ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΝΙΝΟ ΔΕ ΜΟΥΡΘΙΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο NINO DE MURCIA: LOS PICONEROS

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΟΝΙΚΑ ΝΑΒΑΡΡΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MÓNICA NAVARRO


COMO MADAME BOVARY

Como Madame bovary
todos tenemos un amante por ahi
como Madame Butterfly
todos tenemos un suicidio en stand by
como Madame Pompadour
ya no queremos continuar en este tour
como Madame Recamier
nadie se acuerda del periodico de ayer

Esta ostentación grandilocuente napoleonica y mayúscula
no exige responsables y págamos y págamos y págamos
y no existe algun veneno para ratas
que aprovechan su sexenio
para hacer los agujeros que pagamos y pagamos y pagamos

Como Madame Bovary
todos tenemos conocidos en el pri
como Madame Butterfly
te jode un gringo y no te dice ni good bye
Como Madame Pompadour
tanta miseria nos da un toque de glamour
Como madame Recamier
al mas payaso le decimos cansiller

Esta desmesura prepotente, monolitica y nefasta
no merece comentarios
pero el precio que pagamos es tan alto
que la deuda esa ya no nos la acabamos
y pagamos y pagamos y pagamos y pagamos y pagamos

Esta desverguenza chabacana
delirante analfabeta, desquiciada y sanguinaria
maquiavelica y grotesca, perfumada y apestosa
atropófaga violenta que aguantamos y
aguantamos y aguantamos y aguantamos
hasta que ya no aguantamos mas

¡Y que se vayan a la puta madre que recontramilrepario!

ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΑΚΟΥΣΑ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ

BERTOLT BRECHT


ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΑΚΟΥΣΑ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ

Δεν θέλετε άκουσα τίποτα να μάθετε.
Εκ τούτου συμπεραίνω θά ’στε εκατομμυριούχοι.
Το μέλλον σας βέβαιο – το βλέπετε
μπροστά σας φωτεινό. Φρόντισαν
οι γονείς σας μην και σκοντάψουνε ποτέ
τα πόδια σας σε πέτρα. Τίποτα, όθεν,
δεν χρειάζεται να μάθεις. Όπως ακριβώς είσαι τώρα,
έτσι μπορείς για πάντα να μείνεις.

Κι άμα τυχόν εμφανισθούν αναποδιές, μιάς κι οι καιροί,
καταπώς ακούω, ευνοούν την ανασφάλεια,
εσύ –ου φροντίς! – έχεις τους ηγέτες σου,
που πάντα θα σου πουν
τί ακριβώς να κάνεις, καλά για νά ’σαι.
Έχουνε λυώσει στη μελέτη των σοφών
που ξέρουν τις καθολικής ισχύος όλες τις αλήθειες,
μα και τις απλές συνταγές που πάντοτε βοηθάνε.

Κι αφού για πάρτη σου τόσα γίνονται πολλά,
μην κουνάς εσύ καν το μικρό σου δαχτυλάκι.
Αν τα πράγματα, βεβαίως, είχανε αλλιώς,
τότε θά ’πρεπε αναγκαστικά
να στρωνόσουνα κι εσύ να μάθεις.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Στις 29 Μαΐου 1927 μίλησε στο Πειραϊκό Γυμναστήριο ο Άγγελος Σικελιανός με θέμα τις Γενικές πνευματικές γραμμές της Δελφικής προσπάθειας. Ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς είχε προσκληθεί να είναι εκεί.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΛΒΕΡΤΟ ΜΕΡΛΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ALBERTO MERLO


DE LAS BRAZAS A UN COSTAO

Lindo es después de un asao
mientras corre el cimarrón
tirarse sobre un jergón
a conversar del pasao
y de las brazas a un costao
la pava medio tiznada
con la tapita ladeada
pa que no largue el hervor
un viejo bolaceador
y una guitarra templada.

Entre un sírvase aparcero
y un inviteme un cigarro
alguien prepara en un jarro
café al estilo campero
otros limpian con esmero
su cuchillo en la alpargata
que es una prenda barata
y aveces no hay más remedio
que hacerle un tajo en el medio
para que dentre la pata.

Con el cielo oscurecido
y el viento que pasa aullando
a poco ya están hablando
de historias de aparecidos
el viejo por consabido
es el primero que muenta
y al tiempo que un caso cuenta
de hacerle fruncir el cuero
se enrrieda en unos aperos
y al suelo va la osamenta.

Allí se armó un zafarrancho
de marca morrocotuda
al diablo se fue la viuda
y las historias del chancho
las mujeres desde el rancho

preguntaban ¿Qué ha pasao?
y salieron mesturao
los que el golpe festejaban
con los que se santiguaban
vichando pa todos lao.

ΕΡΙΚ ΣΑΤΙ ΜΕ ΚΙΘΑΡΑ

Ο ANTONIO LÓPEZ PALACIOS ΠΑΙΖΕΙ ERIK SATIE ΣΕ ΟΚΤΑΧΟΡΔΗ ΚΙΘΑΡΑ: GNOSSIENNE no 3

ΑΠΟ 'ΝΑ ΝΑΥΑΓΙΟ ΜΕ ΑΙΜΑΤΑ

FEDERICO GARCÍA LORCA


ΤΟ ΡΟΔΟΧΑΡΑΜΑ

Το ροδοχάραμα της Νέας Υόρκης έχει
τέσσερεις πυλώνες πήλινους
κι έναν ανεμοστρόβιλο περιστεριών κατάμαυρων
που όλο τσιμπολογάν μες στα βρωμόνερα.

Το ροδοχάραμα της Νέας Υόρκης στενάζει
απ’ τις τεράστιες σκαλινάδες
σε κάθε ψάχνοντας να βρει γωνιά
νάρδους φόβου εννοημένου και αγωνίας.

Έρχεται το χάραμα και κανείς δεν το παίρνει στο στόμα του,
γιατί εκεί ούτε πρωί υπάρχει ούτε πιθανολογείται ελπίδα.
Τα κέρματα μόνο, ώρες-ώρες, σμήνη μαινόμενα
τρυπούν παιδιά παρατημένα και τα καταπίνουνε.

Οι πρώτοι, που βγαίνουν, νιώθουνε στο κόκκαλό τους
πως δεν υπάρχουν παράδεισοι μήτε έρωτες φυλλορροούντες·
ξέρουν πως τραβούν στη λάσπη αριθμών και νόμων,
στ’ άτεχνα παιχνίδια, στους ιδρώτες τους άκαρπους.

Το φως είναι θαμμένο από αλυσίδες και θόρυβους
στην επαίσχυντη πρόκληση μιάς επιστήμης αρρίζωτης,
ενώ στα προάστια ο κόσμος τρεκλίζει άγρυπνος
λες κι έχει ξεπηδήσει από ’να ναυάγιο με αίματα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠ’ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

CARLOS PELLICER


[ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠ’ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ]

Εσύ είσαι περισσότερα από τα μάτια μου γιατί βλέπεις
όσα στα μάτια μου έχω απ΄ τη ζωή σου.
Κι έτσι περπατάω τυφλός από μέναν τον ίδιο
φωτισμένον απ’ τα μάτια μου που καίνε
με τη δική σου φωτιά.

Εσύ είσαι περισσότερα από την ακοή μου γιατί ακούς
όσα στην ακοή μου έχω απ΄ τη φωνή σου.
Κι έτσι πορεύομαι κουφός από μέναν τον ίδιο
γεμάτον απ΄ την τρυφεράδα της προφοράς σου.
Η μόνη φωνή από σένα!

Εσύ είσαι περισσότερα από την όσφρησή μου γιατί μυρίζεις
όσα η όσφρησή μου έχει απ΄ τη μυρωδιά σου.
Κι έτσι πορεύομαι αγνοώντας το ίδιο το άρωμα,
που αποπνέει ο χώρος με τις μυρωδιές σου,
το όψιμο περιβολάκι σου.

Εσύ είσαι περισσότερα απ’ τη γλώσσα μου γιατί δοκιμάζεις
όσα στη γλώσσα μου έχω από σένα μόνο,
κι έτσι πορεύομαι αναίσθητος στις γεύσεις μου
γευόμενος την τέρψη των δικών σου,
μόνη γεύση από σένα.

Εσύ είσαι περισσότερα από την αφή μου γιατί σ’ εμένα
το χάδι σου χαϊδεύεις και ξεχειλίζεις.
Κι έτσι αγγίζω στο σώμα μου την απόλαυση
των χεριών σου καμένων απ’ τα δικά μου.

Εγώ είμαι μονάχα ο ζωντανός καθρέφτης
των αισθήσεών σου. Η πίστη
στο λαρύγγι του ηφαιστείου.



Μετάφραση: Αμαλία Ρούβαλη.

Η ΙΜΠΕΡΙΟ ΑΡΧΕΝΤΙΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΣΕΒΙΛΛΙΑΝΕΣ!

Η IMPERIO ARGENTINA ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ¡SEVILLANAS!

ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΠΑΛΤΟΥ ΣΟΥ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ


ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Στην τσέπη τού παλτού σου
παλιό σουσάμι
φλούδα φυστικιών
και το τσαλακωμένο γράμμα μου.
Ξύπνησαν λέξεις
φράσεις ανακλαδίστηκαν
έτριξα μήνες εκεί μέσα
μέρες τού κρύου
νύχτες απ' την κρεμάστρα μέσα στη σιωπή
μήπως ακούσεις
άλλαξα στίξη αμβλύνοντας υπαινιγμούς
κόπηκα ράφτηκα εν αγνοία σου
κατά τις πιθανές σου επιθυμίες.
Μα τώρα πια που μπαίνει το καλοκαιράκι
κι είναι σαφείς οι προοπτικές τού μέλλοντός μας
αντί να γκρεμοτσακιστώ πηδώντας
ή αντί να με ξεγράψεις
στέλνοντας το παλτό σου στο καθαριστήριο
θα σφίξω θα μαζέψω
σε σουσάμι ή φλούδι
κι απ' τις γραφές θα γραπωθώ για πάντα.

Κάποτε θα μ' αγγίξουνε τα δάχτυλά σου.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ (1955-2011)

Γειά σου, φίλε Γιάννη.

Ποιητικές συλλογές:
«Εν φαντασία και λόγω», εκδόσεις Κούρος, 1975
«Το ράμφος», εκδόσεις Τραμ, 1978
«Αναπήρων πολέμου», εκδόσεις Ύψιλον, 1982
«Ο θάνατος το στρώνει», εκδόσεις Ύψιλον, 1986
«Πιάνο βυθού», εκδόσεις Ύψιλον, 1991
«Ο κύριος Φογκ», εκδόσεις Ύψιλον, 1993
«Άκυρο θαύμα», εκδόσεις Ύψιλον, 1996
«Ποιήματα 1975-1996», εκδόσεις Κέδρος, 2000
«Στα ξένα», εκδόσεις Κέδρος, 2001
«Πεταμένα λεφτά», εκδόσεις Κέδρος, 2005
«Ο άνθρωπος μόνος», εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2009

Μετάφραση:
Λ. Φερρέ, «Μια πρώτη παρουσίαση», εκδόσεις Κούρος, 1976
Ζ. Πρεβέρ, «Θέαμα και ιστορίες» (ποιήματα), εκδόσεις Νεφέλη, 1982
Λ. Κάρινγκτον, «Η αρχάρια και άλλα διηγήματα», εκδόσεις Ύψιλον, 1982
Ζ. Μπρασένς, «Ο γορίλας και άλλα ποιήματα», εκδόσεις Ύψιλον, 1983
Σλ. Μρόζεκ, «Δεύτερη υπηρεσία» (θέατρο), εκδόσεις Δωδώνη, 1995
Μπλ. Σαντράρ, «Πάσχα στη Νέα Υόρκη» (ποίημα), εκδόσεις Υάκινθος-Ρόπτρον, 1987
Μολιέρος, «Ζωρζ Νταντέν» (θέατρο), 1991
Ο. Ουίτμαν, «Στη γαλάζια όχθη τής Οντάριο» (ποίημα), εκδόσεις Ρόπτρον, 1992
Μένανδρος, «Σαμία» (θέατρο), εκδόσεις Πατάκη, 1997
Αριστοφάνης, «Όρνιθες» (θέατρο), εκδόσεις Πατάκη, 1997
Μαριβώ, «Η ψευτοϋπηρέτρια» (θέατρο), εκδόσεις Δωδώνη, 1998
Μένανδρος, «Επιτρέποντες» (θέατρο), εκδόσεις Πατάκη, 1998
Αριστοφάνης, «Λυσιστράτη» (θέατρο), εκδόσεις Πατάκη, 1998
Αριστοφάνης, «Ειρήνη» (θέατρο), εκδόσεις Πατάκη, 2000
Αριστοφάνης, «Πλούτος» (θέατρο), εκδόσεις Πατάκη, 2001
Μένανδρος, «Δύσκολος» (θέατρο), εκδόσεις Πατάκη, 2001

Κριτική:
«Η κρίση τού θεάτρου (1976-1984)», εκδόσεις Καστανιώτη, 1985
«Η κρίση τού θεάτρου, Β' (1984-1989)», εκδόσεις Καστανιώτη, 1991
«Πλατεία θεάτρου» (δοκίμια), εκδόσεις Σοκόλη, 1994
«Η κρίση τού θεάτρου Γ' (1989-1994)», εκδόσεις Σοκόλη, 1995
«Σωσίβια λέμβος» (λογοτεχνικά δοκίμια), εκδόσεις Καστανιώτη, 1999
«Κρίτων Αθανασούλης, μια παρουσίαση», εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2000
«Η κρίση τού θεάτρου, Δ' (1994-2003)», εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2003

Πεζογραφία:
«Κόψε», εκδόσεις Ερατώ, 2004

Ανθολογία:

«Ελληνική Ποιητική Ανθολογία Θανάτου τού Εικοστού Αιώνα» (με τον Κ. Γ. Παπαγεωργίου), εκδόσεις Καστανιώτη, 1996

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=28378.0#ixzz1NToNWLXS

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ: ΗΤΑΝ ΨΕΥΤΙΚΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΕΡΣΕΔΕΣ ΣΙΜΟΝΕ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MERCEDES SIMONE


MEDIA VIDA

Media vida se fue de mi lado.
¡Cuántos años que no volverán!
Tan ligero bajé la pendiente
que me ha parecido que fue un tobogán.

Ya no canto subiendo escalones,
ya mis piernas las siento aflojar,
les disparo a las noches de invierno,
hoy es el espejo quien me hace pensar.

Media vida, ya te has ido,
que recuerdo me dejás
la otra media, si la vivo,
sabe Dios cómo será.

Media vida, me has dejado
¡tantas huellas en mi ser!
Y tanto es lo que he cambiado
que ya no soy la de ayer.

Muchas veces he visto en la cara
de los hombres que me dieron fe
esta misma tristeza piadosa,
que tienen mis ojos por ellos también.

Media vida se fue como un sueño.
¡Cuántos años que no volverán!
Media vida me queda tan solo
y ya mi cabeza empieza a nevar.



Μουσική: Julio Vega.
Στίχοι: Enrique Dizeo.

ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΓΑΠΗΣΩ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ


ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΓΑΠΗΣΩ

Το μερτικό μου απ' τη χαρά
μου τό 'χουν πάρει άλλοι
γιατί είχα χέρια καθαρά
και μια καρδιά μεγάλη.

Θεέ μου, τη δεύτερη φορά
που θά 'ρθω για να ζήσω
όσο η καρδιά κι αν λαχταρά
δεν θα ξαναγαπήσω.

Σαν θαλασσόδαρτο σκαρί
σαν βράχος ρημαγμένος
ήρθα σαν ξένος στη ζωή
και ξαναφεύγω ξένος.



Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Μουσική: Μάνος Λοΐζος.
Ερμηνεία: Στέλιος Καζαντζίδης.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΘΡΥΛΙΚΟΙ ΑΝΙΜΑΛΣ

Χαρισμένο στον Δημήτρη για τα γενέθλιά του.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ANIMALS


IT’S MY LIFE

It's a hard world to get a break in
All the good things have been taken
But girl there are ways to make certain things pay
Though I'm dressed in these rags, I'll wear sable some day

Hear what I say
I'm gonna ride the serpent
No more time spent sweatin' rent
Hear my command
It ain't no use, I'm breakin' loose,
Holdin' me down, stick around

But baby (baby)
Remember (remember)
It's my life and I'll do what I want
It's my mind and I'll think what I want
Show me I'm wrong, hurt me sometime
But some day I'll treat you real fine

There'll be women and their fortunes
Who just want to mother orphans
Are you gonna cry
When I'm squeezing them dry?
Taking all I can get
No regrets
When I ... openly lie
And live on their money
Believe me honey, that money
Can you believe, I ain't no saint
No complaints
So girl go out
Any doubt

And baby (baby)
Remember (remember)
It's my life and I'll do what I want
It's my mind and I'll think what I want
Show me I'm wrong, hurt me sometime
But some day I'll treat you real fine

(It's my life and I'll do what I want) Don't push me
(It's my mind and I'll think what I want) It's my life
(It's my life and I'll do what I want) And I can do what I want
(It's my mind and I'll think what I want) You can't tell me
(It's my life and I'll do what I want)

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΑ ΔΟΛΟΡΕΣ ΠΡΑΔΕΡΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MARÍA DOLORES PRADERA: A LO LARGO DEL CAMINO

ΣΠΙΘΑΜΙΑΙΟΣ ΣΠΙΝΘΗΡ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΜΑΛΕΝΑΣ

        Malena tiene pena de bandoneón
              Homero Manzi

Γλυκόνειρα μεστώσαν * νερά και συνιστώσες
μαγδαληνών χασμάτων * και ξέχωροι χοροί·
με ξόβεργες ορμήσαν * των τακουνιών οι τόσες
ντοπιολαλιές ν’ αρθρώσουν * σιωπή ευρύχωρη.

Το τάνγκο, de profundis * εκφώνημα μιάς μάζας
παθών παρεστιγμένων,  * τονίζει ηδυπαθώς
τη βιάση που τυλίγει * σε μιά λωρίδα γάζας
τη λίγη στόχασή μας * να γίνεσαι παθός.

Με φεγγαρίσια νέον * μπαντονεόν διαβάζει
τα βήματα του ζεύγους * που ’ναι σπουργίτια απτά·
και σέρνουν οι σεντάδες * καθέτως το μαράζι
σε τρίγωνα ορθογώνια * και αενάως συναπτά.

Τα οχτάρια καρτεράνε * στη μέση μεινεσμένα·
κι αν έσβησε, όμως λάμπει * σπιθαμιαίος σπινθήρ·
στις βάρκες των ματιών μου * θα τραγουδά η Μαλένα
κρατώντας λαγουδέρα * hasta el día del morir...

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΟΣΑΝΝΑ ΦΑΛΑΣΚΑ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.


ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ROSANNA FALASCA


QUEDÉMONOS AQUÍ

¡Amor, la vida se nos va,
quedémonos aquí, ya es hora de llegar!
¡Amor, quedémonos aquí!
¿Por qué sin compasión rodar?
¡Amor, la flor se ha vuelto a abrir
y hay gusto a soledad, quedémonos aquí!
Nuestro cansancio es un poema sin final
que aquí podemos terminar.

¡Abre tu vida sin ventanas!
¡Mira lo lindo que está el río!
Se despierta la mañana y tengo ganas
de juntarte un ramillete de rocío.
¡Basta de noches y de olvidos,
basta de alcohol sin esperanzas,
deja todo lo que ha sido
desangrarse en ese ayer sin fe!

Tal vez
de tanto usar el gris
te ciegues con el sol...
¡pero eso tiene fin!
¡Después verás todo el color,
amor, quedémonos aquí!
¡Amor, asómate a la flor
y entiende la verdad que llaman corazón!
¡Deja el pasado acobardado en el fangal
que aquí podemos comenzar!



Μουσική: Héctor Stamponi.
Στίχοι: Homero Expósito.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΕΡΣΕΔΕΣ ΣΙΜΟΝΕ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MERCEDES SIMONE


BARRIO DEL TANGO

Un pedazo de barrio, allá en Pompeya,
durmiéndose al costado del terraplén.
Un farol balanceando en la barrera
y el misterio de adiós que siembra el tren.
Un ladrido de perros a la luna.
El amor escondido en un portón.
Y los sapos redoblando en la laguna
y a lo lejos la voz del bandoneón.

Barrio de tango, luna y misterio,
calles lejanas, ¡cómo estarán!
Viejos amigos que hoy ni recuerdo,
¡qué se habrán hecho, dónde estarán!
Barrio de tango, qué fue de aquella,
Juana, la rubia, que tanto amé.
¡Sabrá que sufro, pensando en ella,
desde la tarde que la dejé!
Barrio de tango, luna y misterio,
¡desde el recuerdo te vuelvo a ver!

Un coro de silbidos allá en la esquina.
El codillo llenando el almacén.
Y el dramón de la pálida vecina
que ya nunca salió a mirar el tren.
Así evoco tus noches, barrio 'e tango,
con las chatas entrando al corralón
y la luna chapaleando sobre el fango
y a lo lejos la voz del bandoneón.


********************************************


ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΑΝΓΚΟ

’Κεί κάτω σε μια γειτονιά της Πομπηΐας
στα λούκια ο ύπνος σ’ άρπαζε ξεθεωμένο.
Φανάρι κόκκινο στην άκρη της γωνίας
και το μυστήριο αντίο που σφυράει το τραίνο.
Και δώσ’ του, τα σκυλιά αλυχτάνε στη σελήνη,
και πίσω από ’να κρύβετ’ ο έρωτας πορτόνι·
ραγίζουν βάτραχοι της λίμνης τη γαλήνη
και απόηχος μπαντονεόν με αναστατώνει.

Του τάνγκο γειτονιά, μυστήριο και φεγγάρι,
στα στενοσόκακά σου πώς και νά ’ναι τώρα;
Παλιόφιλοι καλοί... – της λήθης το σφουγγάρι
τους έσβησε: πού νά ’ναι;... πώς περνούν την ώρα;
Του τάνγκο γειτονιά, η Χουάνα τί έχει γίνει; –
η ξανθομάλλα που ’χα τόσο αγαπήσει...
Να ξέρει ιδέα πως έ μ μ ο ν η μού έχει μείνει
απ’ τη βραδιά που σύξυλη την έχω αφήσει;
Του τάνγκο γειτονιά, μυστήριο και φεγγάρι,
στη μνήμη μου και πάλι μέσα σ’ έχω πάρει.

Πιό πέρ’ απ’ τη γωνία κόρο σφυριγμάτων
και το αλμασέν με τράπουλες θα πλημμυρίσει.
Χλωμή γειτονοπούλα, σκέλεθρο δραμάτων,
το τραίνο να περνά δεν θα ξαναντικρύσει.
Του τάνγκο γειτονιά, η νύχτα σου με ντύνει
με μάντρες και με αλάνες στο μικρό σου αλώνι·
στις λασπουριές τσαλαβουτά η χρυσή σελήνη
και απόηχος μπαντονεόν με αναστατώνει.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΦΑΜΠΡΙΤΣΙΟ ΝΤΕ ΑΝΤΡΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο FABRIZIO DE ANDRÈ


LA GUERRA DI PIERO

Dormi sepolto in un campo di grano
non è la rosa non è il tulipano
che ti fan veglia dall'ombra dei fossi,
ma sono mille papaveri rossi.

«Lungo le sponde del mio torrente
voglio che scendan i lucci argentati,
non più i cadaveri dei soldati
portati in braccio dalla corrente.»

Così dicevi ed era d'inverno
e come gli altri verso l'inferno
te ne vai triste come chi deve
il vento ti sputa in faccia la neve.

Fermati Piero, fermati adesso
lascia che il vento ti passi un po' addosso,
dei morti in battaglia ti porti la voce,
chi diede la vita ebbe in cambio una croce.

Ma tu non lo udisti e il tempo passava
con le stagioni a passo di giava
ed arrivasti a varcar la frontiera
in un bel giorno di primavera.

E mentre marciavi con l'anima in spalle
vedesti un uomo in fondo alla valle
che aveva il tuo stesso identico umore
ma la divisa di un altro colore.

Sparagli Piero, sparagli ora
e dopo un colpo sparagli ancora
fino a che tu non lo vedrai esangue,
cadere in terra a coprire il suo sangue.

«E se gli sparo in fronte o nel cuore
soltanto il tempo avrà per morire
ma il tempo a me resterà per vedere
vedere gli occhi di un uomo che muore.»

E mentre gli usi questa premura
quello si volta ti vede ha paura
ed imbracciata l'artiglieria
non ti ricambia la cortesia.

Cadesti a terra senza un lamento
e ti accorgesti in un solo momento
che il tempo non ti sarebbe bastato
a chieder perdono per ogni peccato.

Cadesti a terra senza un lamento
e ti accorgesti in un solo momento
che la tua vita finiva quel giorno
e non ci sarebbe stato ritorno.

«Ninetta mia, crepare di Maggio
ci vuole tanto troppo coraggio.
Ninetta bella, dritto all'inferno
avrei preferito andarci in inverno.»

E mentre il grano ti stava a sentire
dentro le mani stringevi il fucile,
dentro la bocca stringevi parole
troppo gelate per sciogliersi al sole.

Dormi sepolto in un campo di grano
non è la rosa non è il tulipano
che ti fan veglia dall'ombra dei fossi
ma sono mille papaveri rossi.

ΧΟΡΕΥΕΙ Η ΠΑΣΤΟΡΑ ΓΑΛΒΑΝ

ΧΟΡΕΥΕΙ Η PASTORA GALVÁN: ALEGRÍAS

ΜΕ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΕΣ ΚΙΒΔΗΛΕΣ...

PABLO NERUDA


ΓΕΥΣΗ

Με αστρολογίες κίβδηλες και αυτόχρημα επισφαλείς,
με χούγια αν θες κομμάτι ζοφερότερα,
που αναποδογυρίστηκαν κι αδειάσαν κρουνηδόν στα χάη,
κι έχουν χυθεί παντού μες στου παντός το μέγα Απέραντο,
μα πάντα μνέσκουν πλάι-πλάι – έτσι συντήρησα
μία ροπή, μιά κλίση, μιά τάση, μία γεύση φιλέρημη.

Και τη συντήρησα –λέω– καλά: ’τί τη συντήρησα
με συζητήσεις σαν πριονισμένα μαδέρια ρακώδεις,
με την ταπεινότητα των καρεκλιών, με λόγια μπασμένα
στη δουλειά σα σκλάβοι πρόθυμοι
μα με τη δεύτερή τους βούληση,
την πηκτότητα έχοντας του γάλακτος, των νεκρών
εβδομάδων, του αλυσωμένου αέρα
που κροταλεί απάνω από πόλεις και άστεα.

Ποιός μπορεί να κομπάσει υπομονή διεκδικώντας
πιό στέρεη; Η σοφία με φασκιώνει μ’ ένα δέρμα συμπαγές,
με ντύνει μ’ ένα χρώμα κουλουριασμένο σα φίδι·
τα πλάσματά μου τα γεννά η μακρυπόδαρη άρνηση·
αχ, μου φτάνει έν’ αψέντι να γευτώ, ένα όποιο ποτό,
μου φτάνει,
κι ευθύς μετά εγώ εξαφανίζω τη μέρα που διάλεξα: η μέρα
όμοια και απαράλλαχτη μ’ όλες τις χθόνιες μέρες.

Ζω γιομάτος ουσία χρώματος κοινού, σιγαληνού,
σα γριά μάννα ζώ, σα θυγατέρα
που όλο κάνει μόνο υπομονή, σαν ίσκιος
εκκλησίας ή σαν ανάπαυση ζω οστέων τεταπεινωμένων.
Πλήρης υδάτων πηγαίνω,
πλήρης υδάτων τραβώ του βυθού,
που ετοιμαστήκαν
να πλαγιάσουν με τη θλιμμένη τους, εν κόποις, αγρύπνια.

Στα κιθάρινα σπλάχνα μου γέρος φυσάει αγέρας, φυσάει
ξερός και σύντονος, αγέρας στερεότυπος, ακίνητος,
σαν την πιστή τροφή, σαν τον καπνό πανομοιότυπος:
στοιχείο αναπαυόμενο, λαδάκι ζωντανό.
Πουλί σκληρό,
στο κεφάλι μου επάνω καθούμενο,
εποπτεύει τα πάντα·
ένας άγγελος ζει στου σπαθιού μου τον αιθέρα
αυτοπροαιρέτως εκεί αμετάβλητος.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΜΑΡΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΙΝΑ Η ΣΑΛΟΝΙΚΙΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΚΑΙ Η ΚΟΡΙΝΑ Η ΣΑΛΟΝΙΚΙΑ: ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ ΠΙΑ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ (1937)

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο EDMUNDO RIVERO


MELODÍA DE ARRABAL

Barrio plateado por la luna
rumores de milonga
es toda tu fortuna;
hay un fuelle que rezonga
en la cortada mistonga.
Mientras que una pebeta,
linda como una flor,
espera, coqueta,
bajo la luz de un farol.
Barrio, barrio...
que tenés el alma inquieta
de un gorrión sentimental.
Penas, ruegos...
es todo el barrio malevo
melodía de arrabal
Viejo...Barrio...
Perdoná si al evocarte
se me planta un lagrimón
que al rodar en tu empedrado
es un beso prolongao
que te da mi corazón.
Cuna de tauras y cantores,
de broncas y entreveros,
de todos mis amores;
en tus muros con mi acero
yo grabé nombres que quiero:
Rosa, la “Milonguita”,
Era rubia Margot...
En la primera cita
la paica Rita
me dio su amor.

ΘΗΡΑΜΑΤΑ

Δ.Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ


ΘΗΡΑΜΑΤΑ

           Θύμηση του Ανδρέα Μπρετόν


Ουρανοδρόμοι επισκέπτες ή αγροί της νύχτας είναι οι
  ερωτικές ενδοσκοπήσεις και τ’ απροσδόκητα καλέσματα
  με το κενό τους
Που μέσα του ασφυκτιά το άλλο κενό
Το κενό απ’ το αντίκρισμα της οικουμένης ή του αποχωρούντος
  μοναχού στα επουράνια

Η στέρησή τους θα εσήμαινε σεισμούς και θα εσήμαινε άφωνα
  ερείπια γιγάντια στην πτώση τους και αποτρόπαια στην όψη

Τα φανερά θηράματα των πόθων
Οι φανερές αρπάγες των σταυρών
Η φανερή εξέγερση του πλήθους που παίζει με ένα περιστέρι
Ω αυτές τις πίκριες απεχθάνεται η γεύση κι αυτά τα καμώματα
  της προσωπικής ζωής του καθενός που δεν τα συνοδεύει
  ένα βιολί χαράματα ή εσπέρα
Γιατί καμιά εσπέρα δεν θ’ αφήσει να της πάρουν το σταυρό
  του μαρτυρίου της
Ποιός είναι εκείνος που δεν κάνει το ίδιο όταν άστεγος ανακαλύπτει
  σκαλοπάτια και πόρτες μιάς ζωής περιφρονημένης
Από το πρώτο αλλιώτικο άνοιγμα των ματιών
Κι από την πρώτη αρρυθμία της καρδιάς κατά την αποπλάνηση και
  ύστερα απογείωση του σώματος

Με κόπο λοιπόν ο καθένας μέσα του βυθίζει τους βραχίονές του
Και μάταια παλεύει ν’ αδειάσει σαν από βαρέλι τη μούργα
  το κατακάθι του
αν πηγαίνει προς το θάνατο και την απελπισία προς το χιούμορ
και το ύψος την κατάδυση σ’ ωκεανούς και σε ουρανούς
  προς το λαό και τους ιερείς
Στιγμή δεν το αποχωρίζεται
Κι αν εξαφανιστούν τα πάντα το κατακάθι ουδέτερο και αιώνιο
  είναι ο υπέρτατος ύμνος του εαυτού μας
Ο ρυθμός που ισορροπούν τα βήματά μας τα λόγια και οι πλεύσεις
  κάθε νοήματος
Αθάνατο αιωνόβιο εμάς τους θνητούς μας μεταβάλλει σε τρυφερά
  λουλούδια και άκακα όντα ή σε γενναίους σε δολοπλόκους
  σε περιφρονητές της ξένης δυστυχίας και της δικής μας

Αιωνόβιο αναδίνει όλες τις δυσοσμίες αλλά και όλες τις ευωδιές
  παραδεισένιων κήπων

Το βάρος του τότε έχει κάτι απ’ την αερένια ερωτιάρικη μέθη και
  πότε είναι ανάλγητο όταν από κάτω του σφαδάζει ένα
  πρόβατο με τα έντερα έξω

Κατά τις περιστάσεις είμαστε το θηλυκό του και αυτό είναι
  το αρσενικό μας
Και τότε αλληλοψιθυρίζουμε τρυφερές φωνές και λαχταριστές
  ξαγρύπνιες
Φτάνουμε ως τα προσανάμματα της ευωχίας μα την τελευταία
  στιγμή χιαζόμαστε μ’ ένα άλλο ζευγάρι που βάζει ανάμεσά μας
  την άβυσσό του

Του έχουν δώσει πολλά ονόματα: υποσυνείδητο, ηλιακό πλέγμα
Βαθιά συνισταμένη εγκεφαλικών κέντρων που λούζονται μέσα στη
  γύρη των πανσέδων και τα βράδια ξαποσταίνουν πάνω
  στην πουπουλένια σφαίρα του αχανούς

Εγώ το είπα κατακάθι μα θα μπορούσα να το πω μαγνητικό
  πυρήνα πνεύματος
Ελικόδρομη γύρω από κάθε πλάσμα του θεού φλογάτη έκσταση
Μελίσσι μέσα σε απλησίαστες βραχοκοιλάδες
Αξέχαστη κραυγή τουφεκισμένου πλάι σ’ ένα πουρνάρι
Ομιλία που κανείς ουρανός δεν εννοεί
Κούφιο αντηχείο αρχαίας εξόντωσης για ένα στρέμμα ή μιά
  ωραία Ελένη
Μυστηριώδη βατράχια μέσα στα καλάμια που ανάβουν οργασμούς
  κάτω από ψιχάλες κι άδράχτια αστροφεγγιάς

Κι ακόμα θα μπορούσα να το πω συμπυκνωμένη Σπάρτη σ’ ένα
  φωνήεν που η επανάληψή του ελευθερώνει ένα τριζόνι
Κι ανοίγει τις δικλείδες ταξιδιών.



Από την ποιητική συλλογή: «Ποίηση, 2», Εκδόσεις Γνώση, Αθήνα 1981, σελ. 92-94.

Η ΠΑΤΑΣΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΠΡΑΣΣΕΝΣ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

Η PATACHOU ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ GEORGES BRASSENS


LES AMOUREUX DES BANCS PUBLICS

Les gens qui voient de travers
Pensent que les bancs verts
Qu’on voit sur les trottoirs
Sont faits pour les impotents ou les ventripotents
Mais c’est une absurdité
Car à la vérité
Ils sont là c’est notoire
Pour accueillir quelque temps les amours debutants

Les amoureux qui s’bécott’nt sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’fouttant pas mal du regard oblique
Des passants honnêtes
Les amoureux qui s’bécott’nt sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’disant des « Je t’aime » pathétiques
Ont des p’tit’s gueul’ bien sympatiques

Ils se tiennent par la main
Parlent du lendemain
Du papier bleu d’azur
Que revêtiront les murs de leur chambre à coucher
Ils se voient déjà doucement
Ell’ cousant, lui fumant
Dans un bien-être sûr
Et choisissent les prénoms de leur premier bébé

Les amoureux qui s’bécott’nt sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’fouttant pas mal du regard oblique
Des passants honnêtes
Les amoureux qui s’bécott’nt sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’disant des « Je t’aime » pathétiques
Ont des p’tit’s gueul’ bien sympatiques

Quand la saint’ famill’ machin
Croise sur son chemin
Deux de ces malappris
Ell’ leur décoche hardiment des propos venimeux
N’empêch’ que tout’ la famille
Le pèr’, la mèr’, la fille
Le fils, le Saint Esprit
Voudrait bien de temps en temps pouvoir s’conduir’ comme eux

Les amoureux qui s’bécott’nt sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’fouttant pas mal du regard oblique
Des passants honnêtes
Les amoureux qui s’bécott’nt sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’disant des « Je t’aime » pathétiques
Ont des p’tit’s gueul’ bien sympatiques

Quand les mois auront passé
Quand seront apaisés
Leurs beaux rêves flambants
Quand leur ciel se couvrira de gros nuages lourds
Ils s’apercevront émus
Qu’ c’est au hasard des rues
Sur un d’ces fameux bancs
Qu’ils ont vécu le meilleur morceau de leur amour

Les amoureux qui s’bécott’nt sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’fouttant pas mal du regard oblique
Des passants honnêtes
Les amoureux qui s’bécott’nt sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s’disant des « Je t’aime » pathétiques
Ont des p’tit’s gueul’ bien sympatiques

Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ


Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ

Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη
όλα μου τα παίρνει τίποτα δε δίνει
η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι
που ‘χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει

Η ζωή μου όλη μια ανοησία
κι η μοναδική μου η περιουσία
η ζωή μου όλη είναι μια θυσία
που σκοπό δεν έχει ούτε σημασία

Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω
κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο
όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω

ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ

ΡΟΒΕΡΤΟ ΧΟΥΑΡΡΟΣ!

ROBERTO JUARROZ


VOY A ALARGAR CAMINOS DE CARICIA...

Voy a alargar caminos de caricia,
con algo de dulzura entre los dientes
y un garabato tibio en los cabellos,
para que el poco sueño que aún nos queda
no se nos caiga.

Voy a alumbrar tu rostro mientras duerme
y mirarlo al revés, donde no duerme.

Voy a juntar raíces por el aire,
catálogos de nieves que no caen
y sitios para párpados.

Voy a tomar al hombre por el centro
y tirarlo a rodar, a ver si llega.

Voy a tomarme a mí, ya me he tomado,
para enlazar de nuevo los cristales
con un redondo material sin tiempo.

Voy a cortar las puntas de la vida
como unas uñas demasiado largas.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Giselle Aragon.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΟΡΝΕΛΑ ΒΑΝΟΝΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ORNELLA VANONI: A CANZUNCELLA

Α ΡΕ ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ!...

Αξύριστο σε βλέπω, Δομίνικε... και σχετικώς κατηφή... και με ρυτίδες στο μέτωπο...

Υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας κατέφτασε στο δικαστήριο του Μανχάταν στη Νέα Υόρκη, ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος-Καν, για να καταθέσει για την απόπειρα βιασμού της 32χρονης καμαριέρας στο ξενοδοχείο Sofitel της πόλης.
Οι κατηγορίες που τον βαρύνουν είναι πολύ σημαντικές και εκτός του ότι αντιμετωπίζει ποινή κάθειρξης έως και 20 ετών, οι αναλυτές υποστηρίζουν ότι «ακόμη και αν αποδειχτούν ψεύτικες, η πολιτική του καριέρα έχει καταστραφεί».
Όπως μεταδίδει το Reuters, έξω από τα δικαστήρια έχει μαζευτεί πλήθος δημοσιογράφων, οι οποίοι ελέχθησαν διεξοδικά, καθώς τα μέτρα ασφαλείας είναι δρακόντεια.

Απορρίφθηκε πριν από μερικά λεπτά το αίτημα της υπεράσπισης του Ντομινίκ Στρος-Καν για εγγύηση ενός εκατ. δολαρίου, καθώς η δικαστής της έδρας δέχτηκε τελικά το αίτημα του εισαγγελέα και όχι της υπεράσπισης του επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Συγκεκριμένα, η εισαγγελία της Νέας Υόρκης ζήτησε την κράτησή του με την αιτιολογία ότι σε περίπτωση που ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου διαφύγει στη Γαλλία, τότε οι αμερικανικές αρχές δεν θα έχουν καμία δικαιοδοσία να του ζητήσουν να επιστρέψει.
Παράλληλα, υποστήριξαν ότι ερευνούν και άλλη παρόμοια υπόθεση σεξουαλικής επίθεσης, με πρωταγωνιστή τον επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ενώ υποστήριξαν ότι τα πρώτα στοιχεία επαληθεύουν τους ισχυρισμούς της 32χρονης καμαριέρας.

Ενώπιον ενόρκων θα εμφανιστεί στις 20 Μαΐου ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος-Καν, καθώς η δικαστής στη Νέα Υόρκη απέρριψε το αίτημα της υπεράσπισης για εγγύηση ύψους ενός εκατ. δολαρίων.
Η εισαγγελία, αφού περιέγραψε τις κατηγορίες της καμαριέρας, υποστήριξε ότι ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έχει τα οικονομικά μέσα να διαφύγει στη Γαλλία, με συνέπεια οι αμερικανικές αρχές να μην μπορούν να τον αναγκάσουν να επιστρέψει για να δικαστεί.
Ο Στρος-Καν θα βρεθεί ενώπιον δικαστηρίου και θα δικαστεί με ενόρκους.

ΝΕΑ ΚΑΡΔΙΑ

FEDERICO GARCÍA LORCA


ΝΕΑ ΚΑΡΔΙΑ

Γυμνώθηκε η καρδιά μου σαν το φίδι
που το πουκάμισό του πιά δεν θέλει·
στα δάχτυλά μου τη θωρώ να ενδίδει
κυλώντας με πληγές, αλλά και μέλι.

Μα πού ’ναι τώρα οι σκέψεις που φωλιάζαν
μες στις πτυχές σου; Πού ’ν’ το ωραίο τους κόρο;
Πού πήγανε τα ρόδα που ευωδιάζαν
τον Ιησού, μα και τον Εωσφόρο;

Φτωχό στρατσόχαρτο, που ’χεις σβησμένη
τη φλόγα στο φανταστικό μου αστέρι!
Περγαμηνή μου γκρίζα! – πονεμένη
απ’ όσους έρωτες έχω υποφέρει…

Σ’ εσένα βλέπω τα έμβρυα της γνώσης,
τις μούμιες από σκελετούς και στίχους,
παλιάς αγνοίας μου τις επιδόσεις
και μυστικών ρομαντικών τους ήχους.

Σε τοίχο πάνω λέω να σε αναρτήσω
μες στο αισθηματικό μου το μουσείο,
στου πόνου μου το κρίνο νά ’σαι το ίσο,
που θα κοιμάται σκοτεινό και κρύο.

Ή πάνω από τα πεύκα να σε βάλω
–βιβλίο, να μιλάς για το μαράζι–
τις τρίλιες να διδάσκεις και τον σάλο
που προκαλούν τ’ αηδόνια, σαν χαράζει;…


        Ιούνιος 1918, Γρανάδα



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ 'ΣΑΙ ΠΡΟΙΚΙΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ...

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ


ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΝΟΜΟ

Οι απελπισμένοι δε φοβούνται τα μεγάλα λόγια
έτσι θά ’ρθει ο καιρός που θ’ ανοίξω το παράθυρο και θα
  χαιρετήσω τα χαμένα καράβια
«για ποιό ταξίδι ονειρευτό» όπως έλεγε νέος, σχεδόν παιδί,
  ένας φίλος μου ποιητής –
α, ζήσαμε μεγάλα χρόνια, όμως πράγματα ασήμαντα μάς
  πέθαναν
κι αυτό το ωραίο όνειρο μάς πήγε τόσο μακριά που δεν
  ξαναβρήκαμε το δρόμο
με τα ρολόγια σταματημένα στη μοναδική ώρα: την ώρα
  που αργήσαμε
κι ο ταχυδρόμος που κουράστηκε κι έριξε όλα τα γράμματα
  στον υπόνομο,
ίσως εκεί να ήταν η απάντηση κι εγώ γιατί δε γυρίζω πίσω, ποιός
  με κρατάει σ’ αυτή την ηλικία
γράφοντας μακροσκελή ποιήματα σαν παρατεταμένα σινιάλα
  στην υστεροφημία
κι αν φοβάμαι τη νύχτα δεν είναι οι τύψεις ή τα φαντάσματα
  αλλά αυτή απειλητική ευωδιά των ρόδων που ερημώνει
  τα προάστια...
πρέπει νά ’σαι προικισμένος για τη δυστυχία...




Από την ποιητική συλλογή «Βιολέτες για μια εποχή» (1985).
Από το βιβλίο: Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση», τόμος τρίτος, Κέδρος, Αθήνα 1988, σελ. 261.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΑΡΛΟ ΜΙΣΑΛΙΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLO MISSAGLIA: 'E TRE TERATURE

ΣΚΑΤΑ ΤΑ ΕΚΑΝΕΣ, ΔΟΜΙΝΙΚΕ, ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΜΑΣ

Αντιγράφω από το Newsbeast.gr:

Η αστυνομία της Νέας Υόρκης ανέκρινε νωρίτερα τον Ντομινίκ Στρος Καν, σχετικά με τη σεξουαλική παρενόχληση 32χρονης καμαριέρας.
Το περιστατικό συνέβη στο ξενοδοχείο Σοφιτέλ. Όπως κατήγγειλε η ίδια, βρισκόταν στη σουίτα του Στρος Καν, όταν ο 62χρονος βγήκε από το μπάνιο γυμνός, της όρμησε και την έριξε στο πάτωμα. Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, ο Στρος Καν της ζήτησε να του κάνει στοματικό έρωτα!
Η καμαριέρα έφυγε αμέσως από το δωμάτιο και κάλεσε την αστυνομία, η οποία πρόλαβε κυριολεκτικά στο παρά πέντε τον επικεφαλής του ΔΝΤ, πριν αναχωρήσει για τη Γαλλία με πτήση της Air France. Μάλιστα, βιάστηκε τόσο πολύ να φύγει από το ξενοδοχείο, που ξέχασε το κινητό του τηλέφωνο, αλλά και άλλα προσωπικά του αντικείμενα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Στρος Καν εμπλέκεται σε ροζ σκάνδαλο. Τον Οκτώβριο του 2008, είχε ομολογήσει την «ανάρμοστη σχέση» που είχε με μία υφισταμένη του. Ο ίδιος ζήτησε συγγνώμη από τη σύζυγό του, τους υπαλλήλους του, αλλά και την «πέτρα του σκανδάλου».
Πριν από λίγες ημέρες, ο επικεφαλής του ΔΝΤ βρέθηκε στο στόχαστρο των ΜΜΕ επειδή φωτογραφήθηκε να επιβιβάζεται σε μία πανάκριβη Πόρσε.
Οι «ατασθαλίες» μπορεί να στοιχίσουν πολύ ακριβά στον Στρος Καν, ο οποίος παρουσιάζεται ως ο μελλοντικός διεκδικητής της προεδρίας της Γαλλίας.
Οι κατηγορίες της σεξουαλικής επίθεσης, της απόπειρας βιασμού και της ομηρίας απαγγέλθηκαν πριν από λίγο εις βάρος του επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν, λίγες ώρες μετά τη σύλληψή του στο αεροδρόμιο O’ Hare.
Ο Στρος Καν, o οποίος δηλώνει αθώος, αναμένεται να παρουσιαστεί ενώπιον δικαστή αργότερα σήμερα.

Τι λέει το ίδιο το ΔΝΤ:

Ανακοίνωση για τη σύλληψη του Ντομινίκ Στρος Καν εξέδωσε η Caroline Atkinson, διευθύντρια Εξωτερικών Σχέσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Στην ανακοίνωση αναφέρονται τα εξής:
«Ο διευθυντής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν συνελήφθη στη Νέα Υόρκη. Ο κ. Στρος Καν έχει νομική εκπροσώπηση, οπότε το ΔΝΤ δεν θα προβεί σε κανένα σχόλιο για την υπόθεση. Όλα τα ερωτήματα θα πρέπει να απευθύνονται στο δικηγόρο του και τις τοπικές αρχές. Το ΔΝΤ παραμένει σε πλήρη λειτουργία».

Τί λέει η Φράου Μέρκελ:

Ανατροπή στην πολιτική και οικονομική ατζέντα προκαλεί η σύλληψη Στρος Καν. Ήδη ματαιώθηκαν οι συνομιλίες που είχε προγραμματίσει για σήμερα ο επικεφαλής του ΔΝΤ με τη γερμανίδα καγκελάριο Αγγελα Μέρκελ στο Βερολίνο.
Ο Στρος-Καν επρόκειτο να συζητήσει με τη Μέρκελ για την κρίση χρέους στη ζώνη του ευρώ.
Κυβερνητικός αξιωματούχος της Γερμανίας αρκέστηκε στο να δηλώσει ότι «οι συνομιλίες ματαιώνονται» και τόνισε ότι δεν πρόκειται να έλθει στο Βερολίνο κάποιος αντιπρόσωπος του επικεφαλής του ΔΝΤ. Ωστόσο, δεν έκανε κανένα σχόλιο σχετικά με το περιστατικό της Νέας Υόρκης.

Τί απεφάνθη η Σεγκωλέν Ρουαγιάλ! (το όνομά της το γράφω σωστά με ΩΜΕΓΑ!) :

Συγκλονιστική είδηση» χαρακτήρισε τη σύλληψη του Στρος Καν η υποψήφια του Σοσιαλιστικού Κόμματος στις εκλογές του 2007 για τη γαλλική προεδρία, Σεγκωλέν Ρουαγιάλ, η οποία τόνισε πάντως ότι «οι κατηγορίες πρέπει να αποδειχτούν».
Ερωτηθείσα για τις επιπτώσεις που θα έχει η υπόθεση αυτή στην πολιτική καριέρα του Στρος-Καν, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ ζήτησε από όλους να επιδείξουν αυτοσυγράτηση λέγοντας ότι «θα ήταν απρέπεια να το κάνουμε σήριαλ...Δεν έχει έλθει ακόμα η στιγμή να μιλήσουμε για τις συνέπειες της υπόθεσης αυτής στην εσωτερική πολιτική».


Και τί απεφάνθη ο γίγαντας Πεταλωτής:

Σχετικά με τη σύλληψη του Στρος Καν ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Γιώργος Πεταλωτής, δήλωσε: «Η ελληνική κυβέρνηση λειτουργεί θεσμικά και συνεχίζει απρόσκοπτα την υλοποίηση του προγράμματος εξόδου από την κρίση».

Κι εμείς τί λέμε;

ΣΚΑΤΑ τά 'κανες, ρε πηδηχτούλη Δομίνικε! Σου ευχόμαστε, πάντως, νά ’χεις καλή τύχη, γαλλιστί: MERDE!

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

PAUL ELUARD


Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Εμίλησα πολύ, τη μοίρα μου ως να ομολογήσω:
Δεν έχω τίποτα· τα πάντα μού ’χουν αφαιρέσει.
Ακόμα και τους δρόμους ’κείνους, που νεκρός θα σβήσω,
Ανδράποδο τους πάτησα έχοντας σκυμμένη μέση·
Της ιδιοκτησίας πήρε η θλίψη μου τη θέση.
Ιδρώτες, δάκρυα και όσο επίμονα κι αν προσπαθήσω,
Του οίκτου το αντικείμενο είμαι που δεν θα μπορέσει
Τον κόσμο να μου πει, χωρίς ντροπή πώς θ’ αντικρύσω.

Να φάω και να πιώ: η δικιά μου επιθυμία μόνο
Αρκεί τη λογική των άλλων όλων να νικήσει·
Και νοσταλγία ύπνου με4 κατέχει, που την κλίνη στρώνω
Στον καύσωνα, σαν κτήνος, που ποθεί να το κοιμήσει,
Κι ελάχιστα κοιμάται, δίχως νά ’χει καν γλεντήσει.
Γυναίκα ωραία δεν φιλώ, μαζί της δεν ξαπλώνω.
Κι η άδεια μου καρδιά στιγμή δε λέει να σταματήσει,
Ποτέ της δεν αλλαξοδρόμησε παρά τον πόνο.

Του γέλιου μου τη μέθη η ιδιορρυθμία μου ιθύνει·
Η αυγή εντός μου θα μπορούσε μια φωλιά να σκάψει,
Λεπτοφυής και προστατευτική ν’ αναβοσβήνει
Στους όμοιούς μου επάνω που ανθέων θά ’χουν άψη.
Μη δείξετε έλεος, αν επιλέξατε ν’ ανάψει
Ο νους σας ο στενός να φάει τη δικαιοσύνη:
Θα ρθεί μια μέρα που θα μεριμνήσει να με εγγράψει
Στων κατασκευαστών ζωντάνιας και σπιτιών τα σμήνη

Και του μεγάλου πλήθους η φιλία να με βάψει.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΟΠΩΣ Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΑΡΑΚΗΣ


ΟΠΩΣ Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ

Γνωρίζει ο άνθρωπος καλά
πώς να μετράει τα χρόνια του, γνωρίζει
και το κάθε ζωντανό, όμως απ’ όλους
πιο καλά γνωρίζει ο φοίνικας
πώς να μετράει τα χρόνια του.

Γνωρίζει ο φοίνικας που μόλις
ένας χρόνος του περάσει
στεφάνι στο κορμί του τον φοράει
στεφάνι στου κορμιού του την κορφή
περήφανος τον δείχνει

έτσι να φόραγα κι εγώ
τον κάθε χρόνο μου στεφάνι, κι όσο
περνούν τα χρόνια το στεφάνι
πιο ψηλά, κι ας λείπαν
τότε οι γιορτές με τις ανώφελες
ευχές και τα κεριά τους, μόνο
ακόμα ένα στεφάνι περήφανος να δείχνω
όπως ο φοίνικας, ακόμα
ένας περασμένος
χρόνος της ζωής μου
περίβλεπτο στεφάνι δόξας κι όχι
γραμμούλα στο λογαριασμό των γηρατειών
γραμμούλα στο λογαριασμό του τέλους.



Από την ποιητική συλλογή: «Νυχτερινά δρομολόγια», Εκδόσεις Αιγαίον, Λευκωσία 2010, σελ. 9.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΝΑΠΟΥΛΑΝΤΙΚΑ

ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ NAPULANTICA


RUNDINELLA

Tutte ll'amice mieje sanno ca tuorne...
ca si' partuta e no ca mm'hê lassato...
só' giá tre ghiuorne...
Nisciuno 'nfin'a mo s'è 'mmagginato
ca tu, crisciuta 'ncopp''o core mio,
mm'hê ditto: addio!

E torna rundinella...
torna a stu nido mo ch'è primmavera...
i' lasso 'a porta aperta quanno è 'a sera
speranno 'e te truvá
vicino a me...

Vulanno pe' cittá nove e stramane,
tu no, nun puó sapé che te ne vène
ogge o dimane...
E si nun truove maje chi te vò' bene
quanto te ne vogl'io
ll'amice 'o ssanno
che faje vulanno?

E torna rundinella...
torna a stu nido mo ch'è primmavera...
i' lasso 'a porta aperta quanno è 'a sera
speranno 'e te truvá
vicino a me...

Torna! Ll'amice mieje sanno ca tuorne...
Tutte se só' 'nfurmate e a tutte dico:
"Dint'a sti juorne!"
Uno sultanto, era 'o cchiù buono amico,
nun ll'aggio visto e nun c'è cchiù venuto...
fosse partuto?...

E torna rundinella...
torna a stu nido mo ch'è primmavera...
i' lasso 'a porta aperta quanno è 'a sera
speranno 'e te truvá
vicino a me...

ΠΑΤΡΙΚ ΚΑΒΑΝΑ!

PATRICK KAVANAGH (1904-1967)


INNOCENCE

They laughed at one I loved-
The triangular hill that hung
Under the Big Forth. They said
That I was bounded by the whitethorn hedges
Of the little farm and did not know the world.
But I knew that love's doorway to life
Is the same doorway everywhere.
Ashamed of what I loved
I flung her from me and called her a ditch
Although she was smiling at me with violets.

But now I am back in her briary arms
The dew of an Indian Summer lies
On bleached potato-stalks
What age am I?

I do not know what age I am,
I am no mortal age;
I know nothing of women,
Nothing of cities,
I cannot die
Unless I walk outside these whitethorn hedges.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Daizy Gear.

ΑΝΤΟΝΙΟ ΓΑΜΟΝΕΔΑ!

ANTONIO GAMONEDA (1931)


BLUES DEL CEMENTERIO

Conozco un pueblo ?no lo olvidaré?
que tiene un cementerio demasiado grande.
Hay en mi tierra un pueblo sin ventura
porque el cementerio es demasiado grande.
Sólo hay cuarenta almas en el pueblo.
No sé para qué tanto cementerio.

Cierto año la gente empezó a irse
y en muchas casas no quedaba nadie.
El año que la gente empezó a irse
en muchas casas no quedaba nadie.
Se llevaban los hijos y las camas.
Tenían que matar los animales.

El cementerio ya no tiene puertas
y allí entran y salen las gallinas.
El cementerio ya no tiene puertas
y salen al camino las ortigas.
Parece que saliera el cementerio
a los huertos y a las calles vacías.

Conozco un pueblo. No lo olvidaré.
Ay, en mi tierra sin ventura,
no olvidaré a mi pueblo.

¡Qué mala cosa es haber hecho
un cementerio demasiado grande!



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Anahi Gonzales.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΜΑΝΟ ΤΖΑΝΟΤΤΙ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROMANO ZANOTTI: LO ZOCCOLARO

ΚΑΘΕ ΦΥΛΛΟ

Δ.Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ


ΚΑΘΕ ΦΥΛΛΟ

          Στη Λίλιαν Σ.

Ένα φύλλο της νύχτας με ανιχνεύει
Μου βρίσκει μεριές που δεν τις είδε ποτέ ουρανός
Κι άλλες ανάλαφρες σα χιλιάδες πεταλούδες
Που πριν τις αγγίξει ένα δάχτυλο βάφουν ρεματιές

Άλλες έτοιμες να ραγίσουν και να τρέξει νερό και δάκρυ
Κι άλλες όπου η τρέλα και η σύνεση μαλλιοτραβιούνται
Η μια τύψη της άλλης

Και με ανιχνεύει με ανιχνεύει ένα φύλλο της νύχτας
Κάθε φορά με σκορπίζει ξέφτια εμένα το μυρωδάτο
     από αναμνήσεις άμφιο
Και με ανιχνεύει μπαίνοντας μέσα μου νερό δηλητηριώδες
Που με ξεπλένει με το φαρμάκι του

Και κάθε φύλλο που με ανιχνεύει
Εγώ το τρέφω στα βάθη μου
Και δεν το αφήνω να σαπίσει.



Από το βιβλίο: Δ.Π. Παπαδίτσας, «Ποίηση, 2», Εκδόσειις Γνώση, Αθήνα 1981, σελ. 95.

ΕΥΓΕΝΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΕΥΓΕΝΑ

     Εκείνα που είδα με το άκουσμα
     του άπιαστου θρόου
         Δ.Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ

Δρεπανηφόρες αγκαλιές· και χάδια
με κάμες μαυρομάνικες· λανθάνουν
στης μνήμης τα μακάμια, και τα πιάνουν
της μελικής σιωπής τα παραγάδια.

Τις νοσταλγίες πώς και με ποιάν άδεια
ποιητική μπορούν να διαλευκάνουν
ενδεκασύλλαβοι που συντυγχάνουν
θολές ματιές στων ίαμβων τ’ αλφάδια;…

Μες στο κορμί τανύζονται τυφώνες·
στο νόστιμο ήμαρ διάκοσμος η σκόνη·
και χείμαρρος βρυχώμενος οι εικόνες

σαν τη βροχή συνάζονται στο αλώνι
του νου. – Ριγούν ευγενικές λαγόνες
και ο πίθος που τον πόθο αποθεώνει.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΜΑΛΙΑ ΒΑΚΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΜΑΛΙΑ ΒΑΚΑ: Ο ΜΠΕΡΜΠΑΝΤΗΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΜΑΝΟ ΤΖΑΝΟΤΤΙ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROMANO ZANOTTI


LA TARANTELLA

Jammo a bedere 'nterr'a la rena
Mentre ca spánfia la luna chiena,
Ch'è notte e pare fosse matina...
Li piscature de Margellina,
Ca te cumbinano, friccicarella,
La tarantella, la tarantella...
Ca tecumbinano, friccicarella,
La tarantella, la tarantella...

E tiritùppete - ttùppete -ttùppete
Ttùppete - ttùppete - ttùppete - ttù...
E tiritùppete - ttùppete - ttùppete
La tarantella la llara lla llá...

N'ommo e na femmena 'mmiezo se fanno
A fá rociello la gente stanno...
Ma co' malizia, lo pescatore,
Mentre ch'abballa sa fá ll'ammore...
Non è sortanto pazziarella
La tarantella, la tarantella...
Non è sortanto pazziarella
La tarantella, la tarantella...

E tiritùppete - ttùppete -ttùppete
Ttùppete - ttùppete - ttùppete - ttù...
E tiritùppete - ttùppete - ttùppete
La tarantella la llara lla llá...

Isso la 'nvita, chella è scornosa,
Po' fa la spruceta, po' n'è gelosa,
Po' nc'è ll'appicceco, 'nguerra se stace...
Po' s'addenocchiano, po' fanno pace...
Tutta specifica, políta e bella,
La tarantella, la tarantella...
Tutta specifica, políta e bella,
La tarantella, la tarantella...

E tiritùppete - ttùppete -ttùppete
Ttùppete - ttùppete - ttùppete - ttù...
E tiritùppete - ttùppete - ttùppete
La tarantella la llara lla llá...

Ah, vorria essere no marenaro
E chillo spasso, ch'è tanto caro,
'mmiez'a 'sta chiaja, ch'è 'no piacere,
Nce pigliarríamo tutte le ssere...
Po' vedarrisse si nun è bella,
La tarantella, la tarantella!...
Po' vedarrisse si nun è bella,
La tarantella, la tarantella!

E tiritùppete - ttùppete -ttùppete
Ttùppete - ttùppete - ttùppete - ttù...
E tiritùppete - ttùppete - ttùppete
La tarantella la llara lla llá...

ΤΟ ΒΑΡΒΑΡΟ ΤΗΣ ΚΑΛΛΟΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΜΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ

Το βάρβαρό της κάλλος * παλμούς λεπτούς σκαλίζει
ακόμα μες στη μνήμη * με αξίνες νηπενθείς·
πολύεδρων κρυστάλλων * φωσφορισμοί διαυγάζουν
τους ασπασμούς που πίναν * το σμάλτο των δοντιών.

Μιλούσε για τη ζήλεια, * τη χώριζε απ’ τον φθόνο·
λογάκια, χαμογέλια:  * ορύγματα ψυχής.
Στων φθόγγων τα εκμαγεία * ασπαίρουσες ορχήστρες
καλούσαν να λαλήσουν * πουλιών φανατισμοί.

Κυμάνσεις των ψιθύρων * τροχιές σπασμών ψαρεύαν
με την απόχη του όντος *  στο ναι του θυμοειδούς·
και ιρίδιζαν στο βλέμμα * της κόρης όνειρα όσα
τα νάματα συλλέγαν * στο χείλος του αχανούς.

Το βάρβαρό της κάλλος * σκαλώνει στις αρπάγες
που λυκαυγή μού στήσαν * λυκόφωτα μεστά.
Στα μάγουλά της είχε * δυό κάλυκες πυρφόρους·
Τα χείλη της δονούσαν * αηδόνια πορφυρά.

Η ΛΑΪΚΗ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΖΟΥ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΟΣ


Η ΛΑΪΚΗ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΖΟΥ

Έγινε μια φορά μπάρ και η Μητρόπολη, οι νέοι
άλλοι έχαναν κάτι δικό τους μες στο πανδαιμόνιο άλλοι
κοιτούσαν να εκθλίψουν την νεκρόφιλη δημοσιότητα
Μπροστά το φέρετρο και πίσω οι αγκώνες
εκείνων που έτρεχαν να δηλώσουν στο φακό
πρωτότοκοι μιας βαρβαρότητας ερχόμενης
την παρουσία τους την ίδια αυτήν την ώρα.
Εκείνος που έχασε και τον κέρδισε ο άλλος
γύρισε πίσω και με αυτόπτες μάρτυρες
έψελνε σταθερά ένα "το Χριστό σου" όλη την ώρα
Έτσι με θλίψη των πολλών κι απ' τον ατάλαντο
με χριστοπαναγίες έφυγε ο έσχατος των ποιητών
να παίζει του λοιπού στο κοιμητήριο Ναυπλίου
με το μαρμάρινο άγγελο και τα κυπαρίσσια
ακριβώς όπως και στα παιδικά του χρόνια.

Η ΜΟΝΙΚ ΜΟΡΕΛΛΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΛΟΥΙ ΑΡΑΓΚΟΝ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

Η MONIQUE MORELLI ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ LOUIS ARAGON


L’AFFICHE ROUGE

Vous n'avez réclamé la gloire ni les larmes
Ni l'orgue, ni la prière aux agonisants
Onze ans déjà, que cela passe vite onze ans
Vous vous étiez servi simplement de vos armes
La mort n'éblouit pas les yeux des partisans.

Vous aviez vos portraits sur les murs de nos villes
Noirs de barbe et de nuit, hirsutes, menaçants
L'affiche qui semblait une tache de sang
Parce qu'à prononcer vos noms sont difficiles
Y cherchait un effet de peur sur les passants.

Nul ne semblait vous voir Français de préférence
Les gens allaient sans yeux pour vous le jour durant
Mais à l'heure du couvre-feu des doigts errants
Avaient écrit sous vos photos " Morts pour la France"
Et les mornes matins en étaient différents.

Tout avait la couleur uniforme du givre
À la fin février pour vos derniers moments
Et c'est alors que l'un de vous dit calmement:
"Bonheur à tous, bonheur à ceux qui vont survivre
Je meurs sans haine en moi pour le peuple allemand."

"Adieu la peine et le plaisir. Adieu les roses
Adieu la vie. Adieu la lumière et le vent
Marie-toi, sois heureuse et pense à moi souvent
Toi qui vas demeurer dans la beauté des choses
Quand tout sera fini plus tard en Erevan."

"Un grand soleil d'hiver éclaire la colline
Que la nature est belle et que le coeur me fend
La justice viendra sur nos pas triomphants
Ma Mélinée, ô mon amour, mon orpheline
Et je te dis de vivre et d'avoir un enfant."

Ils étaient vingt et trois quand les fusils fleurirent
Vingt et trois qui donnaient le coeur avant le temps
Vingt et trois étrangers et nos frères pourtant
Vingt et trois amoureux de vivre à en mourir
Vingt et trois qui criaient "la France!" en s'abattant.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΛΦΡΕΔΟ ΣΑΔΕΛ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ALFREDO SADEL: PENUMBRA

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΑ ΔΟΛΟΡΕΣ ΠΡΑΔΕΡΑ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MARÍA DOLORES PRADERA: LAS BARANDILLAS DEL PUENTE

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΙΒΑΝ ΝΤΕΛΛΑ ΜΕΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο IVAN DELLA MEA


NOVE MAGGIO

E nei giorni della lotta
rosso era il mio colore
ma nell'ora del ricordo
oggi porto il tricolore.

Tricolore è la piazza
tricolori i partigiani
«Siamo tutti italiani»
«Viva viva la nuova unità».

E che festa e che canti
e che grida e che botti
e c'è Longo e c'è Parri
e c'è anche Andreotti.

E c'è il mio principale
quello che mi ha licenziato
quello sporco liberale
anche lui tricolorato.

Mi son tolto il fazzoletto
quello bianco verde e rosso
ed al collo mi son messo
quello che è solo rosso.

E mi hanno dato del cinese
mi hanno detto "disfattista"
ho risposto secco secco
«Ero e sono comunista».

Ieri ho fatto la guerra
contro il fascio e l'invasore
oggi lotto contro il padrone
per la stessa libertà.

E se vi va bene il liberale
con Andreotti e il tricolore
io vi dico «Siete fottuti
vi siete fatti incastrar».

E mi hanno dato del cinese
mi hanno detto "disfattista"
ho risposto secco secco
«Ero e sono comunista».


Fonte: AA.VV., Avanti popolo - Due secoli di popolari e di protesta civile, Roma, Ricordi, 1998

Informazioni: Il 9 maggio 1965 si è svolta la commemorazione ufficiale e unitaria del ventennale della Resistenza, a Milano.

Ο ΟΣΚΑΡ ΣΕΡΠΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΟΣΒΑΛΔΟ ΦΡΕΣΕΔΟ

Ο OSCAR SERPA ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ CARLOS OSVALDO FRESEDO: MALEZA

ΗΜΕΡΑ ΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο HANNES WADER


BRÜDER SEHT DIE ROTE FAHNE

Brüder seht die rote Fahne
Weht euch kühn vorrann
Um der Freiheit heilges Banner
Scharrt euch Mann für Mann
Haltet stand wenn Feinde drohen
Schaut das Morgenrot
Vorwärts ist die große Losung
Freiheit oder Tod

Side by side we battle onwards
Victory will come

We need today in freedoms cause
We raise our voices heigh
We join our hands in union strong
To battle or to die
Hold the Fort for we are coming
Our union will be strong
Side by side we battle onwards
Victory will come

Vorwärts ist die große Losung
Freiheit oder Tod

Qual, Verfolgung, Not und Kerker
Dämpfe nicht den Mut
Aus der Asche uns’rer Schmerzen
Lodert Flammen Gluht
Tot den Hänkern und Verrätern
Allen Armen Brot
Vorwärts ist die große Losung
Freiheit oder Tod

Side by side we battle onwards
Victory will come

See our numbers still increasing
Feel our spirit grows
Brothers, sisters we shall trying
(Over) every foe
Hold the Fort for we are coming
Our union will be strong
Side by side we battle onwards
Victory will come

Vorwärts ist die große Losung
Freiheit oder Tod

Wenn die letzte Schlacht geschlagen
Waffen aus der Hand
Schlingt um die befreite Erde
Brüderliches Band
Hört wie froh die Sicheln rauschen
In dem Erntefeld
Vorwärts ist die große Losung
Freiheit oder Tod

Side by side we battle onwards
Victory will come

Η ΜΙΛΛΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΚΑΙ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

Από την ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

H MILLY ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΚΑΙ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ: VENTO DEL NORD

ΝΤ' ΑΝΝΟΥΝΤΣΙΟ

GABRIELE D’ANNUNZIO


MIA CRUDELE AMICA

Perché, perché, o mia crudele Amica
non vi lasciate mettere l'Uccello
in quella ricca e opulenta fica
che nel suo genere è il perfetto bello?

Vorrei essere davvero una formica
per entrare quatto quatto in quel corbello:
sapete, non m'importerebbe mica
di restar preso nel cresputo vello.

Voi fareste addolcir qualunque amaro
noi tutti quanti ripetia in coro:
Voi siete qualche cosa di ben raro.

Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Claire Forlain.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Ο ΕΔΜΟΥΝΔΟ ΡΙΒΕΡΟ ΚΑΙ Ο ΡΟΒΕΡΤΟ ΠΟΛΑΚΟ ΓΚΟΓΕΝΕΤΣΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Ο EDMUNDO RIVERO ΚΑΙ Ο ROBERTO POLACO GOYENECHE


SUR

San Juan y Boedo antiguo, y todo el cielo,
Pompeya y más allá la inundación.
Tu melena de novia en el recuerdo
y tu nombre florando en el adiós.
La esquina del herrero, barro y pampa,
tu casa, tu vereda y el zanjón,
y un perfume de yuyos y de alfalfa
que me llena de nuevo el corazón.

Sur,
paredón y después...
Sur,
una luz de almacén...
Ya nunca me verás como me vieras,
recostado en la vidriera
y esperándote.
Ya nunca alumbraré con las estrellas
nuestra marcha sin querellas
por las noches de Pompeya...
Las calles y las lunas suburbanas,
y mi amor y tu ventana
todo ha muerto, ya lo sé...

San Juan y Boedo antiguo, cielo perdido,
Pompeya y al llegar al terraplén,
tus veinte años temblando de cariño
bajo el beso que entonces te robé.
Nostalgias de las cosas que han pasado,
arena que la vida se llevó
pesadumbre de barrios que han cambiado
y amargura del sueño que murió.



Música: Aníbal Troilo.
Letra: Homero Manzi.
Τάνγκο του 1948.

Ο ΜΑΡΙΟ ΠΟΜΑΡ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΚΑΡΛΟΣ ΝΤΙ ΣΑΡΛΙ

Ο MARIO POMAR ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ CARLOS DI SARLÍ


BAILEMOS
εδώ

No llores, no muchacha, la gente está mirando
bailemos este tango, el tango del adiós...
así entre mis brazos, mirándote a los ojos
yo quiero despedirme sin llanto y sin dolor...
La vida caprichosa nos puso frente a frente
prendiendo en nuestro pecho la hoguera de un querer,
mas hoy, la misma vida nos manda separarnos
el sueño de querernos, ya ves, no puede ser...

Bailemos
como antes, cariñito,
abrazados, bien juntitos,
sólo un alma entre los dos...
Bailemos
que no vea en tus pupilas
una lágrima furtiva,
ni una sombra, ni un dolor...
Bailemos
que después ya sin tus ojos
he de arrancar un sollozo
por mi amor y por tu amor...
Siempre
estarás en mi desvelo
¡como una estrella en el cielo
prendida en mi corazón!

No intentes rebelarte, lo nuestro es imposible,
un sueño irrealizable que nunca floreció,
qué importa que nos una un mismo sentimiento
y encienda nuestras almas la antorcha del amor...
Que tengas mucha suerte, que Dios no te abandone,
yo sé que a mí me espera la eterna soledad,
no tiembles en mis brazos, te ruego me perdones,
el tango ya termina... salgamos a llorar...

ΤΡΑΓΟΥΔΑΗ ΠΙΝΑ ΤΣΙΠΡΙΑΝΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η PINA CIPRIANI: FENESTA VASCIA

ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ!

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ


ΗΤΑΝ ΨΕΥΤΙΚΑ

Ήταν ψεύτικα
τα γλυκόλογά της όλα
ήταν ψεύτικα
βρήκα την καταστροφή μου
κι ερωτεύτηκα
όλα ψεύτικα

Ήταν κάλπικα
τα φιλιά που μου πουλούσε
ήταν κάλπικα
κι όταν είδα την αλήθεια
πόσο ντράπηκα
όλα κάλπικα

Ήταν θάνατος
το πιοτό που με κερνούσε
ήταν θάνατος
και δεν είμαι από πέτρα
ούτε αθάνατος
ήταν θάνατος

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΝΤΟΜΕΝΙΚΟ ΜΟΝΤΟΥΝΙΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο DOMENICO MODUGNO


VITTI 'NA CROZZA

Vitti na crozza supra nu cannuni
fui curiuso e ci vossi spiare
idda m'arrispunniu cu gran duluri
murivi senza un tocco di campani

Si nni eru si nni eru li me anni
si nni eru si nni eru un sacciu unni
ora ca sugnu vecchio di ottant'anni
chiamu la morti i idda m arrispunni

Cunzatimi cunzatimi lu me letto
ca di li vermi su manciatu tuttu
si nun lu scuntu cca lume peccatu
lu scuntu allautra vita a chiantu ruttu

C’è nu giardinu ammezu di lu mari
tuttu ntessutu di aranci e ciuri
tutti l'acceddi cci vannu a cantari
puru i sireni cci fannu all'amuri

ΤΟ ΑΣΤΡΟΠΕΛΕΚΙ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ


ΧΕΙΜΕΡΙΝΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ

Της πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ' ολίγον να πεθάνη. Μα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια εσπάθισαν την φευγαλέα συμφορά. Κανείς δεν μίλησε. Κανείς δεν έτρεξε να την προστατεύση κατά των υπερποντίων καρχαριών που την είχαν ήδη ματιάξει όπως ματιάζει η μυίγα ένα διαμάντι μια χώρα μαγεμένη. Κ' έτσι ξεχάστηκε ανηλεώς αυτή η ιστορία όπως συμβαίνει κάθε φορά που ξεχνιέται από τον δασοφύλακα το αστροπελέκι του στο δάσος.


Από τη συλλογή «Υψικάμινος» (1935).
Από το βιβλίο: Ανδρέας Εμπειρίκος, «Υψικάμινος», Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1980, σελ. 39.

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ!

OCTAVIO PAZ


BAJO TU CLARA SOMBRA

Un cuerpo, un cuerpo solo, un sólo cuerpo
un cuerpo como día derramado
y noche devorada;
la luz de unos cabellos
que no apaciguan nunca
la sombra de mi tacto;
una garganta, un vientre que amanece
como el mar que se enciende
cuando toca la frente de la aurora;
unos tobillos, puentes del verano;
unos muslos nocturnos que se hunden
en la música verde de la tarde;
un pecho que se alza
y arrasa las espumas;
un cuello, sólo un cuello,
unas manos tan sólo,
unas palabras lentas que descienden
como arena caída en otra arena....

Esto que se me escapa,
agua y delicia obscura,
mar naciendo o muriendo;
estos labios y dientes,
estos ojos hambrientos,
me desnudan de mí
y su furiosa gracia me levanta
hasta los quietos cielos
donde vibra el instante;
la cima de los besos,
la plenitud del mundo y de sus formas.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Rachel Bilson.

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ

Χρόνια πολλά, Πόλυ!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1908

Τον χρόνο εκείνον βρέθηκε χωρίς δουλειά·
και συνεπώς ζούσεν απ' τα χαρτιά,
από το τάβλι, και τα δανεικά.

Μια θέσις, τριώ λιρών τον μήνα, σε μικρό
χαρτοπωλείον του είχε προσφερθεί.
Μα την αρνήθηκε, χωρίς κανένα δισταγμό.
Δεν έκανε. Δεν ήτανε μισθός γι' αυτόν,
νέον με γράμματ' αρκετά, και είκοσι πέντ' ετών.

Δυό, τρία σελίνια την ημέρα κέρδιζε, δεν κέρδιζε.
Από χαρτιά και τάβλι τί να βγάλει το παιδί,
στα καφενεία της σειράς του, τα λαϊκά,
όσο κι αν έπαιζ' έξυπνα, όσο κι αν διάλεγε κουτούς.
Τα δανεικά, αυτά δα ήσαν κ' ήσαν.
Σπάνια το τάλληρο εύρισκε, το πιο συχνά μισό,
κάποτε ξέπεφτε και στο σελίνι.

Καμιά εβδομάδα, ενίοτε πιο πολύ,
σαν γλύτωνεν απ' το φρικτό ξενύχτι,
δροσίζονταν στα μπάνια, στο κολύμβι το πρωϊ.

Τα ρούχα του είχαν ένα χάλι τρομερό.
Μια φορεσιά την ίδια πάντοτ' έβαζε, μια φορεσιά
πολύ ξεθωριασμένη κανελιά.

Ά μέρες του καλοκαιριού του εννιακόσια οκτώ,
απ' το είδωμά σας, καλαισθητικά,
έλειψ' η κανελιά ξεθωριασμένη φορεσιά.

Το είδωμά σας τον εφύλαξε
όταν που τάβγαζε, που τάριχνε από πάνω του,
τ' ανάξια ρούχα, και τα μπαλωμένα εσώρουχα.
Κ' έμενε ολόγυμνος· άψογα ωραίος· ένα θαύμα.
Αχτένιστα, ανασηκωμένα τα μαλλιά του·
τα μέλη του ηλιοκαμένα λίγο
από την γύμνια του πρωϊού στα μπάνια, και στην παραλία.