ΒΙΒΛΙΑ... ΒΙΒΛΙΑ...

 

ΒΙΒΛΙΑ... ΒΙΒΛΙΑ...

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

 

ACHILLE CHAVÉE

 

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

 

Γραμμένο σε μια φλεγόμενη σημαία

των αντιθέσεων το κολάζ

των αντιθέτων ο κολασμός ως συνέδριο

ένωση σύγχυση έγχυση σχάση δράση

το πουλάκι στον άνεμο

ο πόθος στο όνειρο

το χιόνι της ακεραιότητας

η απελπισία που σπάει τη ρομφαία της

Το αόρατο αναλογίζεται

στων ονείρων μας τις διαλέκτους

Λέω ό,τι λέω και μιλάω για εμάς καθόσον

είναι ακριβώς χρήσιμο να μετρήσουμε τη δύναμή μας

Γολγοθάς ασβεστόλιθος αλέθω υποφέρω

τα έρια του στοχασμού στα πανέρια

οι λέξεις συνουσιάζονται

αγαπάμε τον εαυτό μας

και αδιαίρετες

οι λέξεις γίνονται για να υπακούουν

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

EYXH

ACHILLE CHAVÉE

 

EYXH

 

Το δέλτα στις εκβολές του ουρανού είναι ορεκτικό

Ανοιξιάτικες μπόρες κόκκινων ελεφάντων πέστε

για να χάσει η γη την αυτοκτονική χροιά της

πέστε με εσθήτες συγκομιδών

στις εξοχές της εγκατάλειψης

στις βλαστικές θωπείες

σε τούτη την κρύπτη του φωτός

όπου και λάμπει καταιγιστικώς σκληρή

κάτω από τριακόσιους γόρδιους δεσμούς κεραυνών

στο κιβώτιό της με τα ακόντια

ξανθιά από αδιαλλαξία ξανθιά

η αλήθεια ένας κόκκος αληθείας

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΛΕΥΚΗ ΝΥΧΤΑ

 

ACHILLE CHAVÉE

 

ΛΕΥΚΗ ΝΥΧΤΑ

 

Το φυτικό βασίλειο

το ζωικό βασίλειο

το βασίλειο του τρόμου

 

Χαμένα παιχνίδια

χαμένη τύχη

χαμένοι όσο μπορεί να δει το μάτι

 

Χωρίς προσομοίωση μαχαιρώματος

ούτε μία αλήθεια προς αποκάλυψη

οποιουδήποτε φαντάσματος προς ανίχνευση

 

Δεν είμαι περικυκλωμένος

από κανέναν τεθλιμμένο θάνατο

 

Είμαι χωρίς ηλικία

χωρίς ψεύδη

όπως η κουζίνα με χρυσά χάλκινα όργανα

καταφύγιο προκεχωρημένων σταδίων μοναξιάς

 

Είμαι μόνος

με το μαχαίρι

το ψωμί

και το νερό

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΛΙΜΝΗ ΜΠΙΒΑ

 

GUY CABANEL

 

ΛΙΜΝΗ ΜΠΙΒΑ

 

Αταραξία των νερών και της σελήνης,

ένα κόκκινο σημείο, δύο τόνοι

στο σχεδόν παρείσακτο λευκό οβάλ –

γράφει ο Μουρασάκι.

 

Αντικρίζει τα κύματα της νύχτας,

που μεταχειρίζονται βάναυσα δύο πυρσούς,

ένας φανοστάτης αδηφάγος λείος

που κρατιέται για να μην αρχίσει να μαρμαίρει.

Αχ! το αίμα σφύζει πάλλεται,

θεός στο σκεπασμένο κύπελλο,

αχ! επάνω σ’ ένα λιανό κλαράκι

το πουλί βαστιέται ακόμα – βαστιέται!

 

Το μελάνι μιας κόμης μακριάς

απλωμένης στο μπροκάρ –

φιογκάκι από λευκό νεφρίτη

θα τήνε δέσει άραγε αύριο;

 

Αύριο όλο γκρίζα σύννεφα

και θα έχουν κυνηγήσει βουνά και ποτάμια,

και μόνο ένα χαμόδεντρο θε νά ’ναι εκεί

με τη φλόγα του σβησμένη στα φύλλα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Ο ΠΙΚΑΣΣΟ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1936

 

PABLO PICASSO

 

ΠΑΡΙΣΙ, 16 ΜΑΪΟΥ 1936

 

ούτε χτυπάει το άρωμα της γεύσης του κίτρινου τον ήχο της πράσινης γοητείας που αναστενάζει στην επαφή του με το ρόδο των χαρωπών αναλαμπών και εκρήξεων ούτε αστράφτει το βλέμμα του ξεθυμασμένου αρώματος του γαλάζιου του κενού μόνο καλουπώνει το υγρό περιστέρι του εξατμισμένου τραγουδιού του φωτός που τυφλώθηκε απ’ την κραυγή της ζέστης που θεωρεί ότι το σώμα του ενεργοποιεί στον αέρα ποικίλες κωδωνοκρουσίες ιδίως δε κατά στην τόσο περίλεπτη απουσία όσων ωρών πιάνει η σιωπή και ξεριζώνει

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

 

ΟΙ ΣΟΒΑΡΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

 

GUY CABANEL

 

ΟΙ ΣΟΒΑΡΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

 

Μια πόρτα βροντάει, το ταξίδι.

Δείτε το αγέραστο λιμάνι στη λίμνη.

 

Το πρωί μες στο μάτι πάει και κολλάει

στις πληγές της ημέρας, οπότε

ας λεηλατήσουμε τούτο το φως όσων όψεων

γελάνε μέσα στο νερό.

 

Οι κόρες της Αιγύπτου έχουν χείλη στυγνά,

από κρασιά και καταιγίδες, από κάτι χελιδόνια.

 

Η λευκή νύχτα των όπλων,

με καλπασμό καλυμμένον από ψύλλους,

βρίσκεται πλάι στις φλεγόμενες όχθες· ο λύκος,

η κουκουβάγια, αργά στη λάσπη, ψόφια ζώα,

είναι το άνθος της μηλιάς ή κάποια θλίψη· είναι

το κρίνο στο πεζοδρόμιο, κάτω από τον επενδύτη

η νύχτα, σαν το πετσί χοντρή...

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΚΑΛΛΟΝΗ

 

GUY CABANEL

 

ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΚΑΛΛΟΝΗ

 

Τα σύννεφα

δονούνται ιππαστί,

λαιμοί λυπηροί,

άχρωμοι, νιαουρίζουν.

 

Εκεί πάνω δαγκωμένος

ο άνεμος επισείει

τη μουλιασμένη οργή του,

τον κατερειπωμένο του μορφασμό.

 

Η βασιλική νύχτα

δίχως να πει λέξη και δίχως

κάμπιες κατσαρώνει

τη φωτιά που την παρακινεί.

 

Είναι μια μουσική παράπλευρη

και τραγουδισμένη στων δασών τα ύδατα,

ατμός ξαπλωμένος

με τα χείλη του σπασμένα.

 

Ένα άλμα

κυπρίνου ανθίζει

και του ταξιδιώτη μαγεύει

το σπίτι.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΒΙΒΛΙΑ... ΒΙΒΛΙΑ...

 

ΒΙΒΛΙΑ... ΒΙΒΛΙΑ...

ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΟΙ ΒΟΣΤΡΥΧΟΙ

 

GUY CABANEL

 

ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΟΙ ΒΟΣΤΡΥΧΟΙ

 

Οι μύγες στεγνώνουν τη θάλασσα, τα πουλιά

  έχουν τις κραυγές του αιδοίου γρήγορα νεκρές.

Φτύνουν ψείρες προσβλητικές, διαστρέφουν το αίμα,

  βάλλουν, εγκλήματα, χιονόνερο.

 

Κορυφογραμμές στο νερό, κίτρινες στο πηγάδι,

   απόλαυση αραβική.

Ω το θειάφι στο χέρι, στην πτυχή της κοιλιάς,

  της στασιμότητας αγαλλίαση.

Γιατί το χάδι σου, που να πάρει;

 

Στα πόδια του κολοσσού, ράκη σε τούτη την τρύπα,

  είναι το μάτι στασιαστής.

Οι σταγόνες που πέφτουν ιδρώτας απ’ τον ήλιο

  δίνουν και τη χλομάδα του στην ύπαιθρο.

Μαλακός βασάλτης σαν κολυμβητής,

  διάδημα στον ώμο, είναι φωτιά.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΟ ΤΡΕΛΟ ΠΕΡΑΣΜΑ

 

GUY CABANEL

 

ΤΟ ΤΡΕΛΟ ΠΕΡΑΣΜΑ

 

Εντελώς ματαίως μια κάτοικος της πόλης, περιτοιχισμένη στη ζέστη ενός μωβ σταχιού επάνω στο δέρμα που με πόθο το εισπνέει και με πόθο το εκπνέει, τολμηρή μες σε γκρίζο διάκοσμο, φυτική και τυλιγμένη στη δαντέλα, κυματίζει, κυματίζει δε σαν άλλο έγκλημα χαμογελαστό.

 

Μακρύ πλέγμα χαραγμένο ψιλοβελονιά στην πλάτη την ανυψωμένη από ποικίλα τενάγη, ω, ένα πάρα πολύ μακρύ λεπτό της ώρας, όπου έρχονται και σεργιανούν οι θαμπάδες και οι αδιαφάνειες που ποτέ δεν ξεπλένουν ούτε δέντρο ούτε τα φτερά της μύτης.

 

Η λεπίδα ταράζει τη σάρκα, σπάει το βλέμμα· στο τέλμα το αγριογούρουνο ουδόλως κοιμάται, γι’ αυτό ας μη δένουμε αίμα με μέλι.

 

Το απολιθωμένο πτώμα, απιθωμένο μες στη νύχτα της ξεφλουδισμένης κερωμένης οξιάς, το κοιτάς να τρεκλίζει, ενώ η αναρρίχηση είναι ήχος, η δε αράχνη βασιλεύει στα ενδότερα.

 

Στους πρόποδες του συνημμένου ήλιου ο πορθμέας αγάλλεται με γέλια τουαρεγκίσια και μπατάρει, ο χώρος ορμάει ολόρθος κι αλυχτάει σε κάποιο φασκόμηλο.

 

Στο πέρασμα είναι η σωτηρία που μας απογοητεύει, δίχως έγνοια δίχως οίκτο, ενόσω η θάλασσα καίει ελικοειδώς πως στην ανεμώνη, ώσπερ αιγιαλός παραδομένος στα κορφοβούνια.

 

Στα χέρια του φεγγαριού της φυλής των Κομάντσι βρίσκονται το φθινόπωρο και ο αγώνας: κάτω απ’ το τετράγωνο μάτι που κουβαλάει βαριά ειρήνη ή κάτω απ’ το σοφό σπαθί στην ακρούλα των πάγων, στων ακρωρειών το κάτω-κάτω μέρος.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ

 

JACQUES-B. BRUNIUS

 

ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ

 

Αγαπώ και μου αρέσει να γλιστρώ Αγαπώ και μου αρέσει να ξετινάζω

Αγαπώ και μου αρέσει να μπαίνω Αγαπώ και μου αρέσει ν’ αναστενάζω

Αγαπώ και μου αρέσει να τιθασεύω τις απόκρυφες κόμες

Αγαπώ και μου αρέσει το ζεστό Αγαπώ και μου αρέσει το αραιό και λεπτό

Αγαπώ και μου αρέσει το πλαδαρό και ευέλικτο Αγαπώ και μου αρέσει το κολασμένο

Αγαπώ και μου αρέσει το σακχαρώδες πλην ελαστικό παραπέτασμα των υαλοποιητικών πηγών

Αγαπώ και μου αρέσει το μαργαριτάρι Αγαπώ και μου αρέσει το δέρμα

Αγαπώ και μου αρέσει η καταιγίδα Αγαπώ και μου αρέσει το δαμάσκηνο

Αγαπώ και μου αρέσει μια φώκια καλόβολη και κολυμβήτρια μεγάλων αποστάσεων

Αγαπώ και μου αρέσει το οβάλ Αγαπώ και μου αρέσει ο τσακωμός και το άρπαγμα

Αγαπώ και μου αρέσει το γυαλιστερό Αγαπώ και μου αρέσει ο θρυμματισμός

Αγαπώ και μου αρέσει να καπνίζω στόμα-στόμα σπινθηροβόλο βανιλένιο μετάξι

Αγαπώ και μου αρέσει το γαλάζιο Αγαπώ και μου αρέσει να είμαι γνωστός - γνωρίζοντας

Αγαπώ και μου αρέσει η οκνηρία Αγαπώ και μου αρέσει η σφαιρικότητα

Αγαπώ και μου αρέσει το υγρό τύμπανο που βαράει τον ήλιο όποτε παραπαίει αυτός ή κλονίζεται

Αγαπώ και μου αρέσει το αριστερά Αγαπώ και μου αρέσει η φωτιά

Αγαπώ και μου αρέσει γιατί αγαπώ και μου αρέσει

Αγαπώ και μου αρέσει ν’ αγαπώ άνευ ορίων και άνευ όρων

Αγαπώ και μου αρέσει ν’ αγαπάω για πάντα

Αγαπώ και μου αρέσει πολλές φορές ν’ αγαπάω άπαξ

Αγαπώ και μου αρέσει ν’ αγαπάω ελεύθερα Αγαπώ και μου αρέσει ν΄ αγαπάω ονομαστικώς

Αγαπώ και μου αρέσει ν’ αγαπώ στην απομόνωση Αγαπώ και μου αρέσει ν’ αγαπώ σκανδαλωδώς

Αγαπώ και μου αρέσει ν’ αγαπώ καθ’ ομοίωσιν ζοφερά μοναδικά

            ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

Αγαπώ και μου αρέσει ν’ αγαπώ Θ’ αγαπώ και μου αρέσει που θ’ αγαπάω

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΒΙΒΛΙΑ... ΒΙΒΛΙΑ...

 

ΒΙΒΛΙΑ... ΒΙΒΛΙΑ...

ΒΙΒΛΙΑ... ΒΙΒΛΙΑ...

 

ΒΙΒΛΙΑ... ΒΙΒΛΙΑ...

ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΥΛΙ

 

ANDRÉ BRETON

 

ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΥΛΙ

 

Η γάτα ονειρεύεται και ρονρονίζει στο καφετί λαούτο. Εξετάζει εξονυχιστικά τα βάθη του έβενου και από μεροληψία αλλά και εξ αποστάσεως ακονίζει το λαμπερό μαόνι. Είναι η ώρα οπού η πιο τρελή σφίγγα του ριζαριού χαλαρώνει την προβοσκίδα της κατά χιλιάδες γύρω από την πηγή της Βωκλύζ και όπου παντού η γυναίκα δεν είναι τίποτα άλλο από κάλυκας ξέχειλος από φωνήεντα σε σύνδεση με την αμίμητη μανόλια της νύχτας.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ

 

ANDRÉ BRETON

 

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ

 

Κάτω από τις γέφυρες του Παρισιού, o ποταμός κερματίζει, μεταξύ άλλων φυλακτών, την ανάμνηση των πριαπειών στην εποχή οπού ο αρχηγός των ταχυδακτυλουργών απέδιδε φόρο τιμής στην κάθε τρελή γυναίκα. Και ο καθένας μας, παρακολουθώντας ακατάβλητα τη χίμαιρά του, περνάει και ξαναπερνάει από εκεί με το κολοκυθοκέφαλό του σαν άλλος κηφήνας.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Ο ΣΕΦΕΡΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΖΕΙ ΤΡΙΑ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

Ο ΣΕΦΕΡΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΖΕΙ ΤΡΙΑ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

εδώ

ΟΙ ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΠΑΓΟΔΕΣ

VICENTE HUIDOBRO: ΟΙ ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΠΑΓΟΔΕΣ

εδώ

ΟΙ ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΠΑΓΟΔΕΣ

 

VICENTE HUIDOBRO

 

ΟΙ ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΠΑΓΟΔΕΣ 

Ω ψυχή μου! Μπες στον εαυτό σου υποχωρώντας και μην ψάχνεις άλλο για της ζωής τα αινίγματα εν μέσω οχλαγωγίας· έλα στη Σιωπή.

 

Οι ψυχές είναι Παγόδες Απόκρυφες, μα και μυστηριώδεις συνάμα, η δε μοναξιά τους όντας γεμάτη κόσμους έχει αντηχήσεις παράξενες.

 

Είναι Παγόδες Απόκρυφες όπου υπάρχουν πολύ μικρές και μόλις αντιληπτές χειρονομίες, όμως είναι προ πάντων αυτές που φαίνονται μεγάλες στο μυαλό μας. Τούτες οι χειρονομίες εμφανίζονται πάνω απ’ τα δυνατότερα πάθη της ζωής και εξάπτονται όντας συγχρόνως αναγγελίες πραγμάτων ανώτερων.

 

Ψυχή μου, πέρνα δίχως φόβο στη Θεία Παγόδα, και το φως του φεγγαριού που μπαίνει από την πόρτα θα σε συνοδεύσει στα πρώτα σου λίγα βήματα· εκεί που τελειώνει η κυριαρχία του σταμάτα, διαλογίσου πρωτίστως ό,τι έχεις δει και κατόπιν κάνε το βήμα και πέρνα στο απόλυτο σκοτάδι, μπες και γρήγορα θα το συνηθίσουν τα μάτια σου.

 

Η Απόκρυφη Παγόδα είναι γεμάτη γλυκιά Αρμονία, και θα νιώσεις τις αισθήσεις σου να κολυμπούν σε θάλασσα άπειρης μέθης.

Τα μάτια μου έχουν τυφλωθεί κοιτάζοντας μάταια το σκοτάδι του φωτός και γι' αυτό γυρεύουν τώρα το φως του σκότους.

Τα πόδια μου είναι κουρασμένα να τρέχουν και να τρέχουν συνέχεια σε άλλα και άλλα μονοπάτια.

Έλα, Ψυχή μου, και κοντεύουμε: Το Μονοπάτι του Μεταξιού είναι το μόνο που σε βγάζει στην Απόκρυφη Παγόδα.

 

Πρώτα όμως άκουσε κάτι εδώ:

Για να μπορέσεις να φτάσεις στη μεγάλη Παγόδα, το μέτωπό σου θα πρέπει να έχει γίνει απ’ τον διαλογισμό κατάχλομο.

Τα μάτια σου θα πρέπει να λάμπουν, ν’ αστράφτουν από τρυφερότητα.

 

Πρέπει να σκεπάσεις τ’ αφτιά σου με το πανωφόρι σου, για να μην νιώσεις κανέναν απ’ έξω θόρυβο, αλλά μάλλον το νόστιμο από μέσα τραγούδι που μοιάζει μ’ εκείνους τους νυχτερινούς θορύβους που ακούγονται στα βουνά.

Πρέπει ν’ αγαπάς τη Φύση με θάμβος πυρετικό και πρέπει να είσαι πάντοτε έτοιμη για τις ακόμα μεγαλύτερες εκπληκτικές ναρκώσεις.

Να ζητάς πάντα το αληθές νόημα των πάντων. Το νόημα των δέντρων, του ποταμού και της φωτιάς,

το νόημα των βουνών και της νύχτας, το νόημα της γης και του αέρα, του έρωτα και του πόνου.

 

Εσύ, Ψυχή μου, εσύ πρέπει να είσαι σ’ επαφή με την ψυχή των πραγμάτων, πρέπει να φτάσεις στις έσχατες ρίζες τους.

Βάλε σε όλα το πάθος σου, Ψυχή μου, και θα δεις πόσα πράγματα μένουν ακόμα για να σε εκπλήττουν.

 

Μα μην αφήσεις τούτο το πάθος να ταράξει τη γαλήνη σου, πρέπει να είσαι πάντοτε ήρεμη, να κολυμπάς σε άφατη γλυκύτητα, γεμάτη ιερό ενθουσιασμό, σαν εκείνα τα μεγάλα άνθη που αιωρούνται την ώρα που επικρατεί υπερθαύμαστη ηλιοφάνεια πάνω από τη μέση κάτι γαλήνιων λιμνών.

 

Ψυχή μου, γύρεψε να βρεις το μονοπάτι του μεταξιού που περνάει μέσ’ από σένα την ίδια.

 

Ζήτησε την απομόνωση.

Και πόσο εύκολο είναι, αν έχεις ήδη πεισθεί για την κενότητα των πάντων.

Πόσο εύκολο είναι, αν συνειδητοποιήσεις ότι αυτή η επιθυμία για απόλυτη πληρότητα, που είναι ό,τι σε κάνει άπειρη, ουδέποτε θα εκπληρωθεί.

Όταν έχεις δοκιμάσει όλες τις απολαύσεις και έχεις γευτεί όλα τα θέλγητρα και αναρωτιέσαι αν είσαι ευτυχισμένη, εσύ η ίδια θ’ απαντήσεις με ειλικρίνεια στον εαυτό σου: Όχι ακόμα.

 

Όταν έχεις κατακτήσει όλες τις επιστήμες και αναρωτιέσαι αν είσαι ευτυχισμένη, εσύ η ίδια θ’ απαντήσεις γεμάτη πόνο και απογοήτευση: Όχι ακόμα.

 

Όταν έχεις φτάσει να έχεις ικανοποιήσει ό,τι ορέχτηκες και επιθυμούσες, ό,τι λαχτάρησες και προσευχόσουν και αναρωτιέσαι αν είσαι ευτυχισμένη, εσύ η ίδια θ’ απαντήσεις με τραγική απελπισία: Όχι ακόμα.

 

Όχι ακόμα. Κάτι λείπει. Όχι ακόμα τώρα και ξανά και πάντα όχι ακόμα. Τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους. Δεν υπάρχει αγκαλιά να μπορεί να υποτάξει τις αόριστες ορέξεις μας για πάντα, δεν υπάρχει έρωτας να μπορεί να μας απομονώσει σε σημείο που να μας κάνει να ξεχάσουμε τα πάντα, δεν υπάρχει κανένα μεγάλο και ευγενές επίτευγμα να μας απελευθερώνει από αυτή την απέλπιδα ανησυχία, και όταν το κεφάλι μας αναπαύεται πάνω σε αγαπημένο στήθος, μπορεί εμείς και να σκεφτόμαστε άλλο στήθος.

Δεν μπορούμε να παρατείνουμε καμία μετρίως ευτυχή στιγμή, και αν τυχόν το μπορούσαμε, η ανία θα μας έφερνε σίγουρα μια καμουτσικιά στα μούτρα.

 

Ψυχή μου, την πλησμονή αν θέλεις να πετύχεις, ψάξε βρες το μονοπάτι του μεταξιού και μπες στην Απόκρυφη Παγόδα.

Ψυχή μου, την πλησμονή αν θέλεις να πετύχεις, βούλιαξε βαθιά στον εαυτό σου μέσα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙΣΑΡ ΚΑΝΤΟΝΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ

 

Yorgos Kentrotís nació en Molaoi, Laconia, en 1958. Es poeta, escritor y traductor. Realizó estudios universitarios en su país, Italia y Alemania. Actualmente, se desempeña como profesor de Teoría de la Traducción Literaria en la Universidad Jónica de Corfú. Su labor de traductor abarca el griego antiguo, el latín y varias lenguas europeas modernas. Publicó hasta el presente seis poemarios, dos novelas, ocho libros de ensayo y más de setenta trabajos de traducción. En los últimos días, tuvo la gentileza de enviarme por correo postal “Los límites del silencio” (2023), antología poética traducida al español por José Antonio Moreno Jurado y publicada en España por Padilla Libros Editores y Libreros. Con todo agradecimiento, comparto aquí dos poemas de muestra:

*

TRADUCIENDO A BRECHT

. A la memoria de Franco Fortini

Mientras me traduces (me dijo Brecht en mi

sueño), veo que te pegas a mis palabras con

intransigencia. Si añades pensamientos-

palabras tuyas, añadirás valor al valor de mis

versos. Mira mi material como brújula e índice

y no con la norma de la ley o las consecuencias. Yo fui

. primero en el

desorden por doquier y siempre sacaba

sobrevalor de ideas de la dialéctica de la calle.

Por eso te digo: me gusta la traición del texto;

me muestra que en el fondo me has entendido.

¡Duda de mis escritos, dado que pones

a hablar mi lengua en la tuya!

Cuantos entienden de poética no ven daño en

ello. Tú sabes la mejor solución para mí.

Lo que yo digo lo coge quien me cuestione;

a nuestros semejantes les preocupa ser libres, no esclavos.

*

JOYAS VARIADAS

(Esquilo, Agamenón, vv. 914-930)

. Dedicado a Yiula Trigazi

Hija de Leda, te había dejado aquí para que

guardaras mi palacio. Oh Clitemnestra, volví

y siento –para convencerte

de que vencí– que debo, en lo que te opones

a mí, imitar a los bárbaros, anda y mira

a quien hablas: a mí. Te resolveré

de una vez las dudas y te pediré

que me mires como hombre y me clasifiques

entre la gran multitud de los mortales. Los

adornos, las joyas no añaden ni una i a la fama

de los hombres. Pero también los dioses te suben a su lado

si ven que los respetas y deseas mucho al

hombre que te desea mucho en los antros

de los placeres que persigues como la misma respiración.

************************

Querido amigo: gracias, una vez más, por obsequiarme “Los límites del silencio”. Quiero que sepas que valoro inmensamente tu libro, tanto por la altitud poética del lenguaje como por la profundidad y sutileza de los significados. Hay en él conocimiento, imaginación, ingenio, profusión de recursos y una ostensible vocación estética, que lo hacen inmejorable. Celebro su publicación y espero que encuentre en la lengua española los lectores que merece. Como verás, hoy compartí una muestra del mismo en mi página de Facebook; son apenas dos poemas de los muchos que me gustaron. Van saludos y un abrazo afectuoso. C.C.