ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ


ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ

Μέσ’ απ’ τα γλυκά νερά λαχταριστή επετάχτη
και το σπαθάτο ανύψωσε περήφανο κορμί·
κι ύστερα ελύγισε ελαφρά δεξιά-ζερβά, ετινάχτη
κι απέ στον άμμο αρχίνησε να τρεχαλάει μ’ ορμή.

Τα στήθη μέσ’ απ’ το μαγιώ σαν φρούτα παραδείσια
προβάλλανε και βούλιαζε με χάρη ο αφαλός·
παίζαν στ’ αγέρι τα ξανθά μαλλιά της τα φιδίσια
και στα μεγάλα μάτια της αντίφεγγε ο γιαλός.

Τ’ αγαλματένια πόδια της τ’ ασύγκριτα, οι λαγώνες,
όλο της το σπαρταριστό ροδόλευκο κορμί
ήταν τραγούδι αρμονικό που τόνισαν οι αιώνες
ακούραστα σπουδάζοντας σοφά κάθε γραμμή.

Αχόρταγα κοιτούσαμε το πλάσμα εκείνο, οι φίλοι,
κι όταν μες στο τσαντήρι της έτρεξε να κρυφτεί,
ξέφυγε πόθου στεναγμός από ολωνών τα χείλη,
πόθου που επήγε στου γιαλού τα βάθη να θαφτεί.



Από το περιοδικό «Αλεξανδρινή τέχνη», τ. 3, αρ. 4, 1929, σελ. 126.