Ο ΜΑΙΤΡ ΝΙΚΟΛΑ ΠΑΠΑΝΤΙΜΙΤΡΙΟΥ...
... αφυπηρέτησε σήμερα από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, το οποίο εκόσμησε επί 25ετία με την παρουσία του - διδάξας τόσο στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών στην αρχή, όσο και στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας στο τέλος. Εξαίρετος και πολύ αγαπητός δάσκαλος και συνάδελφος, "μορφή" του Ιδρύματος, αμετακίνητος σε θέματα αρχών, χωρίς "μου-σου-ξού" και "ψαλιδοκωλιές". Δεν θα γράψω περισσότερα τέτοια - διότι μπορεί το όλον να καταντήσει (άθελά μου) βραζιλιάνικη σαπουνόπερα.
Θα γράψω δυο-τρία άλλα, πράγματα, ξεκινώντας από το αυτονόητο: ότι ήμασταν και είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. Δεν ήμασταν, όμως, πάντοτε φίλοι - για την ακρίβεια, αν δεν ήμασταν κιόλας εχθροί, εν πάση περιπτώσει δεν άντεχε ο ένας ούτε την ανάσα του άλλου. Και η διαφορετική πολιτική ιδεολογία και το εντελώς αποκλίνον ατομικό στυλ είχαν παίξει σε όλα αυτά έναν ρόλο, αλλά τον σημαντικότερο ρόλο τον είχε παίξει η μεθοδευμένη παραπληροφόρηση και τα χούγια των "ακαδημαϊκών" καλοθελητών - περί αυτών θα μιλήσω με άλλη ευκαιρία και εκτενώς. Τό έφερε, όμως, τύχη αγαθή και κάποια "ξεκάρφωτη"στιγμή βρεθήκαμε να συζητάμε. Στα πρώτα τρία λεπτά σφιγμένοι, στριτζωμένοι, στις επόμενες τρεις ώρες εντελώς άνετα, χαλαρότατα. Είχαμε γίνει φίλοι αμέσως, κολλητοί. Κολλητότατοι. Τις ιδεολογικές διαφορές τις κρατήσαμε: με λέει πάντα "ταξικό αντίπαλο" και με αναγκάζει να τον διορθώνω: "Ταξικοί εχθροί, είμαστε μαιτρ, μη με βάζεις να σου λέω τα αυτονόητα! Klassenfeinde, είμαστε, class enemies!" Αυτά συνήθως λέγονται στο εστιατόριο REX, του οποίου είμαστε επί έτη (όχι πελάτες, ούτε απλώς θαμώνες, αλλά) φίλοι. Σημειωτέον ότι μέχρι πρό τινος περίμενε / ονειρευότανε να γίνει επί τέλους η αστική επανάσταση στην Ελλάδα και να εξαφανιστεί ο μικροαστισμός - τώρα πια (μου λέει) δεν περιμένει απολύτως τίποτα.
Επειδή είναι σπουδαίος μουσικός και με διεθνή αναγνώριση (και ας μην του αρέσει να τα λεω αυτά) και επειδή κατ' επανάληψη ψήφισε στο Πανεπιστήμιο "μη αστικοδημοκρατικά ψηφοδέλτια" του έχω κολλήσει το "παράνομο" ψευδώνυμο "σύντροφος Κάρελ Στάμιτς", και του αρέσει να το... χρησιμοποιεί, όταν διαφωνεί με τους... δικούς του. Δεν θα αναφέρω πόσες φορές εμφανίστηκε στα δικαστήρια ως μάρτυς, για να υπεραστιστεί διωκόμενους φοιτητές από τα ακαδημαϊκά κατακάθια που δυστυχώς γνωρίσαμε (και) στο ΑΕΙ μας. Και υπερασπίστηκε επανειλημμένως και τους διωκόμενους μουσικούς του δρόμου που ενοχλούν τα ευαίσθητα αφτάκια κάποιων γελοίων τοπικών "ψευτοπαραγόντων", χωρίς ποτέ να υπολογίσει ο μαιτρ τί θα πει ο κοινωνικός του περίγυρος.
Τα μαθήματά του ήσαν πάντοτε ανοιχτά σε όλους - συναδέλφους, πολίτες, ελεύθερους ακροατές. Ήταν απόλαυση πραγματική - gaudium και laetitia! Η έκφραση της ατομικής άποψης ήταν ελεύθερη και αυστηρώς "ανεξίθρησκη". Το τί καβγάδες έχουμε, βέβαια, ρίξει στις αίθουσες διδασκαλίας, δεν λέγεται. Παλιοί φοιτητές μας μπορούν να βεβαιώσουν όχι μόνο το γεγονός καθαυτό, αλλά και το πόσο ωφελημένοι βγήκαν από τη "σφοδρή αντιπαράθεση". Εννοείται δε ότι η εν λόγω αντιπαράθεση είχε ενίοτε μορφή κανονικής μάχης, πέρα από ψευτοευγένειες και συνωμοτικά χαμογελάκια. Πέφτανε κορμιά κάτω!
Ο μαιτρ ομιλεί τέλεια αγγλικά, τέλεια γαλλικά. Και τα σαλονίστικα και τα λιμανίσια. Και τα σύγχρονα και τα μεσαιωνικά. Τί να λέμε τώρα; Και μπορεί να διηγηθεί γοητευτικότατα ιστορίες του στη ζούγκλα της Γουατεμάλας, στα χιόνια του Ιρκούτσκ και σε κάτι περιστασιακές κοζερί με τον Φρανκ Ζάππα! Μαιτρ Νικολά: ο άπαιχτος!
Στοπ εδώ. Αν συνεχίσω να γράφω κανονικά, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Δεν θα χαθούμε δα. Εξ άλλου το βράδυ θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο.
Χαίρε μαιτρ Νικολά Παπαντιμιτριού! Χαίρε, σύντροφε Στάμιτς!
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΙΚΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Η
ομπρέλα που κρατάει ο μαιτρ έχει "ιστορία". Κυριακή απογευματάκι. Εγώ ετοιμαζόμουν να
πάω να δω τον Θρύλο στην τηλεόραση. Ο Νικολά είχε βγεί βολτούλα, και
συνατηθήκαμε στο "Ψυχιατρείο". Μας πιάνει βροχή, δυνατή. Εγώ είχα
ομπρέλα δικιά μου, επάνω, στο γραφείο μου, αλλά καμία διάθεση δεν είχα
να του τη δώσω, αφού δεν ήσαν ίδιοι οι δρόμοι μας ύστερα από λίγο. Αυτός
θα πήγαινε στα μουράγια, κι εγώ "στης Κούλας" το ερυθρόλευκο στέκι.
Παντού στο Ψυχιατρείο ερημιά. Τον λυπόμουν κιόλας, αλλά ομπρέλα δεν του
έδινα με τίποτα. Και τότε μέσα στη βροχή διακρίνω παρατημένη ομπρελα
-αυτή που βλέποεις στη φωτογραφία- σε μια καρέκλα στο Lunatico. Τρέχω,
βρέχομαι, του την κουβαλάω. Κάνει πίσω στις αρχές του και δέχεται την
"εξωτερική βοήθεια" έναντι αμοιβής: να στηθεί να τον φωτογραφήσω. Ιδού!
