VINCENT BOUNOURE
SCEPTRE
Comme un bivouac de fourmis
dans une cité désolée de sécheresse,
Comme dans un bois la gifle d’une turquoise,
L’aveu d’une beauté, et la déroute.
Elle porte son sein de spath
sur la Raison sainte,
Son sein devenu noir au bain d’une ombre reconnue
Sous le ciel qui s’assied.
Ses attributs se gagnent sur
le bûcher,
L’irrévocable et la mort complices
Aservis à la mosaïque vivante.
.
Elle a laissé la lionne dans
les parages du dédain olmèque.
FRANCIS PICABIA
ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ
Έτσι
όπως κάθομαι στου νερού τη σκιά
η
μελαγχολική ιδέα με πιάνει και με παρασύρει
προς
τις εποχές του αριστερού χεριού.
Τα
πουλιά δεν σταματούν ειμή μόνο για να θρηνήσουν!
Το
τρομακτικότερο όλων είναι
ότι
θα πεθάνετε σε μικρά-μικρά κομμάτια
και
στο λάθος μέρος της ζωής,
κρατώντας
το κεφάλι στα χέρια σας, εντελώς ασκόπως.
Πάρτε
ένα χρωματιστό ποτήρι,
ρίξτε
μέσα τρεις σταγόνες ψύχους,
και
θα έχετε το άρωμα τού μετέπειτα.
Σε
κανέναν μην είστε ευγνώμονες·
αυτοί
που επιζούν είναι οι δολοφόνοι.
Ο
δε θάνατος είναι η οριζόντια προέκταση
ενός
τεχνητού ονείρου,
καθώς
η ζωή δεν είναι επαληθεύσιμη.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
FRANCIS PICABIA
ΡΑΧΑΤ
ΛΟΥΚΟΥΜ
Όλο
αναποδιές μου τυχαίνουν σε απόκρημνες και εντελώς γυμνές πλαγιές, όπου
Δίχως
φούστα αναστοχάζονται οι αναπηδήσεις τη θάλασσα
Για
να με φιλήσουν ηδονικά σαν νά ’μαι εγώ μπουκέτο
Ενώ
μου αποκοιμίζει τα μικρά μου δάκρυα τα γεμάτα όπιο
Η
επιστήμη η αχανής, αυτός ο χαρακτηριστικός τύπος
Φεγγαρίσιου
μανδαρίνου, που του δείχνω κι εγώ
Το
ρούχο μου που μοιάζει με χαρταετό βουτηγμένον σε μέλι παγωμένο.
Το
έγραψα στην μεταμορφωμένη κλίνη του καλοκαιριού
Να
θωπεύεις τα στήθη ξανά και ξανά και πάλι
Στο
κλειστό μουσείο
Κάτω
από ρούχα σαν μπόγο και όλο πλισέδες
Που
γίνονται έπειτα στο εκκρεμές ψιμύθιο.
Του
αλκοόλ ο σταυρός πάνω στον γαλάζιο ποιητικό λαιμό
Μου
ξυπνάει έναν φράχτη όλο φανάρια,
Μια φοβερή πιρουέτα
Χορευτική
επάνω στην πίστα
Στο
σιωπηλό απρόοπτο κάποιας άδειας αλέας
Όπου
και βρίσκομαι εγώ στο βουνό με τις υπερήφανες γυναίκες
Τις
ίσαμε τον λαιμό τους σμιλεμένες.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
JACQUES BARON
Ο
ΑΓΝΩΣΤΟΣ
Έλεγε
Τα χείλη μου είναι τσαμπιά σταφυλιών τερατώδη
πάνθηρες
που τραγουδάνε
πιο
γλυκά κι απ’ τα πουλιά τα τόσο γλυκά κι ευγενικά του λόφου
κι
από τους αιμόφυρτους ταύρους των μεγάλων μαύρων σύννεφων
Έλεγε
Έχω
μές στο στήθος μου
απέραντα
δριμύτατα κύματα
ανάμεσα
στων μεγάλων ημερών τα πανέμορφα άνθη
Φώναζε
Μαρία
ένα
κοριτσάκι που εκουβάλαγε λαχανικά
Έλεγε
και ξανάλεγε
Παπαρούνα
είμαι
και
κάθε πρωί το κατάχλομο ξυπνώ γαλάζιο των θηρίων
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
JACQUES
BARON
Ο
ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ
Ο
ήλιος και το φως
στην
πραγματικότητά τους προφανώς ω της ζωής
μορφές εσείς
Γυναίκες
της ζωής ολάκερης
Τα
ωδικά πτηνά δεν έχουν σωπάσει ίσαμε τώρα
Ίσαμε
τώρα ευλογήστε ω τύμπανα τα πάθη και τον πόνο
των
γυναικών κατά χιλιάδες
που
μεθυσμένες και συνεπαρμένες
θ’
ακολουθήσουν με κόμες φλεγόμενες τούτες τις αιώνιες γυναίκες
Ο
τάφος της Ρόζας Λούξεμπουργκ είναι κλειστός
Ω
τάφε όπου η αναπτρεπτική των ψυχών μας άνοιξη
ξεχύνει
τους έρωτές της και την πραγματικότητά της όλη
Ένας
τάφος είναι κλειστός και τόσοι άλλοι μισάνοιχτοι
Μαγεμένα
περιστέρια θα πάνε να πάρουν τα όπλα
με
θεσπέσια και τελείως ελεύθερα χέρια
Φωτεινά
των βημάτων σου χνάρια ω τέλεια γυναίκα
Θ’
ακολουθούμε πάντοτε εμείς
Θαύμα
της πίστης
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
PABLO PICASSO
24 Απριλίου 1936
με τα πόδια ανάποδα το ουράνιο τόξο στη μέση της έναστρης νύχτας στραγγίζει την μπουγάδα του κούνια με έκπληκτα μάτια γαρδέλι ατόφυο της αιώρας που ανοιγοκλείνει το βλέμμα του και τα παιχνίδια του κάνουν περιδέραιο τα μπασμένα στη φωτιά νύχια γύρω απ’ τον λαιμό τού πρίσματος σχοινί τεντωμένο κι από τις δυο του άκρες που ’ναι στερεωμένες στα εγκαύματα του βυθισμένου στη λιμνούλα τροχού δαγκώνοντας συνέχεια με λύσσα το μάτι του ετοιμοθάνατου ταύρου
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
RAFAEL ALBERTI
MORADA DEL ALMA QUE ESPERA LA
PAZ
Los cielos alacranados de
aquel siglo impedían el advenimiento de las nuevas palomas.
El rencor se exaltaba en la
cal excrementicia de los más viejos palomares.
Un alba gritó: ¡la guerra!
El odio y la enajenación de
una rosa escupida por un río en los cauces de las cloacas insepultas, van a
poneros en contacto con las corrientes eléctricas de aquellos días.
Al cerrarse un pestillo, la
noche grito: ¡muerte!
Y la luna que hasta entonces
los astrónomos habían calculado yerta, abrió su boca por tres lustros para vomitar
sangre: sobre las espumas verdes de la envidia, sobre los charcos amarillentos
de la ira, sobre los paredones rojos levantados por la cólera.
Sangre sobresaltada, amor, de
un prejuicio que ya creíamos difunto.
Yo golpeo fríamente la belleza
elemental de la Tierra consumida por la lava y brindo por la devastación
absoluta de los astros.
Heridme a mí, heridme porque
soy el único hombre capaz de hacer frente a un batallón de ángeles.
Pero ya no existen: los
carbonicé a todos en un momento de hastío.
Soy inmortal: no tengo quién
me hiera.
Y ahora me aburro ante las
posturas desesperadas de los muertos que sueñan inútilmente con la resurrección
de la carne.
Mas he aquí la paloma 948.
JEAN ARP
ΜΙΑ
ΣΤΑΓΟΝΑ ΑΠΟ ΑΝΤΡΑ
μια
σταγόνα από άντρα
τίποτα
από γυναίκα
εξαντλούν
το κάλλος του μπουκέτου των οστών
είναι
της χαραυγής η ώρα
στη
φλογερή τη γούνα μέσα
ο
άνεμος φτάνει στα τέσσερα φυτά του
σαν
άλλο άλογο στους τέσσερις τροχούς του
ο
χώρος έχει άρωμα κατακόρυφο
ο
άνεμος φτάνει στα τέσσερα φυτά του
σαν
άλλο άλογο στους τέσσερις τροχούς του
είναι
της χαραυγής η ώρα
στη
φλογερή τη γούνα μέσα
μια
σταγόνα από άντρα
τίποτα
από γυναίκα
εξαντλούν
το κάλλος του μπουκέτου των οστών
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
JEAN
ARP
ΜΑΓΕΙΡΕΨΕ
ΜΟΥ ΜΙΑ ΒΡΟΝΤΗ
Για
πότισέ μου το φεγγάρι.
Βούρτσισε
της ζυγαριάς μου τα δόντια.
Μετάφερέ
με μες στη σάρκινη βαλίτσα σου στη στέγη των οστών μου.
Μαγείρεψέ
μου μια βροντή.
Κλείσε
τους σεισμούς σε κλουβί
και
κόψε μου ένα ματσάκι αστραπές,
κόψε
τον εαυτό σου στα δύο και φάε το ένα απ’ αυτά τα κομμάτια.
Εκσπερμάτισε
στον αέρα που είναι πιο περήφανος κι από των Βερσαλλιών τα σιντριβάνια
κάψε
τον εαυτό σου κουλουριάσου γίνε μπάλα.
Γίνε
μπάλα γέλιου αρχαϊκού
που
κυλάει γύρω από ’να χάπι.
Βγάλε
τις γλώσσες σου στα ρόδα.
Δώσε
τις γλώσσες σου στα γλυκά ρινοκλέροδα.
Παράτα
το το ρατατούιγ.
Βατραχέψου
σε βάτραχο.
Βάλε
τ’ όνομά σου υπογραφή στο γράμμα μου.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
JEAN
ARP
ΜΑΥΡΗ
ΧΑΡΑ
Τα
λουλούδια είναι μαύρα από χαρά
και
ο ουρανός όμορφος σαν φλόγα
πετάω
και πάω σε μια μέρα λουλουδένια
σας
ερωτώ θέλετε να πετάξετε μαζί μου
θέλετε
μια μέρα αστραπιαία
θέλετε
ένα άνθος σαν ουρανό
θέλετε
άνθη σαν αστραπές
θέλετε
έναν ουρανό φλεγόμενο
που
πετάει από κάτω μου
εσείς
όμορφη μέρα λουλουδένια
που
πετάει από πάνω μου
εσείς
όμορφη μαύρη φλόγα και χαρά γεμάτη.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
ALDO
PELLEGRINI
Η
ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ
Το
σπίτι
ίσκιος
είναι ιλίγγου
που
σφίγγει τα χέρια των ενοίκων της αναμονής
ένα
μοναδικό παιχνίδι
η
μάσκα
μπροστά
στον ανεξήγητο γάτο
η
οντότητα που σταματάει τις ώρες
η
μειλίχια ανυπαρξία της νύχτας του χρόνου
ζει
το πλήθος στο ένα
μα
ποιόν μπορεί να εκπλήξει
ο
ακίνητος γάτος που την αναμονή στοχάζεται;
οι
σκιές καλύπτουν τον τοίχο της μικρής απουσίας
δεν
υπάρχει το πλήθος δεν υπάρχει το ένα
μόνο
τα χέρια που βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά στις σκιές
υπάρχουν
και υπάρχουν
για
να πιούν με αλλόκοτη μανία το ζεστό νυχτερινό ποτό
μα
ποιόν μπορεί να εκπλήξει
της
μικρής απουσίας η επίσκεψη όπως είναι τυλιγμένη
στον
επαναλαμβανόμενο ίλιγγο της;
η
μόνη αγρυπνία της μάσκας
που
ξυπνά τους απόντες
που
σταματά την ώρα του ανεξήγητου γάτου
μια
αχτίδα φωτός
κάνει
τις σκιές βαθύτερες
το
σπίτι
παύει
να γυρίζει
και
η ακινησία ξεσκίζει τη μάσκα.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
ALDO
PELLEGRINI
Ο
ΛΥΚΟΣ Ο ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
Αυτός
που έλαβε τον άρτον ημών τον επιούσιο
ήξερε
και να τον κρύβει στις νύχτες της φιλοσοφικής μνησικακίας
όλες
οι σκέψεις αποτελούν παραπετάσματα για την καρδιά
και
οι προδότες μαζεύουν τα ψίχουλα από των εραστών
τα
συμπόσια
ήταν
την εποχή που δεν ήταν γνωστός ο έρωτας
το
ιερό χείλος πυρπολούσε το μοχθηρό βλέφαρο
το
λοξό μάτι κατέβαινε ίσαμε τα βάθη της ποταπής καρδιάς
ο
έρωτας γεννήθηκε απ’ τον έρωτα οπότε και όλα έμειναν
κρυστάλλινα
και ο νεοφερμένος σηκώθηκε με σεβασμό
να
χαιρετήσει τους τρεις άδειους μαστούς
ο
έρωτας προέκυψε παρεμπιπτόντως για να καταστρέψει κάθε ελπίδα
το
γνώριζαν όσοι δεν ήθελαν ν’ ακούσουν
οι
δε τυμβωρύχοι υποκλίθηκαν
οι
μεθυσμένοι μαουνιέρηδες μετέφεραν τον εύθραυστο
έρωτα
ώς τον ατέρμονα χρόνο
κι
έτσι έγινε θρύψαλα σαν έπεσε από τα ύψη
του
χαμένου βλέμματος
γκρεμοτσακίστηκε
μες σε μιαν οχλαγωγία ζαχαρένιων
κεραυνών
ενώ υπήρχε και μι’ άδεια δαγκωνιά
στη
μεγάλη μαύρη τρύπα της αγάπης.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
JEAN ARP
ΠΕΤΡΕΣ ΟΙΚΟΣΙΤΕΣ
οι
πέτρες είναι εντόσθια
μπράβο
μπράβο
οι
πέτρες είναι κορμοί αέρος
οι
πέτρες είναι κλαδιά νερού
πάνω
στην πέτρα που παίρνει τη θέση του στόματος
φυτρώνει
είτε άγανο είτε ψαροκόκαλο
μπράβο
μια
φωνή πέτρινη
είναι
φάτσα-φάτσα
και
βήμα-βήμα
με
κάποιο βλέμμα πέτρινο και οι πέτρες βασανίζονται σαν τη σάρκα
οι
πέτρες είναι σύννεφα
επειδή
η δεύτερή τους φύση
χορεύει
στην τρίτη μύτη τους
μπράβο
μπράβο
όταν
οι πέτρες ξύνονται
τα
νύχια μεγαλώνουν στις ρίζες
οι
πέτρες έχουν αφτιά
για
να τρώνε ακριβώς στην ώρα τους
πάνω
στο σύννεφο που παίρνει τη θέση του κεφαλιού
μεγαλώνει
μια μύτη φυσική
των
βλεμμάτων τα νύχια ξύνουν τις ρίζες της φύσης
πέτρες
και πέτρες μεγαλώνουν και χορεύουν στα σύννεφα
μπράβο
μπράβο
τα
αφτιά μεγαλώνουν στις ρίζες
η
τρίτη πέτρα τρώει απ’ την αέρινη σάρκα
η
δεύτερη πέτρα τρώει πόδια
μπράβο
μπράβο μπραβίσιμο
τα
άγανα και τα ψαροκόκαλα έχουν διαρροή
όταν
τα πόδια χορεύουν στα κεφάλια τα νύχια μεγαλώνουν στις πέτρες
οι
ώρες ξύνονται
μπράβο
τα
εντόσθια είναι ρίζες
οι
πέτρες είναι κεφάλια
η
φύση είναι ακριβής
τα
πόδια που χορεύουν στα σάρκινα κλαδιά
έχουν
βλέμμα φριχτά βασανισμένο
βλέμμα
βγαλμένο από τα σωθικά κάποιας ώρας
στη
θέση της φύσης φυτρώνει ένα πόδι
μπράβο
μπράβο μπράβο μπράβο
τ’
αφτιά οι μύτες τα στόματα τα κεφάλια τα πόδια είναι όλα τους πέτρες.
Μετάφραση: Γιώργος
Κεντρωτής.
