ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΟΥΡΟΛΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROBERTO MUROLO


GUAPPARIA

Scetáteve, guagliune 'e malavita...
ca è 'ntussecosa assaje 'sta serenata:
Io sóngo 'o 'nnammurato 'e Margarita
Ch'è 'a femmena cchiù bella d''a 'Nfrascata!
Ll'aggio purtato 'o capo cuncertino,
p''o sfizio 'e mme fá sèntere 'e cantá...
Mm'aggio bevuto nu bicchiere 'e vino
pecché, stanotte, 'a voglio 'ntussecá...
Scetáteve guagliune 'e malavita!...

E' accumparuta 'a luna a ll'intrasatto,
pe' lle dá 'o sfizio 'e mme vedé distrutto...
Pe' chello che 'sta fémmena mm'ha fatto,
vurría ch''a luna se vestesse 'e lutto!...
Quanno se ne venette â parta mia,
ero 'o cchiù guappo 'e vascio â Sanitá...
Mo, ch'aggio perzo tutt''a guapparía,
cacciatemmenne 'a dint''a suggitá!...
Scetáteve guagliune 'e malavita!...

Sunate, giuvinò', vuttàte 'e mmane,
nun v'abbelite, ca stó' buono 'e voce!
I' mme fido 'e cantá fino a dimane...
e metto 'ncroce a chi...mm'ha miso 'ncroce...
Pecché nun va cchiù a tiempo 'o mandulino?
Pecché 'a chitarra nun se fa sentí?
Ma comme? chiagne tutt''o cuncertino,
addó' ch'avess''a chiagnere sul'i'...
Chiágnono sti guagliune 'e malavita!...



Στίχοι: L. Bovio.
Μουσική: R. Falvo.

ΟΡΤΕΝΣΙΑ ΙΓΕΡΟ!

Η CARMEN FEITO ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ HORTENSIA HIGUERO


OJOS DE LLUVIA

Ahora que ya nada es igual
ahora que el tiempo ya no es tiempo
has callado los pasos de tierra
como calla el vuelo
de una mariposa de lluvia,
y has cerrado los ojos
como las hojas arrancadas al viento,
y has besado el silencio
como un reo ante el cadalso,
en la penumbra de nuestra casa.

Una casa ya sin alma, como sin paredes
donde colgar los cuadros fantasmas
que no han sido pintados,
que nunca serán pintados,
y hay un latido de hielo
que arrulla la soledad,
y las luces están encendidas,
pero de una luz ciega
como de una noche sin luna,
y has guiado los pasos por el silencio mudo,
como los soldados al frente
callando el miedo que quiere gritar,
y he sentido frío,
un frío que no puedes abrigar
y has acariciado el silencio
como se acaricia la nieve
que no puedes acariciar,
que no quieres acariciar,
y te has mirado los ojos
que están aprendiendo a mirar,
que están aprendiendo a besar,
y te has mirado al espejo,
a ese espejo que estaba ahí,
que siempre estuvo ahí,
como un niño mira por primera vez
su asombrada inocencia,
y te has reconocido
y te has crecido
y has cruzado tus fronteras
como un viento nuevo,
como un calido viento.

Y la lluvia resbala
suavemente sobre los cristales
y el tiempo fluye encadenado
como la nieve a la rosa,
como la rosa a la arena,
como la arena a las cenizas
y te golpea en el hombro,
y te habla,
y te habla desde los ángulos de tu alma
donde todo esta como esperando
que no sea ayer,
que no sea antes que ayer,
que no sea mañana.
y la lluvia sigue cayendo,
sigue cayendo
sobre el diurno soplo del invierno.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ


ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Τα λόγια ήτανε καλά
καλά και τιμημένα
μαλαματένιος ο σταυρός
χωρίς καδένα

Άνοιξε το παράθυρο να μπει
δροσιά να μπει του Μάη
εμείς γι' αλλού κινήσαμε
γι' αλλού
κι αλλού η ζωή μας πάει

Οι βέρες ήτανε χρυσές
χρυσές κι οι αλυσίδες
που δέσανε τα νιάτα μας
πώς δεν τις είδες

Άνοιξε το παράθυρο να μπει
δροσιά να μπει του Μάη
εμείς γι' αλλού κινήσαμε
γι' αλλού
κι αλλού η ζωή μας πάει



Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός.
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος.

ΓΚΕΡΡΙΤ ΕΝΓΚΕΛΚΕ!

GERRIT ENGELKE (1890-1918)


ALLES IN DIR

In Dir, o Mensch, ist alles:
In Dir ist der Schlaf und das Wache:
In Dir ist die Zeit.
Und ohne Dich ist keine Zeit.
In Dir ist die Zeit
Und die Fülle der Zeit:
Der qualmende Dampfer,
Die rollende Bahn,
Der eiserne Lärm
Und das Schweigen des Domes.
Der Stein und der Mörtel:
Das Haus und die Stadt.
In Dir ist die Fülle
Des zeitlichen Werkes.
In Dir, o Mensch, ist alles:
Die mordende Hand
Und das Künstler-Gehirn, -
Das ruchlose, stinkende Wort
Und das schwellende, schwebende Lied.
Die Liebe um Liebe:
Die Liebe der männlichen Stärke
Zu weiblicher Weichheit.
Und trübe verzehrende Liebe
Der Gleichen zu Gleichem.
Ist Beides in Dir:
Der Gott und das Böse.
In Dir, o Mensch, ist Alles:
Das trinkende Ohr
Und der Antworten speiende Mund.
Der nehmende Mund
Und der scheidende Darm -
Der bohrende Keim
Und der schwellende Schoß:
Der aufsaugende Anfang,
Das ausbrechende Sein.
Ist Beides in Dir:
Der schäumende Anfang,
Das reifende Ende,
Das Ende,
Das wieder nur Anfang,
Ist Alles, o Alles in Dir!


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η παλιά φίλη του ιστολογίου κ. Almudena Fernandez.

ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΑΛΕΞΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΣ (1944-1980)


ΤΥΜΒΩΡΥΧΟΙ

Τα μάτια σου
Πώς σκοτεινιάσαν έτσι τα μάτια σου

Πώς να κοιμίσω μέσα μου τούτη τη νύχτα
Πού με γυρνά σε μια πλατιά ανάσα
Κάτω απ' ώρες πιο μαλακές
Κι από γαλάζιες προσδοκίες
Εκεί μες στις ακροβασίες τόσων χελιδονιών

Πώς νύχτα μου να σε κοιμίσω
Σε ποιο κρεβάτι σε ποια χωμάτινη κοίτη
Πού να σας κοιμήσω σκοτεινά μάτια της αγάπης
Σε ποιο κρεβάτι σε ποια χωμάτινη κοίτη
Τώρα που πλησιάζουν οι τυμβωρύχοι





Από το βιβλίο: Αλέξης Τραϊανός, « Φύλακας ερειπίων», Τα ποιήματα, Πλέθρον, Αθήνα 1991.

Ο ΚΥΚΝΟΣ

BERTOLT BRECHT


ΜΑΘΗΜΑ ΕΡΩΤΙΚΟ

Κορίτσι μου, άκου συμβουλή που κατηχεί:
στο δόσιμο πιο λάσκα νά ’σαι... κι άλλο ακόμα.
Σωματικά αγαπώ με πάθος την ψυχή
και ψυχικώς λατρεύω ολόθερμα το σώμα.

Η αγνότης τη λαγνεία δεν μειώνει, κι όλο
χορτάτη πείνα θά ’θελα να με κατέχει.
Κι η αρετή διαθέτει –να το ξέρεις– κώλο,
αλλά κι ο κώλος μι’ αρετή –όσο νά ’ν’– την έχει.

Αφόταν γίνηκε ο θεός ο Δίας κύκνος
στου ντροπαλού να πέσει κοριτσιού το χάσμα,
η γλύκα με τον πόνο ενώθηκαν κι επύκνωσ’
ο πόθος ’κείνο που είν’ το κύκνειό μας άσμα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΑ ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΩΝ ΩΡΩΝ

VLADIMIR HOLAN (1905-1980)


ΧΑΡΑΜΑΤΑ

Είναι η στιγμή που ο παπάς πηγαίνει να λειτουργήσει
πάνω στη ράχη του διαβόλου.
Είναι η στιγμή που η βαριά βαλίτσα της αυγής
παίρνει τη ραχοκοκαλιά μας για φερμουάρ.
Είναι η στιγμή που κάνει παγωνιά και ο ήλιος δεν λάμπει,
η ταφόπετρα ωστόσο είναι ζεστή
γιατί κινείται.
Είναι η στιγμή που η λίμνη παγώνει από τις όχθες,
ο άνθρωπος όμως απ’ την καρδιά.
Είναι η στιγμή που τα όνειρα δεν γίναν παρά μόνο
ψύλλων τσιμπήματα στο δέρμα του Μαρσύα.
Είναι η στιγμή που τα δέντρα, πληγωμένα απ’ τη λαφίνα,
την περιμένουν να γλείψει την πληγή.
Είναι η στιγμή που τα θραύσματα από τις λέξεις των ωρών
τα μαζεύει το αιδοίο του ρολογιού.
Είναι η στιγμή που μόνο η αγάπη κάποιου
τολμάει να κατεβεί στη γεμάτη σταλακτίτες σπηλιά των δακρύων
που κρυφά τα συγκράτησαν και κρυφά δουλεύαν.
Είναι η στιγμή που πρέπει να γράψεις ένα ποίημα
και σε αυτό να το πεις αλλιώς, πέρα για πέρα αλλιώς…


Μετάφραση: Κάρολος Τσίζεκ.
Δημοσιεύθηκε στην «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας στις 26/06/09.

Ο ΝΑΝΝΙ ΣΒΑΜΠΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΙΛΑΝΕΖΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Ο NANNI SVAMPA ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΙΛΑΝΕΖΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

ΑΝΤΟΥΑΝ-ΜΑΡΕΝ ΛΕΜΙΕΡ!

ANTOINE-MARIN LEMIERRE (1733-1793)


LES JARDINS

J'aime la profondeur des antiques forêts,
La vieillesse robuste et les pompeux sommets
Des chênes dont, sans nous, la nature et les âges
Si haut sur notre tête ont cintré les feuillages.
On respire en ces bois sombres, majestueux,
Je ne sais quoi d'auguste et de religieux :
C'est sans doute l'aspect de ces lieux de mystère,
C'est leur profond silence et leur paix solitaire
Qui fit croire longtemps chez les peuples gaulois
Que les dieux ne parlaient que dans le fond des bois.
Mais l'homme est inégal à leur vaste étendue ;
Elle lasse ses pas, elle échappe à sa vue ;
Humble atome perdu sur un si grand terrain,
Même au milieu du parc dont il est souverain,
Voyageur seulement sur d'immenses surfaces,
L'homme n'est possesseur qu'en de petits espaces ;
Au-delà de ses sens jamais il ne jouit ;
S'il acquiert trop au loin, son domaine le fuit ;
Ainsi, fier par instinct, mais prudent par faiblesse,
Lui-même il circonscrit l'espace qu'il se laisse ;
Il vient, sur peu d'arpents qu'il aime à partager,
Dessiner un jardin, cultiver un verger ;
Il met à ces objets ses soins, ses complaisances,
Épie en la saison le réveil des semences ;
Et, parsemant de fleurs le clos qu'il a planté,
Il étend le terrain par la diversité.

Peut-être dans nos jours le goût de l'industrie
Pour la variété prend la bizarrerie.
Dans de vastes jardins l'Anglais offre aux regards
Ce que la terre ailleurs ne présente qu'épars,
Et, sur un sol étroit, en dépit de l'obstacle,
Le Français est jaloux de montrer ce spectacle.
Qui ne rirait de voir ce grotesque tableau
De cabarets sans vin, de rivières sans eau,
Un pont sur une ornière, un mont fait à la pelle,
Des moulins qui, dans l'air, ne battent que d'une aile,
Dans d'inutiles prés des vaches de carton,
Un clocher sans chapelle et des forts sans canon,
Des rochers de sapin et de neuves ruines,
Un gazon cultivé près d'un buisson d'épines,
Et des échantillons de champs d'orge et de blé,
Et, dans un coin de terre, un pays rassemblé ?

Agréables jardins, et vous, vertes prairies,
Partagez mes regards, mes pas, mes rêveries :
Je ne suis ni ce fou qui, de bizarre humeur,
Reclus dans son bosquet, végète avec sa fleur,
Ni cet autre insensé ne respirant qu'en plaines,
Qui préfère à l'oeillet l'odeur des marjolaines.
Je me plais au milieu d'un clos délicieux
Où la fleur, autrefois monotone à mes yeux,
S'est des couleurs du prisme aujourd'hui revêtue ;
Où l'homme qui l'élève et qui la perpétue,
Enrichit la nature en suivant ses leçons,
Et surprend ses secrets pour varier ses dons.

De jour en jour la terre ajoute à ses largesses :
Flore a renouvelé les festons de ses tresses ;
Le chèvrefeuil s'enlace autour des arbrisseaux,
Émaille le treillage et pend à des berceaux ;
Où j'ai vu le lilas et l'anémone éclore,
L'oeillet s'épanouit, la rose se colore.
Un humble et long rempart, formé de thym nouveau,
Sert agréablement de cadre à ce tableau ;
Le myrte et l'oranger, sortis du sein des serres,
De leurs rameaux fleuris décorent les parterres,
Et, sur des murs cachés, les touffes de jasmins
Font disparaître aux yeux les bornes des jardins.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η φίλη του ιστολογίου κ. Celeste Cid.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΣΟΥΣΑΝΑ ΚΟΡΣΙΝΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η SUSANA CORSINI


GARGANTA CON ARENA

Ya ves,
el día no amanece,
Polaco Goyeneche,
cantame un tango más.
Ya ves,
la noche se hace larga,
tu vida tiene un carma,
cantar, siempre cantar.

Tu voz,
que al tango lo emociona
diciendo el punto y coma
que nadie le cantó.
Tu voz,
de duendes y fantasmas,
respira con el asma
de un viejo bandoneón.

Canta
garganta con arena,
tu voz tiene la pena
que Malena no cantó.
Canta,
que Juárez te condena
al lastimar tu pena,
con su blanco bandoneón.

Canta,
la gente está aplaudiendo,
y aunque te estés muriendo
no conocen tu dolor.
Canta,
que Troilo desde el cielo,
debajo de tu almohada
un verso te dejó.

Cantor,
de un tango algo insolente,
hiciste que a la gente
le duela tu dolor.
Cantor,
de un tango equilibrista,
más que cantor artista,
con vicios de cantor.

Ya ves,
a mí y a Buenos Aires
nos falta siempre el aire
cuando no esta tu voz.
A vos,
que tanto me enseñaste,
el día que cantaste
conmigo una canción.



Στίχοι - μουσική: Cacho Castaña.

ΕΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ ΣΟΥ

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


ΙΩΝΙΚΟΝ

Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των
γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των,
διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,
σένα η ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.
Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο
την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ’ τη ζωή των·
και κάποτ’ αιθερία εφηβική μορφή,
αόριστη, με διάβα γρήγορο,
επάνω από τους λόφους σου περνά.

ΚΟΝΤΣΑ ΜΕΝΤΕΘ!

CONCHA MÉNDEZ (1898-1986)


LOS BRAZOS QUE TE HAN LLEVANDO

Los brazos que te han llevado,
no te dejan escapar
para volver a mi lado.

Nos separa un ancho mar
de difíciles tormentas,
y náufrago has de llegar,
si es que vuelves a mi puerta,
para quererte salvar.

Brazos que te sujetaron
para alejarte de mí,
¡a mí sí que me salvaron!...

Cuando ya no sepa de ti
¡qué bien estaré en la vida!,
cuando ya no sepa de ti.

Cuando no vuelvas a verme
y mis horas sean mías
y yo vuelva a ser quien era
lejos de tu compañía:

Cuando no te vean mis ojos,
¡qué bien me sabrá la vida!

No faltará quien se alegre...
Unos, porque no me quieran,
y alguna porque me quiere...

Tan sola no me has dejado,
que estoy conmigo y me basta
igual que siempre lo he estado...



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η φίλη του ιστολογίου κ. Lanni Barbie.

ΜΙΓΕΛ ΕΡΝΑΝΤΕΘ

MIGUEL HERNÁNDEZ

ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ

WILLIAM SHAKESPEARE


ΣΟΝΝΕΤΟ 138

Ορκίζετ’ η καλή μου ότι είν’ αλήθεια
όλα όσα λέει και την πιστεύω - διότι
μ’ αρέσει που της νιότης την ευήθεια
μέσα μου βλέπει, κι όλη την αγνότη.

Ματαιόδοξα, θαρρώ πως με περνάει
για νιο κι ας ξέρει ότι έχω πια γεράσει,
μα λέω ’τι η γλώσσα της δε με γελάει -
για μας τους δυο η αλήθεια ’χει σωπάσει.

Πρέπο να λέει αλήθεια τι να το ’χει,
κι εγώ να πω είμαι γέρος τι με βιάζει:
Πίστη στα λόγια ο έρως θέλει κι όχι
τα χρόνια μου η καλή μου να φωνάζει.

Ψέμματα εγώ, λοιπόν, κι αυτή ίσα κι όμοια,
κι ο ένας τ’ άλλου πλέκουμε τα εγκώμια.



Μετάφραση: Παναγιώτης Πάκος.

ΛΙΜΠΕΡΤΑΝΓΚΟ

Η ΖΩΗ ΤΗΓΑΝΟΥΡΙΑ ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ LIBERTANGO ΤΟΥ ASTOR PIAZZOLA

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΔΡΙΒΑΣ


[ΤΟ ΚΕΡΙ ΣΟΥ ΘΑ ’ΧΕΙ ΛΙΩΣΕΙ]

... Το κερί σου θά ’χει λιώσει
η σκιά του κεφαλιού σου θα στενεύει στον τοίχο.
Ξαπλωμένος στο μελετηρό ακτινωτό κρεβάτι σου
θα ριγείς ανώδυνα
θα οσφραίνεσαι το μύρο
τον ανθό μιας μήλινης εξαϋλωμένης σάρκας.

Αλλά το ξίφος που αδρανεί στην κόχη
σου φωνάζει
με την ευγένεια της αιχμηρής σιωπής του
σημαδεύει σκληρά το πεπρωμένο σου
χωρίς προσωπείο.



Από το βιβλίο: Αναστάσιος Δρίβας, «Μια δέσμη αχτίδες στο νερό», Πρόσπερος, Αθήνα 1978, σελ. 14.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΣΙΒΟΛΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ALFREDO SIVOLI


NAPULE CA SE NE VA

E só' sbarcate 'nterra Marechiaro
tre cumitive 'e vascio â Sanitá:
Só' doje coppie 'e 'nnammurate,
doje maeste 'ngannaccate
cu 'e marite e nu cumpare
viecchio "capo 'e suggitá"

E che tavula speciale:
'nterra 'o cato cu 'a frutta e 'o vino,
nu mellone dint''a cantina,
'o cumpare dint''a cucina
ca "discute" cu 'a "principale".

E 'a luna guarda e dice:
"Si fosse ancora overo!

Chisto è 'o popolo 'e na vota:
gente semplice e felice...
chist'è Napule sincero
ca pur'isso se ne va..."

Divotamente mo se fanno 'a croce,
comm'è ll'usanza, primma 'e accumminciá...
'O cumpare ch'è 'struito,
fa nu brínnese "in pulito"...
Lle risponne, a una voce,
tutt''a tavula: "Addó' va!"

'A sié Rosa ca se cunzòla
pe' sti "suone" ca só' venute...
pe' 'sta voce ch'è "fina e bella",
p''a canzone ch'è "Palummella"...
...Palummella ca zómpa e vola...

E 'a luna guarda e dice:
"Si fosse ancora overo!

'E ttre famiglie tornano vucanno,
nu poco fatte a vino tutt'e tre...
'A varchetta 'e ccunnuléa,
na maesta scapuzzéa...
'O cumpare parla 'e quanno...
quanno 'o guappo era nu rre...

'E ffigliole, pe' sottaviento,
mo se fanno na zuppetella
cu 'e taralle 'int'a ll'acqua 'e mare...
Ll'acqua smòppeta, fragne e pare
ca 'e mmanelle só' tutte 'argiento...

E 'a luna guarda e dice:
"Si fosse ancora overo!

ΔΕΛΜΙΡΑ ΑΓΟΣΤΙΝΙ!

DELMIRA AGOSTINI (1886-1914)


TU BOCA

Yo hacía una divina labor, sobre la roca
creciente del orgullo. De la vida lejana
algún pétalo vivo voló en la mañana,
algún beso en la noche. Tenaz como una loca,

seguía mi divina labor sobre la roca,
cuando tu voz que funde como sacra campana
en la nota celeste la vibración humana,
tendió su lazo de oro al borde de tu boca;

-¡Maravilloso nido del vértigo, tu boca!
Dos pétalos de rosa abrochando un abismo...-
Labor, labor gloriosa, dolorosa y liviana;

tela donde mi espíritu se fue tramando él mismo
tú quedas en la testa soberbia de la roca,
y yo caigo sin fin en el sangriento abismo!


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη κ. Alina Vacariu.

Η ΞΑΝΘΟΥΛΑ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ: Η ΞΑΝΘΟΥΛΑ

ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΤΟΝ ΞΑΝΑ

KARIN KIWUS (1942)


ΣΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Ο κόσμος αποκοιμήθηκε
την ώρα της γέννησής σας

μόνος, με τα καθημερινά του όνειρα.
Ξυπνήστε τον ξανά,

σκληρό και γλυκό και άγριο
για μιά περιπέτεια

για μια μακριά παρτίδα πραγματικότητα,
ανίκητο στο παιγνίδι.



Μετάφραση: Γ.Κ. Ανυφαντής.

ΚΑΤΙ ΤΡΕΛΟΙ ΠΟΥ ΜΥΡΙΖΟΥΝ ΣΤΟΧΑΣΜΟ

PAUL ELUARD


Η ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΓΕΦΥΡΑ


        Στον Ρενέ Σαρ

Το τζάμι στις φλέβες του νου
Εξαντλεί σ’ έναν δρόμο αδιάκοπο
Τη σταδιοδρομία του από γάργαρο νερό
Το κεφάλι πάλι στα γέλια του νου
Απομακρύνει τον στενό αέρα που ετερέτιζε στο δρόμο
Η όχθη όμως στα χείλη του νου
Ασπάζεται γλυκά την ανταύγεια της σιγά-σιγά
Την όχθη της διάνοιας στα χείλη

Πύλη η πόλη πάει όλο κι έρχεται
Από τον ύπνο στον ξύπνο και από τον ξύπνο στον ύπνο
Οι ακρωτηριασμένες ώρες χόρευαν την τσιγκολελέττα
Ήλιος κελαηδόπληκτος ανοίγει το βαθυγάλανο όμμα
Απ’ όπου διέρχονται καράβια και δεν πάνε πουθενά
Και κάτι τρελοί που μυρίζουν στοχασμό
Τ’ ακολουθάνε ακόμα
Το μέτωπο έντονο και το ποτάμι άφωνο.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ

Αφιερώνεται στον γιό μου Δημήτρη για την αποφοίτησή του από το Λύκειο

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MARY HOPKIN


THOSE WERE THE DAYS

Once upon a time there was a tavern
Where we used to raise a glass or two
Remember how we laughed away the hours,
And dreamed of all the great things we would do

Those were the days my friend
We thought they’d never end
We'd sing and dance forever and a day
We'd live the life we chose
We'd fight and never lose
For we were young and sure to have our way

Then the busy years went rushing by us
We lost our starry notions on the way
If by chance Id see you in the tavern
Wed smile at one another and wed say

Those were the days my friend
We thought they’d never end
We'd sing and dance forever and a day
We'd live the life we chose
We'd fight and never lose
For we were young and sure to have our way

Just tonight I stood before the tavern
Nothing seemed the way it used to be
In the glass I saw a strange reflection
Was that lonely woman really me?

Those were the days my friend
We thought they’d never end
We'd sing and dance forever and a day
We'd live the life we chose
We'd fight and never lose
For we were young and sure to have our way

Through the door there came familiar laughter
I saw your face and heard you call my name
Oh my friend we're older but no wiser
For in our hearts the dreams are still the same


*****************************************



Το αυθεντικό ρωσσικό κομμάτι:
Дорогой длинною

ΜΕ ΤΗΝ Анна Шибкова ΚΑΙ ΤΟΝ Михаил Оленченко

Ехали на тройке с бубенцами,
А вдали мелькали огоньки.
Мне б мне, соколики, за Вами,
Душу бы развеять от тоски.

Дорогой длинною, да ночью лунною,
Да с песней той, что вдаль летит звеня,
И с той старинною с той семиструнною,
Что по ночам так мучала меня...

Так живя без радости, без муки,
Помню я ушедшие года,
И твои серебряные руки
В тройке, улетевшей навсегда...

Да, выходит, пели мы за даром
Понапрасну ночь за ночью жгли
Если б мы покончили со старым
Так и ночи эти отошли

Дни бегут, печали умножая,
Мне так трудно прошлое забыть.
Как-нибудь однажды, дорогая,
Вы меня свезете хоронить.

В даль родную новыми путями
Нам отныне ехать суждено
Ехали на тройке с бубенцами
Да теперь проехали давно

ΕΝΡΙΚΕΤΑ ΟΤΣΟΑ!

ENRIQUETA OCHOA (1928-2008)


HACIA EL CRISTAL SECRETO DE LOS FRUTOS

Dios mío,
de tus labios bajan ríos de luz
hacia el cristal secreto de los frutos
y amanecen maduros.
Muchos hombres vienen al mundo
a buscarse un lugar.
Yo he venido en éxtasis desde el alba,
atraída al aroma que escapa de tus cestos,
pidiendo dormir entre tus frutos esta noche
para que mi corazón madure.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η παλαιότατη φίλη του ιστολογίου κ. Almudena Fernandez.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΑΦΦΑΕΛΛΑ ΝΤΕ ΣΙΜΟΝΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η RAFFAELLA DE SIMONE


CANZONE APPASSIUNATA

N'albero piccerillo aggiu piantato,
criscènnolo cu pena e cu sudore...
Na ventecata giá mme ll'ha spezzato
e tutt''e ffronne cágnano culore...
Cadute só' giá 'e frutte: e tuttuquante,
erano doce, e se só' fatte amare...
Ma 'o core dice: "Oje giuvinotto amante,
'e ccose amare, tiénele cchiù care..."
E amara comme si', te voglio bene!
Te voglio bene e tu mme faje murí...

Era comm''o canario 'nnammurato,
stu core che cantaje matina e sera...
"Scétate!" - io dico - e nun vò' stá scetato...
e mo, nun canta manco a primmavera!...
Chi voglio bene nun mme fa felice:
forse sta 'ncielo destinato e scritto.
Ma i' penzo ca nu ditto antico dice:
"Nun se cummanna a 'o core". E i' mme stó' zitto!...
E mme stó' zitto, sí...te voglio bene...
Te voglio bene e tu mme faje murí..

Chiagno p'ammore, e cade 'o chianto mio
dint'a 'sta testa: 'o chianto 'a sta arracquanno...
Schiòppa na bella rosa e i', pe' gulio,
a chi mm'ha fatto chiagnere nce 'a manno.
Lle dico: "Rosa mia tu mme perduone
si te scarpesarrá senza cuscienza..."
Ce sta nu ditto ca mme dá ragione:
"Fa' bene e scorda e si faje male penza..."
Pènzace buono sí...te voglio bene...
Te voglio bene e tu mme faje murí...


Στίχοι – Μουσική: E.A. Mario.

ΔΥΟ ΠΥΡΓΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΜΟΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ

Όλη τη νύχτα κάλπαζε μονάχος, αγριεμένος, σπιρουνίζοντας
    αλύπητα
τα πλευρά του αλόγου του. Τον περίμεναν, λέει, το δίχως
    άλλο,
ήταν μεγάλη ανάγκη. Σαν έφτασε με τα χαράματα,
κανείς δεν τον περίμενε, κανείς δεν ήταν. Κοίταξε
    ολόγυρα.
Έρημα σπίτια, κλειδωμένα. Κοιμόνταν.
Άκουσε πλάι του τ’ άλογό του που λαχάνιαζε –
αφροί στο στόμα του, γδαρμένη κι η ράχη του.
Αγκάλιασε το λαιμό του αλόγου του κι άρχισε
    να κλαίει.
Τα μάτια του αλόγου, μεγάλα, σκοτεινά,
    ετοιμοθάνατα,
ήταν δύο πύργοι δικοί του, μακρινοί, σ’ ένα τοπίο
    που έβρεχε.



Από τη συλλογή «Μαρτυρίες Α΄».
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Θ΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 227.

ΠΟΣΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΤΙΜΑΛΦΗ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΩΣΩ

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ


KΙ ΗΘΕΛΕ ΑΚΟΜΗ

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. 'Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. 'Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
'Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.



Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος.
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη.

ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΗ!

ВЛАДИМИР ВЛАДИМИРОВИЧ МАЯКОВСКИЙ


ГИМН ОБЕДУ

Слава вам, идущие обедать миллионы!
И уже успевшие наесться тысячи!
Выдумавшие каши, бифштексы, бульоны
и тысячи блюдищ всяческой пищи.

Если ударами ядр
тысячи Реймсов разбить удалось бы -
по-прежнему будут ножки у пулярд,
и дышать по-прежнему будет ростбиф!

Желудок в панаме! Тебя ль заразят
величием смерти для новой эры?!
Желудку ничем болеть нельзя,
кроме аппендицита и холеры!

Пусть в сале совсем потонут зрачки -
все равно их зря отец твой выделал;
на слепую кишку хоть надень очки,
кишка все равно ничего б не видела.

Ты так не хуже! Наоборот,
если б рот один, без глаз, без затылка -
сразу могла б поместиться в рот
целая фаршированная тыква.

Лежи спокойно, безглазый, безухий,
с куском пирога в руке,
а дети твои у тебя на брюхе
будут играть в крокет.

Спи, не тревожась картиной крови
и тем, что пожаром мир опоясан,-
молоком богаты силы коровьи,
и безмерно богатство бычьего мяса.

Если взрежется последняя шея бычья
и злак последний с камня серого,
ты, верный раб твоего обычая,
из звезд сфабрикуешь консервы.

А если умрешь от котлет и бульонов,
на памятнике прикажем высечь:
'Из стольких-то и стольких-то котлет миллионов -
твоих четыреста тысяч'.


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η φίλη του ιστολογίου κ. Αλίνα Καμπάγεβα.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΜΠΗΤΛΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ BEATLES


HEY JUDE

Hey jude, dont make it bad.
Take a sad song and make it better.
Remember to let her into your heart,
Then you can start to make it better.

Hey jude, dont be afraid.
You were made to go out and get her.
The minute you let her under your skin,
Then you begin to make it better.

And anytime you feel the pain, hey jude, refrain,
Dont carry the world upon your shoulders.
For well you know that its a fool who plays it cool
By making his world a little colder.

Hey jude, dont let me down.
You have found her, now go and get her.
Remember to let her into your heart,
Then you can start to make it better.

So let it out and let it in, hey jude, begin,
Youre waiting for someone to perform with.
And dont you know that its just you, hey jude, youll do,
The movement you need is on your shoulder.

Hey jude, dont make it bad.
Take a sad song and make it better.
Remember to let her under your skin,
Then youll begin to make it
Better better better better better better, oh.

Na na na na na ,na na na, hey jude...

ΤΟΝ ΚΑΠΝΟ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΑΝΑΣΣΗΣ


ΑΣΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ

Απεκδύομαι την ανάγκη να μετρήσω
της φυλακής μου το μέγεθος.
Προσχώσεις δακρύων εξέτειναν την παραλία
και μου μεγαλώσαν το μέτωπο.
Ήπειρος νέα τώρα κινείται
η θάλασσα εστράφη εις τα οπίσω.
Και ποιός θα βρεθεί να δείξει τον καπνό
και ποιός το σπίτι με τ’ ανοιχτά παράθυρα θα φτάσει;
Μα εγώ εδώ δεν ήρθα για να κλάψω
ήρθα για να μεθύσω
κι αφού κλέψω τους νεκρούς μου
στον αγέρα να τους θάψω
και στη γη να τους φέρνω
κάθε δίσεχτο χρόνο.



Από το βιβλίο: Κωνσταντίνος Δανασσής, «Αμφίπολις», Το Ροδακιό, Αθήνα 1996, σελ. 17.

ΜΙΑ ΔΙΑΠΑΣΩΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

PAUL ELUARD


ΑΠΟΛΕΣΘΕΙΣ ΚΗΠΟΣ

              Στην Λιζ Ντεάρμ

Ο κήπος έβλεπε στη θάλασσα
Λαιμός γαρούφαλλα όλος
Του νερού το πάφλασμα έκανε
Κι έλεγες πως κρυφακούς το δάσος

Τον πελαγίσιο εχρέωνε αγέρα η καρδιά του
Με νηνεμίες συμπαγείς ατόφυες
Τ’ άνθη του ανέβαιναν με βήμα φυλλωσιάς
Προς τις ρίζες της παντρύφερης ημέρας

Ο κήπος έβλεπε στη στέρεα γη
Ανεπαισθήτως οι θωπείες του βαραίναν
Τις αλέες με το ανάβλυσμά τους
Μόνες τους κάθε στιγμή και ώρα

Μια διαπασών προοπτικές
Στα ρεύματα της θέας προσφερότανε
Κι ο ήλιος ένα χρώμα απριλιανό
Τα εύφορα εμψύχωνε ουράνια.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Ο GEORGES MOUSTAKI ΚΑΙ Η BARBARA


POUR UNE LONGUE DAME BRUNE

Pour une longue dame brune, j'ai inventé
Une chanson au clair de la lune, quelques couplets.
Si jamais elle l'entend un jour, elle saura
Que c'est une chanson d'amour pour elle et moi.

Je suis la longue dame brune que tu attends.
Je suis la longue dame brune et je t'entends.
Chante encore au clair de la lune, je viens vers toi.
Ta guitare, orgue de fortune, guide mes pas.

Pierrot m'avait prêté sa plume ce matin-là.
A ma guitare de fortune, j'ai pris le " la "
Je me suis pris pour un poète en écrivant
Les mots qui passaient par ma tête comme le vent.

Pierrot t'avait prêté sa plume cette nuit-là.
A ta guitare de fortune, tu pris le " la "
Et tu t'es pris pour un poète en écrivant
Les mots qui passaient par ta tête comme le vent.

J'ai habillé la dame brune dans mes pensées
D'un manteau de voile de brume et de rosée
J'ai fait son lit contre ma peau pour qu'elle soit bien,
Bien à l'abri et bien au chaud entre mes mains

Habillée d'un voile de brume et de rosée
Je suis la longue dame brune de ta pensée
Chante encore au clair de la lune, j'entends ta voix
A travers les monts et les dunes, je viens vers toi

Pour une longue dame brune, j'ai inventé
Une chanson au clair de la lune, quelques couplets.
Je sais qu'elle l'entendra un jour, qui sait demain,
Pour que cette chanson d'amour finisse bien.

Bonjour, je suis la dame brune, j'ai tant marché.
Bonjour, je suis la dame brune, je t'ai trouvé.
Fais-moi place au creux de ton lit, je serai bien,
Bien au chaud et bien à l'abri contre tes reins.

ΛΟΠΕ ΔΕ ΒΕΓΑ!

LOPE DE VEGA


¿ QUÉ ES AMOR ?

Ir y quedarse, y con quedar partirse,
partir sin alma, y ir con alma ajena,
oír la dulce voz de una sirena
y no poder del árbol desasirse;

arder como la vela y consumirse,
haciendo torres sobre tierna arena;
caer de un cielo, y ser demonio en pena,
y de serlo jamás arrepentirse;

hablar entre las mudas soledades,
pedir prestada sobre fe paciencia,
y lo que es temporal llamar eterno;

creer sospechas y negar verdades,
es lo que llaman en el mundo ausencia,
fuego en el alma, y en la vida infierno.


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Ilaria Galassi.

ΠΛΑΝΕΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΡΥΠΑΡΗΣ


ΤΟ ΑΠΟΒΡΟΧΟ

Tη νύχτ' απόψε ― η θλίψη της μ' ανάστησε η τρανή,
τη θλίψη μας σα να είχε μελετήση―
τη νύχτ' απόψε ανοίξανε οι έβδομοι ουρανοί
και πόντισε νερό κατακλυσμός τη χτίση.

Στα σκοτεινά εξεχείλισαν των θλίψεων οι πηγές
και χύθηκαν οι κρατημένοι οι θρήνοι
κ' ελπίδα πια δεν έμεινε για νέες πάλι αυγές
τη νύχτα, που είπες η στερνή πως θα είχε μείνη.

Mα έδωκε και ξημέρωσε η ανέλπιστη η αυγή
και στη δροσιά του απόβροχου λουσμένη
σα θάμα νέο πεντοβολά κι αναγαλλιάζ' η γη,
όσ' ο χρυσός ο θρίαμβος του Ήλιου προβαίνει.

Στο μυριοθορυβούμενο κ' ηλιόβολο γιαλό
οι ναύτες τα πανιά των πλοίων ανοίγουν
και ιδές! φαντάζουν τ' άρμενα στο κύμα το ψηλό
πως πρίμα καρτερούνε τον καιρό να φύγουν.

Πώς μας πλανεύει το όνειρο της ευτυχίας ξανά
σαν να ήταν μια φορά να μας γελάση!
σε νέα ταξείδια μάς καλούν τα πλοία στα γαλανά
τα κύματα, που ως να ήπιαν φως κ' έχουν χορτάση.

Kι αν τα κρατούνε οι άγκυρες τ' άρμενα εκεί στη γης
κι αν τα τιμόνια στη στεριά βγαλμένα,
κρυφή λαχτάρα επέρασε τα βάθη μιας ψυχής
κι ανατριχιάζουν τα φτερά τα διπλωμένα.

K' ήρθε κ' εστάθη η μια ψυχή σ' απόψηλη κορφή
και τις ζυγές φτερούγες δοκιμάζει,
ξεχνώντας που τις λάβωσε ― ψυχή, πικρή αδερφή!
τ' αστροπελέκι το παλιό και το χαλάζι.


Από το βιβλίο: Σκαραβαίοι και τερρακόττες.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΟΝΥ ΦΕΡΡΑΡΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο TONY FERRARA: SERENATA AMARA

ΜΟΧΘΗΡΑ ΖΟΥΛΑΠΙΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΕΝΑΣ

Ατμοί χλωμής μελαγχολίας στεφανώνουν
τα σφραγισμένα χείλη·
τα δάκρυα που καυτά είσαν, τώρα πια στεγνώνουν,
καθώς χιμάει το δείλι
στην κάμαρα που θρέφτηκε καλά με αγάπη
για μήνες και για χρόνια...
Πώς γίνηκε ο καθείς τους μοχθηρό ζουλάπι
και ζει από τη διχόνοια;...

Στην κολυμβήθρα της σιωπής βαφτίζονται όσα
χαλκεύτηκαν στα σκότη
του νου τους και δεν φτάσανε ποτέ ώς τη γλώσσα
για ν’ αρθρωθεί το διότι
και το γιατί της παρακμής των αισθημάτων.
Στο θάμπος του καθρέφτη
χωνεύονται ήχοι αντίθετων βαριών βημάτων,
και η αυλαία αμέσως πέφτει.

ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ!

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ


ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ

Άρχισαν τα όργανα, σήκω απ' τη θέση σου
Χόρεψε ζεϊμπέκικο, λύγισε τη μέση σου
Χτύπησε τα πόδια σου πάνω στον ασίκικο σκοπό
Έτσι μου γουστάρεις, έτσι σ' αγαπώ

Άρχισαν τα όργανα το παλιό ντερβίσικο
Να μη μου το χόρευες θα 'τανε αφύσικο
Χόρεψ' το κορίτσι μου, παλαμάκια εγώ θα σου χτυπώ
Έτσι μου γουστάρεις, έτσι σ' αγαπώ

Άρχισαν τα όργανα, το μπουζούκι εργάζεται
Νάτο το κορίτσι μου, σειέται και τινάζεται
Φτου σου κοπελλάρα μου, ε βρε τι μου κάνεις πω-πω-πω
Έτσι μου γουστάρεις, έτσι σ' αγαπώ



Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ.
Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος.

ΛΟΥΙ ΣΑΝΤΟΥΡΝ!

LOUIS CHADOURNE (1890-1925)


INCERTITUDE

Calme des nuits sur l'Océan
Étoiles et feux du navire,
Et l'éternel balancement
Des houles et de mon désir.

Qui donc es-tu, maîtresse amère,
Ô volupté de l'abandon ?
Le coeur nourri de tes poisons
N'atteindra jamais sa chimère.

Penché sur ton changeant visage
Où se reflètent tour à tour
La fuite éperdue du voyage
Et le feu lointain de l'amour,

Je cherche la trace ambiguë
Du dieu malin qui me poursuit
Et ne l'ai pas sitôt saisie
Que je l'ai déjà reperdue.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Σάρα Μποντζόρνου. Την ευχαριστούμε πολύ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΒΑΡΒΑΡΙΤΟ ΔΙΕΣ, Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο BARBARITO DIEZ, Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ


LAS PERLAS DE TU BOCA

Esas perlas que tú guardas con cuidado
en tan lindo estuche de peluche rojo
me provocan nena linda, el loco antojo
de contarlas beso a beso enamorado

Quiero verlas cómo chocan con tu risa
quiero verlas alegrar con ansia loca
para luego arrodillarme ante tu boca
¡ay! pedirle de limosna una sonrisa

Quiero verlas cómo chocan con tu risa
quiero verlas alegrar con ansia loca
para luego arrodillarme ante tu boca
¡ay! pedirle de limosna una sonrisa

ΝΕΟΥ ΦΩΤΟΣ Τ' ΑΓΝΩΣΤΟ ΡΙΓΟΣ

EMILIO BALLAGAS (1908-1954)


Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Στου καθρέφτη την παγωμένη λίμνη
τη μοναξιά όταν χύνω της μορφής μου
βλέπω με πόσο ζήλο η ύπαρξή μου
θέλει απ’ το γέρον άντρα να χωρίσει.

Είναι η μάχη όπου δίχως φόβο αφήνω
το πετσί μου απ’ το κάψιμο οργωμένο,
το φόρεμα το καταμαυρισμένο
του αρχαίου σερπετού που καθρεφτίζω.

Μα αυτή η εικόνα δεν είναι ό,τι ιστορίζω
μήτε και νέου φωτός τ’ άγνωστο ρίγος
παρά η πυρά απ’ το καθαρτήριό μου.

Κι αν το ξεδίπλωυο άγχος μου αντικρύζω,
Είν’ η ψυχή μου αδιαίρετο βασίλειο:
Το οχυρό το ζωσμένο απ’ το Θεό μου.



Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου.
Από το βιβλίο: Ποίηση ισπανόφωνης Αμερικής, Εκδόσεις Γνώση, Αθήνα 1987, σελ. 227-228.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο FABRIZIO DE ANDRÈ


CANZONE DELL’AMORE PERDUTO

Ricordi sbocciavan le viole
con le nostre parole
"Non ci lasceremo mai, mai e poi mai",

vorrei dirti ora le stesse cose
ma come fan presto, amore, ad appassire le rose
così per noi

l'amore che strappa i capelli è perduto ormai,
non resta che qualche svogliata carezza
e un po' di tenerezza.

E quando ti troverai in mano
quei fiori appassiti al sole
di un aprile ormai lontano,
li rimpiangerai

ma sarà la prima che incontri per strada
che tu coprirai d'oro per un bacio mai dato,
per un amore nuovo.

E sarà la prima che incontri per strada
che tu coprirai d'oro per un bacio mai dato,
per un amore nuovo.

ΣΑΝ ΚΥΑΝΗ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ


ΤΟ ΧΕΡΙ

              Στον Paul Eluard

Ψιλή κραυγή και συνεχώς αποψιλούται
Σαν μίσχος μιας νεάνιδος στον άνεμο
Φεύγουν τα πέταλά της ένα-ένα
Μέσ’ στην ανταύγεια του φουστανιού της.

Η ρώμη τέτοιου πάθους πια δεν χάνεται
Μένει δεμένη στις ψυχές των φορεμάτων
Μεσ’ στα γαλάζια βλέφαρα και την λευκή την μπλούζα
Που φάνταξε σαν κυανή πριν γίνει στεναγμός.

ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΚΑΙ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΤΡΑΒΑ ΣΤΟ ΚΑΛΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ


ΑΤΑΚΤΗ

Ήθελα να σ’ αντάμωνα
να σού ’λεγα καμπόσα,
κι αν δε σου γύριζα το νου
αχ... να μού ’κοβαν τη γλώσσα.

Δε σε θέλω, δε σε θέλω,
πια δε σ’ αγαπώ.
Δε σε θέλω και πάρε και δρόμο
και τράβα στο καλό.

Μου τό ’πανε οι μάγισσες
κι όλες οι καφετζούδες,
μου τό ’πε μια απ’ την Αίγυπτο
αχ... με τις φαρδιές πλεξούδες.

Δε σε θέλω, δε σε θέλω,
πια δε σ’ αγαπώ.
Δε σε θέλω και πάρε και δρόμο
και τράβα στο καλό.

Και τί δεν έκανα για σε
για να σε διορθώσω,
μα εσύ ’σαι τόσο άταχτη
αχ... φύγε για να γλιτώσω.

Δε σε θέλω, δε σε θέλω,
πια δε σ’ αγαπώ.
Δε σε θέλω και πάρε και δρόμο
και τράβα στο καλό.


Στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Μάρκος Βαμβακάρης.

ΓΑΜΟΝΕΔΑ!

ANTONIO GAMONEDA


PAVANA

El mirlo en la incandescencia de tus labios se extingue.
Yo siento en ti grandes heridas y te desnudas en mis fuentes.
Se extingue el mirlo en las alcobas blancas donde soy ciego,
donde, algunas veces, suenan en ti grandes campanas.

Ha venido tu lengua; está en mi boca
como una fruta en la melancolía.
Ten piedad en mi boca: liba, lame,
amor mío, la sombra.

Existe el mar en las ciudades blancas,
coágulos en el aire dulcemente sangriento,
sábanas en la serenidad.
Existen los perfumes inguinales, lenguas en las heridas femeninas
y el corazón está cansado.
Entra con tus campanas en mi casa, pastora ciega, sin embargo,
como si no tuviera la dulzura su fin aún en las ciudades blancas.


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Elena Santarelli.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΩΛΜΑΝ ΜΠΡΑΔΕΡΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ALLMAN BROTHERS


IN MEMORY OF ELIZABETH REED

Say you want to be a rolling stone
Get your sail out in the wind
Get out on the highway and let 'er roll on
Roll on back to someplace you ain't never been
Hey, hey

When I was younger I was hard to hold
Seem like I was always goin'
Which ever way the wind would blow
Now that travelin' spirit calls me again

Callin' me back to where it all begins

Moon rise and sun go down
Turn my whole world around
Little star up in the sky
Tell my sweet baby please don't cry
Please don't cry

Moon rise and sun go down
Turn my whole world around
Little star up in the sky
Tell my sweet baby please don't cry
Please don't cry

Travel out across the burnin' sand
Cross the ocean to some distant land
We'll reach the end we'll all be singin'
and we'll all be friends
Back where it all begins

Back where it all begins

ΕΣΤΙΑ ΑΡΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΛΗΣ ΔΡΟΣΙΑΣ

PAUL ELUARD


ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΦΑΝΗ ΛΕΞΗ

Στην πρώτη διάφανη λέξη στο πρώτο της σάρκας σου γέλιο
Ο δρόμος ο βαρύς αφανίζεται
Και αμέσως διαφαίνονται όλα εκ νέου.

Το άνθος το δειλό το άνθος που ’μεινε χωρίς αέρα
Ουρανού νυχτερινού
Τα χέρια μες στους πέπλους της ανεπιττηδειότητας
Του μικρού παιδιού τα χέρια.

Στην όψη σου εγέρθησαν τα μάτια στη γη χάραξε η μέρα
Η πρώτη-πρώτη κλεισμένη νιότη στεγανή
Η μόνη αληθινή η μόνη ηδονή.

Εστία χωμάτινη εστία αρωμάτων και καλής δροσιάς
Χωρίς ηλικία άνευ λόγου δίχως δεσμά.

Η λήθη στερημένη δια παντός των ίσκιων τα έθη
Εδέθη ελύθη.




Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΚΤΕΙ ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΧΩΜΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ

Έτσι που σμίξαν τα σπαθιά και τα χαρτιά, δυό στίχοι στο ίδιο
  το τραγούδι,
μετράει κι ο στίχος του λαού το μπόι, όπως μετράει το μπόι
  της ομορφιάς κι η σπάθα
μέσα στο φως ομοιοκαταληκτεί ουρανός και χώμα
σπαθί και πένα παίρνουν βόλια απ’ την ποδιά της λευτεριάς
παίρνουν απ’ την ποδιά της άνοιξης το πράσινο
και γράφουν με ήλιο στο ντουβάρι της νυχτιάς: είμαι άνθρωπος.
Μιά λέξη ανάβοντας το λύχνο πάνου απ’ τον καημό μας
λέξη προσάναμμα καρδιάς καρδιά προσάναμμα της θάλασσας
μιά λέξη ξεκλειδώνοντας το μόχτο μας με το κλειδί του
  αποσπερίτη
μιά λέξη που μαζεύει γύρω της πλατάνια και λιακάδες κι άρματα
όπως μαζεύει η μάννα τα παιδιά της γύρω απ’ το σκαμνί της –
δεν είναι πια μακριά το πρωί που δοξάζει τα δέντρα μας
κι είναι σιμά το στόμα σου που λέει την ίδια ελπίδα σε μιάν
  άλλη γλώσσα
στον ίδιο δρόμο το ίδιο σήμα του ήλιου που γεννάει φωτιά
  και χρώμα
το ίδιο σημάδι ανάμεσα στα φρύδια μας σα χαραμάδα φως
  σ’ ένα κλεισμένο σπίτι
σα μιά σπαθιά ουρανός πάνου στο θάνατο
σαν αυλακιά στη σκληρή γη απ’ τ’ αλέτρι της περφάνιας.
Σ’ ανταμώσαμε από πριν στο ίδιο σφίξιμο των δοντιών
στην ίδια φωτιά στην ίδια σκανδάλη στον ίδιο στόχο
στην ίδια σιδερογραμμή Παρίσι-Αθήνα ανάμεσα στα χαμομήλια
  και στους σκοτωμένους
στο ίδιο θαλασσινό φανάρι που δε συχωρνούσε τη φουρτούνα
στο ίδιο κομμένο χέρι που ποτές δε φώναξε: έλεος.
Όταν ανέβαινες απ’ την πρωτεύουσα της θλίψης στ’ αετοράχια
  της δόξας
μ’ ένα φεγγάρι σαν ξερό παξιμάδι στην τσέπη σου
με το μολύβι σου καρφωμένο στην καρδιά του χάρου
με το φιλί του λαού σου στ’ αψηλό σου κούτελο
ξάγρυπνος πάντα ανάβοντας στου γαλαξία τη φλόγα το
   τσιγάρο σου
σαν το βιγλάτορα πάμω απ’ τους άφωνους στρατιώτες
  που κρεμάν στον ώμο τις αρβύλες τους
και παν ξυστά στον τοίχο μ’ ανοιχτά του ντουφεκιού τους
  τα ρουθούνια να μυρίσουν τον αγέρα
οι λαοί σε ξέραν και σε φώναζαν με τ’ όνομά τους
όπως η αυγή φωνάζει: σ’ αγαπώ, κι όπως το βράδυ
  λέει: θυμήσου.
Σε ξέραμε από πριν δίπλα στη λέξη ζεστασιά δίπλα στη λέξη
  εμπιστοσύνη
μαζί με τους διακόσους μας μαζί με την Ηλέκτρα
ένα καινούργιο αστέρι κρεμασμένο ανάμεσα στα
  κυπαρίσσια μας
σαν του ήρωα το χαμόγελο μεσ’ απ’ τις λόγχες του εκτελεστικού
  αποσπάσματος
ένα ψωμί σταρένιο στο τραπέζι του φτωχού
ένα σπαθί στης λεβεντιάς το χέρι

                    ΑΘΗΝΑ, 22.5.46


Το ποίημα του Γιάννης Ρίτσου για τον Paul Eluard πρωτοδημοσιεύθηκε στα «Ελληνικά Γράμματα», αρ. 44, 1 Ιουνίου 1946, σελ. 161.
Περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Συντροφικά τραγούδια», 3η έκδοση συμπληρωμένη, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1988, σελ. 57-58.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΜΑΡΙΟ ΝΤΕΛ ΜΟΝΑΚΟ

Ο MARIO DEL MONACO ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ GIOACCHINO ROSSINI


LARGO AL FACTOTUM DELLA CITTÀ

Largo al factotum della città, largo
Presto a bottega che l'alba è già, presto
Ah, che bel vivere, che bel piacere, che bel piacere
per un barbiere di qualità! di qualità!
Ah, bravo Figaro!
Bravo, bravissimo! bravo!
Fortunatissimo per verità! bravo!
Pronto a far tutto,
la notte e il giorno
sempre d'intorno in giro sta.
Miglior cuccagna per un barbiere,
vita più nobile, no, non si da.
Rasori e pettini
lancette e forbici,
al mio comando
tutto qui sta.
V'è la risorsa,
poi, del mestiere
colla donnetta... col cavaliere...
colla donnetta... col cavaliere...
Tutti mi chiedono, tutti mi vogliono,
donne, ragazzi, vecchi, fanciulle:
Qua la parrucca... Presto la barba...
Qua la sanguigna...
Presto il biglietto...
Qua la parrucca, presto la barba,
Presto il biglietto, ehi!
Figaro! Figaro! Figaro!, ecc.
Ahimè, che furia!
Ahimè, che folla!
Uno alla volta, per carità!
Ehi, Figaro! Son qua.
Figaro qua, Figaro là,
Figaro su, Figaro giù,
Pronto prontissimo son come il fulmine:
sono il factotum della città.
Ah, bravo Figaro! Bravo, bravissimo;
a te fortuna non mancherà.

ΙΔΕΑ ΒΙΛΑΡΙΝΙΟ!

IDEA VILARIÑO (1920-2009)


CUANDO UNA BOCA SUAVE BOCA DORMIDA BESA...

Cuando una boca suave boca dormida besa
como muriendo entonces,
a veces, cuando llega más allá de los labios
y los párpados caen colmados de deseo
tan silenciosamente como consiente el aire,
la piel con su sedosa tibieza pide noches
y la boca besada
en su inefable goce pide noches, también.
Ah, noches silenciosas, de oscuras lunas suaves,
noches largas, suntuosas, cruzadas de palomas,
en un aire hecho manos, amor, ternura dada,
noches como navíos...
Es entonces, en la alta pasión, cuando el que besa
sabe ah, demasiado, sin tregua, y ve que ahora
el mundo le deviene un milagro lejano,
que le abren los labios aún hondos estíos,
que su conciencia abdica,
que está por fin él mismo olvidado en el beso
y un viento apasionado le desnuda las sienes,
es entonces, al beso, que descienden los párpados,
y se estremece el aire con un dejo de vida,
y se estremece aún
lo que no es aire, el haz ardiente del cabello,
el terciopelo ahora de la voz, y, a veces,
la ilusión ya poblada de muertes en suspenso.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η νέα φίλη του ιστολογίου κ. Teresa Moore.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΠΑΝΤΑ ΣΚΑΛΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η BANDA SCALA: EL MINESTRUN & L’UVA FOGARINA

ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ (1970)


ΤΟ ΑΒΑΡΕΣ ΠΟΙΗΜΑ

υπάρχει ένα πουλί που
τις νύχτες δεν κατεβαίνει ποτέ
να κοιμηθεί στα δέντρα
   αυτό κοιμάται με κλειστά φτερά
   ακίνητο στο κέντρο του αέρα

Δεν το κρατάει κανείς από ψηλά

όσο είναι μέρα, κουράζεται πετώντας
χτυπά με βία τα φτερά·    γιατί
   τα πόδια του έμειναν στ’ αυγό, δεν έχει
   που να ξέρει ότι άλλοι πατάνε κιόλας
   έτσι, χτυπά με βία τα φτερά

όμως τις νύχτες βαλσαμώνει
κοιμάται κάθετο
κι είναι μικρή όρθια κάσα
   μα δεν πατάει, μπορείς να το πεις
Και ξαπλωμένο

Τη μέρα πετάει πάλι



Από το βιβλίο: Βασίλης Αμανατίδης, «Υπνωτήριο», Εκδόσεις Εντευκτηρίου, Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 39.