ΘΗΡΑΜΑΤΑ

Δ.Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ


ΘΗΡΑΜΑΤΑ

           Θύμηση του Ανδρέα Μπρετόν


Ουρανοδρόμοι επισκέπτες ή αγροί της νύχτας είναι οι
  ερωτικές ενδοσκοπήσεις και τ’ απροσδόκητα καλέσματα
  με το κενό τους
Που μέσα του ασφυκτιά το άλλο κενό
Το κενό απ’ το αντίκρισμα της οικουμένης ή του αποχωρούντος
  μοναχού στα επουράνια

Η στέρησή τους θα εσήμαινε σεισμούς και θα εσήμαινε άφωνα
  ερείπια γιγάντια στην πτώση τους και αποτρόπαια στην όψη

Τα φανερά θηράματα των πόθων
Οι φανερές αρπάγες των σταυρών
Η φανερή εξέγερση του πλήθους που παίζει με ένα περιστέρι
Ω αυτές τις πίκριες απεχθάνεται η γεύση κι αυτά τα καμώματα
  της προσωπικής ζωής του καθενός που δεν τα συνοδεύει
  ένα βιολί χαράματα ή εσπέρα
Γιατί καμιά εσπέρα δεν θ’ αφήσει να της πάρουν το σταυρό
  του μαρτυρίου της
Ποιός είναι εκείνος που δεν κάνει το ίδιο όταν άστεγος ανακαλύπτει
  σκαλοπάτια και πόρτες μιάς ζωής περιφρονημένης
Από το πρώτο αλλιώτικο άνοιγμα των ματιών
Κι από την πρώτη αρρυθμία της καρδιάς κατά την αποπλάνηση και
  ύστερα απογείωση του σώματος

Με κόπο λοιπόν ο καθένας μέσα του βυθίζει τους βραχίονές του
Και μάταια παλεύει ν’ αδειάσει σαν από βαρέλι τη μούργα
  το κατακάθι του
αν πηγαίνει προς το θάνατο και την απελπισία προς το χιούμορ
και το ύψος την κατάδυση σ’ ωκεανούς και σε ουρανούς
  προς το λαό και τους ιερείς
Στιγμή δεν το αποχωρίζεται
Κι αν εξαφανιστούν τα πάντα το κατακάθι ουδέτερο και αιώνιο
  είναι ο υπέρτατος ύμνος του εαυτού μας
Ο ρυθμός που ισορροπούν τα βήματά μας τα λόγια και οι πλεύσεις
  κάθε νοήματος
Αθάνατο αιωνόβιο εμάς τους θνητούς μας μεταβάλλει σε τρυφερά
  λουλούδια και άκακα όντα ή σε γενναίους σε δολοπλόκους
  σε περιφρονητές της ξένης δυστυχίας και της δικής μας

Αιωνόβιο αναδίνει όλες τις δυσοσμίες αλλά και όλες τις ευωδιές
  παραδεισένιων κήπων

Το βάρος του τότε έχει κάτι απ’ την αερένια ερωτιάρικη μέθη και
  πότε είναι ανάλγητο όταν από κάτω του σφαδάζει ένα
  πρόβατο με τα έντερα έξω

Κατά τις περιστάσεις είμαστε το θηλυκό του και αυτό είναι
  το αρσενικό μας
Και τότε αλληλοψιθυρίζουμε τρυφερές φωνές και λαχταριστές
  ξαγρύπνιες
Φτάνουμε ως τα προσανάμματα της ευωχίας μα την τελευταία
  στιγμή χιαζόμαστε μ’ ένα άλλο ζευγάρι που βάζει ανάμεσά μας
  την άβυσσό του

Του έχουν δώσει πολλά ονόματα: υποσυνείδητο, ηλιακό πλέγμα
Βαθιά συνισταμένη εγκεφαλικών κέντρων που λούζονται μέσα στη
  γύρη των πανσέδων και τα βράδια ξαποσταίνουν πάνω
  στην πουπουλένια σφαίρα του αχανούς

Εγώ το είπα κατακάθι μα θα μπορούσα να το πω μαγνητικό
  πυρήνα πνεύματος
Ελικόδρομη γύρω από κάθε πλάσμα του θεού φλογάτη έκσταση
Μελίσσι μέσα σε απλησίαστες βραχοκοιλάδες
Αξέχαστη κραυγή τουφεκισμένου πλάι σ’ ένα πουρνάρι
Ομιλία που κανείς ουρανός δεν εννοεί
Κούφιο αντηχείο αρχαίας εξόντωσης για ένα στρέμμα ή μιά
  ωραία Ελένη
Μυστηριώδη βατράχια μέσα στα καλάμια που ανάβουν οργασμούς
  κάτω από ψιχάλες κι άδράχτια αστροφεγγιάς

Κι ακόμα θα μπορούσα να το πω συμπυκνωμένη Σπάρτη σ’ ένα
  φωνήεν που η επανάληψή του ελευθερώνει ένα τριζόνι
Κι ανοίγει τις δικλείδες ταξιδιών.



Από την ποιητική συλλογή: «Ποίηση, 2», Εκδόσεις Γνώση, Αθήνα 1981, σελ. 92-94.