Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

ΣΠΟΝΔΗ


FEDERICO GARCÍA LORCA


[ΜΑΚΡΥ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΡΡΙΓΕΙ]


Μακρύ ασημένιο φάντασμα που αναρριγεί
της νύχτας ο άνεμος, βαρύς καθώς στενάζει·
με γκρίζα χέρια με χαράζει το μαράζι
και μένω πάντα μ’ έναν πόθο σαν πληγή.

Ερώτων πάθη η ζωή μου θα μου χορηγεί·
το αίμα θ’ αναβρύζει και το φως θα βράζει·
σπηλιές θα βρίσκει η Φιλομήλα να φωλιάζει –
φωλιές παντρύφερες χτισμένες στη σιγή.

Αχ, τί γλυκό το βουητό οπού ’χω στο κεφάλι!
στα ταπεινά άνθη πέφτω δίπλα να ξαπλώσω
που η άψυχη ομορφιά σου κυματίζει... θάλλει.

Κι αν κίτρινα βαφτούνε τα νερά, εγώ ωστόσο
στης όχθης τα χορτάρια και τη χλόη πάλι
τρεχούμενο το αίμα μου σπονδή θα δώσω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου