Η ΚΥΚΛΙΚΗ ΝΥΧΤΑ

JORGE LUIS BORGES

Η ΚΥΚΛΙΚΗ ΝΥΧΤΑ

            Στην Σιλβίνα Μπούλριτς

Το ξέραν οι σπουδαίοι μαθητές του Πυθαγόρα:

Οι αστέρες και οι άνθρωποι έχουν κυκλικές τροχιές στο σύμπαν·

Πλειστάκις δε ήμπαν τ’ άτομα μοιραίως και ξαναήμπαν

Στην Αφροδίτη, στους Θηβαίους όλους και στα fora.

Η οπλή η μονόποδη θε να προσκρούσει του Κενταύρου

Κάποια εποχή μελλοντική στου Λάπιθου τα στήθη·

Και στάχτη σαν θα γίνει η Ρώμη, λύματα και λήθη

Θα βγάνει απ’ το παλάτι ο μυκηθμός του Μινωταύρου.

Αγρύπνιες και νυχτιές νύχτα άγρυπνη θα κάνει κράμα.

Το χέρι που το γράφει αυτό από την ίδια θά ’βγει μήτρα.

Το χάος σιδηροί στρατοί θα ορίσουν πάλι ως ρήτρα,

(Κι ο Νίτσε ο φιλόλογος το ίδιο είπε πράμα.)

Δεν ξέρω αν θα γυρίσουνε σε κάποιον κύκλο πάλι

Ως τρέχουν των περιοδικών κλασμάτων τα ψηφία·

Ξέρω όμως πως μια σκοτεινή ροπή πυθαγορεία

Με πάει κάθε νύχτα από τη μια μεριά σε μι’ άλλη.

Σε απόμερες μεριές. Σε μέρη απομεμακρυσμένα –

Στον μότο, στον βορρά, και στην ανατολή ή στη δύση·

Αλλά κι εκεί όλο θά ’χει κάποια μάντρα κάποιος χτίσει

Σε μια συκιά κοντά σκιερή με σύκα μελωμένα.

Μπουένος Άιρες κι εκεί. Στους άνθρωπους ο χρόνος

Χρυσάφι φέρνει κι έρωτες – κι εμένανε μού αφήνει

Το μαραμένο ετούτο ρόδο με ό,τι πια έχει μείνει

Απ’ τα τρανά τα ονόματα που οι λεωφόροι επιμόνως

Μου υπενθυμίζουνε: Λαπρίδα και Καβρέρα ή Σουάρες…

Ονόματα που (λάθρα) σαν ηχούν, ξανασαλπίζουν

Δεινά εγερτήρια και επελάσεις του ιππικού, και στίζουν

Θανάτους στρατιωτικών με θριαμβικές φαμφάρες.

Πλατείες, που η αδέσποτη νυχτιά ήρθε να βαρύνει,

Οι μέσα είν’ βαθιές αυλές κάποιου άνυδρου ανακτόρου·

Και δρόμοι ομόθυμοι, πλατιοί, γεννήτορες του χώρου,

Είν’ διάδρομοι του ονείρου7 που αόριστο έναν φόβο λύνει.

Η κοίλη επανακάμπτει νύχτα του Αναξαγόρα·

Το αιώνιο, το αέναο στη σάρκα μου ξαναγυρίζει

Σα σχέδιο (;) ενός θυμάμαι ποιήματος λειψού που αρχίζει:

«Το ξέραν οι σπουδαίοι μαθητές του Πυθαγόρα»

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.