ΣΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΟΝΕΡΟ

FEDERICO GARCÍA LORCA


Η ΠΑΝΤΕΡΜΗ

Σκάβουν το χώμα οι πετεινοί
σκάβουν ζητώντας την αυγή
την ώρα που απ’ τα σκοτεινά
βγαίνει η Παντέρμη και γυρνά

Μαύρη μαυρίλα είν’ η ψυχή της
κι ωχρό μπακίρι το πετσί της
τα στήθια της ωσάν τ’ αμόνια
που τα χτυπούν χωρίς συμπόνια

- Παντέρμη τί ζητάς εδώ
μόνη σου δίχως σύντροφο;

- Κι αν είναι κάτι να ζητώ
πέ μου σε γνοιάζει εσένανε;
Ζητάω κείνο που ζητώ
ζητάω την ίδια εμένανε

- Παντέρμη πες ποιός ο καημός σου
ποιός ο αγιάτρευτος καημός σου;

- Ποιός ο καημός μου; Μαύρη πίσσα
’γίνη η λινή μου η πουκαμίσα
και μες στο σπίτι σαν τρελή
σούρνω το ξέπλεκο μαλλί

- Παντέρμη λούσε το κορμί σου
λούσ’ το στο χελιδονονερό
κι άσε Κυρά μου την ψυχή σου
άσ’ τηνε νά ’βρει αναπαμό

Άχου τσιγγάνικες ψυχές
όλο κρυφές νεροσυρμές
πίκρες μαζί και θάματα
στα μακρινά χαράματα.


Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης.