ΜΙΑ ΑΣΠΡΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΟΥΣ ΑΙΘΕΡΕΣ

PABLO NERUDA


Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΚΥΚΝΩΝ

Αχ, λίμνη Βούδι, μες στους βαθιούς ήσκιους πιωμένη,
με τη βαριά κατάμαυρη πέτρα σταυρωτά περίζωστη
και με τ’ άθαφτα νερά σου αναμεσίς δασών μεγάλων,
εδώ ακριβώς άνοιξες για μένα εσύ, μια πύλη υποχθόνια,
δίπλα σε μια θάλασσα μοναχική στου κόσμου το τέλος.
Καλπάζαμε-καλπάζαμε προς την ατέλειωτη αμμουδιά,
μαζί μ’ εκατομμύρια αφρούς σπασμένους των κυμάτων –
σπίτι ούτε για δείγμα, ούτε και άνθρωπος, ούτε καν άλογο,
και μόνον ο ανάλογος καιρός αδιάλειπτα περνούσε
κι εκείνη η ασπροπράσινη γραμμή στου ωκεανού την άκρη.
Ύστερα είδαμε τους λόφους και εντελώς εκεί αδοκήτως
τη λίμνη, κρυμμένην όλη μέσα στο σκληρό νερό πατόκορφα,
φως συμπαγές και σύμπυκνο, δαχτυλίδι χθόνιο μονόπετρο.
Μια πτήση ξάφνου ασπρόμαυρη: οι κύκνοι! – και πέταγαν
με δέρμα κόκκινο στα πόδια, μ’ ένα χρώμα άλικο νυχτερινό,
σαν ένα χιόνι που γαλήνιο φτερούγιζε επάνω από τον κόσμο.

Ω πτήση-πτήση, ω πέταγμα ισοσθενές άνω των υδάτων,
χίλια κορμιά προώρισται να φτάσουνε στο ασάλευτο κάλλος
σαν τη διάφανη αντοχή που διαθλάται στης λίμνης το σώμα.
Μέχρις ότου όλα ξαφνικά γινήκανε ορμή απάνω απ’ το νερό,
και κίνηση και ήχος τρίσβαθος και της πανσελήνου πύργος,
και ακολούθως άλλαξαν σε άγρια φτερά που βάλαν τάξη
εντός του στροβίλου: πέταγμα τρεμηρό με τρομερό μεγαλείο,
και κατόπιν απουσία, μια άσπρη αναταραχή στους αιθέρες.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.