Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2007

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ: ΤΡΙΑ ΙΤΑΛΙΚΑ ΕΓΚΩΜΙΑ




ΣΟΝΕΤΤΟ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟ ΣΤΟΝ ΔΑΝΤΗ
(με ομοιοκαταληξίες προσυμφωνημένες)

Ό,τι στο υγρό –γύρω– στοιχείο πλανιέται… στου αχανούς
βασίλειου τα νερά... και ό,τι άλλο εδώ στη γη εγεννήθη...
και ό,τι νογάει και ό,τι αναπνέει, και παίρνουν σάρκα οι μύθοι,
του Δάντη ο αλαφροΐσκιωτος τά ’χει ιστορήσει ο νους.

Ενώπιόν του όλοι εκστατικοί· εγώ κρίνω αλαργινούς
τους άλλους... όλους... και υστερογενείς. Και αν εβουλήθη
τινάς να μην του είναι θιασώτης πιστός, κατά τα ήθη,
οπού κρατούν, τον δείχνω ως ύπουλο ερπετό... Φανούς

και φρυκτωρίες θαρρετά φέρ’τε εδώ... Των ορατών
και πάντων των αοράτων, εξ εφόδου, αιχμαλωτίζει
τες τύχες, με άσμα και με νου, εν τη ρύμη των ετών.

Και ιδού η Κόλαση, τώρα, όπου την αθωότητα καις...
Και ιδού ο Παραδειγματισμός που απλώς μας φοβερίζει...
Και ο Βίος ιδού ο τρισόλβιος που βαίνει εις το διηνεκές.



ΣΟΝΕΤΤΟ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΑΡΧΗ
(με ομοιοκαταληξίες προσυμφωνημένες)

Λάουρα ίσον Δάφνη... Άλλου ποιανού οι σκοποί, έτσι, την ψυχή
θλίβουν, αν μη τα μινυρίσματα του Υμνωδού Ε κ ε ί ν η ς ;...
(Σκοποί όπου κλείνουν αιώνων πέντε ζωή και όπου διακρίνεις
ιστορημένα μύχια πάθη – πέλαγο!... βροχή!...)

Τον φέρνει ο νους μου να βαδίζει σκεφτικός... Παχύ
στα πόδια του λιβάδι ασφόδελοι και τση γαλήνης
βιολέτες... Μόνο η Δάφνη είταν γι’ αυτόν... Και αν τες συγκρίνεις,
ούτε Ρόζα και ούτε Κρινιώ φτουράν εδώ... Αντηχεί

δε ο στίχος του και, μέσα, νιώθω ανέγνωρη λαχτάρα,
και όσο κι αν είν’ το είναι μου αδρό, μιλάει!... και αναστενάζει!...
ως απόκριση στην πολλά τερπνή αρμονία... Και, έτσι, άρα,

τον Υμνωδό για να εξυμνήσω δεν μου αρκούν οι τόνοι.
Ψελλίζει ο νους θαμάσματα με των νηπίων το νάζι
και την καρδιά μου γλύκασμα πολύπηκτο μαργώνει.



ΣΟΝΕΤΤΟ ΣΤΗ ΘΑΝΗ ΤΟΥ ΦΩΣΚΟΛΟΥ

Θρήνησε ο τόπος σου, εκλεκτή ψυχή, μεγάλη,
της εκδημίας σου εκεί την ημέρα τη μαύρη.
Μετά –από ζήλεια τώρα– εθρήνησε και πάλι
που δόξα ιταλική την καρδιά σου έψαχνε νά ’βρει,

και όχι των Γκρέκων· διό και οδύρεται… (την άλλη
παλάμη η μία χτυπάει...) μοιρολογώντας… Λάβροι
καημοί και πόνοι: Ώχου κακό που μ’ ήβρε!... Ζάλη
με πιάνει!!... Ως και το σώμα του χάνω!!!... Μακάβριοι

χωρισμοί: ο εξακουστός κείται σε ξένο χώμα…
Πλούσια χαρίσματα (νοητά μόνο από διαπρεπείς)
έλαβες (: πνεύμα!... κ α ι ήθος!...) Σε εξορκίζω: ακόμα

και τώρα πρόλαβε!... Αν δεν θες να γίνουν ένα
ο τόπος και ο καημός, θάρρεψε τότε ναν το ειπείς:
κάμε να γεννηθεί άλλος ένας σαν κι εσένα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής & Νίκος Παπαδόπουλος

6 σχόλια:

  1. Lieber Herr Kentrotis,

    diese Solomos-Übersetzungen sind Ihnen sehr gut gelungen. Schön, sie hier wiederzufinden!

    Sehr herzlich der Ihre
    Callimachus

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Aber, wie Sie gewissermassen verstehen, lieber Freund, sind diese solomischen Gedichte aus dem Italienischen ins Griechische (Pseudokorfiotische) uebersetzt. Wie geht es Ihnen?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Einigermaßen besser, seitdem ich von Ihnen gehört habe.

    Bei diesen Übersetzungen wirkt das Sprachgebilde weniger gekünstelt als es bei anderen Sonett-Übersetzungen bzw. Originaldichtungen aus Ihrer Feder der Fall ist - denn hier haben Sie ja auf Ihre kompositorische Gepflogenheit des w i e d e r h o l t e n Zerlegens von Worten (nach dem Solomosschen Muster von: theri-smena) im einem und demselben Gedicht gänzlich verzichtet.

    Mit diesem - nicht kritisch gemeinten - Hinweis auf eine Einzelheit (ziehen Sie bitte in Betracht, daß ich von Hause aus "Alexandriner" bin) ziele ich darauf ab, einen ersten, möglichst bescheidenen Beitrag zu einer Poetik Ihrer Übersetzungen zu leisten.

    Gespannt auf die nächste Post ist
    Ihr Kallimach

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλορίζικο το καινούριο σου (δικτυακό) σπιτικό, φίλε Γιώργο! Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως είναι κάπως ακατάλληλη η ώρα αυτή για επισκέψεις αλλά, πάλι, υπάρχουν κι εκείνοι που λένε πως τούτες, ακριβώς, οι ώρες είναι οι πιο καλές για να δεις έναν αγαπημένο φίλο.

    Εν πάση περιπτώσει, μιας κι έρχομαι πρώτη φορά στο αλωνάκι σου, είπα να σου φέρω και μερικούς στίχους του Ρίτσου απ'την "Ελένη".


    Παναγιώτης Σακελλαρίου




    "Οι λέξεις τώρα δε μούρχονται από μόνες τους·- τις ψάχνω, σα να μεταφράζω
    από μια γλώσσα που δεν ξέρω, - ωστόσο μεταφράζω.Ανάμεσα στις λέξεις,
    ή και μέσα στις λέξεις, μένουν τρύπες βαθειές· κοιτάω μες απ' αυτές τις τρύπες
    σα να κοιτάω μες απ' τους ρόζους που έχουν πέσει απ' τα σανίδια μιας
    πόρτας
    κατάκλειστης, καρφωμένης εδώ και αιώνες. Τίποτα δε βλέπω."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Callimachus: Lieber Freund, Ihre Bemerkungen sind richtig; desweiteren sind sie wertvoll. Ich habe vor (entewder allein oder mit meinem Freund Nikos Papadopoulos), das gesamte italienische Werk des Solomos ins Griechische zu uebertragen / uebersetzen. Es ist ganz unbekannt! Aber in aller Ruhe, bitte! Zur Zeit beschaeftige ich mich mit dem "Canzoniere" des Petrarca und mit den Soneten des Francisco Quevedo. Die naechste Post? Ein Gedicht von Jannis Ritsos.

    @ Παναγιώτης: Το γράφω και στον Callimachus: το επόμενο ποστ είναι ένα ποίημα του Ρίτσου. Άλλο είχα σχεδιάσει, αλλά έλα που ήρθες εσύ και το σχόλιό σου και μου ανέτρεψες τον προγραμματισμό! Χαίρε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αριστούργημα κύριε Γιωργο Κεντρωτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή