ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΑΝΑΤΕΘΗΚΕ Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ


Του Μαγιακόφσκη στίχος μέγας!
Τον διάβασα παιδί, και μού ’χει
στον νου μου σφηνωθεί. Βελούχι
να με ποτίζει, και (σαν Βέγας

π’ αστράφτει) μέσα μου τον έχω.
Μα ο θαυμασμός στο φθόνο λήγει,
κι οι φθονητές δεν είν’ και λίγοι –
και θέση ηγήτορος κατέχω

εγώ, που από εύνοια της τύχης
τεντώνω της λύρας τα νεύρα
με ρίμες που ψευτοεφεύρα,
σαν είταν χαμηλά ο πήχυς

των απαιτήσεων ακόμα.
Η λεξοφάμπρικα δική μου
ποθώ να γίνει, ενώ δοκίμου
πτυχίο καν δεν πήρα. Βρώμα

και δυσωδία των σκωλήκων
στο μέλλον ίσως καταντήσει
η ποιητική μου, πού ’χει ντύσει
κοινοτοπίες με Κιλίκων

και Πάρθων ρούχα – ε, ναι, το ξέρω!
Τη φάμπρικα, όμως, τήνε θέλω!
(με ανάθεση ή και δίχως…) Μέλλω
να βγάνω λέξεις, να προφέρω

συμπάντων είδωλα, να λυώνω
μετάλλων ύλες… να ολισθαίνει
το μέτρο μου προς άλλα σθένη
με μόνο του οδηγό τον φθόνο

που νιώθω για τρανά μεγέθη
σαν του Βλαδίμηρου. Κ α ι ο Εσσένιν
μου αρέσει – τ ο ν φ θ ο ν ώ… Εις ξένην
γαίαν θα με θάψουνε τα φθόνια μου έθη…