Κράτα μου μια θέση στο χείλος του γκρεμού Θε μου πόσο μ’ αρέσει το βάθος του κενού. Νιώθει η ψυχή μου του Σύμπαντος πνοή κι όλη η ζωή μου μια άγρια κραυγή. Γίνομαι αγρίμι στο χείλος του γκρεμού, τα δάκρυα μια λίμνη στα μάτια τ’ ουρανού, μα έχω εξοπλίσει τη θνητή καρδιά μου με τσιγγάνων τη φύση κι όλα τα όνειρά μου, όνειρα αλήτες στους δρόμους της ζωής στο κενό σαν δύτες να πέφτουν θα τα δεις…. Είμαι στάχτη, σκόνη στο φως μέσα στα μάτια σου ίσκιος τυφλός. Κρύβω του πεδίου την πολυχρωμία γκρίζο πλέγμα σε δομική αταξία. Μετέωρο κτίσμα στην άκρη του βάλτου με την ψυχή μου στα πρόθυρα ενός σάλτου προς το κενό μιας ανόητης αυθαιρεσίας αναιρώντας τα δόγματα κάθε αυθεντίας. Πέφτω, τσακίζομαι, βουτάω στο αίμα και μπροστά στα μάτια σου το γκρίζο πλέγμα ολάνθιστο τριαντάφυλλο κόκκινου δειλινού μοσχομυρίζει στις υπόνοιες του νου, στα σοκάκια της σκέψης όπου αλητεύει η παιδικότητά σου, που τόσο ζηλεύει την ανόητη αυθαιρεσία που με σκοτώνει δίνοντάς μου αξία κι ας είμαι σκόνη! Τώρα λαμπιρίζω αμυδρά στο φως… Χρυσόσκονη, σκορπίσω, τρελός χαρταετός μέσα στο ενθουσιώδες ανέμισμά μου κράτα μες στα χέρια σου τα λυτά σκοινιά μου. Να ‘σαι το σημείο της αναφοράς μου, κίνητρο και δύναμη της περιφοράς μου!
Κάποτε είχα κι εγώ έναν Χαρταετό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφιέρωση...
Κράτα μου μια θέση
στο χείλος του γκρεμού
Θε μου πόσο μ’ αρέσει
το βάθος του κενού.
Νιώθει η ψυχή μου
του Σύμπαντος πνοή
κι όλη η ζωή μου
μια άγρια κραυγή.
Γίνομαι αγρίμι
στο χείλος του γκρεμού,
τα δάκρυα μια λίμνη
στα μάτια τ’ ουρανού,
μα έχω εξοπλίσει
τη θνητή καρδιά μου
με τσιγγάνων τη φύση
κι όλα τα όνειρά μου,
όνειρα αλήτες
στους δρόμους της ζωής
στο κενό σαν δύτες
να πέφτουν θα τα δεις….
Είμαι στάχτη, σκόνη στο φως
μέσα στα μάτια σου ίσκιος τυφλός.
Κρύβω του πεδίου την πολυχρωμία
γκρίζο πλέγμα σε δομική αταξία.
Μετέωρο κτίσμα στην άκρη του βάλτου
με την ψυχή μου στα πρόθυρα ενός σάλτου
προς το κενό μιας ανόητης αυθαιρεσίας
αναιρώντας τα δόγματα κάθε αυθεντίας.
Πέφτω, τσακίζομαι, βουτάω στο αίμα
και μπροστά στα μάτια σου το γκρίζο πλέγμα
ολάνθιστο τριαντάφυλλο κόκκινου δειλινού
μοσχομυρίζει στις υπόνοιες του νου,
στα σοκάκια της σκέψης όπου αλητεύει
η παιδικότητά σου, που τόσο ζηλεύει
την ανόητη αυθαιρεσία που με σκοτώνει
δίνοντάς μου αξία κι ας είμαι σκόνη!
Τώρα λαμπιρίζω αμυδρά στο φως…
Χρυσόσκονη, σκορπίσω, τρελός χαρταετός
μέσα στο ενθουσιώδες ανέμισμά μου
κράτα μες στα χέρια σου τα λυτά σκοινιά μου.
Να ‘σαι το σημείο της αναφοράς μου,
κίνητρο και δύναμη της περιφοράς μου!
Καλό σου βράδυ...