ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΜEN, ΑΛΛΑ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΗΝ TASHA

Για λίγες μέρες το ΑΛΩΝΑΚΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ δεν θα λειτουργήσει. Θα βρίσκομαι σε μέρος, όπου δεν υπάρχει δυνατότητα προσβέσως στο διαδίκτυο. Η φιλόκαλλη κ. Tasha de Vasconcelos θα κρατάει δροσερή και κυματώδη (έως τρικυμιώδη) συντροφιά στους επισκέπτες του μπλογκιού. Τα λέμε σε καμμιά βδομάδα πάλι.

ΝΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ


ΑΝΕΜΟΣ ΕΙΣΑΙ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΣΑΙ

Έρχεσαι και φεύγεις πάλι
σαν το κύμα στ’ ακρογιάλι
σαν φωνή που φτερουγίζει
μέσα στη σιωπή

Είσαι άνεμος που τρέχει
μα που να σταθεί δεν έχει
στο γυαλί της οικουμένης
μια μικρή ρωγμή

Έρχεσαι και πάλι χάνεσαι
άνεμος είσαι δεν πιάνεσαι

Έρχεσαι μες τη ζωή μου
σαν νεράκι της ερήμου
που στεγνώνει πριν προφτάσω
μια γουλιά να πιω

Φεύγεις και σε θέλω ακόμα
δίχως το δικό σου σώμα
τίποτα δεν θα χορτάσω
μες τον κόσμο αυτό

Έρχεσαι και πάλι χάνεσαι
άνεμος είσαι δεν πιάνεσαι


Φαντάζομαι ότι ο φίλος ποιητής δεν θα στενοχωρηθεί που, αντί για δική του, βάζω φωτογραφία της Tasha de Vasconcelos...

ΜΕ ΛΗΘΑΡΓΟΥ ΜΟΙΡΑ

ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ


ΠΟΙΗΤΗΣ

Είχα πέσει σε βύθος, είχα πάντα τη μαύρη
κι ολαπέλπιδη νύστα του βραχνά καταλύτη...
μες στο κάμα του θέρους, τη θλιμμένη και λαύρη
ποθοθάνατη 'νείρια του οράματος νήτη.

Έχω λήθαργου μοίρα κι είχα παραμελήσει
χρόνια. Κι όμως ο Στίχος, ο Ρυθμός δεν ελείπαν.
Είχα ανέβει εκεί πού 'ναι μονάχα η βρύση...
κι η Επιστήμη, αν δεν είχα, δεν θ' ανέβαινα - είπαν.

Επειδή και είχα χάσει το ρέγουλο, είμαι
ο εμπνευσμένος ονείρων και κόσμων προφήτης,
ο πηγαίος ποιητής που στο σύννεφο κείμαι,
ο μεγάλος, ο θείος των ρυθμών υποφήτης!


Δεν θυμάμαι αν έχω ξαναβάλει το ποίημα. Μου αρέσει, όμως, τόσο πολύ, που, κι αν το έχω αναρτήσει στο παρελθόν, δεν πειράζει! Το ξανακρεμάω!

ΑΝΑΚΑΤΕΜΕΝΑ ΜΑΛΛΙΑ

ΡΗΓΑΣ ΓΚΟΛΦΗΣ


ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΟ ΜΕΛΤΕΜΙ

Καλοκαιριάτικο μελτέμι
σου ανακατώνει τα μαλλιά.
Το φόρεμά σου γοργοτρέμει
καθώς στα χείλη σου η λαλιά.

Και κάτι να μου πεις γυρεύεις
κ' ενώ το θέλεις δεν μπορείς,
μαζί δειλιάζεις και θαρρεύεις
κι ασάλευτη μ' αντιθωρείς.

Την αναπνοή σου κόμπος πνίγει,
το γέλιο σβει σ' ένα βυθό.
Μα φως, της όψης σου, ξανοίγει
το μαραμένο ώς τώρα ανθό.

Κ' ενώ της μοίρας σου η ανέμη
γυρνώντας δένει τη θηλειά,
καλοκαιριάτικο μελτέμι
σου ανακατώνει τα μαλλιά...

ΝΑ ΓΛΥΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΙ

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ


ΑΠΟΨΕ ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ

Απόψε μην αργείς
στον ουρανό να βγεις
λουλούδι μου
αγγελούδι μου χρυσό

Απόψε μην αργείς
στην πόρτα σου να βγεις
καρδούλα μου
αγαπούλα μου χρυσή

Πάρε το παλιό δρομάκι
πάρε την ανηφοριά
να γλυκάνεις το φαρμάκι
άντε
που 'χω μέσα στην καρδιά


Μουσική: Δήμος Μούτσης.
Ερμηνεία: Σταμάτης Κόκοτας.
Στην εικόνα είναι η κυρία Heidi Klum.

ΣΤΗ ΓΡΑΝΑΔΑ

ANTONIO MACHADO


ΤΟ ΦΟΝΙΚΟ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗ ΓΡΑΝΑΔΑ

I

Το φονικό

Τον είδαν, προχωρώντας ανάμεσα στα τουφέκια,
από ένα δρόμο μακρύ,
να βγαίνει στο κρύο χωράφι,
της έναστρης, ακόμη, αυγής.
Σκότωσαν το Φεδερίκο
με το γλυκοχάραμα.
Το απόσπασμα των φονιάδων
δεν τόλμησε να τον κοιτάξει καταπρόσωπο.
Όλοι κλείσαν τα μάτια τους•
προσεύχονταν: μήτε ο Θεός σε γλιτώνει!
Ο Φεδερίκο σωριάστηκε νεκρός.
-αίμα στο μέτωπο και μολύβι στα σπλάχνα-
... όταν έγινε το φονικό στη Γρανάδα
ξέρετε- καημένη Γρανάδα! -στη Γρανάδα του...


ΙΙ

Ο ποιητής και ο θάνατος

Τον είδαν να προχωρεί μόνο μ' Εκείνον
χωρίς να σκιάζεται απ' το δρεπάνι του.
Κιόλας ο ήλιος από πύργο σε πύργο• τα σφυριά
πάνω στ' αμόνι -αμόνια κι αμόνια μες στα σιδεράδικα.
Μιλούσε ο Φεδερίκο,
και χαριεντίζονταν με το θάνατο. Εκείνος πρόσεχε.
"Σύντροφε, επειδή χτες μέσα στο στίχο μου
ακούστηκε ο χτύπος της ξερής σου παλάμης,
κι έδωσες την παγωνιά στο τραγούδι μου, και την κόψη
του ασημένιου σου δρεπανιού στην τραγωδία μου,
θα σου τραγουδήσω τη σάρκα που δεν έχεις,
τα μάτια που σου λείπουν,
τα μαλλιά σου που τα 'παιζε ο άνεμος,
τα κόκκινα χείλη που σ' τα φίλησαν...
Σήμερα όπως χτες, γύφτε μου, θάνατε,
τι όμορφα να ήμασταν μαζί,
σ' αυτούς τους αγέρηδες της Γρανάδας, της Γρανάδας μου".


ΙΙΙ

Τον είδαν να προχωρεί...

Φτιάξετε, φίλοι,
από πέτρα και όνειρο, στην Αλάμπρα,
ένα τύμβο για τον ποιητή,
πάνω από μια βρύση που θρηνεί το νερό,
κι αδιάκοπα λέει :
το φονικό έγινε στη Γρανάδα, στη Γρανάδα του!



Μετάφραση: Κλείτος Κύρου.
Από τις "Ξένες Φωνές", Κέδρος, 1978.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΟΣ


[ΚΕΝΤΡΩΤΗ, ...]

Νά 'ναι καλά τα μπλόγκια μας
κι ελεύθερα τα λόγια μας

Νά 'σαι καλά και συ Γιωργή
και νά 'ναι η πέννα σου γοργή

Νά 'χεις δεξιά το Σολωμό
ζερβά σου τον Αρχίλοχο

Νά 'χω τα κέφια μου και 'γώ
τα πάθια μας να στιχουργώ


Το εις εμένα αφιερωμένο ποίημα το "μάζεψα" από το poien.gr. Ευχαριστώ τον Γιώργο Μίχο, που πάντα μας δίνει αφορμές και ερεθίσματα να σκεφτούμε πολλά. Θα του αναταποδώσω τη χάρη. Αλλά επειδή δεν έχω κάτι πρόχειρο, το αφήνω γι' άλλη φορά. Σήμερα του στέλνω αντίχαρη μια φωτογραφία της Λετίσιας Καστά. Pas mal...

ΑΠΟΨΕ ΜΥΡΙΣΕ ΒΡΟΧΗ

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ


ΑΠΟΨΕ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ

Απόψε πέφτει παγωνιά
στο δρόμο και στη γειτονιά
και μες στο βράδυ το θολό
θυμάμαι και μελαγχολώ

Απόψε φθινοπώριασε
και τ' όνειρο ξεθώριασε
καρδιά μου κάνε υπομονή
κι ο ήλιος θα ξαναφανεί

Απόψε μύρισε βροχή
χειμώνας μπαίνει στην ψυχή
και στο δρομάκι το στενό
με πιάνει το παράπονο


Μουσική: Μάνος Χατζηδάκις.
Ερμηνεία: Μανόλης Μητσιάς.
Δίσκος: "Το χρυσάφι της γης".

ΒΑΜΜΑ ΚΙΑΡΟ, ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ


ΤΟ ΡΟΔΟ

Τόμου στα ουράνια αργοπροβαίνει εκείνη η –με στοργή και πόνο–
μητέρα των ωραίων ερώτων και λόγων και γνέφει γνέμα-
τα… (η Νύχτα, λέγω!), πάω στο υπόστεγο… Μοσκοβολάει… (και λυώνω)
από άνθη όπου όλα ανθούν εκεί και όλα κυλούν το ρέμα-ρέμα.

Στέκω δε εγώ ο καλός σου τώρα και το Ρ ό δ ο καμαρώνω
οχ τες χρυσές κορώνες των ανθών το πλέον εξαίσιο στέμμα,
το κορυφαίο… οπού μάχη μάχεται με των ματιών το φθόνο
και οπού δεν στέργει εκείνα ναν του δουν το απόκρυφο, άλικο αίμα.

Με τσ’ απαλές φτερούγες τους γλυκότατοι φιλούνε ανέμοι
τ’ απάρθενο καλύκι, οπού σκιάζεται, μα και (πάλι) θέλει
να ανοίξει· κι έτσι αμήχανο τώρα μονάχο σιγοτρέμει…

Ώσπου πια ανοίγει… ωσάν χειλάκι μόλις πρωτοερωτευμένο
που οχ τον καημό του να φανεί και να σκροπίζει γύρω μέλι
την πορφυρή αλλοιωτεύει ειδή σε βάμμα κιάρο, ονειρεμένο.



Μετάφραση από το ιταλικό πρωτότυπο: Γιώργος Κεντρωτής.
Δίκην αλικοπόρφυρου ρόδου η κ. Almudena Fernández, λάτρις και θεράπαινα της ποίησης.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΝΗΣΗ

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


Che fece... il gran rifiuto


Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του.

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΕ ΧΑΛΙΚΟΒΟΤΣΑΛΑ

PAUL ELUARD


Η ΟΜΙΛΙΑ

Έχω το εύκολο κάλλος και είν' ευτύχημα.
Κυλώ στη σκεπή των ανέμων
Τσουλάω στων πελάγων τις στέγες
Έχω γίνει συναισθηματική
Δεν αναγνωρίζω πια τον οδηγό μου
Ούτε κουνάω ρούπι μετάξι στα γυαλιά των πάγων
Αρρώστησα λουλούδια με χαλικοβότσαλα
Αγαπώ την πλέον σινική απ' όλες τις γυμνές
Λατρεύω τις γυμνότερες παρεκτροπές των πουλιών
Είμαι γραία πλην όμως εδώ είμ' ωραία
Κι ο ίσκιος που κατεβαίνει από τα μύχια παράθυρα
Λαφυραγωγεί κάθε σούρουπο τη μαύρη καρδιά των ματιών μου.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΔΑ ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ


ΣΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΣΠΛΑΧΝΗ

Ωραία στες πρωταχτίδες
οχ το επουράνιο δώμα,
και πιο έμορφη είσαι ακόμα,
ο ήλιος όταν φανεί.

Ωραία τα μεσημέρια
που αποσβολώνει ο ζόφος
και ωραία στο σεληνόφως
στον όρθρο τον βαθιό.

Ωραία σαν συννεφιάζει
και ωραία σαν ξαστερώνει
και η χαρά, αχ, χαριτώνει,
και ωραία με τον καημό.

Αν σκληρή οπού είσαι και άσπλαχνη,
τα κάλλη σου αβγατίζεις,
έτσι και μ' αγαπήσεις
πώς θά 'σαι, αλήθεια, πλιό;


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.