ΜΕΣ ΣΤΑ ΠΛΑΤΙΑ Τ' ΑΠΕΙΡΟΥ

ΝΑΞΙΠΠΟΣ (= ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ;)


ΑΣΤΕΡΙ – ΟΝΕΙΡΟ

Γύρω μου ελάμπαν τ’ άστρα τ’ ουρανού
Κι εφλίφλιζε απαλό το κύμα πλάι
Γοργό σαν το φτεράκιασμα του νου
Έν’ άστρο αεροπέταξε και πάει. –

Ησκιάστραψαν τ’ απόσκια του βουνού
Στο χρυσοσταλαγμένο του το πάει
Και μες στα πλάτια τ’ άπειρου, ενού
Ονείρου μου η πνοή το προβοδάει.

Κι εσμίχθηκαν κι εχάθηκαν τα δυό,
Μα ο ουρανός σαν πρώτ’ αστροντυμένος
Αντιφεγγάει στο πέλαο το στρωτό.

Μόνο που κάπου εχύθη σκοτεινιά,
Και κάποιος αχός πρόβαλε σβησμένος,
Κι ακούστη ένα παράπονο βαθιά.


Κέρκυρα



Δημοσιεύθηκε στον «Νουμά», τ. 3, αρ. 159 (14 του Τρυγητή 1905), σελ. 10.