ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ

 

Είναι όπως ο ίδιος ο φλοιός κάποιου δέντρου.

Τραχιά μες στην υπομονετική του ύλη,

που συσσωρεύτηκε με αυστηρότητα, αλλά και με αμείωτη επιμονή –

υπάρχει μόνο η ύλη, η ύλη η λυσσαλέα, που δεν θα έφτανε ποτέ να γίνει σαν πυρκαγιά,

αλλά σαν ό,τι μένει έπειτα από αγνώστου προελεύσεως ανάφλεξη.

Η καύση κατάγεται

απ’ τις πρωτόγονες πνοές, όταν ανοίγει η γη και αναπνέει

με φωτιές πάνω απ’ τους κρατήρες του κάμπου –

φωτιές μυστηριώδεις που υποκινούνται από τη γεωλογική μεταμόρφωση, σαν γλώσσες βρίθουσες ήχων.

Μάλλον ικετεύουν ή θρηνούν… μάλλον επιπλήττουν ή ακόμα και καταγγέλλουν, και με κόπο όλο λαχανιάσματα σβήνουν.

Όλα του κόσμου τα έλαια, τα ελαιώδη ορυκτά όπως το αίμα, κυκλοφορούν και βλέπεις να εμφανίζονται και εκπνέουν, και αναπνέουν και παραμένουν βουβά και αμίλητα.

Γαλάζιες γλώσσες σιωπηλές, και βεβαίως στοιχημένες αναπαριστούν πάνω από τη μεγάλη έρημο την πιο βαθιά μετουσίωση.

Εκεί όμως η ύλη είναι αέρας, λάμψη, φλεγόμενο πέπλο, απλώς και μόνον άνεμος.

Μα όποτε απλώνεται ο καχύποπτος σιμούν και καλύπτει την επίμονη επικράτειά του, τα πάντα ευθύς σκοτεινιάζουν.

 

Οι κομψές στιγμιαίες γλώσσες παραιτούνται και η μαυρίλα αποκαθίσταται,

έχοντας μόνο προς στιγμήν διακοπεί ή, καλύτερα, στεφθεί

από των αστεριών την καψαλισμένη νύχτα.

 

Το δέντρο όμως δεν είναι γλώσσα, κι ας υψώνεται με κόπο.

Δεν είναι άνθρωπος, αν και είναι σχεδόν ανθρώπειο. Του ανθρώπου

η φαντασία δεν θα μπορούσε να επινοήσει την ύλη του δέντρου.

Την επίμονη ζωή του και την άτρεπτή του ακινησία. Ούτε την κίνησή του την αδιάκοπη.

Η δε προκλητική του δύναμη έχει πια παραδοθεί.

Εδώ, και χωρίς την όποια σύγκριση, το ξύλο

δεν είναι σάρκα, αν και μπορεί να πληγωθεί ή και να σκοτωθεί ακόμα.

Ούτε νερό, μολονότι ο οπός του υποφέρει όπως ρέει στάζοντας, με σταγόνες διάφανες γυάλινες.

Ούτε κι αίμα είναι, αν και μπορεί να τρέξει ώς στη θάλασσα και να τη βάψει

σαν ποτάμι που μπήγει το σπαθί του στον θάνατο,

κάτι που σημαίνει δίνω ζωή.

 

Το δέντρο όμως είναι ιδέα και προηγείται της ιδέας.

Ιδέα ομόκεντρη που, όπως και μια βραδυπορούσα σκέψη, σχηματίζεται γεωμετρικά έως ότου λάβει μορφή πυρηνική.

Ιδέα πάρα πολύ αργή, ιδέα ακριβέστατη σε ό,τι αφορά τη διάσωσή της, ιδέα εκτιθέμενη εκεί.

Λέξη; – όχι, δεν θα το έλεγα: η λέξη είναι ανθρώπεια.

Τη μεταφράζει ωστόσο αυτό το όν. Την εκφράζει και τη διαμορφώνει.

Και αποτελεί ακριβή ορισμό στη σαφή του γλώσσα: «Είναι το Δέντρο».

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.