Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΚΑΙ Η ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΚΑΙ Η ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ


Ο ΚΥΡ-ΑΝΤΩΝΗΣ

Ο κυρ-Αντώνης πάει καιρός που ζούσε στην αυλή
μ’ ένα κανάτι κι ένα κρεβάτι και με κρασί πολύ
Είχε δυο μάτια γαλανά κι αχτένιστα μαλλιά
κι ένα λουλούδι πάντα φορούσε στα ρούχα τα παλιά
Αχ κυρ-Αντώνη πώς σ’ αγαπάμε και μαζί σου τ’ άστρα πηδάμε
Τις φωτιές για σένα μετράμε ώσπου να ’ρθει βροχή
Και τον θυμό σου πάντα ξεχνάμε σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε
σαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή

Ο κυρ-Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί
γιατί το βράδυ στα όνειρά του θέλει να θυμηθεί
Ότι ποτέ δεν έζησε, μες στ’ όνειρό του ζει
μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο τον βρίσκει η χαραυγή
Αχ κυρ-Αντώνη πώς σ’ αγαπάμε και μαζί σου τ’ άστρα πηδάμε
Τις φωτιές για σένα μετράμε ώσπου να ’ρθει βροχή
Και τον θυμό σου πάντα ξεχνάμε σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε
σαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή

Μα ένα βράδυ ο κυρ-Αντώνης στρώνει να κοιμηθεί
κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε στην πόρτα να βρεθεί
Μα ο κυρ-Αντώνης δεν θα βγει ποτέ του στην αυλή
αφού για πάντα μες στ’ όνειρό του θέλησε πια να ζει