ΣΤΟΥ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΟΣ ΤΗΝ ΠΛΩΡΗ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

ΣΤΟΥ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΟΣ ΤΗΝ ΠΛΩΡΗ

Μη με κοιτάς.

Η πορφύρα του βλέμματός σου φορά στεφάνι αγκάθινο

στου ηλιοβασιλέματος την πλώρη.

Μόλις σταθείς στην κουπαστή, τον ήλιο να ζυγώσεις,

το λιόγερμα βαπτίζεται μες στων ματιών σου το κανάλι.

Σαν βγει από εκεί με όνομα και χάρη,

θα σε φιλήσει γλυκά στ’ αφτί και τρυφερά θα γνέψει.

Νύχτα πια με λεν κι εσένα αποσπερίτη,

που σκίζεις του φεγγαριού τη σιγαλιά και τον δρόμο του φωτίζεις.

Μα το ξεμυαλισμένο σούρουπο, ψέματα βλέπεις είπε,

καθώς με έσπρωξες μια άναστρη νυχτιά στο ρέμα του θανάτου.

Μα η πορφύρα του βλέμματός σου ανασταίνει πεθαμένους,

που προδόθηκαν από έρωτα ανύπαρκτο κατά τη δύση του ηλίου

κι ευχές αδικαιολόγητα θυσίασαν στην ολόγιομή μου όψη.

Μη με κοιτάς.

Φεγγάρι εμένα λεν κι εσένα αποσπερίτη.

Με σβήνεις κάθε φορά που με κοιτάς

κι ας αχνοφαίνομαι τη μέρα.