FRANCESCO PETRARCA
ΒΑΛΕ, ΕΡΩΤΑ, ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΝΟΥ ΤΟΝ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟ
Βάλε, έρωτα, το χέρι σου, στον νου τον πικραμένο
να εμπνεύσει μου την εύθραυστη και κουρασμένη πέννα,
για την αθάνατη Κυρά να γράψω –όχι για μένα... –
που πιά ’ναι στο βασίλειο τ’ Ουρανού το δοξασμένο.
Τα λόγια μου να φτάσουν βόηθα, ν’ απαρτίσουν αίνο
για Εκείνην, και να τον ακούσει. Πάρ’ τα εσύ, ένα κι ένα,
και πήγαινέ της τα, έτσι με το κάλλος της δεμένα
ως είναι, που όμοιο ουδέποτε είχε ο κόσμος ιδωμένο.
Και μου απαντάει: «Εγώ και οι Ουρανοί, ο καθένας το δικό του,
το επράξαμε. Μα την εξύπνησε από την αιώρα
του βίου ο Θάνατος – την πήρε αλλού να την κοιμίσει.
Μορφή ίση με της Δόννας σου δεν ανεφάνη, αφ’ ότου
τα μάτια του ο Αδάμ πρωτάνοιξε κι ίσαμε τώρα.
Θρηνώ κι εγώ μαζί σου όσο έχεις και εσύ θρηνήσει.»
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Το χω παράπονο! Ένα βίντεο να διαβάζετε εσείς ο ίδιος ποτέ δεν ανεβάσατε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ αφιερώθηκε ποστ στο Ντάγκλας!
Δεν λέω, κι ο Ντάγκλας ποίηση οφθαλμών είναι αλλά....
Θέλω βίντεο!
Στέλνω τούτο:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η ποίηση δεν συνιστά αίσθηση, παρά κατάσταση` δεν κατανοείς, είσαι."
ΤΖΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ επιλογή από το il mestiere di vivere [εισαγωγή - μετάφραση Παναγιώτης ΚΟΝΔΥΛΗΣ], εκδόσεις στιγμή, Αθήνα 2004