ΓΑΥΡΟΣΥΝΑΞΗ ΣΤΟ "ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΙ"
WILFRED OWEN
Dulce et Decorum Est
(Οράτιου Ωδές III.2.13)
Γλυκύ και Τιμητικό Υπέρ Πατρίδος θνήσκειν
Σκυφτοί σα διακονιάρηδες με ασήκωτα δισάκια
κατάκοποι πηγαίναμε, βήχοντας, βλαστημώντας,
και πίσω φλόγες έκαιγαν, αδιάκοπα στοιχειώναν
φαντάρους που σερνόμασταν ξεκούραση ζητώντας
Κοιμόντανε και ξυπόλητοι, κουτσαίνοντας πηγαίναν,
με μάτια κατακόκκινα, με ζάλη στο κεφάλι
η κούραση τους μέθαγε, κουφοί στον ήχο
ήχο πνιχτό που ήτανε βόμβα αερίων πάλι
Αέρια! Γρήγορα, παιδιά…ψαχουλευτά
και άπειρα, τα άγαρμπα τα φόρεσαν τα κράνη
Μα ακόμα κάποιος έσκουζε, τυφλά παραπατούσε
Σαν, λες, να τον πετάγανε σε ασβέστη ή σε καζάνι.—
Μέσα από φώτα πράσινα και τζάμια θολωμένα
σε θάλασσα μπλε πράσινη, τον έβλεπα, χανόταν,
σαν σε εφιάλτη το έβλεπα.
χτυπιόταν και πνιγόταν
Σαν σε εφιάλτη αν βάδιζες
πίσω απ’ το κάρο που τον είχαμε πετάξει,
με μάτια που σαν κόλαση
στο ρυπαρό τριγύρναγαν αμάξι
Σε κάθε τράνταγμα άκουγες να γουργουράει το αίμα
απ’ τα πνεμόνια βγαίνοντας που αέρια είχαν κάψει
σαν τον καρκίνο απαίσιο, σαν τη χολή μια πίκρα,
πληγές κι η αθωότητα που είχε πλέον πάψει
Φίλε δε θά ’λεγες θερμά σε ένα παιδί που δόξα περιμένει
το ψέμα «έντιμο, γλυκύ για την πατρίδα να πεθαίνει…»
Μετάφραση: Θεόδωρος Πέππας.
RAFAEL ALBERTI
ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΡΘΙΛΑΣΟ
(ΣΕΛΗΝΗ, 1503-1536)
...πριν από καιρό και σχεδόν σε κομμένο άνθος
Γαρθιλάσο δε λα Βέγα
Θα είχατε δει τους κισσούς να κλαίνε αίμα όταν το νερό ακόμα πιο θλιμμένο πέρασε μιαν ολόκληρη νύχτα να παραστέκει ένα ήδη άψυχο κράνος,
κράνος ετοιμοθάνατο πάνω σ’ ένα τριαντάφυλλο γεννημένο στην ομίχλη που κοιμίζει τους καθρέφτες των κάστρων
την ώρα εκείνη που οι πιο ξεροί νάρδοι θυμούνται τη ζωή τους
βλέποντας τις εκλιπούσες βιολέτες να εγκαταλείπουν τα κουτιά τους και τα λαούτα να πνίγονται νανουρίζοντας τον εαυτό τους.
Είναι αλήθεια: οι λάκκοι επινόησαν τον ύπνο και τα φαντάσματα.
Δεν ξέρω τί κοιτάζει στις επάλξεις τούτη η ακίνητη άδεια πανοπλία.
Πώς γίνεται να υπάρχουν φώτα που θεσπίζουν τόσο γρήγορα την αγωνία των σπαθιών
αν νομίζετε ότι το κρίνο φρουρείται από φύλλα που διαρκούν πολύ περισσότερο χρόνο;
Το να ζεις λίγο και να κλαις δεν είναι άλλο από τη μοίρα του χιονιού που πήρε λάθος δρόμο.
Στον Νότο το ψυχρό πουλί κόβεται σχεδόν πάντα σαν λουλούδι.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
