ΤΟΥ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

ΑΝΝΑ-ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

ΤΟΥ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

Αν η πατρίδα σου δεν θελεις να σπαραζει

καμε σ αυτή να βγει καποιος που να σου μοιαζει

Διονύσιος Σολωμός

Στον Άγγελο Τ., [1907, Ανάπλι, για το βιβλίο του Απρίλης]

Μερος 1

Κάποια στιγμή οι λέξεις μας δεν πρέπει άλλο νά ναι ή έστω να θυμίζουνε αλλο πια δεν μας πρεπει εκείνα τα συχωροχάρτια μας, των ενοχών μας να ναι δολώματα να μας τσακώνουνε τις αγωνίες μας βαθύττερα μας πρέπουν

[το αλλαξα γιατι ειχες δικιο Στρατή ''καμια λέξη δεν καρφωνει οι λαοι είναι κουφοί και οι πλούσιοι αναισθητοι μένει μια ψυεδαίσθηση οτι είναι νομοθέτες οι ποιητές τριχες τελος πάντων καληνύχτα ''.άφησες το δικό σου μήνυμα και δεν απάντησα γιατί έτσι...

Ξύπνησα ετσι οπως ετσι και ..ετσι...και ετσι....

.και να μη διαγραφει η υποσημεισωση στα μισα του κειμενου.ετσι γιατι

αν ηταν ανοιχτός διάλογος ο κόσμος τότε

η ποίηση θα ταν εκείνη η πορτα η ανοιχτή με τ αντικλείδια στα ποιήματα που όμως κανείς δεν το κατάφερε και μπήκε ως τα τώρα. .ρε γαμωτο .. που εκεινος ο συντοπιτης μου πεθυμησε πολυ πολυ και εφυγε για κεινο το ταξιδι διχως να τη πεθυμηση κι αλλο τοσο λιγο μονο τόσο όσο λίγο ν ανοιγε μια χαραμάδα σκοταδιού να δει κανείς τι κρύβετ από πίσω. [. . .]

Η συνέχεια εδώ

ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ

GUILLERMO PILÍA

ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ

Στο ψήλωμα του δρόμου ανεβαίνει το καμπαναριό
του ναού και η ροζέτα. Σιωπηλή επιστρέφει
η νέα εποχή με τις φωτιές του αη-Γιάνη. Ομοίως

τα κυπαρίσσια, που όλο μεγαλώνουν μέσα στα ερείπια
σαν πύργοι θά ’λεγες κουτσουρεμένοι.

Βροχή βελανιδιών πέφτει από το φύλλωμα.
Και φύλλων βροχή σκεπάζει αισχυντηλή
των κεκοιμημένων τις όψεις. Και στα κανάλια
που κυλούν προς το ποτάμι μια τέφρα συνεσταλμένη

καλύπτει φθινοπωρινή τους γύρω σκορπισμένους τεθνεώτες.

Θλιβεροί σταυροί στα παρτέρια υψώνονται
και στα μονοπάτια του πάρκου.
Το χώμα, η πάσα γη: ένας χερσότοπος. Το κάθε δέντρο

τρέφεται από κάποιο πτώμα

καλά κοσκινισμένο. Περί λύχνων αφάς
οι επιζώντες ασβεστώνουμε τα σπίτια
σαν να πρόκειται γι’ αρχαίον οιωνό που προλέγει πανούκλες.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

*********

SOBREVIVIENTES

Surge en lo alto de la calle el campanario
y el rosetón de la iglesia. Retorna silenciosa
la nueva estación y sus fogatas. Y los cipreses
que van creciendo de las ruinas
como torres mutiladas.

Una lluvia de bellotas cae desde el follaje.
Una lluvia de hojas cubre pudorosa
el rostro de los muertos. Y en los canales
que fluyen hacia el río, una ceniza
de otoño cubre pudorosa los muertos disgregados.

Tristes cruces se elevan en las quintas
y en los senderos del parque.
Cada tierra es un páramo; cada árbol se nutre
de un cuerpo cribado. Al atardecer,
los sobrevivientes encalamos las moradas
como en un antiguo presagio de peste.

ΠΑΙΖΕΙ Η ΝΟΥΟΒΑ ΚΟΜΠΑΝΙΑ ΝΤΙ ΚΑΝΤΟ ΠΟΠΟΛΑΡΕ

ΠΑΙΖΕΙ Η NUOVA COMPAGNIA DI CANTO POPOLARE

TRAPENARELLA

Trapanarella cu 'o trapanaturo
e tr pana 'a mamma e 'a figlia pure.
e, trapanianno, 'mmiez'a sti guaje,
canto 'a canzona da cuccuvaja...
Na signurina cammina pa strata,
nu giuvinotto lle fa na guardata..
e chella che s bbeto femmena onesta,
areto purtone, s'a=EDza 'a vesta!
San Genn ', p nzace tu,
ca tanto de ccorne 'un se campa cchi !
Nu pr vete, 'ncopp'a ll'altare maggiore,
mme pare nu santo prerecatore,
ma quanno va dinta sacrestia
v ' mille lire pAvummaria...
San Genn ', tu vide a chiste?
'mbrogliano pure a Gies Cristo!
E nuce, nucelle e castagne 'nfurnate...
quanta pa=EDse aggiu curriate...
'A Torre do Grieco e 'Annunziata
e quanta guaje ch'aggio truvato...
e quanta defiette ch'aggiu cantate!...
'E culamappate s 'e Veneziane,
'e magnapulenta s ngo 'e Milano,
'e meglie cantante stanno a Giugliano,
'e tirapistole stanno a Casale...

'E ffacce toste s ngo italiane,
'e cchi mafiuse s ' siciliane,
'e po' 'e sbruffune songo 'e Rumane,
'e ffemmene belle s ' napulitane,
'e mmazze 'e scopa s ' americane....

'E 'mbrogliamestiere s ' ll'ingegnere,
'e 'mbrogliamalate s ' ll'avvucate,
'e pri evete fanno 'e zucalanterne
e 'e cchi mariuole stann'o guverno!

San Genn ', dice ca ...
chi 'o ssape comme va a fern
Na signurina, a via dei Mille,
s'ha misa 'a parrucca 'a copp'e capille...
Quanno va a casa se magna 'e ppurpette
e chi tene famma guarda 'e rimpetto...
Nu giuvinotto, cu 'e s rde do pato,
s'accatta 'o cazone 'mpusumato...
po' va dinta machina, allero allero,
e v ' men sotto a chi va a p re...

'E ccunuscite a sti milorde,
chille stanno 'nguajate 'e sorde...
'e pate s ' tanta scurnacchiate...
e campano 'ncoppa famme 'e ll'ate....

San Genn ', p nzace tu,
ca tanto de 'mbruoglie 'un se campa cchi !
Mme ne vaco pe' sotto muro,
e sento 'addore de maccarune...
Mme ne vaco pe' Qualiano,
e sento 'addore de ppatane..
Mme ne vaco po Granati ello,
e sento 'addore de friari elle...
Ma si vaco addo putecaro
tutte cosa va cchi caro...
Ma vedite quando maje
'sta miseria va aumentanno...
e aumenta ogge, aumenta dimane,
e doppodimane...
sabato e dummeneca no...
Chi fatica se more 'e famma
na vota ca e na vota ca no...
Chi fatica se more 'e fammma
na vota ca e na vota ca no...

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1942

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1942 ΟΙ ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΑΝΤΑΡΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΑΝΑΤΙΝΑΞΑΝ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΥ

Τη νύχτα της 25ης προς 26η Νοεμβρίου του 1942 εκατόν πενήντα αντάρτες του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον Αρη Βελουχιώτη, εξήντα αντάρτες του ΕΔΕΣ με επικεφαλής τον Ναπολέοντα Ζέρβα και δώδεκα Αγγλοι σαμποτέρ, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη Εντυ Μάγιερς και υπαρχηγό τον ταγματάρχη Κρις Γουντχάουζ, πραγματοποίησαν την πιο σημαντική ώς τα τότε, στη χώρα, πολεμική ενέργεια κατά του άξονα, ανατινάζοντας τη Γέφυρα του Γοργοποτάμου.



ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ: ΗΡΩΕΣ

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ

CÉSAR CANTONI

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ

Είναι μόνη της σ’ ένα
δωμάτιο ξενοδοχείου και ακούει
παλιά τραγούδια στο ράδιο
βλέποντας απ’ το παράθυρό της

να περνούν τ’ αυτοκίνητα.

Είναι μόνη και ποτέ της
δεν περιμένει κανέναν.

Οι άνδρες που πήρε
περνούν βιαστικά σαν τ’ αυτοκίνητα
απ’ έξω. Κι ούτε δίνουν σημασία
στων παλιών τραγουδιών

τη νοσταλγία.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

**********

HOTEL

Ella está sola en un
cuarto de hotel, escuchando
viejas canciones por la radio,
mirando pasar autos
desde la ventana.

Ella está sola y nunca
espera a nadie.

Los hombres que recibe
pasan tan rápido como los autos
allá afuera. No guardan
la nostalgia de las
viejas canciones.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ

ΕΠΙΒΑΤΗΣ

Επιβάτης στην εξουσία αυτού του κράτους
που τα κάγκελά του χτίζει
υπογράφοντας θανάτους
Επιβάτης στην υστερία αυτού του τόπου
που τα κόκαλα τσακίζει
και τα όνειρα του ανθρώπου

Έβγαλα εισιτήριο
στο γήπεδο και στο νοσοκομείο
έβγαλα εισιτήριο στο κρατητήριο
Έβγαλα εισιτήριο
σαν επιβάτης
στη χώρα αυτή που τρώει τα παιδιά της

Επιβάτης στην υποψία αυτή του πλήθους
που ζωές υποστηρίζει
ανατρέποντας τους μύθους
Επιβάτης στη γεωγραφία αυτού του τόπου
που νεκρούς υπερασπίζει
στις φωτιές της λεωφόρου

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης.

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης.

ΧΡΩΜΑΤΑ

FEDERICO GARCÍA LORCA

ΧΡΩΜΑΤΑ

Επάνω απ’ το Παρίσι το φεγγάρι

μενεξεδιά τα χρώματά του έχει

που κιτρινίζουν και χλωμιάζουν όμως

επάνω από τις πεθαμένες πόλεις.

Υπάρχει κι ένα πράσινο φεγγάρι

και σ’ όλους μέσα θα το δείς τους θρύλους –

σαν της αράχνης τον ιστό φεγγάρι,

σαν πετροβολημένη τζαμαρία·

στη μοναξιά και στις ερήμους όλες

βαθύ είναι και σταλάζει μαύρο αίμα.

Μα τί τα θέλεις;! Το λευκό φεγγάρι...

αυτό φεγγάρι αληθινό είναι μόνο

και λάμπει μοναχά μες στη γαλήνη

σε όλα τα κοιμητήρια των χωριών μας!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΜΟΥΣΙΚΗ

ΘΑΝΟΣ ΠΑΣΧΟΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ

Το σώμα
το τελειότερο μουσικό όργανο
αντηχεί τον βουβό πόνο του βυθού
τον αντίλαλο της άνοιξης
την σπαραχτική κραυγή της χορδής,
ενώ σπάει από τον θάνατο. 

Από το βιβλίο: Θάνος Πάσχος, «Φως οδυνηρό», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2015, σελ. 37.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ ΜΗ ΟΥΣΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ ΜΗ ΟΥΣΗΣ

    L’union s’achève aveuglément

          Henri Michaux

Ο οδοντωτός τροχός ο φωτοβόλος

γεφυρισμούς δεινούς ελευσινίων

προσάπτει σε θηλιές λεπτές πηνίων

κυλώντας παραχρήμα και ευθυβόλως

Μα πώς να πεις στων όρθρων το σεντόνι

τις γάζες που ’βγαζες γαυγίζοντάς μου

με αγγίγματα φωνηεντόληκτα ιάσμου

στο μαύρο σπηλιαράκι που σε ιδρώνει

Αν τό ’πες τόπι τό ’πα κατατόπια

κι αν πίτα τό ’πες τό ’πα ταπετάκι

υγρό το πυρ αρδεύει το χαντάκι

με φλόγες ασπασμών – καμάτων κόπια

Βουλιάζουνε σε οντάδες τα εξ αμάξης

καραντουζένια και αραμπιέν που ακούτε

κι ενώ τυφλά η ένωση συντελειούται

τα δόντια του τροχού στραγγίζουν πράξεις

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΠΑΡΜΠΑΡΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η BARBARA: LES VOYAGES

ΡΟΒΕΡΤΟ ΧΟΥΑΡΡΟΣ!

ROBERTO JUARROZ (1925-1995)

ASÍ COMO NO PODEMOS...

Así como no podemos
sostener mucho tiempo una mirada,
tampoco podemos sostener mucho tiempo la alegría,
la espiral del amor,
la gratuidad del pensamiento,
la tierra en suspensión del cántico.

No podemos ni siquiera sostener mucho tiempo
las proporciones del silencio
cuando algo lo visita.
Y menos todavía
cuando nada lo visita.

El hombre no puede sostener mucho tiempo al hombre,
ni tampoco a lo que no es el hombre.

Y sin embargo puede
soportar el peso inexorable
de lo que no existe.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
ΚΑΙ Η ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας, οι πρώτοι νεκροί

Όχι άλλα δάκρυα, κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα, οι πρώτοι νεκροί

Λουλούδι φωτιάς, βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν, οι πρώτοι νεκροί

Απάντηση θα πάρουν, ενότητα κι αγώνα
για νά `βρουν ανάπαυση, οι πρώτοι νεκροί

Στίχοι: Αλέξανδρος Παναγούλης.

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης.

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ!

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ!