ΟΥΡΑΝΟΣ

UMBERTO SABA

ΟΥΡΑΝΟΣ

Η ευγενική, η υπέροχη Λίνα
ανοίγει διάπλατα το παράθυρο ώστε να βλέπω
τον απέραντο ουρανό.

Ήσυχος εδώ σε ανάπαυση, όταν σκέφτομαι
πως μάταια έδωσα, πως το τέλος πλησιάζει,
ακόμη πιο πολύ μ’ αρέσει αυτός ο ουρανός,
αυτά τα χελιδόνια, αυτά τα σύννεφα.
Άλλο δεν ζητώ.
Να καπνίζω
την πίπα μου σιωπηλά σαν ένας γέρος
θαλασσόλυκος.

Μετάφραση: Σωτήρης Παστάκας.

ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ

PAUL CELAN

ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ

Είμαι μόνος, βάζω το τεφρολούλουδο

στο βάζο το γεμάτο ώριμη μαυρίλα. Στόμα-αδελφή,

λες μια λέξη που επιζεί μπρος απ’ τα παράθυρά μου

και άηχη σκαρφαλώνει πάνω απ’ ό,τι ονειρεύτηκα.

Βρίσκομαι στην άνθηση της μαραμένης ώρας

και φυλάω ένα βλαστάρι για κάποιο πουλί αργοπορημένο:

κουβαλάει μια νιφάδα χιόνι στο κόκκινο από ζωή φτερό του·

με κόκκο πάγου στο ράμφος· θά ’ρθει μες στο καλοκαίρι.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ Η ΜΥΣΤΙΚΗ

JULES SUPERVIELLE

Η ΘΑΛΑΣΣΑ Η ΜΥΣΤΙΚΗ

Όταν τίποτα δεν την κοιτάζει

Η θάλασσα δεν είναι άλλο θάλασσα·

Είναι ό,τι είμαστε όλοι εμείς

Ώσπου τίποτα δεν θα μας βλέπει.

Έχει ψάρια άλλα όπως

Και κύματα έχει άλλα.

Είναι η θάλασσα για τη θάλασσα

Και για όσους την ονειρεύονται

Όπως κάνω κι εγώ εδώ τώρα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΣΤ΄ΑΡΜΑΤΑ ΣΤ’ ΑΡΜΑΤΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ

ΣΤ΄ΑΡΜΑΤΑ ΣΤ’ ΑΡΜΑΤΑ

Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα,
μουγκρίζουν τ' Άγραφα, σειέτ' η στεριά.
Στ' άρματα, στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα,
για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.

Ξαναζωντάνεψε τ' αρματωλίκι,
τα μπράτσα σίδερο, φλόγα η ψυχή,
λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι οι λύκοι
στην εκδικήτρα μας αντρίκια ορμή.

Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα
στέλνει περήφανο χαιρετισμό,
νέας ανάστασης χτυπάει καμπάνα,
μηνάν' τα όπλα μας το λυτρωμό.

Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα
που μας εβάραινε θανατερά,
θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα
και πανανθρώπινη τη λευτεριά.

Διασκευή, Ενορχήστρωση & Διεύθυνση Ορχήστρας: Θάνος Μικρούτσικος.
Μουσική: Άκης Σμυρναίος.
Στίχοι: Νίκος Καρβούνης.

ΠΑΙΔΙΑ, ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ

ΠΑΙΔΙΑ, ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ

Μεσ' τους δρόμους τριγυρνάνε
οι μανάδες και κοιτάνε
ν' αντικρίσουνε,
τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν
στο σταθμό όταν χωριστήκαν
να νικήσουνε.

Μα για 'κείνους που 'χουν φύγει
και η δόξα τους τυλίγει,
ας χαιρόμαστε,
και ποτέ καμιά ας μη κλάψει,
κάθε πόνο της ας κάψει,
κι ας ευχόμαστε:

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,
παιδιά στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να 'ρθετε ξανά.

Λέω σ' όσες αγαπούνε
και για κάποιον ξενυχτούνε
και στενάζουνε,
πως η πίκρα κι η τρεμούλα
σε μια τίμια Ελληνοπούλα,
δεν ταιριάζουνε.

Ελληνίδες του Ζαλόγγου
και της πόλης και του λόγγου
και Πλακιώτισσες,
όσο κι αν πικρά πονούμε
υπερήφανα ασκούμε
σαν Σουλιώτισσες.