ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ: ΤΡΙΑ ΙΤΑΛΙΚΑ ΕΓΚΩΜΙΑ

ΣΟΝΕΤΤΟ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟ ΣΤΟΝ ΔΑΝΤΗ
(με ομοιοκαταληξίες προσυμφωνημένες)

Ό,τι στο υγρό –γύρω– στοιχείο πλανιέται… στου αχανούς
βασίλειου τα νερά... και ό,τι άλλο εδώ στη γη εγεννήθη...
και ό,τι νογάει και ό,τι αναπνέει, και παίρνουν σάρκα οι μύθοι,
του Δάντη ο αλαφροΐσκιωτος τά ’χει ιστορήσει ο νους.

Ενώπιόν του όλοι εκστατικοί· εγώ κρίνω αλαργινούς
τους άλλους... όλους... και υστερογενείς. Και αν εβουλήθη
τινάς να μην του είναι θιασώτης πιστός, κατά τα ήθη,
οπού κρατούν, τον δείχνω ως ύπουλο ερπετό... Φανούς

και φρυκτωρίες θαρρετά φέρ’τε εδώ... Των ορατών
και πάντων των αοράτων, εξ εφόδου, αιχμαλωτίζει
τες τύχες, με άσμα και με νου, εν τη ρύμη των ετών.

Και ιδού η Κόλαση, τώρα, όπου την αθωότητα καις...
Και ιδού ο Παραδειγματισμός που απλώς μας φοβερίζει...
Και ο Βίος ιδού ο τρισόλβιος που βαίνει εις το διηνεκές.



ΣΟΝΕΤΤΟ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΑΡΧΗ
(με ομοιοκαταληξίες προσυμφωνημένες)

Λάουρα ίσον Δάφνη... Άλλου ποιανού οι σκοποί, έτσι, την ψυχή
θλίβουν, αν μη τα μινυρίσματα του Υμνωδού Ε κ ε ί ν η ς ;...
(Σκοποί όπου κλείνουν αιώνων πέντε ζωή και όπου διακρίνεις
ιστορημένα μύχια πάθη – πέλαγο!... βροχή!...)

Τον φέρνει ο νους μου να βαδίζει σκεφτικός... Παχύ
στα πόδια του λιβάδι ασφόδελοι και τση γαλήνης
βιολέτες... Μόνο η Δάφνη είταν γι’ αυτόν... Και αν τες συγκρίνεις,
ούτε Ρόζα και ούτε Κρινιώ φτουράν εδώ... Αντηχεί

δε ο στίχος του και, μέσα, νιώθω ανέγνωρη λαχτάρα,
και όσο κι αν είν’ το είναι μου αδρό, μιλάει!... και αναστενάζει!...
ως απόκριση στην πολλά τερπνή αρμονία... Και, έτσι, άρα,

τον Υμνωδό για να εξυμνήσω δεν μου αρκούν οι τόνοι.
Ψελλίζει ο νους θαμάσματα με των νηπίων το νάζι
και την καρδιά μου γλύκασμα πολύπηκτο μαργώνει.



ΣΟΝΕΤΤΟ ΣΤΗ ΘΑΝΗ ΤΟΥ ΦΩΣΚΟΛΟΥ

Θρήνησε ο τόπος σου, εκλεκτή ψυχή, μεγάλη,
της εκδημίας σου εκεί την ημέρα τη μαύρη.
Μετά –από ζήλεια τώρα– εθρήνησε και πάλι
που δόξα ιταλική την καρδιά σου έψαχνε νά ’βρει,

και όχι των Γκρέκων· διό και οδύρεται… (την άλλη
παλάμη η μία χτυπάει...) μοιρολογώντας… Λάβροι
καημοί και πόνοι: Ώχου κακό που μ’ ήβρε!... Ζάλη
με πιάνει!!... Ως και το σώμα του χάνω!!!... Μακάβριοι

χωρισμοί: ο εξακουστός κείται σε ξένο χώμα…
Πλούσια χαρίσματα (νοητά μόνο από διαπρεπείς)
έλαβες (: πνεύμα!... κ α ι ήθος!...) Σε εξορκίζω: ακόμα

και τώρα πρόλαβε!... Αν δεν θες να γίνουν ένα
ο τόπος και ο καημός, θάρρεψε τότε ναν το ειπείς:
κάμε να γεννηθεί άλλος ένας σαν κι εσένα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής & Νίκος Παπαδόπουλος