PEDRO GARCÍA CABRERA
ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ ΜΟΥ
Στα μάτια σου ίσα-ίσα πού φάνηκαν τα ποτάμια του αίματος που χύθηκε στον πόλεμο
όταν με το παγωμένο σκαρί της διέσχιζε η νύχτα της τρυφερότητάς μου τα δάση.
Ω! δίχως νησιά οι θάλασσες, τα ίχνη των χεριών σου στον αέρα των μαλλιών μου,
τώρα χωρίς εσένα, στους πρόποδες των σταυρωμένων ημερών, τον καιρό που ωριμάζουν τα πορτοκάλια.
Και είμαι ακόμα κουφός απ’ τον αποχαιρετισμό μας, όταν έκαψαν οι πεταλούδες τα φτερά τους
ανάμεσα στα κουδουνίσματα των δέντρων που ’χαν ξεραθεί στους τοίχους
και στα ρολόγια που έμεναν ξύπνια στα δέντρα του κήπου.
Όλη η γη έχει τώρα μια φρεσκάδα στάχτης και άμμου.
Τα μπουκάλια θυμούνται εκείνο το τελευταίο φιλί που ανατινάχτηκε στον λαιμό τους
χωρίς να μπορούν τα υγρά να τα κάνουν να ξεχάσουν πως έφυγες.
Σε κλαίω με τα χέρια και με τα πόδια μου που δεν τα βρίσκω πια
παρά μόνο σε εγκαταλελειμμένα χαρακώματα και σ’ αιχμάλωτα αερόστατα.
Έχω βάλει τον σφυγμό των κροτάφων μου στον ρυθμό των βημάτων σου που ανεβαίνουν τις σκάλες
για ν’ ακούω πώς πατάει το αίμα σου στις άκρες των απόντων δακτύλων μου.
Και συνεχίζει ο πόνος να κυλά. Και είναι τόσο σκληρός
που θα μπορούσαν να γίνουνε ράγιες για τρένα φορτωμένα τραυματίες.
Και φοβάμαι. Φοβάμαι ότι ο πόνος θα ξεφύγει από την αγρυπνία μου
έχοντας παγώσει τις λέξεις που λένε τα κεριά στα παιδάκια.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου