ΦΘΟΝΩ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΩΝ ΡΥΑΚΩΝ

Η ανάρτηση αφιερώνεται στον Γιώργο Μίχο.


FRANCISCO DE QUEVEDO


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΣΤΑ ΑΛΠΙΚΑ ΥΨΗ Ο ΗΛΙΟΣ ΝΑ ΛΥΩΝΕΙ ΤΟ ΧΙΟΝΙ, ΜΑ ΤΗΣ ΛΙΣΗΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΝ ΠΑΓΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΕΝ ΤΟΝΕ ΛΥΩΝΟΥΝ ΠΟΤΕ

Τα γέρασ’ ο Γενάρης τα βουνά. Κοιτώ τη φύση
και βλέπω πάνω τους να πέφτει πάντα τ’ άσπρο χιόνι.
Μικρός και μαύρος ήλιος τα χτυπά· δεν τα πληγώνει
το φως του πια... το φως, που τά ’χει χιλιοζωγραφίσει.

Και τούτο ’δώ κοιτώ, που πά’ να με παραπλανήσει,
τους πάγους του ως προσφέρει μου ή τους πίνει· και μπουκώνει
μ’ ευγνωμοσύνη την καρδιά μου, που ολονέν στεγνώνει,
τα κρύσταλλά του σα σκεφτώ στης μουσικής τη βρύση.

Τις Άλπεις όμως του σκληρού σου στήθους λαύρο το όμμα
μου βλέπει· και φωτιά στα μάτια καις, φωλιά κοράκων,
και δε μου δίνεις απ’ τους πάγους σου ούτε καν το χρώμα.

Πολλαπλασιάζει πάντα μου η φωτιά το κρύο, και άκων
στις στάχτες, που σβηστές παγώνουν, εγώ καίω ακόμα,
ενώ φθονώ τη μοίρα των κρυστάλλινων ρυάκων.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.