ΜΕ ΤΩΝ ΑΓΡΩΝ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗ ΦΙΛΕΡΗΜΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΜΕ ΤΩΝ ΑΓΡΩΝ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗ ΦΙΛΕΡΗΜΗ

Ναι, δίχως ήχο η ηχώ στον νου βαραίνει

σαν μέλι σκουριασμένο, σαν τον φόβο

που ανέβηκε, όντας σαλπιγκτής, ab ovo

να καλλιεργήσει φως που επισημαίνει

επίσημα τα δάκρυα των άκρων

ορίων, μα κανείς δεν έφτασε ήχος

απ’ των αγρών τα εντόσθια, διότι δίχως

ηχώ η χορωδία των επάκρων

συντονισμών στον νου τη στοναχή της

κατέθεσε, στον νου που ’ν’ ερημίτης.

ΔΩΣ’ ΜΟΥ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΟΥ

SALVATORE QUASIMODO

ΔΩΣ’ ΜΟΥ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΟΥ

Δώσ’ μου τη μέρα μου·

για να ψάχνω ακόμα να βρω

μιαν όψη ναρκωμένη από τα χρόνια

που κάποιος μυχός νερών

στη διαφάνεια τη φέρνει πάλι,

για να κλαίω του εαυτού μου την αγάπη τού ίδιου.

Περπατώ στην καρδιά σου,

και άστρα ανακαλύπτω

σε κάτι αρχιπέλαγα άγρυπνα

–τη νύχτα– και αδελφικά σ’ εμένα,

απολίθωμα που από κλυδωνισμούς κουρασμένους αναδύθηκε·

καμπύλη γραμμένη από μυστικές τροχιές

όπου βρισκόμαστε στριμωγμένοι,

με τις χλόες και τα κατσάβραχα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

31.5.2012

31.5.2012

Όταν ήμουν μαθητής στην Δ, Ε και ΣΤ τάξη του Γυμνασίου (1973-1976), κάθε βράδυ "έκανα" μαζί με τον πατέρα μου (περίπου επί τρίωρο) από ένα κείμενο του Δημοσθένη, του Θουκυδίδη, του Πλάτωνα και του Ιουλίου Καίσαρα. Με αυτή τη σειρά. Αναγνωρίσεις γραμματικοσυντακτικών φαινομένων, δυσκολίες, κατά λέξη μετάφραση - τέτοια. Και παρ' όλο που θα έδινα στη Νομική, όπου ο Καίσαρας δεν ήταν στην εξεταζόμενη ύλη, εμείς τον επισκεπτόμασταν κάθε βράδυ ανελλιπώς "για να μάθω Λατινικά". Και μετά το "μάθημα" συζητούσαμε τα του Ολυμπιακού.
Σαν σήμερα το 2012 απεβίωσε ο Μίμης Κεντρωτής.

ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΡΜΑΟΥ - 31.5.2015

ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΡΜΑΟΥ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΠΑΝΗΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΠΑΝΗΣ

Τη μία και μοναδική φορά που είχαμε συναντηθεί ( : το 2001 στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ), τον είχα αναγνωρίσει και του είχα απευθύνει τον λόγο. Μιλήσαμε περίπου μία ώρα. Όταν αποχαιρετιστήκαμε μου είχε πει: "Κυρ-δάσκαλε, να έρχεσαι από το μαγαζί όποτε θέλεις - μαζί με την κυρία σου. Είσαι πάντα προσκαλεσμένος μου". Δεν έτυχε να πάω ποτέ - κακώς, βλακωδώς... Εξαιρετικός μουσικός, υπέροχος άνθρωπος. Δεν είναι πια ανάμεσά μας ο Αντώνης Ρεπάνης.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Ο ΜΠΡΟΥΝΟ ΡΟΖΕΤΤΑΝΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Ο BRUNO ROSETTANI: SICILIANA

ΑΡΜΑΟΣ, ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 2002

ΑΡΜΑΟΣ, ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 2002

Χάριν της ημέρας και της ανάμνησης...

ΦΟΝΙΚΟ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΟΣ

ΦΟΝΙΚΟ

Ως είμαστε με βαρετό σκυμμένο άδειο κεφάλι
μες στην καρδιά μας άναβε πράσινη περιστέρα.
Μας είδε απ’ το κατάστρωμα κάποιος με κανοκυάλι,
μα το λεπίδι πρόφταξε· κανείς δεν το καρτέρα.

Μες στην καρδιά μας άναβε πράσινη περιστέρα:
Οι περουζέδες περισσοί και τα ρουμπίνια κρίνοι,
μα το λεπίδι πρόφταξε· κανείς δεν το καρτέρα.
Ίσκιος περνούσε χάροντα που χνάρι δεν αφήνει.

Οι περουζέδες περισσοί και τα ρουμπίνια κρίνοι. . .
Με τί κοντύλι σβήστηκεν η θέση μας στο χάρτη;
Ίσκιος περνούσε χάροντα που χνάρι δεν αφήνει.
Ξέραμε. . . Και ρωτιούμασταν πώς θά ’ρτει, πότε θά ’ρτει…

Με τί κοντύλι σβήστηκεν η θέση μας στο χάρτη. . .
Κοπήκαμε απ’ τη ρίζα μας σα θλιβερά τραγούδια. . .
Ξέραμε. . . Και ρωτιούμασταν πώς θά ’ρτει, πότε θά ’ρτει
η μέρα που οι παλιοί καρποί θα πεταχτούν σα φλούδια.

Κοπήκαμε απ’ τη ρίζα μας σα θλιβερά τραγούδια
που οι νοσταλγοί ψελίζουνε παράφωνα ενώ θάλλει
η μέρα που οι παλιοί καρποί θα πεταχτούν σα φλούδια
ως είμαστε με βαρετό σκυμμένο άδειο κεφάλι.

ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ

SALVATORE QUASIMODO

ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ

Πόθος των λυμφατικών σου χεριών

στο ημίφως μέσα της φλόγας:

ήξεραν για τη βελανιδιά και για τα ρόδα·

για τον θάνατο ήξεραν. Χειμώνας παλιός.

Ψάχνανε τα πουλιά κεχρί

και δια μιας γίνονταν χιόνι·

έτσι και οι λέξεις.

Λίγος ήλιος, μι’ αχτίδα αγγελική,

κι έπειτα η ομίχλη· και τα δέντρα,

κι εμείς φτιαγμένοι από αέρα το πρωί.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.