Η ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΑΖΟΡΩΝ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΚΑΙ ΜΠΟΣΤ


Η ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΑΖΟΡΩΝ

Ένα πλοίον ταξιδεύον
με υπέροχον καιρόν
αιφνιδίως εξοκείλει
ανοιχτά των Αζορών

Κι ένας νέος με μιαν νέαν,
ωραιότατα παιδιά
φθάνουν κολυμβών γενναίως
εις πλησίον αμμουδιά

Ζώντας βίον πρωτογόνου
και ο νέος με την κόρη
κοίταζαν και κάπου κάπου
εάν έρχεται βαπόρι

Αλλά φθάσαντος χειμώνος
και μη φθάνοντος βαπόρι
απεβίωσεν ο νέος
και απέθανεν η κόρη

Αργότερα αργότερα
πλησίασαν δυο κότερα
ήρθε κι ένα βαπόρι
ματαίως ψάχνον για να βρει
ματαίως ψάχνον για να βρει
τον νέον και την κόρη

Κατηραμένη νήσος,
νήσος των Αζορών
που καταστρέφεις νέους
και θάπτεις των κορών

Να πέσει τιμωρία
από τον ουρανόν
να λείψεις απ’ τους χάρτας
και των ωκεανών

ΑΝΡΙ ΜΙΣΩ!

HENRI MICHAUX (1899-1984)


EMPORTEZ-MOI

Emportez-moi dans une caravelle,
Dans une vieille et douce caravelle,
Dans l'étrave, ou si l'on veut, dans l'écume,
Et perdez-moi, au loin, au loin.

Dans l'attelage d'un autre âge.
Dans le velours trompeur de la neige.
Dans l'haleine de quelques chiens réunis.
Dans la troupe exténuée des feuilles mortes.

Emportez-moi sans me briser, dans les baisers,
Dans les poitrines qui se soulèvent et respirent,
Sur les tapis des paumes et leur sourire,
Dans les corridors des os longs et des articulations.

Emportez-moi, ou plutôt enfouissez-moi.

ΧΟΥΑΝΑ ΔΕ ΙΒΑΡΒΟΥΡΟΥ!

JUANA DE IBARBOUROU

LA PEQUEÑA LLAMA

Yo siento por la luz un amor de salvaje.
Cada pequeña llama me encanta y sobrecoge;
¿no será, cada lumbre, un cáliz que recoge
el calor de las almas que pasan en su viaje?

Hay unas pequeñitas, azules, temblorosas,
lo mismo que las almas taciturnas y buenas.
Hay otras casi blancas: fulgores de azucenas.
Hay otras casi rojas: espíritus de rosas.

Yo respeto y adoro la luz como si fuera
una cosa que vive, que siente, que medita,
un ser que nos contempla transformado en hoguera.

Así, cuando yo muera, he de ser a tu lado
una pequeña llama de dulzura infinita

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΟΣΑΝΑ ΦΟΝΤΑΝ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ROXANA FONTÁN


MILONGA TRISTE

Llegabas por el sendero,
delantal y trenzas sueltas,
brillaban tus ojos negros,
claridad de luna llena
Mis labios te hicieron daño
al besar tu boca fresca.
Castigo me dió tu mano,
pero más golpeó tu ausencia
Aaaaaaaah…

Volví por caminos blancos,
volví sin poder llegar.
Triste con mi grito largo,
canté sin saber cantar.
Cerraste los ojos negros,
se volvió tu cara blanca
y llevamos tu silencio
al sonar de las campanas.
La luna cayó en el agua,
el dolor golpeó mi pecho.
Con cuerdas de cien guitarras
me trencé remordimiento.
Aaaaaaaah…

Volví por caminos viejos,
volví sin poder llegar.
Grité con tu nombre muerto
recé sin saber rezar.
Tristeza de haber querido
tu rubor en un sendero.
Tristeza de los caminos
que después ya no te vieron.
Silencio en el camposanto,
soledad de las estrellas,
recuerdos que duelen tanto,
delantal y trenzas negras.

ΠΑΡΑΓΚΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ


Η ΠΑΡΑΓΚΑ

Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις
όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα
παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα
κι εσύ μιλάς σαν πτώμα

Ο λαός,ο λαός στα πεζοδρόμια
κουλούρια ζητάει και λαχεία
κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία
αιτήσεις για τη Γερμανία

Κυράδες, φιλάνθρωποι παπάδες
εργολαβίες, ψαλμωδίες και καντάδες
η Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί
την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί

Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει
στα καφενεία μπιλιάρδο, καλαμπούρι και χαρτί
στέκει στο περίπτερο διαβάζει
φυλλάδες με μιάμιση δραχμή

Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι
είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας
είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας
κι ο χαφιές που μας ακολουθεί.

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΕΝΙΔΙΑΤΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΟΥΝΤΑ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΕΝΙΔΙΑΤΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΟΥΝΤΑ


ΤΟ ΧΑΡΙΚΛΑΚΙ

Χτες το βράδυ Χαρικλάκι
είχες πάλι τ' οργανάκι
και γλεντούσες μ' ένα αλάνι
κάτω στο Πασαλιμάνι

Φιλάκια ναζάκια
άντε Χαρικλάκι μου
πώς με γέλασες
άντε γειά σου
μου την έσκασες

Μες στην μπύρα όταν μπήκες
αχ μανούλα μου τι γλύκες
με φωνόγραφα και πλάκες
νταλγκαδάκι με τους μάγκες

Ζηλεύω και κλαίγω
άντε Χαρικλάκι μου
πώς με γέλασες
άντε γειά σου
μου την έσκασες

Το πρωί για τη Γλυφάδα
κούκλα μου αυτοκινητάδα
κολυμπάς σαν πάπια χήνα
και το στρίβεις στην Αθήνα

Ζηλεύω και κλαίγω
άντε Χαρικλάκι μου
πώς με γέλασες
άντε γειά σου
μου την έσκασες
άντε γειά σου
μου την έσκασες

Η ΝΑΡΑ ΛΕΑΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΖΙΟΒΑΝΙ ΣΙΛΒΑ ΝΤΕ ΟΛΙΒΕΪΡΑ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η NARA LEÃO


A BANDA

Estava à toa na vida
O meu amor me chamou
Pra ver a banda passar
Cantando coisas de amor
A minha gente sofrida
Despediu-se da dor
Pra ver a banda passar
Cantando coisas de amor, de amor
O homem sério que contava dinheiro parou
O faroleiro que contava vantagens parou
A namorada que contava as estrelas
Parou para ver, ouvir e dar passagem
A moça triste que vivia calada sorriu
A rosa triste que vivia fechada se abriu
E a meninada toda se assanhou
Pra ver a banda passar
Cantando coisas de amor
Estava à toa na vida
O meu amor me chamou
Pra ver a banda passar
Cantando coisas de amor
A minha gente sofrida
Despediu-se da dor
Pra ver a banda passar
Cantando coisas de amor, de amor
O velho fraco se esqueceu do cansaço e pensou
Que ainda era moço pra sair no terraço e dançou
A moça feia debruçou na janela
Pensando que a banda tocava pra ela, pra ela
A marcha alegre se espalhou na avenida e insistiu
A lua cheia que vivia escondida, surgiu
Minha cidade toda se enfeitou
Pra ver a banda passar
Cantando coisas de amor
Mas para meu desencanto
O que era doce acabou
Tudo tomou seu lugar
Depois que a banda passou
E cada qual no seu canto
Em cada canto uma dor
Depois da banda passar
Cantando coisas de amor, de amor
O velho fraco se esqueceu do cansaço e pensou
Que ainda era moço pra sair no terraço e dançou
A moça feia debruçou na janela
Pensando que a banda tocava pra ela, pra ela
A marcha alegre se espalhou na avenida e insistiu
E a lua cheia que vivia escondida surgiu
Minha cidade toda se enfeitou
Pra ver a banda passar
Cantando coisas de amor
Pra ver a banda passar
Cantando coisas de amor
Pra ver a banda passar
Cantando coisas de amor
Pra ver a banda passar
Cantando coisas de amor
Pra ver a banda passar
Cantando coisas de amor
Pra ver a banda passar

ΛΟΠΕ ΔΕ ΒΕΓΑ!

LOPE DE VEGA


A LA NOCHE

Noche fabricadora de embelecos,
loca, imaginativa, quimerista,
que muestras al que en ti su bien conquista,
los montes llanos y los mares secos;

habitadora de celebros huecos,
mecánica, filósofa, alquimista,
encubridora vil, lince sin vista,
espantadiza de tus mismos ecos;

la sombra, el miedo, el mal se te atribuya,
solícita, poeta, enferma, fría,
manos del bravo y pies del fugitivo.

Que vele o duerma, media vida es tuya;
si velo, te lo pago con el día,
y si duermo, no siento lo que vivo.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Eleonora Di Miele.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΕΡΣΕΔΕΣ ΣΙΜΟΝΕ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MERCEDES SIMONE


ABANDONO

Llega el viento del recuerdo aquel
al rincón de mi abandono
y entre el polvo muerto del ayer
también volvió tu querer.
Yo no sé si vivirás feliz
o si el mundo te ha vencido
viviendo sin querer vivir
buscás la paz de morir.

Duda de tu ausencia y de mi culpa
pena de tener que recordar
sueño del pasado que me acusa
manos que no quieren perdonar,
dolor amigo de estar con tu sombra
remordimiento de saberte buena
dolor lejano de oír que te nombran
las voces muertas que se obstinan en volver.

Ya no sueño que retornarás
al fracaso de mi vida
ni tampoco que en tu palpitar
tendré un afán para andar.
Sólo quiero que si estás también
en la cruz del abandono
sepas olvidarme en su perdón...
Total, mirá lo que soy.

Pena de tu ausencia sin retorno
pena de saber que no vendrás,
pena de escuchar en mi abandono
voces que me acusan al llegar.
Dolor amigo de estar con tu sombra
remordimiento de saberte buena
dolor lejano de oír que te nombran
las voces muertas del ayer feliz.



Μουσική: Pedro Maffia.
Στλιχοι: Homero Manzi.

ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΜΠΑΓΛΑΜΑΔΕΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ


ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΜΠΑΓΛΑΜΑΔΕΣ

Θα πάρω δυο, θα πάρω τρεις
μπουζουκομπαγλαμάδες
σεμνά και ταπεινά
και θα τραβήξω από νωρίς
στους πέρα μαχαλάδες
για να σε δω ξανά

Θα βρω και μιαν ακριβονιά
με τα μαλλιά της κάτω
ξανθιά και γαλανή
και σαν φανώ στη γειτονιά
που θά ’ναι και Σαββάτο
ποιόν σφάζει, ποιόν πονεί

Και θα με δεις να τη φιλώ
γλυκά-γλυκά στο στόμα
μ' ασίκικο σκοπό
γιατί δεν έβαλες μυαλό
δεν πίστεψες ακόμα
τρελή πως σ’ αγαπώ



Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Μουσική: Γιάννης Σπανός.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΥΡΗΜΑ...

... κάτω από τα τανξ, και μάλιστα πάγκαλο...

ΛΕΡΜΟΝΤΩΦ!

Михаил Лермонтов


Сон

В полдневный жар в долине Дагестана
С свинцом в груди лежал недвижим я;
Глубокая еще дымилась рана,
По капле кровь точилася моя.

Лежал один я на песке долины;
Уступы скал теснилися кругом,
И солнце жгло их желтые вершины
И жгло меня - но спал я мертвым сном.

И снился мне сияющий огнями
Вечерний пир в родимой стороне.
Меж юных жен, увенчанных цветами,
Шел разговор веселый обо мне.

Но, в разговор веселый не вступая,
Сидела там задумчиво одна,
И в грустный сон душа ее младая
Бог знает чем была погружена;

И снилась ей долина Дагестана;
Знакомый труп лежал в долине той;
В его груди, дымясь, чернела рана,
И кровь лилась хладеющей струей.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Ancilla Tilia.

ΑΛΦΟΝΣΙΝΑ ΣΤΟΡΝΙ!

ALFONSINA STORNI

ALMA DESNUDA

SOY un alma desnuda en estos versos,
Alma desnuda que angustiada y sola
Va dejando sus pétalos dispersos.

Alma que puede ser una amapola,
Que puede ser un lirio, una violeta,
Un peñasco, una selva y una ola.

Alma que como el viento vaga inquieta
Y ruge cuando está sobre los mares,
Y duerme dulcemente en una grieta.

Alma que adora sobre sus altares,
Dioses que no se bajan a cegarla;
Alma que no conoce valladares.

Alma que fuera fácil dominarla
Con sólo un corazón que se partiera
Para en su sangre cálida regarla.

Alma que cuando está en la primavera
Dice al inviemo que demora: vuelve,
Caiga tu nieve sobre la pradera.

Alma que cuando nieva se disuelve
En tristezas, clamando por las rosas
Con que la primavera nos envuelve.

Alma que a ratos suelta mariposas
A campo abierto, sin fijar distancia,
Y les dice libad sobre las cosas.

Alma que ha de morir de una fragancia,
De un suspiro, de un verso en que se ruega,
Sin perder, a poderlo, su elegancia.

Alma que nada sabe y todo niega
Y negando lo bueno el bien propicia
Porque es negando como más se entrega,

Alma que suele haber como delicia
Palpar las almas, despreciar la huella,
Y sentir en la mano una caricia.

Alma que siempre disconforme de ella,
Como los vientos vaga, corre y gira;
Alma que sangra y sin cesar delira
Por ser el buque en marcha de la estrella.

ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

PAUL ELUARD


ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Ξεντυμένη και με το μέτωπό σου αγνό
Γκρεμίζεσαι σαν νά ’σουνα τσεκούρι
Σπινθηροβόλο και μ’ ένα βάρος πάνω σου
Που κάνει το μολύβι ν’ ανεβαίνει

Άκου το ρουμπίνι πώς ανθίζει
Και πώς το τυρκουάζ μαραίνεται
Το στόμα σου την όψη σου γητεύει
Και το κορμί σου πια μπορεί να ρθεί
Χτυπώντας λες κι είναι αληθινή καρδιά.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΟΥΡΟΛΟ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROBERTO MUROLO


A NOVA GELOSIA

Fenesta co' 'sta nova gelosia
tutta lucente
de centrella d'oro
tu m'annasconne
Nennerella bella mia
lassamela vedè
sinnò me moro.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΧΑΒΙΕ ΣΟΛΙΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο JAVIER SOLIS: SUERTE LOCA

Η ΑΡΙΣΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ


Η ΑΡΙΣΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Μνήμη Δημήτρη Ι. Σουρβίνου

Θα σε θυμάμαι όλο και πιο σπάνια
καθώς θα προχωρώ
όλο και περισσότερο
στα σκοτεινά της κάθε μέρας
και στο βαθύ μας λήθαργο,
όπως όλοι μας σ’ αυτό τον κόσμο
τον περίπλοκο και απατηλό,

αλλά όταν θα σε θυμάμαι
θα σε νοσταλγώ πραγματικά
και θα σε ξαναφέρνω στη ζωή

‒ σύγκορμο
ευθυτενή
υπερυψωμένο ‒

προτάσσοντας τριγύρω μου
σαν υμνητής
τη συμβολή
του πολυαγαπημένου σου
και τρυφερού
ποιητικού σου σύμπαντος.

………………………….

Η περιπέτεια αυτής της άριστης ανάμνησης
ξεκίνησε
15 Μαΐου 2008


Από την ποιητική συλλογή «Ο χτύπος της καρδιάς», εκδ. Έψιλον, 2009.

Η τελευταία φωτογραφία του Δημήτρη Ι. Σουρβίνου στο τριήμερο Επιστημονικό Συνέδριο (10-11-12 Νοεμβρίου 2006) της Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών «Σολωμός – Μάντζαρος – Πολυλάς», στην τιμητική συνεδρία «Τιμή σε έναν μετασολωμικό: Ο ποιητής Δημήτρης Ι. Σουρβίνος διαβάζει ποίησή του», 10 Νοεμβρίου 2006.

ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΒΕΛΟΝΑΣ

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ


ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΒΕΛΟΝΑΣ


    Στην Ευδοξία Ελευθερίου

Ο κυνηγός που πιάνει το ελάφι
μονάχα στις μπογιές της ανασαίνει.
Του δίνει αιθέρα, λάβδανο και θειάφι.
Την πινελιά τραβάει την αγιασμένη
να σβήσει τη ζωή που πήγε στράφι
— στην όψη που ευλογεί αγριεμένη.
Κοιλοπονά, μα πώς να ξεγεννήσει
τους δράκους που την έχουνε γεννήσει.

Ταΐζει μ’ άστρα κι αίμα τα σκυλιά της
και γυάλινα τα κρύβει στις βιτρίνες.
Στην τελετή που βάφει τα μαλλιά της
τραβάει απ’ άκρη σ’ άκρη τις κουρτίνες.
Στο στήθος η παλιά δεντρογαλιά της
αόρατη δαγκώνει αιμοσφαιρίνες.
Τι σχέση εγώ, εσύ κι ο Ενδυμίων.
Ο κόσμος είναι μόνο των δημίων.

Εργάτες ταπεινοί φορώντας ντρίλι
κι εργάτριες παλιές χρυσές αράχνες
— νερό της ερημίας και τριφύλλι —
τα βήματά μου ανάσαιναν στις πάχνες.
Ποτέ στη γη δεν ήταν τέτοιοι φίλοι
σαν μάρμαρο που το στολίζουν δάφνες.
Γιατί δε μας τα λέγαν όσο ζούσαν
εκείνοι που κρυφά μας αγαπούσαν;

Ρούχα παλιά. Μυρίζει ναφθαλίνη.
Το μπάλωμα θυμίζει αστυνομίες,
κυνηγητά, συλλήψεις και στρυχνίνη,
επίφοβες παλιές αδυναμίες,
πασατέμπο, στραγάλια, ασετυλίνη,
υπεύθυνες δηλώσεις. Ατιμίες.
Γονάτισε στο Μαύρο, το δικό της,
κι ευθύς επαύθη το χερουβικό της.

Αφίσα: Παίζουν Μαυρέας-Βερώνη.
Παλτό καφέ καμηλό και λουστρίνι.
Μάλλον καστόρι παπούτσια και ζώνη.
Εγώ με καπέλο. Κρατά φιγουρίνι.
Δε διακρίνω καλά στην οθόνη.
Ο Ταρζάν. Το χαρέμι. Κοκαΐνη.
Από σκοινί, μαχαίρι και τσιγγέλι
αυτοκτονούν στα χέρια της αγγέλοι.

Δεν κλαιν μόνο τα μάτια — και τ’ αυτιά μας,
τα δόντια και τα νύχια μας θρηνούνε.
Μα κλαίνε πιο πολύ τα κόκαλά μας
όταν με πόνο αργό συναντηθούνε.
Το δέρμα, οι κλειδώσεις, τα μαλλιά μας
των ουρανίων γλώσσα ομιλούνε.
Μιλούν όπως τα έπιπλα και τρίζουν
γι’ αυτό όταν κλαίνε πάντοτε ραγίζουν.

Ξερνούν οι μεθυσμένοι στα σανίδια
καρφίτσες που μαζεύει ο μαγνήτης
κι ο θάνατος φυσάει ροκανίδια.
Φυσάει χιονιάς στη ραπτομηχανή της.
Σκουλαρίκια, κολιέ και δαχτυλίδια
σ’ ένα πηγάδι ριγμένα μαζί της.
Τ’ άλογά της, τ’ άλογά της στο κρύο.
Στο κρύο, τ’ άλογά της, καφενείο.

Ένα γράμμα. Λεφτά. Κάτι που ανάβει
και σβήνει, το φτερωτό μαύρο φίδι.
Ρουμάνοι, Βούλγαροι και Γιουγκοσλάβοι
χαλίκια σπάζουν. Εκλογές. Φτιασίδι
ενός κόσμου που — Ζω σ’ ένα καράβι
και μένει ακίνητο, σάπιο ταξίδι.
Τους πόνους ράβει και πόνους γαζώνει
και τους μοιράζει στον κόσμο για ζώνη.

Βρέχει. Σκυλί. Πλατεία επαρχίας.
Ιώδιο μυρίζει και αιθέρας.
Όλα συμπίπτουν. Σκηνές ναυμαχίας.
Τοπίο ακαθόριστης ημέρας.
Του χρόνου τα παιχνίδια κι ευτυχίας
γλυκό του κουταλιού, παλιός αγέρας
που σβήνει τόσα σπίρτα μες στο βράδυ.
Tο κόκκινο στα χείλη είναι σκοτάδι.

Γυαλί τριμμένο. Παράσταση. Χιόνι.
Σαν να ’τανε γιορτή και καρναβάλι.
Αγόρασα οινόπνευμα. Οι πόνοι
στα δόντια μου κι αξύριστος. Σπατάλη.
Ο Τσέχωφ. Το πιοτό μου και τ’ αφιόνι,
τα χρέη της καρδιάς, κακό κεφάλι.
Ντύνομαι Άμλετ. Βάφομαι. Η μπέρτα
σκεπάζει ξίφος και μοτοσυκλέττα.

Διαμάντια στην καρδιά. Την πίεσή της
ο Λόρκα με τ’ αηδόνια του ανεβάζει.
( Αυτόν, πώς τον θυμήθηκα μαζί της; )
Τραγουδά: «Ένας σκύλος που σπαράζει».
Μ’ ενοχλεί που αναβλύζει η ψυχή της
πορφυρές μυρωδιές και διαβάζει
το γυάλινο ψάρι κορμί μου.
Χωρίς γυαλιά πώς να δω την ψυχή μου.

Το βράδυ την ακούω που καρφώνει
το ακουστικό επάνω στο αυτί της.
Τηλεφωνεί ξανά στην Περσεφόνη
ρωτά και ορίζει τη συνάντησή της.
Ληστείες, απεργίες (τόσοι φόνοι)
αδιαφορεί να μάθει το κορμί της.
Τα ψάρια καίγονται. Καίει το τηγάνι.
Θυσία στους αθάνατους τα κάνει.

Κάτι μου λέει. Τραυλίζει. Το στόμα
στραβώνει. Ο γιατρός απατεώνας.
Το ασθενοφόρο αργεί. Bγαίνει βρώμα
κι απ’ τα φτερά της. Χτυπάει κυκλώνας.
Τιμωρημένο δέρμα, κούφιο σώμα
περνάει από το μάτι μιας βελόνας.
Μια μέρα πριν, μου λέει τ’ όνειρό της.
Χαρά ! της λέω. Μαυρίζει το είδωλό της.

Σιρόπια, χάπια, υπόθετα, ενέσεις,
των γιατρών συνταγές, σημειώσεις.
Σ’ ένα βουνό χρειάζεται να δέσεις
το σπίτι, το δωμάτιο να σηκώσεις.
Κουμπιά, δαντέλες, κόπιτσες. Θα πέσεις.
Θα σηκωθείς. Πεθαίνοντας με δόσεις.
Θα σηκωθείς αποκεφαλισμένη
να ράβεις, να κεντάς και πεθαμένη.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΘΕΛΙΑ ΣΑΪΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CELIA SAIA: DETRÁS DE TU ABANDONO

Η ΛΥΣΙΕΝ ΝΤΕΛΥΛ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΒ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LUCIENNE DELYLE


UN AIR D'ACCORDÉON

Les souvenirs sont bien souvent
De vieux amis qui nous appellent
Quand on est triste on les entend
Ils ont des voix tellement belles

Celui qui tourne autour de moi
Est un reflet des beaux dimanches
Eparpillés dans les sous-bois
Où l'amour pleut en avalanche

Je me souviens d'un air d'accordéon
Qui traîne partout ses quatre notes
Un air vieillot dont j'ai perdu le nom
Musique tremblante qui radote

Et ça tourne, tourne, tourne
Dans ma tête
Et ça chante, chante, chante,
Un air de fête

J'ai dans mon coeur
La voix d'une chanson
Qui parle tout haut de ma jeunesse

Mais les beaux jours n'ont pas le temps
De s'occuper de tout le monde
Ils mont laissée au dernier rang
Et mon amour quitta la ronde

Comme ils ont loin les souvenirs
Les tours de valse et l'espérance
On pleure un peu et pour finir
Tout cela tient dans des romances

Je me souviens d'un air d'accordéon
Qui traîne partout ses quatre notes
Un air vieillot dont j'ai perdu le nom
Musique tremblante qui radote

Et ça tourne, tourne, tourne
Dans ma tête
Et ça chante, chante, chante,
Un air de fête

J'ai dans mon coeur
La voix d'une chanson
Qui chante tout haut sur ma jeunesse.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΣΟΥΘΕΝΑ ΜΑΪΣΑΝΙ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η AZUCENA MAIZANI


EN ESTA SOLEDAD

En la calle desierta
de tu abandono
me siento perdida,
y estas sombras que apagan
la voz de mi canto
me quitan la vida.
Te llevaron los vientos
de otros amores
con rumbo ignorado
y en la ruta del tiempo
confiada al destino
Te habré de esperar.

Inquieto seguirás
más con el tiempo
tus sienes blanquearán
Y cambiaran tus besos;
entonces volverás,
mi alma lo presiente,
soñando tiernamente
en esta soledad.

Bajo el sol del recuerdo
volviendo a la senda
de nuestros amores
voy sumando tristezas,
rezando cariño,
Contando ilusiones.
Me miraban tus ojos
perdiendo la llama
de mis esperanzas
y tu boca jugando
con una mentira
me hizo soñar.

Inquieto seguirás
más con el tiempo
tus sienes blanquearán
Y cambiaran tus besos;
entonces volverás,
mi alma lo presiente,
soñando tiernamente
en esta soledad.



Στίχοι: Azucena Maizani.
Μουσική: Vicente DeMarco.

ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

PAUL CELAN


ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Η πέτρα
Η πέτρα στον αέρα που την ακολουθούσα.
Το μάτι σου, τόσο τυφλό σαν την πέτρα.

Ήμασταν
χέρια,
αδειάζαμε το σκοτάδι, βρήκαμε
τη λέξη, που ήρθε απ΄το θέρος:
Λουλούδι.

Λουλούδι-μια λέξη τυφλών.
Το μάτι σου και το μάτι μου:
γυρεύουν
νερό.

Ανάπτυξη.
φύλο καρδιάς το φύλλο καρδιάς
ξεφλουδίζει.

Ακόμη μια λέξη, όπως αυτή, και τα σφυριά
θα τιναχτούν στον αέρα.



Μετάφραση: Αντώνης Τριφύλλης.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΔΡΙΑΝΑ ΒΑΡΕΛΑ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ADRIANA VARELA


DUELO CRIOLLO

Mientras la luna serena
baña con su luz de plata
como un sollozo de pena
se oye cantar su canción;
la canción dulce y sentida
que todo el barrio escuchaba
cuando el silencio reinaba
en el viejo caserón.

Cuentan que fue la piba de arrabal,
la flor del barrio aquel que amaba un payador.
Sólo para ella cantó el amor
al pie de su ventanal;
pero otro amor por aquella mujer,
nació en el corazón del taura más mentao
que un farol, en duelo criollo vio,
bajo su débil luz, morir los dos.

Por eso gime en las noches
de tan silenciosa calma
esa canción que es el broche
de aquel amor que pasó...
De pena la linda piba
abrió bien anchas sus alas
y con su virtud y sus galas
hasta el cielo se voló.



Μουσική: Juan Rezzano.
Στίχοι: Lito Bayardo.
Τάνγκο του 1928.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΤΑΛΓΚΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΤΑΛΓΚΑΣ: ΜΠΕΟΓΛΟΥ ΜΑΝΕΣ

ΡΟΒΕΡΤΟ ΧΟΥΑΡΡΟΣ!

ROBERTO JUARROZ


EL AMOR EMPIEZA CUANDO SE ROMPEN LOS DEDOS

El amor empieza cuando se rompen los dedos
y se dan vuelta las solapas del traje,
cuando ya no hace falta pero tampoco sobra
la vejez de mirarse,
cuando la torre de los recuerdos, baja o alta,
se agacha hasta la sangre.
El amor empieza cuando Dios termina
y cuando el hombre cae,
mientras las cosas, demasiado eternas,
comienzan a gastarse,
y los signos, las bocas y los signos,
se muerden mutuamente en cualquier parte.
El amor empieza
cuando la luz se agrieta como un muerto disfrazado
sobre la soledad irremediable.
Porque el amor es simplemente eso:
la forma del comienzo
tercamente escondida
detrás de los finales.

Η ΜΟΥΡΜΟΥΡΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΜΟΥΡΜΟΥΡΑ

Ο ΧΕΛΜΟΥΤ ΣΜΙΤ ΠΑΙΖΕΙ ΙΩΑΝΝΗ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ ΜΠΑΧ

Εκτός από κορυφαίος πολιτικός και ακαδημαϊκός δάσκαλος, ο Χέλμουτ Σμίτ είναι και σπουδαίος πιανίστας. Τον ακούμε να συμμετέχει στην εκτέλεση του Κοντσέρτου σε λα ελάσσονα για τέσσερα πιάνα και ορχήστρα εγχόρδων (Konzert für vier Klaviere und Streicher a moll, BWV 1065) του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Εδώ ακούγεται το πρώτο μέρος. Εδώ ακούγεται το δεύτερο και το τρίτο μέρος. Στα πιάνα εκτελεστές είναι (εκτός του Helmut Schmidt) ο Christoph Eschenbach, ο Justus Frantz και ο Gerhard Oppitz.







Ο Χέλμουτ Σμιτ έχει ηχογραφήσει και έργα του Μότσαρτ.

Υπάρχουν ακόμα ευρωπαίοι άνθρωποι... ευρωπαίοι πολιτικοί... Κι ας έχουν διαβεί τα 90 χρόνια.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ - ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ "ΜΕΡΚΕΛ"

Άρθρο του πρώην καγκελλάριου της Ο.Δ. της Γερμανίας στην εφημερίδα Die Zeit:

ΧΕΛΜΟΥΤ ΣΜΙΤ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ

Τελευταία είχε δοθεί ιδιαίτερα μεγάλη σημασία σε μικροδιαφωνίες μεταξύ Παρισίων και Βερολίνου. Έτσι διέφυγε της προσοχής, ότι οι διαφορές απόψεων μεταξύ της γερμανίδας καγκελαρίου και του γάλλου προέδρου για την βοήθεια προς την Ελλάδα, αγγίζουν μόνο μια δευτερεύουσα πλευρά του προβλήματος.
Το θέμα, αν στο σχέδιο για τη διάσωση θα συμπεριληφθούν και ιδιώτες πιστωτές κάτοχοι κρατικών ομολόγων είναι δευτερεύον. Διότι σε κάθε περίπτωση θα χρειαστούν τα χρήματα των φορολογούμενων: τόσο όταν οι άλλες χώρες βοηθήσουν την Ελλάδα όσο και στην περίπτωση , που πραγματικά οι ιδιώτες πιστωτές επωμιστούν πραγματικά ένα μέρος του χρέους. Διότι πραγματικά αυτοί οι πιστωτές είναι Γαλλικές, Γερμανικές ή άλλες τράπεζες. Αν αυτά τα πιστωτικά ιδρύματα θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες, διότι θα πρέπει να διαγράψουν δημόσιο χρέος και τότε θα έρθει και πάλι θέμα κρατικών εγγυήσεων προς τις τράπεζες που στα σωστά Γερμανικά, τελικά το βάρος πέφτει στους ώμους των φορολογούμενων.
Πολύ πιο σημαντικό είναι να γνωρίζει κανείς ότι η Ελλάδα πρέπει να τύχει άμεσης βοήθειας. Αυτό ισχύει επίσης για την εξαιρετική περίπτωση που η ελληνική κυβέρνηση δηλώσει προς τους αλλοδαπούς πιστωτές της στάση πληρωμών. Ακόμη και τότε – και ειδικά τότε – θα είναι αποφασιστικής σημασίας η Ευρώπη να επανακινήσει την ελληνική οικονομία. Και δεν υπονοώ ακριβώς ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, όπως αυτό που πριν μισό αιώνα συνέβαλε καθοριστικά στην ανοικοδόμηση συνολικά της δυτικής Ευρώπης. Η αφετηρία σήμερα είναι διαφορετική: το είδος και ο τρόπος που οι κυβερνήσεις χειρίστηκαν το πρόβλημα χρέος της Ελλάδας από το 2009, οδήγησε την ελληνική οικονομία επιπρόσθετα σε μία βαριά αποπληθωριστική
ύφεση. Κατάσταση την οποίαν αποδίδει η έννοια κατάθλιψη. Σε κάθε περίπτωση η βαθιά ανησυχία του ελληνικού πληθυσμού σήμερα θα πρέπει να προβληματίσει όλες τις πλευρές.
Εδώ θα πρέπει να προσέξουμε: έχουμε μία κρίση χρέους μεμονωμένων μικρών χωρών της ευρωζώνης, καμία κρίση του ευρωπαϊκού νομίσματος. Ακόμη και η χρεοκοπία μιας μεμονωμένης, μικρής χώρας μέλους θα είχε μόνο μία προσωρινή ψυχολογική επίδραση. Όταν κανείς συγκρίνει τα πρώτα 10 χρόνια του Ευρώ με τα τελευταία 10 χρόνια του γερμανικού μάρκου, τότε το Ευρώ τόσο στο εσωτερικό αλλά επίσης και στο εξωτερικό πλεονεκτεί. Ο ρυθμός πληθωρισμού στη ζώνη του Ευρώ ήταν χαμηλότερος, η ισοτιμία του Ευρώ ήταν σταθερή. Αυτή η σταθερότητα του Ευρώ θα πρέπει να διατηρηθεί. Γι αυτό το Ευρώ σήμερα έχει γίνει το δεύτερο σημαντικότερο νόμισμα αποθεματοποίησης του κόσμου. Πιστεύω δε, ότι σε περίπου 20 χρόνια θα έχουμε τρία παγκόσμια νομίσματα: το αμερικανικό δολάριο, το ευρώ και το κινέζικο renminbi. Που σημαίνει, ότι δεν πρόκειται για το νόμισμα αλλά πρόκειται για την Ευρώπη!

Ήπια αναδιάρθρωση – σκληρή αναδιάρθρωση

Αναδιάρθρωση δια της επιμήκυνσης πληρωμών στα πλαίσια μιας ήπιας αναδιάρθρωσης θα παρέτειναν τους χρόνους αποπληρωμής για ελληνικά κρατικά ομόλογα και του πακέτου των 110 δις ευρώ του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Θα μπορούσαν επίσης να μειωθούν ακόμη τα επιτόκια για τη βοήθεια. Έτσι η Ελλάδα θα είχε περισσότερο χρόνο να ρυθμίσει τον προϋπολογισμό της. Επίσης δυνατές θα μπορούσαν να είναι και άλλες συναλλαγές όπως η ανταλλαγή κρατικών ομολόγων με ασφαλή ομόλογα με κούρεμα. Κατά πόσον αυτό αφορά στους ιδιώτες πιστωτές, δεν έχει γίνει σαφές. Μία τέτοια αναδιάρθρωση θα ήταν περισσότερο ανεκτή από μία σκληρή αναδιάρθρωση. Αλλά τα συσσωρευμένα επί χρόνια δημόσια χρέη θα πρέπει μεμιάς να καλυφθούν με εγγυήσεις, που σε τελευταία ανάλυση θα αναλάβουν οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν πρέπει να ξεχάσουν ποτέ: από το 1950 μέχρι το 2050 το ευρωπαϊκό ποσοστό (συμπεριλαμβανόμενης μαζί και της Ρωσίας) στο διεθνές εισόδημα της ανθρωπότητας (παγκόσμιο ακαθάριστο εισόδημα) θα πέσει από 30% σε κάτω από 10%. Άλλωστε είμαστε η μοναδική ήπειρος, της οποία ο πληθυσμός όχι μόνο γερνάει αλλά επίσης μειώνεται. Στο τέλος αυτού του αιώνα, εμείς οι Ευρωπαίοι θα αποτελούμε μόνο 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Γι αυτό πρέπει τα έθνη και οι χώρες της Ευρώπης να είναι αλληλέγγυοι.
Γι΄ αυτό η Ελλάδα χρειάζεται – ακόμη και στην ακραία περίπτωση μιας χρεοκοπίας! – ένα πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας μακράς πνοής. Το πρόγραμμα πρέπει να είναι προσανατολισμένο σε κατευθυντήριες ιδέες, όπως απασχόληση, παραγωγικότητα και λαϊκό εισόδημα. Θα πρέπει να ανοιχτεί στο έλληνες πολίτες μια προοπτική ευημερίας που θα πρέπει να προκύψει από συγκεκριμένα σχέδια. Για παράδειγμα την ενσωμάτωση της Ελλάδας σε μια στροφή στον τομέα της ενέργειας, έτσι ώστε να μπορεί να εξάγεται ηλιακή ενέργεια από την Αθήνα προς Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη. Όπως σχέδια για έργα υποδομών, βοήθεια από εταιρίες απασχόλησης, οι οποίες να απορροφήσουν ένα μέρος του τεράστιου ποσοστού της ανεργίας νέων. Ταυτόχρονα για δημοσιονομικούς λόγους επιβάλλεται η πώληση αεροδρομίων, λιμένων και άλλων άλλης δημόσιας περιουσίας.
Όταν η Ε.Ε. θελήσει πραγματικά να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, τότε θα απαιτηθεί βέβαια ένας θεματοφύλακας διαχειριστής, ο οποίος θα πρέπει να συνδυάζει οικονομικές γνώσεις, πολιτική και διοικητική εμπειρία. Το να βρεθεί τέτοιος και να συμφωνήσει κανείς πάνω στις ικανότητές του είναι δύσκολο, αλλά απαραίτητο. Κανένας στην Αθήνα δεν είναι επιλέξιμος ( επίσης ούτε μεταξύ των πολιτικών ή τραπεζιτών στη Γερμανία, βλέπω κάποιον κατάλληλο γι΄ υτά τα καθήκοντα). ΄Ισως θα ήταν μια πρόκληση για τον ο Jean-Claude Trichet.
Δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε, ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να χρειαστεί για την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία. Επειδή όμως αυτές οι τρεις χώρες μαζί αποτελούν μόνο το 5% με 6% της κοινής αγοράς της Ε.Ε. ή διότι – διαφορετικά από ότι το 1990 με την DDR – δεν είναι αναγκαία η αλλαγή κανενός συστήματος, έτσι σε μια τέτοια περίπτωση δεν πρόκειται για υπέρογκο μέγεθος. Θα είχαμε τη δυνατότητα – αυτό όμως που μας λείπει είναι η θέληση και η αποφασιστικότητα.
Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν για τους ευρωπαίους δύο επιτακτικοί λόγοι να βοηθήσουν την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Και αυτό διότι τα θεσμικά επίπεδα της Ε.Ε. και των κρατών μελών με υπαιτιότητά τους δεν εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους. Επίσης τα εποπτικά όργανα των τραπεζών κοιμόντουσαν, όταν τραπεζικά ινστιτούτα όπως π.χ.η Τράπεζα Υποθηκών Hypo Rean Estate, που με επιπόλαιο τρόπο είχε αγοράσει ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία , κάτω από προϋποθέσεις είναι αδύνατον να τα διαχειριστεί. Η Κομισιόν στις Βρυξέλλες κοιμόταν, οι υπουργοί Οικονομικών ήταν κοιμισμένοι – επιτρέπεται τώρα αυτοί να επιρρίπτουν την ευθύνη στους φτωχούς της Αθήνας;
Ο δεύτερος λόγος είναι ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα: Όταν η Ε.Ε. επιτρέπει , να πτωχεύσει μια χώρα μέλος της τότε δημιουργείται ένα πολιτικό και ψυχολογικό προηγούμενο, το οποίο στο μέλλον, το οποίο θα μπορούσε στο μέλλον να θέσει σε κίνδυνο την Ε.Ε. ως σύνολο.
Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας από το 1981, η χώρα ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής , όταν το 1991/92 ελήφθη η απόφαση στο Μάαστριχ για ένα ενιαίο νόμισμα. Εντωμεταξύ η Ε.Ε. υπερδιπλασίασε τα μέλη της. Απέτυχε δυστυχώς, με τη ματιά στη διεύρυνση της οικογένειας, να επαναδιαμορφώσει τους παλιούς κανόνες της ομοφωνίας. Η κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εθνικών κρατών, δεν έχει όπως και πριν διευκρινιστεί. Αυτό το βλέπει κανείς και με τον δευτερεύοντα που έχει αναγνωριστεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το βλέπει κανείς στην ακατανόητη σύνθεση της ευρωπαϊκής Επιτροπής με τα 27 μέλη.
Το βλέπει κανείς επίσης στο Σύμφωνο της Λισσαβόνας, του οποίου τις περίπλοκες διατάξεις, ακόμη και έμπειροι δικηγόροι δυσκολεύονται να κατανοήσουν.
Τα τελευταία δύο χρόνια τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα έχουν ντε φάκτο αποδειχτεί ως αναποτελεσματικά. Αποτελεσματική ήταν μόνο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διότι δεν είχαν ανάμειξη ούτε οι χώρες μέλη, ούτε οι κυβερνήσεις και είναι η ΕΚΤ που κάλυψε το κενό. Αυτή είναι που συγκέντρωσε μαζικά από την αγορά, με δικό της κόστος ελληνικά κρατικά ομόλογα. Φυσικά και πρέπει η ΕΚΤ κάποια στιγμή να προβεί σε διαγραφή μέρους αυτού του λεγόμενου πιστωτικού χαρτοφυλακίου.
Ένας πολιτικός όμως, που επικρίνει σήμερα αυτή τη δέσμευση της τράπεζας, θα κάνει καλά να κοιτάει την καμπούρα του. Διότι εκείνος δεν έχει κάνει τίποτα.
Αυτές τις βδομάδες βιώνουμε τον κίνδυνο της απειλής πτώχευσης της Ελλάδας. Βιώνουμε επίσης μια σοβαρή κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώπιον αυτής της κατάστασης επί βδομάδες παρακολουθούμε διαμάχες λόγω διαφοράς ισχύος, εγωισμού, ματαιοδοξίας για ασήμαντες λεπτομέρειες αλλά τώρα μόνο ζημιά προκαλούν – επίσης ακόμη και όταν Βερολίνο και Παρίσι δείχνουν να συμφωνούν και πάλι.

Ελλάδα- Οικονομική Κρίση – Ευρώ – Ευρώπη

Ποιο είναι το θεμελιώδες συμφέρον της Γερμανίας; Η ενσωμάτωση της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σημαντικότερη από την ενσωμάτωση των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων στο ΝΑΤΟ.
Κανένα άλλος έθνος στην Ευρώπη με όπως δείχνει η ιστορία του 20ου αιώνα δεν έχει την ανάγκη να μην είναι απομονωμένο, και να μην αυτοαπομονώνεται. Κανένα άλλο έθνος δεν έχει περισσότερους γείτονες από μας, στο κέντρο των οποίων ζούμε.
Καμία χώρα στην Ευρώπη δεν έχει να χάσει περισσότερα από τη Γερμανία, την ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης.
Αυτές τις ημέρες όπου γίνεται λόγος για δισεκατομμύρια, θα πρέπει επίσης να παίξει ένα ρόλο και η δυόμισι χιλιάδων χρόνων ιστορία. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της Δημοκρατίας – και της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού! Ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού βασίζεται στα έργα μεγάλων Ελλήνων. Χωρίς Όμηρο, χωρίς Σοφοκλή, τι θα είμαστε εμείς; Χωρίς Σωκράτη, Πλάτωνα, χωρίς Αριστοτέλη: Ή χωρίς Περικλή; Μπορεί μερικοί των σημερινών κορυφαίων στην Αθήνα να είναι διεφθαρμένοι, αλλά οι πρόγονοί τους και η ιστορία τους αξίζουν το σεβασμό.
Όποιος κάποτε έχει βιώσει το Ναό του Ποσειδώνα στο ακρωτήριο Σούνιο ή την Ακρόπολη, δεν θα το ξεχάσει ποτέ.»

ΕΓΡΑΦΕ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1972 Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


Η ΙΔΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Ένα κομμάτι κόκκινο πανί μες στο σκούρο γαλάζιο.
Λιόδεντρα, στύλοι, νάυλον σακούλες, φιλιά λουομένων,
πρόσωπα, χέρια, σώματα χαλασμένα απ’ το χρόνο·
πικρά, πικρά συντηρημένα ενδιαφέροντα. Τα τζιτζίκια –
φωνές αφημένες στο διάστημα –δεν τις πρόσεξες– ξένες.
Ακούσεις, δεν ακούσεις, δεις, δε δείς –τίποτα, τίποτα– είπε.
Κάτσε, λοιπόν, κατάχαμα εδώ, στο ζεσταμένο χώμα·
λύσε έναν έναν τους κόμπους της πετσέτας· φάε το ψωμί σου
δαγκώνοντας βαθιά, πιο μέσα απ’ το θάνατο· κι ύστερα
τα τσόφλια των αυγών, τόσο άσπρα κι εύθραυστα, καθώς
  βραδιάζει
να τρίζουν κάτω απ’ τα πόδια του μεγάλου τυφλού που
  οδεύει γαλήνια
προς το βωμό του Κολωνού, οδηγημένος απ’ τη μικρή
  χελώνα.



                Κάλαμος, 25.VI.72


Από την ποιητική συλλογή «Υπόκωφα» (1972).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΑ΄, Κέδρος Αθήνα 1993, σελ. 47.

24 ΙΟΥΝΙΟΥ 1778

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΘΕΜΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ: Ο ΡΗΓΑΣ

Μουσική: Γιάννης Κιουρκτσόγλου.
Στίχοι: Γιάννης Λογοθέτης.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΜΑΙΝ ΑΡΓΥΡΟΥΔΗ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LUCIENNE DELYLE


MON AMANT DE SAINT-JEAN

Je ne sais pourquoi j'allais danser
A Saint-Jean au musette,
Mais quand un gars m'a pris un baiser,
J'ai frissonné, j'étais chipée
Comment ne pas perdre la tête,
Serrée par des bras audacieux
Car l'on croit toujours
Aux doux mots d' amour
Quand ils sont dits avec les yeux
Moi qui l'aimais tant,
Je le trouvais le plus beau de Saint -Jean,
Je restais grisée
Sans volonté
Sous ses baisers.

Sans plus réfléchir, je lui donnais
Le meilleur de mon être
Beau parleur chaque fois qu'il mentait,
Je le savais, mais je l'aimais.
Comment ne pas perdre la tête,
Serrée par des bras audacieux
Car l'on croit toujours
Aux doux mots d'amour
Quand ils sont dits avec les yeux
Moi qui l'aimais tant,
Je le trouvais le plus beau de Saint-Jean,
Je restais grisée
Sans volonté
Sous ses baisers.

Mais hélas, à Saint-Jean comme ailleurs
Un serment n'est qu'un leurre
J'étais folle de croire au bonheur,
Et de vouloir garder son cœur.
Comment ne pas perdre la tête,
Serrée par des bras audacieux
Car l'on croit toujours
Aux doux mots d'amour
Quand ils sont dits avec les yeux
Moi qui l'aimais tant,
Mon bel amour, mon amant de Saint-Jean,
Il ne m'aime plus
C'est du passé
N'en parlons plus.

ΓΟΝΣΑΛΟ ΡΟΧΑΣ!

GONZALO ROJAS


ENIGMA DE LA DESEOSA

Muchacha imperfecta busca hombre imperfecto
de 32, exige lectura
de Ovidio, ofrece: a) dos pechos de paloma,
b) toda su piel liviana
para los besos, c) mirada
verde para desafiar el infortunio
de las tormentas;
no va a las casas
ni tiene teléfono, acepta
imantación por pensamiento. No es Venus;
tiene la voracidad de Venus.


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Almudena Fernandez.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΝΝΑ ΚΑΖΑΛΙΝΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ANNA CASALINO: MAMMA MIA MI SUN STUFA

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΖΙΛΜΠΕΡ ΜΠΕΚΩ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GILBRT BÉCAUD


NATHALIE

La place Rouge était vide
Devant moi marchait Nathalie
Il avait un joli nom, mon guide
Nathalie

La place Rouge était blanche
La neige faisait un tapis
Et je suivais par ce froid dimanche
Nathalie

Elle parlait en phrases sobres
De la révolution d'octobre
Je pensais déjà
Qu'après le tombeau de Lénine
On irait au cafe Pouchkine
Boire un chocolat

La place Rouge était vide
J'ai pris son bras, elle a souri
Il avait des cheveux blonds, mon guide
Nathalie, Nathalie...

Dans sa chambre à l'université
Une bande d'étudiants
L'attendait impatiemment
On a ri, on à beaucoup parlé
Ils voulaient tout savoir
Nathalie traduisait

Moscou, les plaines d'Ukraine
Et les Champs-Élysées
On à tout melangé
Et l'on à chanté

Et puis ils ont débouché
En riant à l'avance
Du champagne de France
Et l'on à dansé

Et quand la chambre fut vide
Tous les amis etaient partis
Je suis resté seul avec mon guide
Nathalie

Plus question de phrases sobres
Ni de révolution d'octobre
On n'en était plus là
Fini le tombeau de Lenine
Le chocolat de chez Pouchkine
C'est, c'était loin déjà

Que ma vie me semble vide
Mais je sais qu'un jour à Paris
C'est moi qui lui servirai de guide
Nathalie, Nathalie

ΣΑΝ ΕΣΜΙΓΕ Η ΨΥΧΗ ΜΕ ΙΣΚΙΟΥΣ

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ


ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Απ’ έξω τίποτα το ιδιαίτερο,
όπως όλοι μας.
Δυό κάτω άκρα δυό άνω.
Είκοσι δάχτυλα που εξημέρωναν τον ύπνο.
Ο δείχτης ο μέσος ο αντίχειρας
στερεά γωνία
σαν έσμιγε η ψυχή με ίσκιους.
Κρανίο έγχορδο όπως όλοι μας.
Τα ζυγωματικά σε ασταθή ισορροπία
δείγμα ευαίσθητου μουσικολόγου.
Βάδιση κανονική.
Επάγγελμα δικτυωμένος μεταρσιωτής
νομικών προσώπων.
Φρονήματα ελαφρώς σπογγώδη ποδοσφαιρικά
σου λέω τέλειος·
καθόλα σύμφωνος με τις προδιαγραφές
του τεταρτογενούς, της αποστολικής μας
διακονίας, δικός μας άνθρωπος...

Μόνο που – ώρα φεγγαράδας – βρε παιδί μου
εκείνη η διαφάνεια στο δέρμα του
φέγγιζε όλος από μέσα του αλλιώτικος
με τη χοάνη προς τα πάνω παραβολικός
το κεφάλι κάτω
τα πόδια δ ι ε σ τ ώ τ α στον ανήφορο
κέντρο συμμετρίας το δωδεκαδάχτυλο
σημείο πως κάποτε ήτανε πηγάδι
το χέρι του χωμένο ως τον ώμο
στο λάρυγγα του φεγγαριού
έπαιρνε μηνύματα.


Ύστερα πόρτα πόρτα
πουλούσε σπέρμα πρωινό
και προσωπεία.




Από την ποιητική συλλογή «Διήγηση» (1974 / 1981).
Από το βιβλίο: Έκτωρ Κακναβάτος, «Ποιήματα 1943-1987», Άγρα, Αθήνα 2010, σελ. 206-7.

ΜΑ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ

QUANDO CHE MORE UN PRETE

Quando che more un prete
suonano le campane
piangono le puttane
ch'è morto un avventor.

Quando che more un papa
suonano il miserere
ma io c'ho un gran piacere
che è morto il puttanier.

Quando che moio io
non voglio gesù cristi
ma la bandiera rossa
dei veri socialisti.

ΑΛΦΡΕ ΖΑΡΡΥ!

ALFRED JARRY (1873-1907)


ENTRÉE

Le diable chante :

Phallus en l'air, coudrier en main
Les enfants du Péloponnèse
Ont de jolis palmiers en zinc
Pour enculer les Polonaises.

Les Polonaises ont les doigts gourds
Les palmiers au cul leur sont lourds

Phallus en fer mal dessoudés
Par le ciel de plomb des tropiques
S'en vont par trois à l'Echaudé
Grimper un anus symboliste.

Le Mercure est pour les amants
Poésie ou médicament

Phallus par le froid rétrécis
Sur cet univers où l'on gèle
Rue du Caire ou rue de Poissy
N'attaquent pas la demoiselle

Seul fait un nuage de feu
Témoins libres et vits vaporeux


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Audrina Patridge.

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ & ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ & Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ: MANOLYAM / ΜΑΝΟΛΙΑ

ΒΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

ΟΙ MODE PLAGAL ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΜΠΟΣΤ: ΒΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ!

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ


ΠΡΟΕΞΟΧΗ

Το βύθισμα του κόρακος στο διάστημα
Συμπαρασύρει τα νερά των ποταμών
Κυλούν οι βράχοι στις φιάλες
Και το κρασί μετουσιώνεται.

Τα σμήνη των βεγγαλικών μέσ' στα μπουκέτα
Παλίρροια των αναμνήσεων σε μιά στιγμή
Θέατρον πλήρες κόσμου που αλαλάζει
Η κάθε ανάμνησι στην καταχνιά.



Από την ποιητική συλλογή "Ενδοχώρα" (1934-1937).
Από το βιβλίο: Ανδρέας Εμπειρίκος, "Ενδοχώρα", Άγρα, Αθήνα 1980, σελ. 47.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Faith Hill.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗΣ: Ο ΑΝΑΠΤΗΡΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ


ΒΑΘΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω
να με σκεπάσει το νερό
τη δύστυχη ζωή που κάνω
να την αντέξω δεν μπορώ

Θα ξεχαστώ από τους φίλους
θα με ξεχάσουν συγγενείς
και θα χαθώ σ' αυτά τα βάθη
που δε θα τα πάτησε κανείς

Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω
να με σκεπάσει το νερό
τα κύματα να μ' αγκαλιάσουν
το φως να μην το ξαναδώ



Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Τσάντας
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης & Καίτη Γκρέυ (ντουέτο).

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΣΕΛΙΝΑ ΓΚΟΝΖΑΛΕΣ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CELINA GONZÁLEZ


¡ QUΕ VIVA CHANGÓ !

Santa Bárbara bendita,
para ti surge mi lira
Santa Bárbara bendita,
para ti surge mi lira
y con emoción se inspira
ante tu imagen bonita.

Que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó, señores!

Con voluntad infinita
arranco del corazón
la melodiosa expresión,
pidiendo que desde el cielo
nos envíes tu consuelo
y tu santa bendición.

Que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó, señores!

Virgen venerada y pura,
Santa Bárbara bendita
Virgen venerada y pura,
Santa Bárbara bendita
nuestra oración favorita
llevamos hasta tu altura.

Que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó, señores!

Con alegría y ternura
Quiero llevar mi trovada
Allá en tu mansión sagrada
Donde lo bueno ilumina
Junto a tu copa divina
Y tu santísima espada.

Que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó, señores!

En nombre de mi nación
Santa Bárbara te pido
En nombre de mi nación
Santa Bárbara te pido
Que riegues con tu fluido
Tu sagrada bendición.

Que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó, señores!

Yo también de corazón
te daré mi murmurillo
con orgullo y poderío
haré que tu nombre suba
Y en el nombre de mi Cuba
este saludo te envío.

Que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó, señores!

Que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó,
que viva Changó, señores!

ΜΕ ΤΗ ΓΡΑΦΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΝΝΑΚΙ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ

η μέρα που ο Γιωργάκης ξανάγινε ΠΑΣΟΚ

Στις ΗΠΑ το χρέος έχει φθάσει τα 14,3 δισ. δολάρια. Για να συνεχίζει να δανείζεται η κυβέρνηση Ομπάμα (καθώς και η επόμενη κυβέρνηση) χρειάζεται νέα νομοθετική ρύθμιση.

Η οποία θα αναθεωρηθεί κι αυτή με τη σειρά της στο μέλλον -το όποιο μέλλον. Πάντως το εγγύς. Διότι με τέτοιο ροκάνισμα ο πλανήτης δεν θα είναι νεκρός μεσομακροπρόθεσμα, αλλά πολύ νωρίτερα. Τόσον

όσον η κοντόθωρη πολιτική των αρπακτικών που δεν βλέπουν πέρα απ' τη μύτη τους...



Ηταν ένας πολύ ωραίος ανασχηματισμός -περάσαμε όλοι πολύ ωραία στο σπίτι (πλην της θείας Φωτούλας που έχει πάει πλατεία)...

...επιτέλους επέστρεψε το όλον ΠΑΣΟΚ

και τώρα δεν θα χρειάζονται οι 180 βουλευτές που ζητούσε ο κ. Βενιζέλος προκειμένου να ψηφισθεί το Μεσοπρόθεσμο, θα αρκέσουν οι 150 συν ένας -ω της συνέπειας

του πολιτικού ήθους

και της προσωπικής αξιοπρέπειας.

Οπως πάντα. Το θέμα με την υπερψήφιση ή την καταψήφιση ενός νόμου, μάλιστα συνθήκης δεν έχει να κάνει με τα συμφέροντα της πατρίδας,

αλλά με τους εσωκομματικούς συσχετισμούς.

Ω του πατριωτισμού,

ω της εθνικής συνείδησης

διότι με την ταξική τοιαύτη δεν έχουμε πρόβλημα. Παρ' ολίγον στο Υπουργείο Εργασίας να βάλει ο Παπανδρέου Υπουργό τους 798.000 ανέργους, αλλά

δεν θα ήταν «μικρό κι ευέλικτο» το σχήμα! κι ούτω πως πρυτάνευσαν ωριμότερες σκέψεις,

όπως αυτή για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση και την αναβάθμιση Κουκουλόπουλου -τι Κίρκη η κουφάλα η εξουσία! σε χτυπάει με το μαγικό ραβδάκι της κι από διαφωνούντα σε μεταμορφώνει σε συμφωνούντα

πάντα άνθρωποι αρχών

πάντα άνθρωποι για όλες τις εποχές!

...................................

Οχι! ήταν ένας πολύ ωραίος ανασχηματισμός, κάναμε ρεφενέ να παραγγείλουμε πίτσες (μετά πρυτάνευσαν πάλι ωριμότερες σκέψεις, φυλάξαμε τα λεφτά για ακόμα πιο εύθυμες ώρες) -άλλωστε

πρωί ακόμα, οι δημοσιογράφοι στις οθόνες μας σαν τα πουλάκια καθισμένα στα σύρματα μετέδιδαν, σχολίαζαν, μια συνάδελφος, ω της θλίψεως, θρηνούσε για την υποβάθμιση Ραγκούση, πλην όμως

η αφεντιά μου είναι πολύ ευχαριστημένη με τη μετάθεση Παπακωνσταντίνου, τον έστειλε εκεί το ανδρείκελο της Τρόικας να συνεχίσει τη βρώμικη δουλειά

και να εκχωρεί φαστ τρακ ό,τι απέφευγε να ξεπουλήσει η απρόθυμη κυρία Μπιρμπίλη.




Αλλά απ' όλα σε αυτόν τον ανασχηματισμό μου άρεσε πιο πολύ το Χρέος!

Ηδη από την προ-προτεραία όταν ακόμα ο Γιωργάκης ομιλούσε σε αυτήν την κοινοβουλευτική ομάδα από νήσσες (με την οικολογική έννοια), μωρές παρθένες, μετανοούσες Μαγδαληνές, πραιτοριανούς και πρασινοφρουρούς, έταζε

στον λαό και το έθνος

ένα νέο Χρέος! Χρέος Μαμούθ! Από νέο δάνειο Μαμούθ.

Ο Θεός βοηθός! Οταν ανέλαβε ο Γιωργάκης η χώρα χρειαζόταν 20 δισ. για τα τρέχοντα (ας το πούμε κάπως σχηματικά) όπως πολλές άλλες, αν όχι όλες οι αναπτυγμένες χώρες. Ο Παπανδρέου τίναξε τα σπρεντ στον αέρα, συνωμότησε με την «κυβέρνηση» (έτσι αποκαλούν στις ΗΠΑ την Γκόλντμαν Σακς), πήρε... 110 δισ. με το Μνημόνιο, μας έκατσε τους γκαουλάιτερ της Τρόικας στον σβέρκο,

έφθασε με τη μία το χρέος στα 360 δισ., συνεχίζει ακάθεκτος με το Μεσοπρόθεσμο, ενώ

στο μεταξύ, δύο χρόνια τώρα, τσιμπολογάει δάνεια απ' όπου μπορεί -1,5 δισ. από δω, 1,8 δισ. από κει, 3,5 δισ. από παρακεί,

πάθος με τα χρέη έχει αυτό το παιδί;

Σε λίγα χρόνια το χρέος θα φθάσει τα 500 δισ., δεν θα πληρώνεται

κι αυτός -ο Παπανδρέου- μάς υπόσχεται

ότι θα μας εξασφαλίσει και νέο δάνειο, δάνειο Μαμούθ!

Τα μαμούθ εξαφανίσθηκαν, τα δάνεια (και τα χρέη) μαμούθ, θα μας εξαφανίσουν...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 18.VI.2011 stathis@enet.gr

ΒΛΑΠΤΟΥΝ Κ' ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


ΑΣ ΦΡΟΝΤΙΖΑΝ

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

ΜΕ ΤΟ ΠΕΝΝΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΪΤΖΗ

ΠΟΥ 'ΝΑΙ 'ΝΑΣ ΓΙΩΡΓΗΣ;... ΠΟΥ 'ΝΑΙ 'ΝΑΣ ΑΡΗΣ;

ΠΟΥ 'ΝΑΙ 'ΝΑΣ ΓΙΩΡΓΗΣ,;... ΠΟΥ 'ΝΑΙ 'ΝΑΣ ΑΡΗΣ;
Γεμίσαμε προδότες...

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΛΒΙΤΑ ΡΟΔΡΙΓΕΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ALBITA RODRÍGUEZ: MI SON CALIENTE

ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΦΛΟΥΖΕΛΗΣ


ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο
ούτε έχω μάθει γράμματα πολλά
ξέρω όμως ένα κι ένα κάνουν δύο
και πως τα φωνήεντα είναι εφτά

Τόσο καιρό μαζί μου και δεν έχεις μάθει
τους δικούς μου τρόπους και τα φυσικά
η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται
όταν η λήγουσα είναι μακρά

Εσύ που κάνεις όλα πως τα ξέρεις
κι όλο εξυπνάδες έχεις στο μυαλό
πες μου για να μάθω ποιό έχει γίνει
πρώτα η κόττα ή το αβγό

Τόσο καιρό μαζί μου πρέπει νά ’χεις μάθει
τους δικούς μου τρόπους και τα φυσικά
εκτός από τον έρωτα μ’ αρέσ’ και το μπουζούκι
μα εσύ στερείσαι καλλιτεχνικά

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΚΑ ΚΑΝΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΚΑ ΚΑΝΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: ΕΝΑΣ ΜΑΓΚΑΣ ΣΤΟΝ ΤΕΚΕ ΜΟΥ

ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, 3

Είπεν ο Γιώργος Παπανδρέου:

...με συμφέροντες για το λαό διαδικασίες...
...μέσα σε πρωτόγνωρα ιστορικές συνθήκες...

Στη φωτογραφία ο "ποιητής".

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΣΕΛΙΝΑ ΓΚΟΝΖΑΛΕΣ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ:

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CELINA GONZÁLEZ


EL CUARTO DE TULA

En el barrio La Cachimba se ha formado la corredera
En el barrio La Cachimba se ha formado la corredera
Allí fueron los bomberos con sus campanas, sus sirenas
Allí fueron los bomberos con sus campanas, sus sirenas
Ay mamá, ¿qué pasó…
Ay mamá, qué pasó?

El cuarto de Tula; le cogió candela
Se quedó dormida y no apagó la vela.

¡Que llamen a Ibrahim Ferrer, que busque los bomberos!
Que yo creo que Tula lo que quiere (Seňor) es que le apaguen el fuego.

El cuarto de Tula; le cogió candela
Se quedó dormida y no apagó la vela.

Ay, por ahí viene Eliades, en tremenda corredera
Viene a observar el cuarto de Tula que ha cogido candela

El cuarto de Tula; le cogió candela
Se quedó dormida y no apagó la vela.

Carlo' y Marco' están mirando este fuego
Si ahora no se apaga, se apaga luego (candela)

El cuarto de Tula; le cogió candela
Se quedó dormida y no apagó la vela.

Puntillita ve y busca a Marco', pa' que busque al Sierra Maestra.
Que vengan para acá rapido que La Tula, mira cogió candela.

El cuarto de Tula; le cogió candela
Se quedó dormida y no apagó la vela.

Ey Marcos, coge pronto el cubito y no te quedé allá fuera.
Llénalo de agua y ven a apagar el cuarto de Tula que ha cogido candela.

El cuarto de Tula; le cogió candela
Se quedó dormida y no apagó la vela.

Tula está encendida llama a los bomberos
Tu eres candela ¡afina los cueros!

El cuarto de Tula; le cogió candela
Se quedó dormida y no apagó la vela.

(dicho)
Candela, muchacho
Se volvió loco, Barbarito, ¡Ay qué interesante!

El cuarto de Tula; le cogió candela
Se quedó dormida y no apagó la vela.