητούν δαχτυλίδια για να βαφτούν αυτοστιγμεί, μια κι έξω. Κάτω όμως από τα νερά το πράσινο των ματιών είναι πένθος. Οι κόμες των σειρήνων φτάνουν στους αστραγάλους μου και με γαργαλάνε σαν παραμύθι. Ναι, περιμένετε, παρακαλώ, να αποσύρω τούτα τα παλιά χαρακτικά. Περιμένετε να στραγγιχτεί τ’ όνομά μου, να στειφτεί η αδιαφορία. Κι εγώ, ναι, περιμένω ένα κλικ, ένα κρακ, ένα ξύσιμο στη φτέρνα, έναν καπνό στην επιφάνεια. Το σήμα όλων των επαφών, όλων των αγγιγμάτων. Χαϊδεύω μια μελωδία: τί ωραίος, μα τί ωραίος μηρός! Αρκετά, κύριοι, φτάνει: το λουτρό δεν είναι δημόσιο πράγμα. Ο ουρανός εκπέμπει τη διαμαρτυρία του σαν εκτόπλασμα. Κλείσε τα μάτια σου, ασχήμια, και θρήνησε τα ονείδη σου. Είμαι αυτός που επινοεί τις δηλώσεις από πίσω, αυτός που κατηγορεί το υπέδαφος για τα ανοιχτά, τα εξόφθαλμά του λάθη. Εγώ, ναι, είμαι αυτός που εγνώριζε απ’ τα πριν ότι η θάλασσα θα υψωνότανε σαν επιτύμβια στήλη. Η ξηρότητα της κλοπής μου είναι τούτη η ποταπότατη άβυσσος, όπου και στριφογυρνάνε τα σκουλήκια. Τα σάπια ψάρια δεν είναι νεκρή φύση. Η κατακόρυφη θάλασσα αποκαλύπτει τον πέτρινο ορίζοντα. Ρίξε μια ματιά και θα πεισθείς για όλη την τρομώδη φρίκη σου. Απίθωσε τα μάτια σου στα χέρια σου και κατόπιν μέτρα με τα δάχτυλά σου τις σκέψεις σου. Κι αν τυχόν επιθυμείς να μάθεις τη μοίρα του ανθρώπου, ξέχνα ότι το ατσάλι δεν είναι απλό στοιχείο.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.