ΣΠΟΝΔΗ

FEDERICO GARCÍA LORCA


[ΜΑΚΡΥ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΡΡΙΓΕΙ]

Μακρύ ασημένιο φάντασμα που αναρριγεί
της νύχτας ο άνεμος, βαρύς καθώς στενάζει·
με γκρίζα χέρια με χαράζει το μαράζι
και μένω πάντα μ’ έναν πόθο σαν πληγή.

Ερώτων πάθη η ζωή μου θα μου χορηγεί·
το αίμα θ’ αναβρύζει και το φως θα βράζει·
σπηλιές θα βρίσκει η Φιλομήλα να φωλιάζει –
φωλιές παντρύφερες χτισμένες στη σιγή.

Αχ, τί γλυκό το βουητό οπού ’χω στο κεφάλι!
στα ταπεινά άνθη πέφτω δίπλα να ξαπλώσω
που η άψυχη ομορφιά σου κυματίζει... θάλλει.

Κι αν κίτρινα βαφτούνε τα νερά, εγώ ωστόσο
στης όχθης τα χορτάρια και τη χλόη πάλι
τρεχούμενο το αίμα μου σπονδή θα δώσω.