ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΕΛ ΝΤΟΜΙΝΓΚΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο EL DOMINGO: 'NDRANGHETA, CAMURRA E MAFIA

ΛΟΥΙ ΠΕΡΣΩ!

LOUIS PERCEAU (1883-1942)


LA COUPE

Plus que la coupe d'or finement ciselée
Que le roi de Thulé jeta dans l'eau salée,
J'aime, ô naïve Emma,
Cette coupe de chair qu'orne une toison rousse,
Où le divin Erôs bien malgré toi sema
Des perles dans la mousse.

Tu la remplis pour moi d'amoureuse liqueur,
Dont le parfum grisant fait défaillir mon coeur,
Me pénètre et s'attache,
Comme un sachet lascif, comme un philtre odorant,
Fixant ton souvenir aux poils de ma moustache
Tout un long jour durant.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Alessandra Ambrosio.

ΤΑΝΓΚΟ ΣΤΗΝ ΚΡΟΥΘΕΣΙΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΑΝΓΚΟ ΣΤΗΝ ΚΡΟΥΘΕΣΙΤΑΣαλπάραν αύρες επί θύραις
του λιμανιού δυό μαύρες γάμπες
του τάνγκο σύγκορμοι σπινθήρες
του σύμπαντος αναλαμπές
  εδώ του επέκεινα δικλείδες
  και πέρα εκεί του ενθάδε επίσης
  πώς ξεδιπλώνονταν τις είδες
  με ό,τι αγαπάς μα και μισείς

Τους γαλαξιακούς ψιθύρους
υπογραμμίζει στρώμα πάχνης
και μια πετρελαιΐλα γύρους
φέρνει άλμης αραιής και αχνής
  Το στόμα μου πληρώνει λύτρα
  στων κόκκινων χειλιών το νείκος
  κι είν’ η φιγούρα σου η νικήτρα
  στην Κρουθεσίτα πανικός

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Η ΓΙΑΝΝΑ ΚΑΤΣΑΓΙΩΡΓΗ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΝΙΚΟ ΓΚΑΤΣΟ ΚΑΙ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ


Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Τη μέρα που γεννήθηκα
με πήρανε τρεις γύφτοι
και στράτα στράτα με έφεραν
εδώ στον Ποδονίφτη

Τα σπίτια τότε φτωχικά
ξεσκέπαστο το ρέμα
το γάλα ήταν όνειρο
και παραμύθι η κρέμα

Μα εμένα μού'δωσε η ζωή λαχταριστές καμπύλες
που για τους άντρες άνοιγαν των ουρανών τις πύλες
και μού'λεγαν στενάζοντας καθώς με παίρναν πρέφα
"Εσύ κερδίζεις μάνα μου και κύπελλο Ουέφα"

Απ'αριθμούς και γράμματα
δε σκάμπαζα ούτε λέξη
κι ένα παιδί της γειτονιάς
πού'χα μαζί του μπλέξει

Έπαιζε με ένα ακορντεόν
σε μια μικρή ορχήστρα
και με το ζόρι μ' έβαλε
να γίνω τραγουδίστρα

Βγήκα στο πάλκο μια βραδιά κι ω θαύμα των θαυμάτων
πάψαν των σκύλων οι φωνές κι οι τσαχπινιές των γάτων
και μού 'λεγαν οι φίλοι μου, παιδιά του εργοταξίου
"εσύ μασάς τη Μοσχολιού και τρως την Αλεξίου"

Με τον καιρό βαρέθηκα
τον ακορντεονίστα
τα λόγια του μου φέρνανε
και κούραση και νύστα

Έτσι λοιπόν παντρεύτηκα
κάποιον συνταξιούχο
κι είχα σπιτάκι καθαρό
σιδερωμένο ρούχο

Κι έμαθα σαν λησμόνησα του τραγουδιού τα φάλτσα
να φτιάχνω φίνο μουσακά και μακαρόνια σάλτσα
κι όλοι μου λέγαν σε γιορτές, σε γάμους, σε βαφτίσια
"εσύ θα γίνεις Παναγιά μια μέρα στα Πατήσια".

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΑ ΝΑΤΣΙΟΝΑΛΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MARIA NAZIONALE: A CANZONE E NAPULE

ΤΟ "ΤΑΝΓΚΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ" ΜΕ ΤΗ ΜΑΙΡΗ ΜΩΝΤ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΟ ΜΠΡΙΛΑΝΤΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΙΡΗ ΜΩΝΤ: ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ

Μουσική: Γεράσιμος Λαβράνος.
Στίχοι: Νίκος Λουκόπουλος.

ΜΕ ΤΟ ΠΕΝΝΑΚΙ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ

Από τη σημερινή "Ελευθεροτυπία".

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΓΚΙΓΕΡΜΟ ΠΟΡΤΑΒΑΛΕΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GUILLERMO PORTABALES: EL CARRETERO

ΡΑΦΑΕΛ ΑΛΒΕΡΤΙ!

Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Zoe Duchesne.

ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ


ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Τραβώντας για τον θάνατο
πέρασα το ποτάμι
πέρασα από τα νιάτα μου
κι απ' το πικρό νερό

Τώρα φωνάζουν πίσω μου
ποιος είσαι εσύ που πέρασες;
Τώρα φωνάζουν πίσω μου
ποιος είσαι εσύ που ξέχασες;
Τόσοι βρήκαν τον θάνατο
κανείς τον ποταμό

Τραβώντας για τον θάνατο
πέρασα το ποτάμι
πέρασα από τη νύχτα μου
κι απ' τον πικρό καιρό



Μουσική: Μίμης Πλέσσας.
Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου.

ΧΟΥΑΝΑ ΔΕ ΙΒΑΡΒΟΥΡΟΥ

JUANA DE IBARBOUROU


LAS LENGUAS DE DIAMANTE

Bajo la luna llena, que es una oblea de cobre,
Vagamos taciturnos en un éxtasis vago,
Como sombras delgadas que se deslizan sobre
Las arenas de bronce de la orilla del lago.

Silencio en nuestros labios una rosa ha florido.
¡Oh, si a mi amante vencen tentaciones de hablar!,
La corola, deshecha, como un pájaro herido,
Caerá rompiendo el suave misterio sublunar.

¡Oh dioses, que no hable! ¡Con la venda más fuerte
Que tengáis en las manos, su acento sofocad!
¡Y si es preciso, el manto de piedra de la muerte
Para formar la venda de su boca, rasgad!

Yo no quiero que hable. Yo no quiero que hable.
Sobre el silencio éste, ¡qué ofensa la palabra!
¡Oh lengua de ceniza! Oh ¡lengua miserable.
No intentes que ahora el sello de mis labios te abra!
Bajo la luna-cobre, taciturnos amantes,
Con los ojos gimamos, con los ojos hablemos.
Serán nuestras pupilas dos lenguas de diamantes
Movidas por la magia de diálogos supremos.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΝΤΟΜΕΝΙΚΟ ΜΟΝΤΟΥΝΙΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο DOMENICO MODUGNO: STASERA PAGO IO

ΣΕ ΝΗΝΕΜΙΑ

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΕΡΤΥΡΗΣ (1978)


ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΩ

Αυτό που ήθελα να κάνω
μόλις πληροφορήθηκα το ευτυχές γεγονός,
ήταν να την βαλσαμώσω με κανέλα και μέλι
έτσι ώστε να μη χαθεί η ελαστικότητά της.
Γλυκιά στο άγγιγμα των χεριών στα μάτια,
καυτή στο άγγιγμα των σιαγόνων στο δέρμα.

Πάγωσα την εικόνα στο μυαλό.
Γεύτηκα το δάκρυ από το βλέφαρό της,
παραμέρισα την άδεια καρέκλα
και βγήκα έξω στο πλακόστρωτο.
Δεν υπάρχει τελευταία επιθυμία,
πριν σβήσει τα ανάγλυφα κεριά
σας είπα τί σκεφτόμουν.

Απαιτώ ησυχία όταν μιλάω
σεβαστείτε τη στιγμή,
δεν θέλω περαιτέρω ερωτήσεις.

Αναπνέω βαθιά τώρα,
επιβραδύνω το βήμα μου
προς την Παναγία των Ξένων,
η Κέρκυρα βρίσκεται σε νηνεμία.



Από το βιβλίο: Λεωνίδας Μερτύρης, «Ένας παιδότοπος στον ουρανό», Κέρκυρα 2011, σελ. 11.

ΒΑΛΕΡΥ!

PAUL VALÉRY


GOÛTER DE VITAMINES

De vos fruits, Jeanne, amande, pêche ou fraise,
On sait la tendre et puissante saveur :
Ils sont de ceux gonflés de ta ferveur
Qu'on presse, on croque, on suce, on boit, on baise.

Le jus Tendresse et puis le suc Amour
Tandis que l'âme avec l'âme roucoule,
Des fruits pressés, l'un jaillit, l'autre coule,
Et l'autre et l'un, dans ton soyeux séjour.

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ!

Αντιγράφω από το ιστολόγιο του φίλου μου Θόδωρου Πέππα:

Εσπεριδοειδή σαν τα πορτοκάλια είναι και τα μαντολίνια, αλλά πιο μικρά και με φλούδα που βγαίνει εύκολα. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά. (Γυμνάσιο Πάτρας)

Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικό, μισός γυναίκα και μισός άλλο πράμα, απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του. (Γυμνάσιο Θεσπρωτίας)

Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες, γι' αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια. (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν, γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Την Οδύσσεια την έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ηλιάδης. (Γυμνάσιο Λαμίας)

Tα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (αριστερό πέταγμα). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ για πέταγμα κατευθείαν στη μέση. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λ;iπτον Τι. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε. (Γυμνάσιο Καλαμάτας)

Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

Ο πρατήρας είναι λέξη δυσανόητη, δηλ. με δυο έννοιες. Μια όταν είναι σε ηφαίστειο και μια όταν δουλεύει σε πρατήριο. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Ενεργητική φωνή: Κυνηγάω τον λαγό. Παθητική φωνή: Ο λαγός με κυνηγάει. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

Οι βιταμίνες βρίσκονται ακριβώς ανάμεσα από τις αλφαμίνες και τις γαμαμίνες. (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Το ακριβώς αντίθετο της Αγίας Τριάδας είναι η Διαβολική Τριάδα, πυρ, συν γυναιξί και θάλασσα. Πράγματα του Σατανά. (Λύκειο Ξάνθης)

Η μπανάνα στα ελληνικά γράφεται όπως και στα αγγλικά, δηλαδή με ένα μπα και δύο να.(Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Τα 6 χαρακτηριστικότερα ζώα του Βόρειου Πόλου είναι 3 αρκούδες και 3 φώκιες. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Ερώτηση: "Τι γνωρίζετε για τις εικονομαχίες;"
Απάντηση: "Εικονομαχίες ήταν οι μάχες που έκαναν οι λαοί για τις εικόνες. Όποιος κέρδιζε τη μάχη κέρδιζε και τις εικόνες". (Γυμνάσιο Αθήνας)

Ο Ε. Λύτης και ο Σ. Εφέρης είναι και οι δύο Έλληνες ποιητές κατηγορίας νόμπελ". (Γυμνάσιο Αργοστολίου)

Οι Δέκα Εντολές γράφτηκαν από τον Σινά και παραδόθηκαν στον Μωυσή στην Πλάκα. Ήταν όλες πέτρινες, αλλά σαφέστατες. (Γραπτό υποψηφίου για τη Σχολή Αστυνομίας)

Ο Κουστώ είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας, αλλά που δεν κατοικούσε στην Ιθάκη, και για το λόγο αυτό οι περιπέτειές του δεν λέγονται Οδύσσειες, αλλά Κουστωδίες. (Γραπτό υποψηφίου για τη Σχολή Αστυνομίας)

Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας. (Γυμνάσιο Καρδίτσας)

Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος. (Γυμνάσιο Πάτρας)

Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος.

Οι Έλληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήτανε αράπικη.

Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το Φθινόπωρο. Τότε βλέπουμε τα μήλα να πέφτουν ομαδικά.

ΟΤΑΝ ΣΗΜΑΝΕΙ Η ΩΡΑ

Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ


ΟΤΑΝ ΣΗΜΑΝΕΙ Η ΩΡΑ

Ξέρω πως θα φύγεις μακριά μου
μέσα από την αγκαλιά μου
θα πετάξεις σαν πουλί.

Ξέρω πως θα κλάψουμε κι οι δυο
στο πικρότερο αντίο
στο πικρότερο φιλί

Κι όταν σημάνει η ώρα
τότε καρδιά μου χρυσή
τη μεγαλύτερη μπόρα
θα την περάσεις εσύ

Στάλα, δεν με ρώτησες μια στάλα
αν χωράν μαζί με τ' άλλα
τα φαρμάκια τούτα δω

Πίσω ποτέ θα γυρίσεις πίσω
πόσες νύχτες θα μετρήσω
ώσπου να σε ξαναδώ.


Στίχοι: Άννα Μπακιρτζή.
Μουσική: Άκης Πάνου.
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Δεύτερη φωνή: Βούλα Γκίκα.
Τραγούδι του 1968.

Η ΤΡΕΛΗ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Η ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΝΙΚΟ ΓΚΑΤΣΟ ΚΑΙ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ


Η ΤΡΕΛΗ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Ψηλά στου Διγενή τ’ αλώνια
τις νύχτες του καλοκαιριού
του κάτω κόσμου τα τελώνια
με λεν τρελή του φεγγαριού

Μα εγώ χρυσόβουλο κρατάω
από καιρούς βυζαντινούς
και τ’ άγρια βάθη που κοιτάω
δεν τα χωράει ανθρώπου νους.

Ψηλά στου Διγενή τα κάστρα
στον τάφο του νεκρού παλικαριού
τα νυχτοπούλια κάτω απ’ τ’ άστρα
με λεν τρελή του φεγγαριού.

ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΟΣ

JACQUES PRÉVERT

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ

Έβαλα το πιλήκιό μου στο κλουβί

και βγήκα με το πουλί στο κεφάλι

Λοιπόν;

δε χαιρετάνε πια;

ρώτησε ο διοικητής

Όχι

δε χαιρετάνε πια

απάντησε το πουλί

Α, καλά

Συγχωήστε με νόμιζα πως χαιρετάνε

είπε ο διοικητής

Συγχωρεμένος κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει λάθος

είπε το πουλί.

Μετάφραση: Τάσος Κόρφης.

**********

QUARTIER LIBRE

J'ai mis mon képi dans la cage

et je suis sorti avec l'oiseau sur la tête

Alors

on ne salue plus

a demandé le commandant

Non

on ne salue plus

a répondu l'oiseau

Ah bon

excusez moi je croyais qu'on saluait

a dit le commandant

Vous êtes tout excusé tout le monde peut se tromper

a dit l'oiseau.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΝΤΟΜΕΝΙΚΟ ΜΟΝΤΟΥΝΙΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο DOMENICO MODUGNO


PASQUALINO MARAGIÀ

Un certo pasqualino pescatore
viveva in assoluta poverta' ;
pero' sentiva sempre in fondo al cuore
qualcosa che diceva " un di' verra' " !
e un bel di' giunse a sorrento
una principessa indiana
sopra un grosso bastimento:
la bellissima kali'.
pasqualino la guardo'
e kali' s'innamoro'
ed in india lo porto'...
pasqualino maraja',
a cavallo all' elefante,
con in testa un gran turbante,
per la jungla se ne va .
pasqualino maraja'
non lavora e non fa niente :
fra i misteri dell 'oriente
fa il nababbo fra gli indu' ulla ulla ulla la
cento casse di diamanti
grossi grossi
mentre principi potenti
gli s'inchinano davanti,
lui si fuma il narghille' eh! eh !eh! eh!eh!eh!
pasqualino maraja'
ha insegnato a far la pizza
tutta l'india ne va pazza
solo pizza vuol mngiar
pasqualino maraja'
ha imparato a far l'indiano
ma, da buon napoletano ,
chiama tutti:
"ue', paesan!" ulla ulla ulla la.ulla la la la

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΙΒΕΡΤΑΔ ΛΑΜΑΡΚ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η LIBERTAD LAMARQUE


FUMANDO ESPERO

Fumar es un placer, genial, sensual...
Fumando espero al hombre que yo quiero,
tras los cristales de alegres ventanales
Y mientras fumo mi vida no consumo
porque flotando el humo me suelo adormecer.

Tendida en mi sofá, fumar y amar,
ver a mi amado feliz y enamorado,
sentir sus labios besar con besos sabios.
Y el devaneo sentir con más deseo,
cuando sus ojos siento sedientos de pasión.

Por eso estando mi bien
es mi fumar un eden.
Dame el humo de tu boca
Dame que en mi,
pasión provoca.
Corre que quiero
enloquecer de placer,
sintiendo ese calor
del humo embriagador
que acaba por prender
la llama ardiente del amor.

La hora de inquietud con él no es cruel
sus espirales son sueños celestiales,
y forman nubes que hacia la gloria suben
y envuelta en ella, su chispa es una estrella,
que luce clara y bella con límpido fulgor.

ΒΕΡΛΑΙΝ!

PAUL VERLAINE


OUVERTURE

Je veux m'abstraire vers vos cuisses et vos fesses,
Putains, du seul vrai Dieu seules prêtresses vraies,
Beautés mûres ou non, novices et professes,
Ô ne vivre plus qu'en vos fentes et vos raies !

Vos pieds sont merveilleux, qui ne sont qu'à l'amant,
Ne reviennent qu'avec l'amant, n'ont de répit
Qu'au lit pendant l'amour, puis flattent gentiment
Ceux de l'amant qui las et soufflant se tapit.

Pressés, fleurés, baisés, léchés depuis les plantes
Jusqu'aux orteils sucés les uns après les autres,
Jusqu'aux chevilles, jusqu'aux lacs des veines lentes,
Pieds plus beaux que des pieds de héros et d'apôtres !

J'aime fort votre bouche et ses jeux gracieux,
Ceux de la langue et des lèvres et ceux des dents
Mordillant notre langue et parfois même mieux,
Truc presque aussi gentil que de mettre dedans ;

Et vos seins, double mont d'orgueil et de luxure
Entre quels mon orgueil viril parfois se guinde
Pour s'y gonfler à l'aise et s'y frotter la hure :
Tel un sanglier ès vaux du Parnasse et du Pinde.

Vos bras, j'adore aussi vos bras si beaux, si blancs,
Tendres et durs, dodus, nerveux quand faut et beaux
Et blancs comme vos culs et presque aussi troublants,
Chauds dans l'amour, après frais comme des tombeaux.

Et les mains au bout de ces bras, que je les gobe !
La caresse et la paresse les ont bénies,
Rameneuses du gland transi qui se dérobe,
Branleuses aux sollicitudes infinies !

Mais quoi ? Tout ce n'est rien, Putains, aux pris de vos
Culs et cons dont la vue et le goût et l'odeur
Et le toucher font des élus de vos dévots,
Tabernacles et Saints des Saints de l'impudeur.

C'est pourquoi, mes soeurs, vers vos cuisses et vos fesses
Je veux m'abstraire tout, seules compagnes vraies,
Beautés mûres ou non, novices ou professes,
Et ne vivre plus qu'en vos fentes et vos raies.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Adriana Lima.

ΑΝΤΡΕΑ ΤΖΑΝΤΖΟΤΤΟ!

ANDREA ZANZOTTO


ESISTERE PSICHICAMENTE

Da questa artificiosa terra-carne
esili acuminati sensi
e sussulti e silenzi,
da questa bava di vicende
- soli che urtarono fili di ciglia
ariste appena sfrangiate pei colli -
da questo lungo attimo
inghiottito da nevi, inghiottito dal vento,
da tutto questo che non fu
primavera non luglio non autunno
ma solo egro spiraglio
ma solo psiche,
da tutto questo che non è nulla
ed è tutto ciò ch'io sono:
tale la verità geme a se stessa,
si vuole pomo che gonfia ed infradicia.
Chiarore acido che tessi
i bruciori d'inferno
degli atomi e il conato
torbido d'alghe e vermi,
chiarore-uovo
che nel morente muco fai parole
e amori.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Laetitia Casta.

Η ΜΕΡΑ ΗΤΑΝΕ ΖΕΣΤΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ

Μαζεύθηκαν οι Aλεξανδρινοί
να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά,
τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,
Aλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη
φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο,
εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς,
μες στη λαμπρή παράταξι των στρατιωτών.

Ο Aλέξανδρος— τον είπαν βασιλέα
της Aρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων.
Ο Πτολεμαίος— τον είπαν βασιλέα
της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης.
Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,
ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,
στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,
η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων,
δεμένα τα ποδήματά του μ’ άσπρες
κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.
Aυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,
αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Οι Aλεξανδρινοί ένοιωθαν βέβαια
που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

Aλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική,
ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,
το Aλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα
θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,
των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,
ο Καισαρίων όλο χάρις κι εμορφιά
(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·
κ’ οι Aλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσαν
ελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,
γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα—
μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τί άξιζαν αυτά,
τί κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΕΣΤΟΣ ΔΕΛΙΑΣ: ΤΟ ΣΑΚΑΚΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΕΣΤΟΣ ΔΕΛΙΑΣ


ΤΟ ΣΑΚΑΚΙ

Η τύχη του το έφερε να κλέψει ένα σακάκι
το φόρεσε και πάγαινε για του Καραϊσκάκη

Κατά κακή του σύμπτωσις να και τ' αφεντικό του
τον τράβαγε του φώναζε πως ήτανε δικό του

Το μάγκα τον επιάσανε, τη μάπα του τη δείραν
στο ξύλο τον τρελάνανε, στη φυλακή τον πήγαν

- Γεια σου Ανέστη μαύρη γάτα
- Γεια σου Παναγή με τα μπεγλέρια σου

Μην τον βαράτε βρε παιδιά για 'να παλιό σακάκι
το πάγαινε για πούλημα, να πιει ένα τσιμπουκάκι
το πάγαινε για πούλημα μες στου Καραϊσκάκη

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΝΤΟΜΕΝΙΚΟ ΜΟΝΤΟΥΝΙΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο DOMENICO MODUGNO


PASQUALINO MARAGIÀ

Un certo pasqualino pescatore
viveva in assoluta poverta' ;
pero' sentiva sempre in fondo al cuore
qualcosa che diceva " un di' verra' " !
e un bel di' giunse a sorrento
una principessa indiana
sopra un grosso bastimento:
la bellissima kali'.
pasqualino la guardo'
e kali' s'innamoro'
ed in india lo porto'...
pasqualino maraja',
a cavallo all' elefante,
con in testa un gran turbante,
per la jungla se ne va .
pasqualino maraja'
non lavora e non fa niente :
fra i misteri dell 'oriente
fa il nababbo fra gli indu' ulla ulla ulla la
cento casse di diamanti
grossi grossi
mentre principi potenti
gli s'inchinano davanti,
lui si fuma il narghille' eh! eh !eh! eh!eh!eh!
pasqualino maraja'
ha insegnato a far la pizza
tutta l'india ne va pazza
solo pizza vuol mngiar
pasqualino maraja'
ha imparato a far l'indiano
ma, da buon napoletano ,
chiama tutti:
"ue', paesan!" ulla ulla ulla la.ulla la la la

ΑΠΟΛΛΙΝΑΙΡ!

GUILLAUME APOLLINAIRE


LE JUPON

Bonjour Germaine Vous avez un beau jupon
Un beau jupon de reine et de reine cruelle
Que j'en tâte la soie Une soie du Japon
Qu'orne un large volant d'ancienne dentelle

Cette cloche de soie où le double battant
De vos jambes tinta le glas de mes caprices
J'en sonne ma Germaine le sein haletant
Et le mains appuyées sur vos hanches complices

Votre chambre ma cloche est un charmant clocher
Où mes mains sur la soie déchirent mes oreilles
Les patères gibet des jupons accrochés
Balancent des pendus soyeux qui m'émerveillent

Immobile comme un hibou la lampe veille


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Elsa Benitez.

ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΖΟΡΜΠΑΛΑ


ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ

Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε
στο μακρινό τ' ακρογιάλι
που τα μυστικά του πάλι
θα μας πει το μαϊστράλι
Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε,
σκέψου γαλήνη που θά 'χει
κει που στέκονται οι βράχοι
και φιλοσοφούν μονάχοι

Θά 'μαστε μόνοι εσύ κι εγώ
στη γνωστή μας ακρογιαλιά
και θα βρεθούμε με βήμα αργό
στα λημέρια μας τα παλιά
Συ κι εγώ, συ κι εγώ
στης ακρογιαλιάς τη γαλήνη
Συ κι εγώ, συ κι εγώ,
συ κι εγώ κι αν βγει κι η σελήνη

Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε,
θα σε κρατώ απ' το χέρι
και της θάλασσας τ' αγέρι
τη δροσιά του θα μάς φέρει
Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε,
πάμε αγάπη μου, πάμε
στ' ακρογιάλι π' αγαπάμε
και που πάντοτε θυμάμαι

Θά 'μαστε μόνοι εσύ κι εγώ
στη γνωστή μας ακρογιαλιά
και θα βρεθούμε με βήμα αργό
στα λημέρια μας τα παλιά
Συ κι εγώ, συ κι εγώ
στης ακρογιαλιάς τη γαλήνη
Συ κι εγώ, συ κι εγώ,
συ κι εγώ κι αν βγει κι η σελήνη



Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος & Χρήστος Γιαννακόπουλος.
Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ & Κώστας Γιαννίδης.
Πρώτη εκτέλεση: Βάσος Ευαγγέλου.

Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΖΟΡΜΠΑΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ

Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΖΟΡΜΠΑΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ
ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΖΕΙ ΕΝΑ ΡΩΣΣΙΚΟ ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ


ΑΧ ΖΕΙ Η ΚΑΛΗ ΜΟΥ

Αχ, ζει η καλή μου
σε πύργον αψηλό
κι είναι κλειστός ο πύργος
και πώς μπορώ να μπω;

Το ξέρω η όμορφή μου
στην πύλη έχει φρουρούς
μα ποιός το δρόμο φράζει
του νέου παλληκαριού;

Εγώ θα μπω στον πύργο
να σ’ εύρω μοναχή
μονάχα νά ’ταν νύχτα
μια νύχτα σκοτεινή
μια τρόικα μόνο νά ’χα
να τρέχει ως αστραπή.


Μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος.
Περιλαμβάνεται στον δίσκο «12 ρούσικα λαϊκά τραγούδια» (1977).

ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΨΗΣΕ ΤΗ ΧΗΝΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ: ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΨΗΣΕ ΤΗ ΧΗΝΑ

ΑΛΦΙΕΡΙ!

VITTORIO ALFIERI (1749-1803)


S’IO T’AMO ? OH DONNA!

S'io t'amo? oh donna! io nol diria volendo.
Voce esprimer può mai quanta m'inspiri
dolcezza al cor, quando pietosa giri
ver me tue luci, ove altri sensi apprendo?

S'io t'amo? E il chiedi? e nol dich'io tacendo?
e non tel dicon miei lunghi sospiri,
e l'alma afflitta mia, che par che spiri,
mentre dal tuo bel ciglio immobil pendo?

E non tel dice ad ogni istante il pianto,
cui di speranza e di temenza misto,
versare un tempo, e raffrenare io bramo?

Tutto tel dice in me: mia lingua intanto
sola tel tace, perché il cor s'è avvisto,
ch'a quel ch'ei sente, è un nulla il dirti: Io t'amo.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Elsa Benitez.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΙΤΟ ΣΚΙΠΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο TITO SCHIPA: TORNA A SURRIENTO

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗΣ


ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΣΕΡΕΝΑΤΑ

Μέσα στο γλυκοχάραμα
που κελαηδούν τ' αηδόνια
άνοιξε το παράθυρο
και δείξε μου συμπόνια

Είναι βαρύς ο πόνος μου
και βγαίνει απ' την καρδιά μου
άκουσε το τραγούδι μου
και τη γλυκιά πενιά μου

Μέσα απ' τον ύπνο το βαρύ
ήρθα να σε ξυπνήσω
γλυκιές στιγμές που ζήσαμε
ξανά να σου θυμίσω

Μέσα στο γλυκοχάραμα
που κελαηδούν τ' αηδόνια
δακρύζω όταν σκέφτουμαι
Πως πέρασαν τα χρόνια


Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας.
Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης.
Τραγούδι του 1955.

ΒΕΝΕΔΕΤΤΙ!

MARIO BENEDETTI


BANDONEÓN

Me jode confesarlo
pero la vida es también un bandoneón
hay quien sostiene que lo toca dios
pero yo estoy seguro de que es Troilo
ya que dios apenas toca el arpa
y mal
fuere quien fuere lo cierto es
que nos estira en un solo ademán purísimo
y luego nos reduce de a poco a casi nada
y claro nos arranca confesiones
quejas que son clamores
vértebras de alegría
esperanzas que vuelven
como los hijos pródigos
y sobre todo como los estribillos
me jode confesarlo
porque lo cierto es que hoy en día
pocos
quieren ser tango
la natural tendencia
es a ser rumba o mambo o chachachá
o merengue o bolero o tal vez casino
en último caso valsecito o milonga
pasodoble jamás
pero cuando dios o Pichuco o quien sea
toma entre sus manos la vida bandoneón
y le sugiere que llore o regocije
uno siente el tremendo decoro de ser tango
y se deja cantar y ni se acuerda
que allá espera
el estuche.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Karol Castillo.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΠΑΛ ΚΑΛΜΑΡ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο PÁL KALMÁR: AZ EGYIKNEK SIKERŰL, A MÁSIKNAK NEM

ΓΚΟΤΑΝ

JUAN GELMAN


ΓΚΟΤΑΝ

Εκείνη η γυναίκα έμοιαζε στη λέξη ποτέ,
απ’ όπου ύψωνε ο λαιμός της μια γοητεία ιδιαίτερη·
κάτι σαν τη λησμονιά για να κοιτούν τα μάτια –
στ’ αριστερό πλευρό της μ’ είχε η γυναίκα εκείνη βάλει.

Προσοχή προσοχή της φώναζα εγώ προσοχή,
εκείνη ωστόσο σαν έρωτας εισέβαλε, σαν νύχτα·
τα έσχατα σημάδια που μηνάν φθινόπωρο
κοντοζυγώναν κάτω απ’ των χεριών της το κυμάτισμα.

Μέσα μου έσκαγαν όλο κάτι κατάξεροι πάταγοι
και πέφτανε η μανία κι η λύπη κομμάτια και θρύψαλλα·
η κυρία έβρεχε γλυκά-γλυκά τρισάπαλα
στα κόκκαλά μου που ’χαν μείνει πια ολομόναχα.

Και τούτα όλα ενώ τουρτούριζα σαν τον κατάδικο
μ’ ένα τώρα απότομο μαχαίρι να με κόβει φέτες·
στο θάνατο θα φτάσω ίσαμ’ όπου τ’ όνομά του απλώνεται
κι αυτός το στόμα μου ύστατη φορά θα μού κινήσει.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

INGEBORG BACHMANN


ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

Ωραιότερος κι από τη Σελήνη και το αριστοκρατικό της φως,
Ωραιότερος κι απ’ τ’ άστρα , τα διάσημα παράσημα της νύχτας,
Πολύ ωραιότερος απo την φλεγόμενη εμφάνιση ενός κομήτη,
Και κατά πολύ ωραιότερος από κάθε άλλον αστερισμό,
Γιατί η ζωή μου κι η δική σου μέρα και νύχτα ανήκει σ΄ αυτόν, είναι ο Ήλιος.

Όμορφος Ήλιος, που ανατέλλει, δεν έχει ξεχάσει,
Ούτε τελειώσει το έργο του, ακόμη ωραιότερος το καλοκαίρι. Όταν μια μέρα
Στις ακτές εξατμίζονται και αχνά καθρεφτίζονται τα ιστία
Και σκεπάζουν την όραση μέχρι να κουραστείς και τα μάτια σου κλείσουν.

Δίχως τον Ήλιο ακόμη κι η Τέχνη φοράει και πάλι το πέπλο,
Δεν μου αποκαλύπτεται πια, κι η θάλασσα κι η άμμος,
Κυνηγημένες απ’ τις σκιές, κουρνιάζουν κάτω απ’ τα βλέφαρά μου.

Όμορφο Φως, που μας ζεσταίνει, μας προφυλάσσει και μας φροντίζει υπέροχα,
Να σε ιδώ και να σε ξαναϊδώ!

Τίποτε ωραιότερο κάτω απ’ τον Ήλιο από το να είσαι κάτω απ’ τον Ήλιο…

Τίποτε ωραιότερο απ’ το να βλέπεις το κλαδί μέσα στο νερό και το πουλί ψηλά,
Να αναλογίζεται το πέταγμά του, και κάτω σμήνος τα ψάρια,

Χρωματισμένα, σχηματισμένα, ήρθαν στον Κόσμο με μιαν αχτίδα φωτός,
Και γύρω να βλέπεις το περίγραμμα το τετραγωνισμένο ενός αγρού, τις χίλιες γωνίες του τόπου μου,
Και το φόρεμα, που έχεις φορέσει. Και το φόρεμά σου, αέρινο και μπλε.

Όμορφο μπλε, όπου βαδίζουν παγώνια και υποκλίνονται,
Μπλε της απόστασης, της ζώνης της ευτυχίας που απορρίπτει τα αισθήματά μου,
Μπλε σύμπτωση στον ορίζοντα! Και τα μάτια μου έκθαμβα
Εκτείνονται πάλι και λάμπουν και φλέγονται σαν πληγές.

Όμορφε Ήλιε, που ακόμη κι η στάχτη σε θαυμάζει απέραντα,
και γι΄ αυτό δεν παραπονιέμαι για τη Σελήνη και τ’ άστρα ούτε,
Επειδή η νύχτα, καυχιέται με κομήτες , και γυρεύει εντός μου μία παράφρονα,
Αλλά για χάρη σου και σύντομα για πάντα, υπόσχομαι να μην παραπονεθώ,
για την αναπότρεπτη απώλεια των ματιών μου.



Μετάφραση: Αντώνης Τριφύλλης.

ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΤΟΥ

Ο ΘΕΜΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΓΙΑΝΝΗ ΛΟΓΟΘΕΤΗ


ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΤΟΥ

Καθένας με την τρέλα του
κι αυτός με την ομπρέλα του
κάθεται στη βεράντα
γελάει και παραμιλά
φοράει βατραχοπέδιλα
κοντεύει τα σαράντα
και όλο ντι και ντι και ντι
φλερτάρει την απέναντι

Καθένας με την τρέλα του
κι αυτός με την ομπρέλα του
ξέρει την αλφαβήτα
μιλάει στον πληθυντικό
κρατάει ψαροντούφεκο
και πίνει λεμονίτα
και όλο ντι και ντι και ντι
φλερτάρει την απέναντι

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΝΤΡΙΑΝΑ ΒΑΡΕΛΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ADRIANA VARELA


FUIMOS

Fui como una lluvia de cenizas y fatigas
en las horas resignadas de tu vida...
Gota de vinagre derramada,
fatalmente derramada, sobre todas tus heridas.
Fuiste por mi culpa golondrina entre la nieve
rosa marchitada por la nube que no llueve.
Fuimos la esperanza que no llega, que no alcanza
que no puede vislumbrar su tarde mansa.
Fuimos el viajero que no implora, que no reza,
que no llora, que se echó a morir.

¡Vete...!
¿No comprendes que te estás matando?
¿No comprendes que te estoy llamando?
¡Vete...!
No me beses que te estoy llorando
¡Y quisiera no llorarte más!
¿No ves?,
es mejor que mi dolor
quede tirado con tu amor
librado de mi amor final
¡Vete!,
¿No comprendes que te estoy salvando?
¿No comprendes que te estoy amando?
¡No me sigas, ni me llames, ni me beses
ni me llores, ni me quieras más!

Fuimos abrazados a la angustia de un presagio
por la noche de un camino sin salidas,
pálidos despojos de un naufragio
sacudidos por las olas del amor y de la vida.
Fuimos empujados en un viento desolado...
sombras de una sombra que tornaba del pasado.
Fuimos la esperanza que no llega, que no alcanza,
que no puede vislumbrar su tarde mansa.
Fuimos el viajero que no implora, que no reza,
que no llora, que se echó a morir.



Στίχοι: Homero Manzi.
Μουσική: José Dames.
Τραγούδι του 1945.

ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ: ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΖΟΥΖΕΠΠΕ ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GIUSEPPE DI STEFANO: SANTA LUCIA LUNTANA

ΜΕΣΑ ΣΤΟΥ ΜΑΝΘΟΥ ΤΟΝ ΤΕΚΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ


ΜΕΣΑ ΣΤΟΥ ΜΑΝΘΟΥ ΤΟΝ ΤΕΚΕ

Μέσα στου Μάνθου τον τεκέ
πίνουν οι μάγκες αργιλέ,
αργιλέδες και τσιγάρο,
μαρουγάνα, Προύσας μαύρο.

Χαρμάνης είμαι απ' το πρωί
και πά' για να φουμάρω,
μέσα στου Μάνθου τον τεκέ
θα πίνω φίνο μαύρο.

- Γεια σου Κατσαρέ, με την κιθάρα!

Οι μπάτσοι μας μπλοκάρανε,
βρε Μάνθο, μας τη σκάσανε.
άντε μάγκες στη δουλειά σας,
μη χαλάτε την καρδιά σας.

Δώσ' στους μπάτσους μ' αρχοντιά
και άνοιξε το μπεζαχτά,
παίξε τη διπλοπενιά σου,
να ευχαριστηθεί η καρδιά σου.

Γεια σου, βρε Μάνθο μου ντερβίση,
ο ντεκές σου δεν θα σβήσει,
γέμωσέ μας το λουλά σου,
παίξε μας το μπαγλαμά σου.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΚΡΙΣΤΙΝΑ ΔΕΛ ΒΑΓΙΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CRISTINA DEL VALLE: ENCADENADA

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ

Για τη μέρα που λένε διάφοροι ότι είναι σήμερα...

ΡΑΦΑΕΛ ΑΛΒΕΡΤΙ!

RAFAEL ALBERTI


VEN, VEN, MI AMOR

Ven, mi amor, en la tarde del Aniene
y siéntate conmigo a ver viento.
Aunque no estés, mi solo pensamiento
es ver contigo el viento que va y viene.

Tú no te vas, porque mi amor te tiene.
Yo no me iré, pues junto a ti me siento
más vida de tu sangre, más tu aliento,
más luz del corazón que me sostiene

Tú no te irás, mi amor, aunque lo quieras.
Tú no te irás, mi amor, y si te fueras,
Aun yéndote, mi amor, jamás te irías.

Es tuya mi canción, en ella estoy.
Y en ese viento que va y viene voy.
Y en ese viento siempre, me verías.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Maria Grazia Cucinotta.

ΟΙ ΑΝΔΡΕΙΟΙ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


ΕΠΗΓΑ

Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ' ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΤΖΑΝΙΣ ΤΖΟΠΛΙΝ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η JANIS JOPLIN


ME AND BOBBY MCGEE

Busted flat in Baton Rouge, waiting for a train
And I's feeling nearly as faded as my jeans.
Bobby thumbed a diesel down just before it rained,
It rode us all the way to New Orleans.

I pulled my harpoon out of my dirty red bandanna,
I was playing soft while Bobby sang the blues.
Windshield wipers slapping time, I was holding Bobby's hand in mine,
We sang every song that driver knew.

Freedom's just another word for nothing left to lose,
Nothing don't mean nothing honey if it ain't free, now now.
And feeling good was easy, Lord, when he sang the blues,
You know feeling good was good enough for me,
Good enough for me and my Bobby McGee.

From the Kentucky coal mines to the California sun,
Hey, Bobby shared the secrets of my soul.
Through all kinds of weather, through everything we done,
Hey Bobby baby? kept me from the cold.

One day up near Salinas,I let him slip away,
He's looking for that home and I hope he finds it,
But I'd trade all of my tomorrows for just one yesterday
To be holding Bobby's body next to mine.

Freedom is just another word for nothing left to lose,
Nothing, that's all that Bobby left me, yeah,
But feeling good was easy, Lord, when he sang the blues,
Hey, feeling good was good enough for me, hmm hmm,
Good enough for me and my Bobby McGee.

La la la, la la la la, la la la, la la la la
La la la la la Bobby McGee.
La la la la la, la la la la la
La la la la la, Bobby McGee, la.

La La la, la la la la la la,
La La la la la la la la la, ain`t no bumb on my bobby McGee yeah.
Na na na na na na na na, na na na na na na na na na na na
Hey now Bobby now, Bobby McGee, yeah.

Lord, I'm calling my lover, calling my man,
I said I'm calling my lover just the best I can,
C'mon, hey now Bobby yeah, hey now Bobby McGee, yeah,
Lordy Lordy Lordy Lordy Lordy Lordy Lordy Lord
Hey, hey, hey, Bobby McGee, Lord!

Yeah! Whew!

Lordy Lordy Lordy Lordy Lordy Lordy Lordy Lord
Hey, hey, hey, Bobby McGee.

ΑΛΦΡΕ ΝΤΕ ΜΥΣΣΕ!

ALFRED DE MUSSET (1810-1857)


CE QU’IL ME FAUT

Chantez, chantez encor, rêveurs mélancoliques,
Vos doucereux amours et vos beautés mystiques
Qui baissent les deux yeux ;
Des paroles du coeur vantez-nous la puissance,
Et la virginité des robes d’innocence,
Et les premiers aveux.

Ce qu’il me faut à moi, c’est la brutale orgie,
La brune courtisane à la lèvre rougie
Qui se pâme et se tord ;
Qui s’enlace à vos bras, dans sa fougueuse ivresse,
Qui laisse ses cheveux se dérouler en tresse,
Vous étreint et vous mord !

C’est une femme ardente autant qu’une Espagnole,
Dont les transports d’amour rendent la tête folle
Et font craquer le lit ;
C’est une passion forte comme une fièvre,
Une lèvre de feu qui s’attache à ma lèvre
Pendant toute une nuit !

C’est une cuisse blanche à la mienne enlacée,
Une lèvre de feu d’où jaillit la pensée ;
Ce sont surtout deux seins
Fruits d’amour arrondis par une main divine,
Qui tous deux à la fois vibrent sur la poitrine,
Qu’on prend à pleines mains !

Eh bien ! venez encor me vanter vos pucelles
Avec leurs regards froids, avec leurs tailles frêles,
Frêles comme un roseau ;
Qui n’osent du doigt vous toucher, ni rien dire,
Qui n’osent regarder et craignent de sourire,
Ne boivent que de l’eau !

Non ! vous ne valez pas, ô tendre jeune fille
Au teint frais et si pur caché sous la mantille,
Et dans le blanc satin
Les femmes du grand ton. En tout tant que vous êtes,
Non ! vous ne valez pas, ô mes femmes honnêtes
Un amour de catin !



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Anne Hathaway.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΙΟ ΠΙΝΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο MARIO PINO: EL JAGUAR OVERO

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΠΗΤΕΡ, ΠΩΛ & ΜΑΙΡΗ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ PETER, PAUL & MARY


CRUEL WAR

The cruel war is raging, Johnnie has to fight.
I want to be with him from morning to night.
I want to be with him, it grieves my heart so,
won't you let me go with you? No, my love no.

Tomorrow is Sunday, Monday is the day
That your captain will call you, and you must obey.
Your captain will call you, it grieves my heart so,
won't you let me go with you? No, my love no.

I'll tie back my hair, men's clothing 'll put on,
I'll pass as your comrade as we march along
I'll pass as your comrade it grieves my heart so,
Won't you let me go with you? No, my love no.

Oh Johnnie, Oh Johnnie, I fear you are unkind
I love you far better than all of mankind
I love you far better than words can ere express,
Won't you let me go with you? Yes, my love, Yes

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Ο ΝΕΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ

Τάδε έφη Γεώργιος Πεταλωτής:

Η συμπεριφορά των εκπροσώπων της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, κατά τη σημερινή τους συνέντευξη, ήταν απαράδεκτη. Τους ζητήσαμε να βοηθήσουν και τιμάμε στο ακέραιο τις δεσμεύσεις μας. Δεν ζητήσαμε όμως από κανένα να παρεμβαίνει στα εσωτερικά της χώρας. Θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν τον ρόλο τους. Και αυτό θα το καταστήσουμε σαφές σε όλους τους εταίρους μας. Έχουμε ανάγκη αλλά έχουμε και όρια. Και τα όρια της αξιοπρέπειάς μας δεν τα διαπραγματευόμαστε με κανέναν. Εντολές παίρνουμε μόνο από τον ελληνικό λαό.


Που γελάμε / κλαίμε;
Παντού!

Όμως εκεί που λέει "Εντολές παίρνουμε μόνο από τον ελληνικό λαό" γίνεται νέος Γεώργιος Καραϊσκάκης.

ΣΤΟ ΤΖΑΜΠΑ!

Ξεπουληθήκαμε εντελώς.

ΣΤΗΝ ΚΟΙΤΗ

GUILLAUME APOLLINAIRE


ΕΠΙΘΑΛΑΜΙΟ ή Ω, ΤΡΥΦΕΡΗ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ

Τα χέρια σου τ’ ωραίο μου θα μπάσουν μέλος καυλωθέν
στ’ άγιο, ανοιχτό μπουρδέλο που δουλεύει στους μηρούς σου
και εις πείσμα (ω ναι, ναι!) θα τ’ ομολογήσουνε της Αβιναίν
ότι ο έρωτάς μου σού ζητά να χύσεις τους χυμούς σου.

Το στόμα μου στα στήθη σου, αυτούς τους δύο ελβετούς σου,
τιμή του θα ’χει αχρεία να σε ρουφά άδολα, όσο άλλο κανέν’
από τη μαλαπέρδα μου και από την τρούπα σου ορισθέν.
Χρυσός το σπέρμα μου κυλά στην κοίτη του μουνιού σου.

Ω τρυφερή πουτάνα μου, οι γλουτοί σου έχουν νικήσει
των εύσαρκων καρπών το εντός, που ’ν’ νόστιμο και κοίλο,
της γης τη σφαίρα που ’ναι ταπεινή και δίχως φύλο.

Του κώλου της τη ματαιότητα η σελήνη βρύση
θα κάνει αστείρευτη, αρκεί εσύ να κλεις την όψη ακέρια
των δυό ματιών σου ως διαύγεια σκοτεινή που βρέχει αστέρια.



Μετάφραση: Λέων Αίλουρος.

ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΟ ΜΕ ΤΡΙΑ ΣΑΛΤΑ ΑΠΟ ΛΑΣΤΙΧΟ ΣΥΜΠΑΓΕΣ ΣΤΟ ΕΛΜΠΑΣΣΑΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΟ
ΜΕ ΤΡΙΑ ΣΑΛΤΑ ΑΠΟ ΛΑΣΤΙΧΟ ΣΥΜΠΑΓΕΣ
ΣΤΟ ΕΛΜΠΑΣΣΑΝ

Βασάλτες άναυδοι διχάσαν
αναρριχητικούς σωλήνες
και σπείραν οι σελήνες ρόδια
στων καγχασμών τα χάσματα.
  Εξ ύψους ρεμβασμοί σωπάσαν
  λες και ξεφύτρωσαν σουρντίνες
  σ’ όλα τα ιερογλυφικά καλώδια
  που θρόιζαν στα χαλάσματα.

Τεφρώδεις γόβες θρυαλλίδες
γυρέψαν νά ’ρθουν γεωμέτρες
στ’ αδιέξοδα των μαύρων γύψων
στου μπαντονεόν τα εγκαύματα.
  Πώς το κουλάντρισαν τις είδες.
  Τις οίδε αν άνθισαν κι οι πέτρες;!
  Αχ, τ’ ανομήματά σου νίψον,
  και τ’ άχτια θά ’ναι ως θαύματα.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΑΡΛ ΑΖΝΑΒΟΥΡ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CHARLES AZNAVOUR


HIER ENCORE

Hier encore, j'avais vingt ans
Je caressais le temps et jouais de la vie
Comme on joue de l'amour
Et je vivais la nuit
Sans compter sur mes jours qui fuyaient dans le temps
J'ai fait tant de projet qui sont restés en l'air
J'ai fondé tant d'espoirs qui se sont envolés
Que je reste perdu ne sachant ou aller
Les yeux cherchant le ciel mais le coeur mis en terre

Hier encore j'avais vingt ans
Je gaspillais le temps en croyant l'arreter
et pour le retenir, même le devancer
Je n'ai fait que courir et me suis essouffler
Ignorant le passé, conjuguant au futur
Je precedais de moi toute conversation
et donnais mon avis que je pensais le bon
Pour critiquer le monde avec désinvolture

Hier encore j'avais vingt ans
Mais j'ai perdu mon temps a faire des folies
Qui ne me laissent au fond rien de vraiment precis
Que quelques rides au front et la peur de l'ennui
Car mes amours sont mortes avant que d'exister
Mes amis sont partis et ne reviendront pas
Par ma faute j'ai fait le vide autour de moi
Et j'ai gaché ma vie et mes jeunes années
Du meilleur et du pire en jettant le meilleur
J'ai figé mes sourirs et j'ai glacé mes peurs
Ou sont-ils a present, a present mes vingts ans?

ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΚΟΥΜΕ

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ


Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ

Κύριε, είσαι το μέγα άπειρο που ανασαίνουμε, ο απέραντος
   δρόμος που πηγαίνουμε.
Είσαι η απερίγραπτη σιωπή που την ακούμε μέσα μας και
   μιλάμε – για να μην πεθάνουμε από τρόμο.



Από την ποιητική συλλογή: «Ο τυφλός με τον λύχνο» (1983).
Από το βιβλίο: Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση», τόμος τρίτος, Κέδρος, Αθήνα 1988, σελ. 153.