ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΛΟΓΩ ΒΛΑΒΗΣ ΤΟΥ Η / Υ

Μέχρι να αποκατασταθεί η σοβαρή βλάβη του υπολογιστή μου, δεν θα λειτουργεί το ΑΛΩΝΑΚΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ. Ελπίζω να τα πούμε πολύ γρήγορα.

ΠΕΝΘΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Κλικάροντας πάνω στην εικόνα μπορείτε να διαβάσετε το μήνυμα της αφίσσας ευκρινώς.

ΠΕΝΘΟΣ

Σε ένδειξη πένθους για την καταστροφή της Ελλάδας το Αλωνάκι της Ποίησης θα μείνει κλειστό ώς τη Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου.

ΜΗ ΜΟΥ ΒΡΑΧΕΙ...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ή ΤΣΑΝΤΑΣ


Η ΑΜΑΞΑ ΜΕΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ

Η άμαξα μες στη βροχή.
Τράβα, αμαξά, μη μου βραχεί
το κορίτσι που ‘ναι μέσα,
όμορφο σαν πριγκηπέσα,
μη μου βραχεί.

Τράβα αμαξά μου να χαρείς
όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Η βροχή όλο δυναμώνει,
το κορίτσι, μου κρυώνει,
μη μου βραχεί,
μην τυχόν και μου βραχεί.

Έβγα στην άσφαλτο αμαξά
και στρίψε πάλι αριστερά,
να μας φέρεις στο τσαρδί μας,
στη φωλίτσα την κρυφή μας
τράβα ομαλά,
τράβηξε, βρε αμαξά.

... ΚΑΙ ΚΙΤΡΙΝΗ

PABLO NERUDA


ΣΟΝΕΤΤΟ 27 [ΓΥΜΝΗ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ…]

Γυμνή είσαι τόσο απλή σαν τό ’να από τα χέρια σου –
λεία, χθόνια, κυκλική, ελάχιστη και διάφανη·
γραμμές σελήνης έχεις, μονοπάτια μήλινα:
γυμνή είσαι αδυνατούλα σαν το στάρι το γυμνό.

Γυμνή είσαι γαλανή, όμοια με τη νύχτα στην Κούβα –
περιπλοκάδες κι άστρα στεφανώνουν τα μαλλιά σου·
γυμνή είσαι απέραντη, θεόρατη και κίτρινη
σαν καλοκαίρι δίπλα σ’ εκκλησιά χρυσαφωμένη.

Γυμνή είσαι τοσηδά, σαν το μικρό νυχάκι σου·
καμπύλη, ρόδινη, απαλή σαν πώς γεννιέται η μέρα,
σαν πας και χώνεσαι στα καταχθόνια του ντουνιά

λες κι είναι σήραγγα μακριά, όλο δώματα αόμματα:
η διαύγειά σου ντύνεται, φυλλορροεί και σβήνει
και, πάλι, πιο μετά, δικό σου χέρι γίνεται.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Κίτρινη είναι η κ. Adriana Volpe, παλιά γνωστή μας.

ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ


ΡΙΧΝΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΙ

Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι
να γενεί νερό να ξεδιψάσεις.
Σπέρνω την καρδιά μου στο λιβάδι
να γενεί ψωμάκι να χορτάσεις.

Στη φωτιά τη ρίχνω την καρδιά μου
τα χεράκια σου έλα να ζεστάνεις.
Στον αγέρα ρίχνω την καρδιά μου
να γενεί δροσούλα ν’ ανασάνεις.

ΣΟΦΙΑ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟΥ

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ


Ο ΚΑΗΜΕΝΟΣ

Στο λιβάδι ξεχασμένος
ένας γάιδαρος βοσκούσε
τιποτ' άλλο δε ζητούσε
ο καημένος

Το χορτάρι του μασούσε
κι ήταν τρισευτυχισμένος
και το ξύλο λησμονούσε
ο καημένος

Και την τύχη ευχαριστούσε
που δεν ήταν φορτωμένος,
και τα δυο του αυτιά κουνούσε
ο καημένος

Τους εχθρούς του συγχωρούσε
κι ήτανε συχωρεμένος
και τον κόσμον αγαπούσε
ο καημένος

Το Θεό παρακαλούσε
για να μείνη εκεί δεμένος
και να βόσκη όσο θα ζούσε
ο καημένος.



«Ξεσηκωμένο» από το μπλογκ του φίλτατου Γιώργου Μίχου.

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

PABLO NERUDA


[Η ΣΙΓΑΛΙΑ ΕΙΤΑΝ ΠΡΑΣΙΝΗ…]

Η σιγαλιά είταν πράσινη, το φως μουλιάσει είχε·
κι ο Ιούνιος, μήνας μέγας, έτρεμε σαν πεταλούδα·
κι εσύ, Ματθίλδη, στο βασίλειο έφτασες του Νότου
νερά και πέτρες σπώντας, κόβοντας το μεσημέρι

στα δύο. Κατάφορτη ήρθες με άνθη σιδηρούχα ώς πάνω,
με φύκια που βασάνισε και ξέχασε ο αγέρας·
πλην άσπρα ακόμα, φαγωμένα απ’ το παμφάγο αλάτι,
τα χέρια σου σηκώνανε τα στάχυα απ’ τις αμμούδες.

Τις άμειχτές σου χάρες αγαπώ, το λίθινό σου
λείο δέρμα και τα νύχια που προσφέρεις στων δαχτύλων
τον ήλιο, και το στόμα σου που πλέχει μέσα στη χαρά·

για ’κείνο το σπίτι, όμως, που ’χω χτίσει πλάι στην άβυσσο
το σύστημα να μου χαρίσεις της σιωπής που με πονά,
την τέντα τη θαλασσινή που ξέχασες στις θίνες.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
"Ματθίλδη" είναι η κ. Sara Varone.