ΝΥΚΤΕΡΙΝΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ

FEDERICO GARCÍA LORCA

ΝΥΚΤΕΡΙΝΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ

Στη μνήμη του ποιητή José de Ciria y Escalante

1

Ψηλά ανεβαίνει το φεγγάρι

και κάτω τρέχει ο άνεμος.

(Οι αργόσυρτες ματιές μου εμένα

τον ουρανό εξερευνούν.)

Φεγγάρι πάνω απ’ τα νερά,

φεγγάρι κάτω απ’ τον αέρα.

(Οι πεταχτές ματιές μου εμένα

τα χώματα εξερευνούν.)

Δυό κοριτσιών φωνές εφτάναν

στ’ αφτιά μου. Κι έτσι δίχως κόπο

απ’ το φεγγάρι του νερού

επήγα στ’ άλλο τ’ ουρανού.

2

Της νύχτας μπαίνει τό ’να μπράτσο

απ’ το τζαμόφυλλό μου μέσα.

Μαυρειδερό ’ναι και μεγάλο

και κρούει των νερών βραχιόλια.

Σε κρύσταλλο γαλάζιο επάνω

τον ποταμό έπαιζε η ψυχή μου.

Τα λαβωμένα τα λεπτάκια

κυλάγαν μέσ’ απ’ το ρολόι.

3

Απ’ το παράθυρό μου μέσα

προβέλνω, βγάζω το κεφάλι:

να μου το κόψει, βλέπω, θέλει

του άνεμου η λεπιδούλα.

Σε τούτη εδώ τη λαιμητόμο,

την τόσο αόρατη, έχω βάλει

κεφάλι που δεν έχει μάτια:

τους πόθους τους παλιούς μου όλους.

Μιά μυρωδιά από λεμόνι

εγιόμιζε στιγμές πελώριες

εκεί που άνεμος γινόταν

ανθάκι στου φωτός τις γάζες.

4

Στης στέρνας σήμερα τον πάτο

νεκρή μιά νεραϊδούλα βρήκαν.

Τη βγάλαν έξω από τη στέρνα,

τη σαβανώσανε στο χώμα.

Απ’ το κεφάλι ώς τα μούσκλια

ψαράκι πάει και της μιλάει.

Ο άνεμος τη λέει «μικρούλα»,

μα δεν μπορεί να την ξυπνήσει.

Η στέρνα τώρα πιά έχει λύσει

την κόμη της που ’ν’ από φύκια,

και στον αέρα έξω βγάζει

τα στήθη της που ’χουν βατράχια.

Θεός φυλάξοι! Το ζητάμε

απ’ των Νερών την Παναγίτσα

την κόρη να φυλάει της στέρνας

που ’χει στις λεμονιές πεθάνει.

Μετά θα βάλω στο πλευρό της

μικρές δυό νεροκολοκύθες

να τη βοηθάν να επιπλέει

στη θάλασσα, αχ, και στην αρμύρα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.