ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ (1879-1932)
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
Δεν ξέρω πώς να σου το ειπώ. Μα ο δρόμος, χθες το βράδυ,
μες στη σταχτιά τη συννεφιά σα θέατρο είχε γίνει.
Μόλις φαινόταν η σκηνή στ' ανάριο το σκοτάδι
και σα σκιές φαινόντανε μακριά μου οι θεατρίνοι.
Τα σπίτια πέρα κι οι αυλές και τα κλωνάρια αντάμα
έλεγες κι ήταν σκηνικά παλιά και ξεβαμμένα,
κι εκείνοι εβγαίναν κι έπαιζαν τ' αλλόκοτό τους δράμα,
κι άκουγες βόγκους κι άκουγες και γέλια ευτυχισμένα.
Εγώ δεν ξέρω. Εβγαίνανε κι εσμίγαν κι επαγαίναν
κι ήτανε μια παράσταση και θλιβερή κι ωραία.
Κι έβγαινε, Θε μου! κι η νυχτιά καθώς επαρασταίναν,
κι έβγαινε, Θε μου κι έριχνε τη μαύρη της αυλαία.
Ο ποιητής, Δημήτριος Σύψωμος, αφιερώθηκε σύψυχα στον Πειραιά:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιε στου γιαλού τη σκοτεινή ταβέρνα το κρασί σου,/σε μι' άκρη, τώρα π' άρχισαν ξανά τα
πρωτοβρόχια/πιε το με ναύτες και σκυφτούς ψαράδες αντικρύ σου,/ μ' ανθρώπους που βασάνισε κι η θάλασσα κι η φτώχεια.
Έχουμε πολλούς λόγους να αγαπάμε τον Πειραιά. Ο Πορφύρας είναι ένας επί πλέον.
ΑπάντησηΔιαγραφή