ΑΛΗΤΕΣ

 

ARTHUR RIMBAUD

 

ΑΛΗΤΕΣ

 

Ο καημένος, ο αξιοθρήνητος οαδερφός μου! Πόσες και πόσες στυγερές αγρυπνίες του εχρώσταγα! «Δεν το ’χα πολυπάρει ζεστά το εγχείρημα τούτο. Την κορόιδευα την αναπηρία του. Από λάθος δικό μου και θα γυρνούσαμε ξανά στην εξορία, στη σκλαβιά». Επειδή υπέθετε ότι ήμουν της γκίνιας θύμα, αλλά και ότι με χαρακτήριζε αθωότητα, στις αιτίες πρόσθετε και τις ανησυχητικές.

Από τη μεριά μου εγώ αποκρινόμουν σαρκαστικά σε τούτον εδώ τον σατανικό γιατρό, κατέληγα δε να φτάνω στο παράθυρο. Έπλαθα, πέρα ​​από την ύπαιθρο που τη διέσχιζαν μπάντες σπάνιας μουσικής, τα φαντάσματα της μελλοντικής νυχτερινής τρυφής.

Μετά απ’ αυτή την όχι και τόσο  υγιεινή ψυχαγωγία, ξάπλωνα σ’ ένα αχυρόστρωμα. Και σχεδόν κάθε βράδυ, αμέσως με το που μ’ έπαιρνε ο ύπνος, σηκωνόταν ο καημένος ο αδερφός μου, με το στόμα του σάπιο, με τα μάτια του βγαλμένα, —όπως, άλλωστε, ονειρευότανε τον εαυτό του! — και μ’ έσερνε στη σάλα λέγοντάς μου με ουρλιαχτά το θλιβερά ηλίθιο όνειρο του.

Εγώ είχα όντως και με όλη μου την πνευματική ειλικρίνεια δεσμευθεί να τον επαναφέρω στην αρχέγονη κατάσταση του γιου του Ήλιου, — οπότε δώσ’ του να περιπλανιόμαστε, τρεφόμενοι με κρασί των σπηλαίων και μπισκότα του δρόμου, έτσι μάλιστα καθώς βιαζόμουν να βρω και τον τόπο και τη συνταγή.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

.