Η ΑΛΗΘΕΙΑ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

 

Τί χαμογελάει στη δίχως τοιχώματα σκιά που κουφαίνει

την καρδιά μου; Ποιά μοναξιά σηκώνει

τα ασέληνα βασανισμένα χέρια της και ουρλιάζει πληγωμένη

στη νύχτα; Στα κλαδιά ποιός τραγουδάει υπόκωφα;

 

Όχι πουλιά: μνήμη πουλιών. Είσαστε αντίλαλος,

μόνο αντίλαλος, απλό και ποταπό φτερό, θολή σκουριά, νεκρή κωφή ύλη

στα χέρια μου, εδώ. Φιλώντας στάχτες

δεν φιλάς τον έρωτα. Δαγκώνοντας ξερόκλαδα

δεν σημαίνει ότι ακουμπάς τα λαμπερά σου χείλη σε στήθος

που σπέρνει φως η θερμή του ταραχή σε τούτο το απαστράπτον

φίλντισι. Ο ήλιος, ο ήλιος τυφλώνεται!

 

Διάλεξε ένδυμα που σέρνεται και κροταλίζει, απομεινάρι

μιας πόλης άχρηστο. Βάλε γυμνή

την πηγή, το φωτεινό, το ρέον σώμα,

όπου θα νιώθεις της ζωής τον πυρετό ανάμεσα στα τροπικά

κλαδιά, να τα σπρώχνει κάποιος ισημερινός, όπως φλέγονται.

 

Πιείτε, πιείτε το σπασμένο πάθος ενός τυχαίου μεσημεριού

που ανατινάζει στην κορύφωσή του τα φώτα του όλα και σας καίει

ολόκληρους, και σας λειώνει. Όμορφος θάνατος γεμάτος ζωή,

της ημέρας χόβολη! Δάσος παρθένο που σε κατατρώει μες στις φλόγες!

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.