ΧΟΥΑΝ ΚΑΡΛΟΣ ΜΟΪΣΕΣ!

JUAN CARLOS MOISÉS

ZORZALES EN LOS ÁRBOLES

Hay zorzales en los árboles.
Están menos ocupados en buscar
lombrices para alimentarse que en llamar
la atención de los que habitamos el vecindario.
Es posible que la llovizna de Santa Rosa
los haya puesto en vena para hacer
el contrapunto. Lo justo es decir que esas
voces con procedencia pero sin nombre
propio se encuentran a unos pocos metros
de distancia y que ignoramos si sólo
cantan para ellos, por placer, o el macho
para atraer a la hembra, o si también,
por algún motivo, cantan para nosotros,
o para otros que no pueden oír porque están
lejos y no saben, nunca sabrán, que alguien,
en algún lugar, canta para ellos.

ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ ΨΙΘΥΡΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ ΨΙΘΥΡΩΝ
ΜΕ ΔΑΜΑΣΚΗΝΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΙΖΟΝΑ
ΤΣΙΜΠΗΜΕΝΗ ΤΡΙΤΗ ΠΛΕΟΝ ΟΞΕΙΑ
Ή Η ΛΑΟΥΡΑ ΩΣ ΛΥΚΑΙΝΑ ΡΩΜΑΪΚΗ

        στον μαέστρο Νίκο Παπαδημητρίου

Ο Σούμπερτ στην Εβδόμη ξεκινάει μ’ ένα unisono

ανάμεσα όμποε και κλαρινέτο, μα είναι εκείνος

(: ο Σούμπερτ!) και όχι το άμουσο τυχαίο πρώτο κτήνος

που καταβαραθρώνει των Μουσών τ’ αφτιά στον πόνο.

Εδώ η ολική τους διαφωνία ανοίγεται σαν ρόδο

και μέσω εγχόρδων λύνεται, για νά ’βγει συμφωνία:

στις κυματομορφές τους δεν συγκρούονται εν προόδω

τετράγωνα με τρίγωνα – παράγεται αρμονία!

  Η νότα η άορατη του κοντραμπάσου φως ηλίου

περιδιαθλά ως η πέμπτη αρμονική τής θεμελίου,

και γίνεται του λύκου η τρίτη, κάτι που ’ν’ το ίδιο

με πέμπτη υποφώσκουσα: αν στο κόρνο ντο σφαδάζει,

φα κάτω καταφάσκει. Τρύπα μαύρη, ω, πώς φαντάζει υ-

φαρμονική!... ή σαν αόρατο του Χίγκινς σωματίδιο!

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΡΑΙΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗΣ: ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΡΑΙΑ

ΣΠΕΙΡΑΜΑΤΑ

ΣΤΕΛΛΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ

ΣΠΕΙΡΑΜΑΤΑ

Ρίμα το κρίμα με τον θυμό

δεν κάνει· σφιχτό στεφάνι

σ’ άδειο λαιμό. Κι ένας πνιγμός

να κρέμεται απ’ το ταβάνι.

Η εσπέρα, πέρα στα βροχερά

λαγοκοιμάται· δε θυμάται

ποιός είν’ εδώ. Κλαίει γοερά

και μια παντιέρα συλλογάται.

Μα εγώ αγαπάω τα σκοτάδια

ψαχουλευτά να δραπετεύω

απ’ τα σημάδια και να γιατρεύω

απελπισίες παροδικές να ημερεύω

με λέξεις χάδια.

Μικρό σπουργίτι, παιδί ισοβίτη

αναστενάζει και χειμωνιάζει

σε μια βραδιά. Σαν του αστρίτη

το σφυγμό που σε χλευάζει.

Μια πεταλούδα κόρη Ιούδα

αχ πως χορεύει· σα να γυρεύει

ένα φιλί. Με ροζ βερμούδα

και λάγνα γέλια, φως παζαρεύει.

Κι εσύ μισείς τ’ αεροδρόμια

Σ’ αναμονές αποκοιμιέσαι

και πεζοδρόμια. Κι αναρωτιέσαι

ποιες τροχιές σ’ έχουν ξεχάσει

σ’ ονειροδρόμια.

Από το βιβλίο: Στέλλα Γεωργιάδου, «Αμφίβια εγώ», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2015, σελ. 53.

Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

WOLF BIERMANN

Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Η γλώσσα η γερμανική είναι πιο πνευματική.

Τα προβλήματα των Γερμανών είναι πνευματικότερα.

Η φιλοσοφία ήταν το σβέλτο κουτσό ποδάρι του λαού μας.

Η φιλοσοφία θα μας μάθει να πετάμε.

Γερμανοί! Οι τύψεις συνειδήσεως

σπρώχνοιυν τους φιλοσόφους σας στα εργοστάσια –

εκεί τους μπαίνει η καπνιά στα πνευμόνια.

Κι αν τους τσακίσει το σφυρί το δεξί τους χέρι,

μαθαίνουν γρήγορα να γράφουν με τ’ αριστερό.

Κι αν τους λυώσει και το αριστερό η φρέζα,

γράφουν με το στόμα τους.

Η θεωρία –έπαινος και ψόγος–

μένει γυμνή και ντροπιασμένη

στα κράσπεδα του έθνους

με τσακισμένα χέρια

γεροντοκόρη και όμορφη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΟ

ΑΡΙΣΤΕΑ ΠΑΠΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΟ

Παραθυρόφυλλα ανοιχτά

κανένα όμως παράθυρο

στο βάθος.

Κοιμήθηκαν πολύ βαριά

τα σύντομα όνειρά μου

και ξύπνησαν γιγάντιες

Άρπυιες εφιάλτες.

Εκεί στο αόρατο κενό

μου γνέφουν να παραιτηθώ.

Μα εγώ θα βρω την

   έξοδο.

Κι όχι, δεν θά ’μαι

μοναχή. Θ’ ακούω τη

   φωνή μου.

Σωστά σε ηχογράφησαν ηχώ

της σιωπής μου.

Από το βιβλίο: Αριστέα Παπαλεξάνδρου, «Μας προισποερνά», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2015, σελ. 34.

ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Τ. Κ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ

ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Ἡ Μέρα, ποὺ ἀναμένει ὁ ἄνθρωπος μηνύματα,

εἶναι ὅλη ἀπὸ ἀβαρὲς μολύβι κανωμένη.

Ψιλοβρέχει, δίχως νὰ δείχνει πὼς θὰ πάψει ποτέ,

ψιλοβρέχει βροχὴ μὲ διαλυμένη τὴν αἰωνιότητα.

Μπροστὰ του ἁπλώνεται ἡ θάλασσα μὲ κάποια ταραχήν,

ὄχι μεγάλη. Τ’ ἀντίκρυ βουνὰ ἐντελῶς κρυφτῆκαν στὴν καταχνιά!

Κάθεται στὸ παράθυρο τὸ κάπως παγερό. Στρέφεται ὅλος

ν' ἀτενίζει πρὸς ἐκεῖ, ὁπόθε τὰ περιμένει. Τὸν θαρρεῖς,

τὸν φθινοπωρινὸν ἐτοῦτον ἄνθρωπο, πὼς τ’ ἀγναντεύει

νάρχονται, σὰν καράβι, ἀπ' τὸ πέλαγο, ἢ σὰν πέρασμα

πολλῶν πουλιῶν. Πουλιῶν ἀναρίθμητων, σύννεφο μὲς στὸ σύννεφο,

τοῦτο τὸ ταξιδιωτικό, μὲ προορισμό του νὰ τὰ φέρει.

Φέτος, τί πρόωρα πούρθεν ὁ χειμώνας στὸ νησί.

Ἡ νύχτα, ποὺ προηγεῖται ἀπὸ τὴ Μέρα τῶν Μηνυμάτων

εἶναι πολὺ πιὸ ἄγρια, μονότονη ἀπελπιστικά.

Τὴν ἀγριεύουν τὰ σκοτάδια. Κι' ἔπειτα, δὲν ἔχει

ὡριμάσει ἐντὸς τῆς ψυχῆς ἡ ἀκριβὴς ἰδέα τοῦ τὶ θαρθεῖ.

Ἡ Ἐρημία κι’ ἡ Ἐγκατάλειψη θεριεύουν· δὲν ἁπαλύνει

τίποτε τὴν σκέψη, παρ' ἀναδρομὲς σὲ περασμένα

φθινόπωρα, σὲ περασμένες ἀναπολήσεις. Ἀλλὰ τὸ Πρωί,

ὢ δὲν εἶναι τὸ ἴδιο, τὸ Πρωί. Ξημερώνει καί, ναὶ μὲν

δὲν εἶναι Ἥλιος ν’ ἀνατείλει Φῶς, νὰ θερμάνει τὴ νέκρα τούτη,

ἀλλ' ἀνατέλλει, γέννημα τοῦ ἁπλοῦ νερόχιονου, βουνὸ

καταπράσινο, μιὰ Βεβαιότητα, ποὺ ὅπου καὶ νάναι, θάρθουν

Μηνύματα πολλὰ κι’ ὡραῖα, συνθεμένα σὰν Χρησμοὶ

τοῦ Μέλλοντος ἀπὸ μακριά, ὅλο χαρὰ καὶ θέρμη.

Καὶ τούτη ἡ Πίστη σώνει καὶ σὲ ζωογονεῖ.

Ἄσχετα ἂν ἔρθουν ἢ δὲν ἔρθουν, φθάνει ποὺ πλασθῆκαν.

Από το βιβλίο: Τ. Κ. Παπατσώνης, «’Εκλογή Α’, Εκλογή Β΄», Ίκαρος, Αθήνα 1988, σελ. 200.