ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΖΑΝ ΜΟΡΩ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η JEANNE MOREAU: J’AI LA MÉMOIRE QUI FLANCHE

ΡΥΘΜΟΥΣ, ΜΥΣΤΗΡΙΑ...

ΝΑΘΑΝΑΗΛ Ι. ΔΟΜΕΝΕΓΙΝΗΣ (1865 – 1935)


ΖΑΚΥΝΘΟΣ

Γλυκό νησί μυριανθοστολισμένο,
απλώνεσαι ελαφρά στη θάλασσά σου,
σαν όνειρο χρυσό κι αγαπημένο,
γεμάτο μάγια μες στην ευμορφιά σου.

Έν’ άστρο θά ’χε πέσει ευλογημένο
στα καθαρά πρωτόπλαστα νερά σου,
από τα μέρη τ’ ουρανού χαμένο,
κι εφάνηκαν τα ξημερώματά σου.

Κι από ψηλά σε νιώσαν τ’ αγγελούδια
και πέταξαν και στήσαν τη φωλιά τους
στου κάμπου σου τ’ αμάραντα λουλούδια.

Εκεί παρθένες Μούσες ανταμώνουν
κι αιθέρια ψάλλουν άσματα σιμά τους,
ρυθμούς, μυστήρια, αχτίδες τους ενώνουν.



Από το βιβλίο: Ναθαναήλ Ι. Δομενεγίνης, «Σονέττα», πρόλογος Γρηγορίου Ξενοπούλου, Αθήναι, Εκδότης: Ιωάννης Δ. Κολλάρος, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 1920, σελ. 45.

ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ!

CHARLES BAUDELAIRE


DON JUAN AUX ENFERS

Quand Don Juan descendit vers l'onde souterraine
Et lorsqu'il eut donné son obole à Charon,
Un sombre mendiant, l'oeil fier comme Antisthène,
D'un bras vengeur et fort saisit chaque aviron.

Montrant leurs seins pendants et leurs robes ouvertes,
Des femmes se tordaient sous le noir firmament,
Et, comme un grand troupeau de victimes offertes,
Derrière lui traînaient un long mugissement.

Sganarelle en riant lui réclamait ses gages,
Tandis que Don Luis avec un doigt tremblant
Montrait à tous les morts errant sur les rivages
Le fils audacieux qui railla son front blanc.

Frissonnant sous son deuil, la chaste et maigre Elvire,
Près de l'époux perfide et qui fut son amant,
Semblait lui réclamer un suprême sourire
Où brillât la douceur de son premier serment.

Tout droit dans son armure, un grand homme de pierre
Se tenait à la barre et coupait le flot noir,
Mais le calme héros, courbé sur sa rapière,
Regardait le sillage et ne daignait rien voir.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Debby Derby.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΖΟΥΖΕΠΠΕ ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GIUSEPPE DI STEFANO: PASSIONE

ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΡΟΣΕΡΗ ΜΕΣ ΣΤ’ ΑΝΘΗ ΞΑΠΛΩΜΕΝΗ

SALVATORE QUASIMODO


ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΡΟΣΕΡΗ ΜΕΣ ΣΤ’ ΑΝΘΗ ΞΑΠΛΩΜΕΝΗ

Η μυστική εποχή προμαντευόταν
απ’ των βροχών την αγωνία στις νύχτες,
απ’ το άλλαγμα των σύγνεφων στα ουράνια,
τις λαφριές κυματένιες αυτές κούνιες,
κ’ εγώ ήμουν πεθαμένος.

Μια πόλη κρεμαστή μες στον αέρα
ήταν η τελευταία μου εξορία
και με καλούσαν από γύρω
άλλου καιρού οι ευχάριστες γυναίκες,
κ’ η μάνα μου που ’χε γενεί πιο νέα,
το χέρι το γλυκό διαλέοντας ρόδα,
μού ’ζωνε με τα πιο άσπρα το κεφάλι.

Έξω ήταν νύχτα
και τ’ άστρα ακολουθούσαν ορισμένους
άγνωστους δρόμους με χρυσές καμπύλες
και τα γύρω, που γίναν φευγαλέα
με σέρνανε σε απόκρυφες γωνιές
για να μου πουν για διάπλατα περβόλια
και για το νόημα της ζωής, μα εμένα
το τελευταίο χαμόγελο λυπούσε

γυναίκας δροσερής μες στ’ άνθη ξαπλωμένης.



Μετάφραση: Γεράσιμος Σπαταλάς.

Από το βιβλίο: Γεράσιμος Σπαταλάς, «Σύγχρονη ιταλική ποίηση», Δίφρος, Αθήνα 1959.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΤΖΕΡΙ ΣΑΟΥΘΕΡΝ

object width="425" height="344">

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η JERI SOUTHERN: I THOUGHT OF YOU LAST NIGHT

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΤΣΕΛΛΑ ΜΠΕΛΛΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MARCELLA BELLA: GUAPPARIA

ΤΑ ΠΙΚΡΟΣΑΒΒΑΤΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ


ΤΑ ΠΙΚΡΟΣΑΒΒΑΤΑ

Όλα τα πικροσάββατα
στο καπηλειό τα πίνανε.
Κανένα δεν κερνούσανε,
μόνο του Χάρου δίνανε.

Και κάποιο πικροσάββατο
μέσα στην παραζάλη του
τα κρίματά του σκέφτηκε
κι έσκυψε το κεφάλι του.

Μα τ' άλλα πικροσάββατα
δεν του το συγχωρήσανε.
Στο Χάρο τον παράδωσαν
κι όλες οι στράτες κλείσανε



Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης.
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος.

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ

FRANCESCO PETRARCA


ΜΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ: ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΙΑ ΠΟΥ Ο ΕΡΩΣ ΓΕΡΝΕΙ

Μισώ τα μάτια της: τα παραθύρια που ο Έρως γέρνει
και πάνω μου τ’ αμέτρητά του εξαπολύει βέλη,
χωρίς κανένα τους στο Χάρο να με στείλει θέλει,
κι ας είν’ γλυκιά η θανή, όταν η ζωή δεξιά σ’ τα φέρνει.

Στου σώματος τη φυλακή η ειμαρμένη μου με δέρνει
με αμέτρητων κακών τους πόνους· σ’ ένα εκεί τσιγκέλι
κρεμιέμαι, ποιο πολύ πονώντας που δεν έχω οφέλη
απ’ όσα πάθη η ψυχή μου απ’ την καρδιά μου παίρνει.

Αχ, δύστυχη ψυχή, να ξέρεις θά ’πρεπε έως τώρα
απ’ τη μακρά σου πείρα πως δεν γίνεται, αχ, ο χρόνος
πίσω να ρθεί, ούτε και να σταματήσει στους αιθέρες.

Με τέτοια πάντοτε την πιάνω λόγια που ’ναι δώρα:
«Έρμη ψυχή μου, φύγε εσύ! Όποιος έζησε ευδαιμόνως,
δεν σβήνει: Τον κρατούν εδώ οι πιο ευτυχείς του ημέρες!»



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΝΥΧΤΑ

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΑΡΑΚΗΣ


Η ΝΥΧΤΑ
Αυτή η νύχτα είναι δική μου
έλεγε και ξανάλεγε
ψιθυριστά η αργή βροχή πάνω απ’ τις στέγες
αυτή η νύχτα είναι δική μου
με τη βαθιά φωνή του το σκοτάδι επέμενε
αυτή η νύχτα είναι δική μας
ούρλιαζαν οι εφιάλτες
μες στο σκοτάδι κάτω απ’ τη βροχή

ήμουν μικρός, δε μεγαλώνω
μ’ έστειλε η μάνα μου να σας ρωτήσω
τίνος ήταν η νύχτα.



Από το βιβλίο: Σωτήρης Σαράκης: «Νυχτερινά δρομολόγια», Εκδόσεις Αιγαίον, Λευκωσία 2010, σελ. 25.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΙΤΑ ΡΕΪΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η RITA REYS: WALTZ FOR DEBBY & GREEN DOLPHIN STREET

ΓΚΕΟΡΚ ΧΑΫΜ!

GEORG HEYM (1887-1912)


DIE MESSE

Bei dreier Kerzen mildem Lichte
Die Leiche schläft. Und hohe Mönche gehen
Um sie herum, und legen ihre Finger
Manchmal über ihr Angesicht.
Froh sind die Toten, die zur Ruhe kehren
Und strecken ihre weißen Hände aus,
Den Engeln zu, die groß und schattig gehen
Mit Flügelschlagen durch das hohe Haus.
Nur manchmal schallt ein Weinen durch die Wände,
Ein tiefes Schluchzen wälzt sich in der Lust.
Man kreuzet ihre hageren Finger-Hände
Zum Frieden sanft auf die verhaarte Brust.

Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Angela Conti.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΝΧΕΛΑ ΚΑΡΑΣΚΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ANGELA CARRASCO: SI TU ERES MI HOMBRE

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

FEDERICO GARCÍA LORCA


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Τον πόνο μου να κλάψω θέλω, να θρηνήσω,
και σου το λέω, που μ’ αγαπάς, για να με κλάψεις
μ’ ένα στιλέτο, με φιλιά· μην όμως πάψεις
το μοιρολόι σου έν’ απόβραδο αηδονίσο.

Τον μόνο μάρτυρα να τον δολοφονήσω
ποθώ, για τον χαμό των λουλουδιών μου· πράξεις
να κάμω τον ιδρώτα μου που, αν τον σφάξεις,
σωρούς σκληρού σταριού για πάντοτε θα στήσω.

Ας μην ξετυλιχτεί τελείως το κουβάρι
τού «σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς», και εσαεί ας μείνει
ο γέρος ήλιος φλογερός, και το φεγγάρι

το αρχαίο. Αυτό που δεν μού δίνεις, ας διαβαίνει
τον θάνατο, κι ούτε ίσκιο (το ζητάω για χάρη)
στη σάρκα να μη ρίξει την τρικυμισμένη.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΟΖΜΑΡΥ ΚΛΟΥΝΥ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ROSEMARY CLOONEY: SWAY

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΝΕΣΤΟΡ ΜΟΡΡΙΣ

NÉSTOR MORRIS


MANOS DESIERTAS

Se agota la paleta de los sueños
cuando la realidad es una daga
y pierde su dominio la palabra
intentando cubrir crueles distancias.

Verle siempre la nuca al horizonte
desgasta las sandalias, los empeños
y el consuelo resulta insuficiente
si es que las manos lucen cual desiertos.

Las sombras cuando gimen son espinas
que saben maltratar viejas heridas
y el grito es un murmullo que se pierde
entre las hondas grietas del absurdo.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΔΙΑΝΑ ΝΑΒΑΡΡΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η DIANA NAVARRO: SOLA

ΕΛΥΑΡ!

PAUL ELUARD

L’EXTASE

Je suis devant ce paysage féminin

Comme un enfant devant le feu

Souriant vaguement et les larmes aux yeux

Devant ce paysage où tout remue en moi

Où des miroirs s'embuent où des miroirs s'éclairent

Reflétant deux corps nus saison contre saison

J'ai tant de raisons de me perdre

Sur cette terre sans chemins et sous ce ciel sans horizon

Belles raisons que j'ignorais hier

Et que je n'oublierai jamais

Belles clés des regards clés filles d'elles-mêmes

Devant ce paysage où la nature est mienne

Devant le feu le premier feu

Bonne raison maîtresse

Etoile identifiée

Et sur la terre et sous le ciel hors de mon coeur et dans mon coeur

Second bourgeon première feuille verte

Que la mer couvre de ses ailes

Et le soleil au bout de tout venant de nous

Je suis devant ce paysage féminin

Comme une branche dans le feu.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΙΖΑ ΝΤΕΛΛΑ ΚΑΖΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LISA DELLA CASA

GIACOMO PUCCINI: TOSCA
VISSI D’ARTE

ΣΠΟΝΔΗ

FEDERICO GARCÍA LORCA


[ΜΑΚΡΥ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΡΡΙΓΕΙ]

Μακρύ ασημένιο φάντασμα που αναρριγεί
της νύχτας ο άνεμος, βαρύς καθώς στενάζει·
με γκρίζα χέρια με χαράζει το μαράζι
και μένω πάντα μ’ έναν πόθο σαν πληγή.

Ερώτων πάθη η ζωή μου θα μου χορηγεί·
το αίμα θ’ αναβρύζει και το φως θα βράζει·
σπηλιές θα βρίσκει η Φιλομήλα να φωλιάζει –
φωλιές παντρύφερες χτισμένες στη σιγή.

Αχ, τί γλυκό το βουητό οπού ’χω στο κεφάλι!
στα ταπεινά άνθη πέφτω δίπλα να ξαπλώσω
που η άψυχη ομορφιά σου κυματίζει... θάλλει.

Κι αν κίτρινα βαφτούνε τα νερά, εγώ ωστόσο
στης όχθης τα χορτάρια και τη χλόη πάλι
τρεχούμενο το αίμα μου σπονδή θα δώσω.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΓΚΑΝΣ ΕΝ ΡΟΟΥΖΕΣ

Αφιερωμένο στον Δημήτρη για τη γιορτή του

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ GUNS ’N’ ROSES


WELCOME TO THE JUNGLE

Welcome to the jungle
We've got fun n' games
We got everything you want
Honey, we know the names
We are the people that can find
Whatever you may need
If you got the money, honey
We got your disease

In the jungle
Welcome to the jungle
Watch it bring you to your knees, knees
I wanna watch you bleed

Welcome to the jungle
We take it day by day
If you want it you're gonna bleed
But it's the price you pay
And you're a very sexy girl
That's very hard to please
You can taste the bright lights
But you won't get them for free
In the jungle
Welcome to the jungle
Feel my, my, my serpentine
I, I wanna hear you scream

Welcome to the jungle
It gets worse here everyday
Ya learn ta live like an animal
In the jungle where we play
If you got a hunger for what you see
You'll take it eventually
You can have anything you want
But you better not take it from me

In the jungle
Welcome to the jungle
Watch it bring you to your knees, knees
I wanna watch you bleed

And when you're high you never
Ever want to come down, YEAH!

You know where you are
You're in the jungle baby
You're gonna die
In the jungle
Welcome to the jungle
Watch it bring you to your
knees, knees
In the jungle
Welcome to the jungle
Feel my, my, my serpentine
In the jungle
Welcome to the jungle
Watch it bring you to your
knees, knees
In the jungle
Welcome to the jungle
Watch it bring you to your
It' gonna bring you down-HA!

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΚΑΙΤΗ ΧΩΜΑΤΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΚΑΙΤΗ ΧΩΜΑΤΑ


ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΕΙΝ’ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ

Στον ουρανό είν’ ένα αστέρι
είν’ ένα αστέρι μακρινό
μες στον ατέλειωτο ουρανό,
στον ουρανό είν’ ένα αστέρι
που είναι μονάχο του
και που το συμπονώ.

Στον ουρανό είν’ ένα αστέρι
τις νύχτες όταν τριγυρνώ
γυρνάει κι αυτό στον ουρανό,
στον ουρανό βρήκα ένα ταίρι
βρήκα ένα σύντροφο
της νύχτας φωτεινό.

Στον ουρανό είν’ ένα αστέρι
είν’ ένα αστέρι εκεί ψηλά
που πάντα μου χαμογελά,
στον ουρανό είν’ ένα αστέρι
που τού ’χω πει
τα όνειρά μου τα δειλά.

Το περσινό το καλοκαίρι
μες στης νυχτιάς την ομορφιά
μου εκρατούσε συντροφιά,
στον ουρανό είν’ ένα αστέρι
που μου το έκρυψε
μια γκρίζα συννεφιά.



Μουσική: Γιάννης Σπανός.
Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος.

ΓΛΥΚΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΜΑΚΡΗ ΦΩΝΗ

FEDERICO GARCÍA LORCA


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Έλουσε τους αμμόλοφους στου στήθους μου τα μέρη,
αχ, η φωνή σου μες στην ξύλινη γλυκιά καμπίνα.
Εκεί, στον Νότο των ποδιών μου, τον Μάη νιώθω μήνα,
και στου μετώπου τον Βορρά έχω μι’ ανθισμένη φτέρη.

Σε χαραμάδα μέσ’ στενή ένας κέδρος φως, και ξέρει
να τραγουδά χωρίς σπορά και δίχως όρθρο εκείνα
που ο θρήνος μου την πρώτη-πρώτη μας φορά σα σφήνα
εντός μου απ’ το ταβάνι με κορώνες μού ’χε φέρει.

Γλυκιά και απόμακρη φωνή, για μένανε βγαλμένη.
Γλυκιά και απόμακρη φωνή, στη γεύση με λιγώνει.
Απόμακρη, γλυκιά φωνή, που σβήνει αργά, πεθαίνει.

Απόμακρη, σαν ελαφίνα μαύρη λαβωμένη.
Γλυκιά σαν τον λυγμό που πνίγεται καυτός στο χιόνι.
Απόμακρη, γλυκιά, μες στο μεδούλι μου χυμένη.

Η ΠΡΟΟΔΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


ΚΤΙΣΤΑΙ

Η Πρόοδος οικοδομή είναι μεγάλη - φέρει
καθείς τον λίθον του· ο εις λόγους, βουλάς, ο άλλος
πράξεις - και καθημερινώς την κεφαλήν της αίρει
υψηλοτέραν. Θύελλα, αιφνίδιός τις σάλος

εάν επέλθη, σωρηδόν οι αγαθοί εργάται
ορμώσι και το φρούδον των υπερασπίζοντ' έργον.
Φρούδον, διότι καθενός ο βίος δαπανάται
υπέρ μελλούσης γενεάς, κακώσεις, πόνους στέργων,

ίνα η γενεά αυτή γνωρίση ευτυχίαν
άδολον, και μακράν ζωήν, και πλούτον, και σοφίαν
χωρίς ιδρώτα ποταπόν, ή δούλην εργασίαν.

Αλλ' η μυθώδης γενεά ουδέποτε θα ζήση·
η τελειότης του αυτή το έργον θα κρημνίση
κ' εκ νέου πας ο μάταιος κόπος αυτών θ' αρχίση.

ΜΕΓΑΣ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ

ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ

ΧΟΣΕ ΜΑΡΤΙ!

JOSÉ MARTÍ (1853-1895)


A LOS ESPACIOS
A los espacios entregarme quiero
Donde se vive en paz, y con un manto
De luz, en gozo embriagador henchido,
Sobre las nubes blancas se pasea, ?
Y donde Dante y las estrellas viven.
Yo sé, yo sé, porque lo tengo visto
En ciertas horas puras, cómo rompe
Su cáliz una flor,? y no es diverso
Del modo, no, con que lo quiebra el alma.
Escuchad, y os diré: ?viene de pronto
Como una aurora inesperada, y como
A la primera luz de primavera
De flor se cubren las amables lilas...
Triste de mí: contároslo quería
Y en espera del verso, las grandiosas
Imágenes en fila ante mis ojos
Como águilas alegres vi sentadas.
Pero las voces de los hombres echan
De junto a mí las nobles aves de oro:
Ya se van, ya se van: ved cómo rueda
La sangre de mi herida.
Si me pedís un símbolo del mundo
En estos tiempos, vedlo: un ala rota.
Se labra mucho el oro, el alma apenas!?
Ved cómo sufro: vive el alma mía
Cual cierva en una cueva acorralada:?
¡Oh, no está bien:
me vengaré, llorando!



Το υλικό της ανάρτησης μας το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Rachel Bilson.

ΒΟΚΚΑΚΚΙΟΣ!

GIOVANNI BOCCACCIO (1313-1375)


ISCINTA E SCALZA, CON LE TREZZE AVVOLTE

Iscinta e scalza, con le trezze avvolte,
e d'uno scoglio in altro trapassando,
conche marine da quelli spiccando,
giva la donna mia con le altre molte.

E l'onde, quasi in sé tutte raccolte,
con picciol moto i bianchi piè bagnando,
innanzi si spingevan mormorando
e ritraènsi iterando le volte.

E se tal volta, forse di bagnarsi
temendo, i vestimenti in su tirava,
sì ch'io vedeo più della gamba schiuso,

oh, quali avria veduto allora farsi,
chi rimirato avesse dov'io stava,
gli occhi mia vaghi di mirar più suso!



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του μπλογκ κ. Antonella Mosetti.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΙΝΟΥ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΛΙΑΣ


ΣΤΗ ΘΗΡΕΥΤΡΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Έπρεπε να έχουμε συναντηθεί
σε εποχές άλλες
Τότε που η δύση
έσπαγε πάνω στα παράθυρά σου
Κι εσύ σε ετοιμότητα λύπης
Σε μια τρυφερή αναμονή δακρύων
Να με γκρέμιζες απ’ τη μοτοσικλέτα μου
Κι από τις τσέπες του δερμάτινου
Να άρπαζες τα ποιήματα



Από το βιβλίο: Γιάννης Τόλιας «Αμαρτολόγιο», Πάτρα 2007, σελ. 47.

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑΤΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ


ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ

Ποια είσαι εσύ που μου χτυπάς
κι αγάπη και στοργή ζητάς
Ποια είσαι εσύ που μου ξυπνάς
το παρελθόν το γκρίζο
εγώ δεν σε γνωρίζω

Τίποτα, τίποτα
δεν είσαι πια για μένα
κάρβουνα σβησμένα
είναι τα περασμένα

Ποια είσαι εσύ που απόψε κλαις
και να σε συγχωρήσω θες
Είν' ειρωνεία να μου λες
μες στον γκρεμό να πάω
εγώ δεν σ' αγαπάω


*************************


ΠΕΝΤΕ ΠΑΝΩ-ΠΕΝΤΕ ΚΑΤΩ

Γιατί μου λες υπερβολές
και τη ζωή μου δυσκολεύεις
και ξαφνικά να φύγεις θες,
εμείς καρδούλα μου, εμείς μανούλα μου
εμείς δεν έχουμε διαφορές.

Πέντε πάνω, πέντε κάτω
στο φινάλε θα τη βρούμε,
η καρδιά δεν είναι ΝΑΤΟ
έτσι να αποχωρούμε.
Πέντε πάνω, πέντε κάτω
θα τη βρούμε σίγουρα.

Μου έκανες πάλι ζημιά
και την έπερασα στο ντούκου
γιατί σε ξέρω πια καλά
πως τα χαράματα θα 'ρθεις με κλάματα
να μου ζητήσεις πάλι αγκαλιά,
πως τα χαράματα ξανά με κλάματα
θα μου ζητήσεις πάλι αγκαλιά.


Στίχοι: Πυθαγόρας.
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΖΩΝ ΛΕΝΝΟΝ

Στο σχέδιο του Λέννον φάση από τον Τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας (1952) μεταξύ Άρσεναλ και Νιούκαστλ 0-1.



ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο JOHN LENNON


SCARED

I'm scared, I'm scared, I'm scared
I'm scared, so scared
I'm scared, I'm scared, I'm scared
As the years roll away
And the price that I paid
And the straws slips away

You don't have to suffer
It is what it is
No bell book or candle
Can get you out of this, oh no!

I'm scarred, I'm scarred, I'm scarred
I'm scarred, uh huh
I'm scarred, I'm scarred, I'm scarred
Every day of my life
I just manage to survive
I just wanna stay alive

You don't have to worry
In heaven or hell
Just dance to the music
You do it so well, well, well!

Hatred and jealousy, gonna be the death of me
I guess I knew it right from the start
Sing out about love and peace
Don't wanna see the red raw meat
The green eyed goddamn straight from your heart

I'm tired, I'm tired, I'm tired
Of being so alone
No place to call my own
Like a rollin' stone

Η ΙΩΑΝΝΑ ΚΙΟΥΡΚΤΣΟΓΛΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΓΙΑΝΝΗ ΛΟΓΟΘΕΤΗ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΙΩΑΝΝΑ ΚΙΟΥΡΚΤΣΟΓΛΟΥ: ΠΕΛΟΠΙΔΑ ΠΕΛΟΠΙΔΑ

ΝΤΕΖΑΝΚΑ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ!

DESANKA MAXIMOVIĆ (1898-1993)


NASA TAJNA

O tebi neću govoriti ljudima.
Neću im reći da li si mi samo
poznanik bio, ili prijatelj drag;
ni kakav je, ni da li je
u našim snovima i žudima
dana ovih ostao trag.

Neću im reći da li iz osame,
žeđi, umora, ni da li je ikada
ma koje od nas drugo volelo;
niti srce naše
da li nas je radi nas
ili radi drugih
kadgod bolelo.

Neću im reći kakav je sklad
oči naše često spajao
u sazvežđe žedno;
ni da li sam ja ili si ti bio rad
da tako bude -
ili nam je bilo svejedno.

Neću im reći da li je život
ili od smrti strah
spajao naše ruke;
ni da li zvuke
smeha voleli smo više
od šuma suza.

Neću im reći ni jedan slog jedini,
šta je moglo, ni da li je moglo nešto,
da uplete i sjedini
duše naše kroz čitav vek;
ni da li je otrov ili lek
ovo što je došlo
onome što je bilo.

Nikome neću reći kakva se
zbog tebe pesma događa
u meni večito:
da li opija toplo
kao šume naše s proleća;
ili tiha i tužna
ćuti u meni rečito.
O, nikome neću reči
da li se radona ili boleća
pesma događa u meni.

Ja više volim da prećutane
odemo ona i ja
tamo gde istom svetlošću sja
i yora i noć i dan;
tako gde su podjednako tople
i sreća i bol živa;
tamo gde je od istog večnog tkiva
i čovek i njegov san.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Audrey Tautou.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΤΡΙΑΝΟ ΤΣΕΛΕΝΤΑΝΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ADRIANO CELENTANO


24000 BACI

Ah... ma mi...
Ti voglio bene

Con 24 (venti quatro) mila baci
oggi saprei perche' l'amore
vuole ogni tanto mille baci
mille carezze all'ora all'ora
Con 24 mila baci
felici corrono le ore
un giorno splendido perche'
ogni secondo bacio te

Niente bugie meravigliose
frasi d'amore appassionate
ma solo baci che do a te.. ie..
ie.. ie.. ie.. ie.. ie.. ie
Con 24 mila baci
cosi' frenetico e' l'amore
in questo giorno di follia
ogni minuto e' tutto mio

Niente bugie meravigliose
frasi d'amore appassionate
ma solo baci che do a te.. ie..
ie.. ie.. ie.. ie.. ie.. ie
Con 24 mila baci
cosi' frenetico e' l'amore
in questo giorno di follia
ogni minuto e' tutto mio
Con 24 mila baci
felici corrono le ore
un giorno splendido perche'
Con 24 mila baci
tu mi hai portato alla follia
Con 24 mila baci
ogni secondo e' tutto mio
Con 24 mila baci
ogni secondo bacio te...

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΝΙΤΣΑ ΖΟΥΜΠΟΒΙΤΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ANICA ZUBOVIĆ: GUAGLIONE BAMBINO

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΝΤΖΙΟΣ


ΚΟΨΕ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΕ

Δυό τραπουλόχαρτα θα βάλω σ’ ένα γράμμα
και θα τα στείλω στο Θεό για να σ’ τα δώσει
ήσουνα ρήγισσα κι αρχόντισσα και ντάμα
κι ένα τραγούδι που δεν σ’ τό ’χουνε πληγώσει

Κόψε και μοίρασε τα πάθη και τα λάθη
κι έλα να παίξουμε απόψε μια παρτίδα
εσύ μας έμαθες πως μόνη μας πατρίδα
είν’ ένα σύννεφο μες στ’ ουρανού τα βάθη

Δυό πόρτες έχει η ζωή και μιά αλήθεια
κι απ’ τα ψηλά στα χαμηλά γυρνάμε όλοι
απόψε μέθυσα και φώναξα βοήθεια
και στο κουτούκι σε ζητούσα του Αποστόλη

Κόψε και μοίρασε τα πάθη και τα λάθη
κι έλα να παίξουμε απόψε μια παρτίδα
εσύ μας έμαθες πως μόνη μας πατρίδα
είν’ ένα σύννεφο μες στ’ ουρανού τα βάθη

Κόψε και μοίρασε


Στίχοι: Αντώνης Παπαϊωάννου.
Μουσική: Σπύρος Κουρκουνάκης.

ΠΑΒΕΖΕ!

CESARE PAVESE


DOVE SEI TU, LUCE, È IL MATTINO

Tu eri la vita e le cose.
In te desti respiravamo
sotto il cielo che ancora è in noi.
Non pena non febbre allora,
non quest'ombra greve del giorno
affollato e diverso. O luce,
chiarezza lontana, respiro
affannoso, rivolgi gli occhi
immobili e chiari su noi.
È buio il mattino che passa
senza la luce dei tuoi occhi.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Daniella Sarahyba.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ... ΦΩΝΑΡΕΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Ο CARLOS GARDEL



ΠΑΙΖΕΙ Η ORQUESTA DE FRANCISCO CANARO ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Ο ALBERTO ARENAS ΚΑΙ Ο MARIO ALONSO



ΤΡΑΓΟΥΔΑ Ο LEO MARINI



ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η DOLORES ESPEJA ΚΑΙ ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ ΤΡΙΟ COVECEVICH - ALEM - FURIO


YO NO SÉ QUÉ ME HAN HECHO TUS OJOS

Yo no se si es cariño el que siento,
yo no se si sera una pasion,
solo se que al no verte una pena
va rondando por mi corazón...
Yo no se que me han hecho tus ojos
que al mirarme me matan de amor,
yo no se que me han hecho tus labios
que al besar mis labios, se olvida el dolor.
Tus ojos para mi
son luces de ilusion,
que alumbra la pasion
que albergo para ti.
Tus ojos son destellos
que van reflejando
ternura y amor.
Tus ojos son divinos
y me tienen preso
en su alrededor.
Tus ojos para mi
son el reflejo fiel
de un alma que al querer
querra con frenesi,
que con fe me guiaran
por un sendero
de esperanzas y esplendor
porque sus ojos son, mi amor!
Yo no se cuantas noches de insomnio
en tus ojos pensando pase;
pero se que al dormirme una noche
con tus ojos pensando soñe...
Yo no se que me han hecho tus ojos
que me embrujan con su resplandor,
solo se que yo llevo en el alma
tu imagen marcada con el fuego de amor.

ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΤΗ ΛΙΣΣΑΒΩΝΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ MADREDEUS


MORO EM LISBOA

Que outra cidade, levantada sobre o mar
A beira-rio acabou por se elevar
Entre dois braços de água
Um de sal outro de nada
Agua doce água salgada
Aguas que abraçam Lisboa
É em Lisboa que o Tejo Chega ao mar
É em Lisboa que o mar azul recebe o rio
É essa brisa que no faz
Promessas de viagem
Brisa fresca que reclama
Nas nossas almas ausentes
Saudade, cidade
Do sal do mar
Moro em Lisboa
E entrei, pequei
Saudade, cidade
Do sal do mar
Moro em Lisboa
E entrei, peguei
Moro em Lisboa
Entrei, pequei...

ΕΝΕΣ ΚΟΥΡΤΟΒΙΤΣ!

ENES KURTOVIĆ (1969)


SUSRET SA PABLOM PIKASOM

Sanjao sam ga na konvenciji
Komunističke partije neke države.
Mislim da bi Čile bio najprikladniji
u ovom kontekstu.

U jednom oku Pacifik,
u drugom Atlantik.
Na licu ukrštenica od bora
(dva vodoravno – ljubav)
oko vrata akreditacija ispisana arapskim pismom

Uz dozu prirodne flegme
gledao me kao što se gledaju
apstraktne slike kad zamišljamo
kako bi izgledale obješene naopačke

Prišao mi je kao da prilazi Marie-Therese Walters
i u povjerenju mi prošaptao na bosanskom:
«Znam da se komunistkinje najbolje jebu
ali ti ipak moraš misliti na reference.»

Na te njegove riječi shvatim
da mi je cijelo vrijeme otkopčan šlic.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Amber Tamblyn.

ΑΠΟΛΛΙΝΑΙΡ!

GUILLAUME APOLLINAIRE


NUIT RHÉNANE

Mon verre est plein d'un vin trembleur comme une flamme
Écoutez la chanson lente d'un batelier
Qui raconte avoir vu sous la lune sept femmes
Tordre leurs cheveux verts et longs jusqu'à leurs pieds

Debout chantez plus haut en dansant une ronde
Que je n'entende plus le chant du batelier
Et mettez près de moi toutes les filles blondes
Au regard immobile aux nattes repliées

Le Rhin le Rhin est ivre où les vignes se mirent
Tout l'or des nuits tombe en tremblant s'y refléter
La voix chante toujours à en râle-mourir
Ces fées aux cheveux verts qui incantent l'été

Mon verre s'est brisé comme un éclat de rire



Το υλικό της ανάρτησης μας το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Claire Forlani.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

ALEJANDRA PISARNIK


6 [ΕΚΕΙΝΗ ΓΥΜΝΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ]

εκείνη γυμνή στον παράδεισο
της μνήμης της
εκείνη αγνοεί το σκληρό πεπρωμένο
των οραμάτων της
εκείνη φοβάται να μην ξέρει να ονομάσει
αυτό που δεν υπάρχει



Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης. Από το βιβλίο: Αλεχάνδρα Πισαρνίκ, «Δένδρο της Αρτέμιδος», ψηφιακή έκδοση, σελ. 12.

Μ' ΕΝΑ ΠΕΤΑΓΜΑ ΠΟΥΛΙΟΥ

PAUL ELUARD


ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ

Το μάγουλο κυματοθραύστης
Αέρας καθαρός η μύτη το μέτωπο παλίρροια
Αγωγός καλός της θερμότητος το στόμα
Ζυγαριά θορύβου το πηγούνι
Για να λήξει μ’ ένα πέταγμα πουλιού

Και ιδού γεννώνται ιδού τα φώτα
Λέξεις επί λέξεων επί των λόφων
Των πράσινων ματιών της

Αλλά και ο καλός καιρός ομοίως
Με το σχήμα του δικού της κεφαλιού



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΘΕΣΗ

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ


[Ο ΚΗΠΟΣ ΕΙΜΑΙ]

Ο κήπος είμαι που άλλοτε με τ' άνθη του ευωδούσε
κι εγέμιζε με χαρωπό τιτύβισμα πουλιών,
που με κρυφομιλήματα και ψίθυρο φιλιών,
τη νύχτα, στη σκιάδα του, η αγάπη επερπατούσε

Ο κήπος είμαι που έμεινε χρόνια πολλά στην ίδια
θέση, μάταια προσμέοντας κάποιαν επιστροφή,
που αντί λουλούδια τώρα πια στ' αγκάθια έχει ταφεί,
που σώπασαν τ' αηδόνια του και πνίγεται στα φίδια.

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ


ΤΟ ΘΟΛΩΜΕΝΟ ΜΟΥ ΜΥΑΛΟ

εδώ


Στο θολωμένο μου μυαλό
ο κόσμος είναι μια σταλιά,
κάτι σκιές απ' τα παλιά
και κάποιο πάθος μου τρελό.

Και κάποιο πάθος μου τρελό,
στο θολωμένο μου μυαλό.

Το θολωμένο μου μυαλό
μ' έχει προδώσει προ πολλού,
του λέω αλλού και τρέχει αλλού,
με κάνει και παραμιλώ.

Με κάνει και παραμιλώ,
το θολωμένο μου μυαλό.

Του θολωμένου μου μυαλού
τους εφιάλτες τραγουδώ,
κι αν σας επίκρανα ως εδώ,
φταίει το πάθος του τρελού.

Φταίει το πάθος του τρελού,
του θολωμένου μου μυαλού.

Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ: Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΚΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


ΦΩΝΕΣ

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε•
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας –
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

ΤΟ ΜΑΛΑΜΑ ΤΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ ΤΟΥΣ

ΕΡΜΟΝΑΣ: ΠΕΤΡΟΣ ΒΛΑΣΤΟΣ (1879-1941)


ΥΔΑΣΠΗΣ

Πάνω στου Υδάσπη τους πλατιούς τους όχτους στριμονούνταν
Τα σκούτρα τα ξυλόσπιτα και τα ησκιερά πλατάνια
Της χώρας του Ηλιού, και ναών πυραμιδένιων τρούλλοι
Λαμποκοπούσαν αργυροί. Στις στέγες πρασινίζαν

Χορτάρι κι άνθια πούσπειραν τ’ ανεμοβρόχια – δώρο
Της Άνοιξης γλυκόσπαρτο και κήπος λιολουσμένος
Όπου ξεχνιέται ανάλαφρα γυμνό το Καλοκαίρι.
Σκίζαν οι βάρκες λάμνοντας του ποταμιού το γυάλο

Κι άλλες βαρειές κατέβαιναν πά’ στου νερού το ρέμα
Τα χρυσωπά γεννήματα του κάμπου φορτωμένες.
Τα πλήθη πηγαινόρχουνταν πά’ στα ψηλά γιοφύρια

Και κάτω απ’ τις πανάρχαιες τις σκάλες κολυμπούσαν
Αγόρια και μαυρόμαλλα κορίτσια και σηκώναν
Μες στους αφρούς το μάλαμα του λυγερού κορμιού τους.



Δημοσιεύθηκε στον "Νουμά", Τόμ. 2, Αρ. 122 (14.11.1904), σελ. 1.

ΧΤΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ


ΧΤΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ

Χτες το βράδυ στην ταβέρνα ήμουν σκεπτικός
καθισμένος στη γωνιά μου μελαγχολικός,
γέμιζα το ποτηράκι και το έπινα
και σκεπτόμουνα πώς ήμουν και πώς έγινα.

Ζούσα μια ξένοιαστη ζωή πριν σε γνωρίσω
προτού μ' ανάψεις τη φωτιά μες στην καρδιά,
μες στην ταβέρνα τώρα βρίσκομαι για σένα
πίνω μα η σκέψη μου σε σένα τριγυρνά.

Μ' έχουν χάσει οι δικοί μου και οι φίλοι μου
και το γέλιο έχει σβήσει απ' τα χείλη μου,
την ταβέρνα τώρα έχω μόνη συντροφιά
και για σένανε δεν θέλω να μου λένε πια.


Στίχοι: Παναγιώτης Καμηλιέρης.
Μουσική: Αντώνης Ρεπάνης.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Η ΜΠΡΟΥΝΕΛΛΑ ΣΕΛΟ ΚΑΙ Ο ΝΤΑΝΙΕΛΕ ΣΕΠΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Η BRUNELLA SELO ΚΑΙ Ο DANELE SEPE: TARANTELLA DEL GARGANO