ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

 

CÉSAR VALLEJO

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

 

Καλοκαίρι, καιρός να φεύγω τώρα. Κι ας με πονάνε
των δειλινών σου τα υποταγμένα χεράκια.
Όλο αφοσίωση φτάνεις· μα έρχεσαι γερασμένο·
και στην ψυχή μου μέσα κανέναν πια δεν θά ’βρεις.

 

Καλοκαίρι! Ναι, κάτω θα διαβείς απ’ το μπαλκόνι μου
με μεγάλο κομποσκοίνι όλο χρυσό και αμέθυστους,
σαν θλιμμένος επίσκοπος που καταφθάνει
από μακριά να ψάξει νά ’βρει και να ευλογήσει
τις σπασμένες βέρες κάτι λογοδοσμένων που έχουν πεθάνει.

Καλοκαίρι, καιρός να φεύγω τώρα. Κι εκεί, μες στον Σεπτέμβρη,
έχω ένα ρόδο και σου το εμπιστεύομαι πλήρως·
μην παραλείψεις ναν το ποτίζεις με αγιασμό
όλες τις ημέρες της αμαρτίας και του τάφου.

 

Κι αν τυχόν το μαυσωλείο θρηνήσει πεισμωμένο,
κι αν με το φως της πίστης το μάρμαρό του πεταρίσει,
την απάντησή σου εσύ ψηλά ναν τη σηκώσεις,

και ζήτα απ’ τον Θεό νεκρό για πάντα ναν τ’ αφήσει.
Για όλα είναι τώρα πια αργά·
στη δε ψυχή μου μέσα ούτ’ έναν δεν πρόκειται να συναντήσεις.

 

Μην κλαις άλλο, καλοκαίρι! Στην αυλακιά εκείνη εκεί
πεθαίνει ένα ρόδο που γεννιέται και συνεχώς ξαναγεννιέται...

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.