ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ

ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ

Φεγγαράκι σιγανό

πλέει μέσ’ στον ουρανό,

σαν σκαφίδι φωτεινό.

Σαν κανδήλα κάθε βράδυ,

δίχως άναμμα και λάδι,

φέγγει μέσα στο σκοτάδι.

Ήθελα να το κρατώ,

σαν το τόπι μου κι αυτό

δώ κι εκεί να το πετώ,

μα ποτέ σωστό δε μένει!

Μιά τρανεύει, μιά μικραίνει,

δεν ηξεύρω τί παθαίνει!

Από το βιβλίο: Γεώργιος Βιζυηνός, «Παιδικαί ποιήσεις», Εισαγωγή Ανδρέας Α. Καρακίτσος, Εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 134.

ΠΡΩΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΟΝΕΙΡΩΝ

ΗΛΙΑΣ ΤΣΕΧΟΣ 


ΠΡΩΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΟΝΕΙΡΩΝ

Ποιήματα
Όψεις της γης
Συννεφιασμένες μεταφράσεις
Γεύσεις χρυσάνθεμων
Ανοίξτε φλέβες
Χνάρια φιλίας προθέσεων
Βροχές αγάπης
Ομπρέλες τρυφερά αποκρούοντας
Έτη φωτός
Αχ η συγκίνηση οδεύοντας
Ακούει δάκρυα ποτάμια
Πληγώνει τη ζωή
Τον θάνατο
Χαίρεται μες στο ποίημα  



Από το βιβλίο: Ηλίας Τσέχος, «Νόμοι αφιερώσεων», Εκδόσεις Ούτις, Αθήνα 2012.

ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ ΔΕ ΘΑ ΒΡΕΙΣ

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ

ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ ΔΕ ΘΑ ΒΡΕΙΣ

Οι βάτραχοι διψούν

τα κοράκια πεινούν

κι η φωνή των γλάρων

που ο αγέρας έδιωξε από τη θάλασσα

είναι φωνή φόβου –

αυτή με συγκινεί.

Αλλού η γης πολύ διαφέρει

δεν ακούγονται βατράχοι

δεν ακούγονται κοράκια

το χώμα εφοδιάζεται εκεί με ασφοδέλους

τρέμουν όταν τα χτυπά ο άνεμος.

Όπου κι αν πάω αναγνωρίζω την κατεύθυνση των δρόμων.

Από το βιβλίο: Νικόλαος Κάλας, «Οδός Νικήτα Ράντου», Ίκαρος, Αθήνα 1977, σελ. 30.

ΧΟΥΛΙΟ ΕΡΡΕΡΑ Υ ΡΑΪΣΙΓΚ

JULIO HERRERA Y REISSIG (1875-1910


ÉXTASIS 

Bion y Lucina, émulos en fervoroso alarde,
permútanse fragantes uvas, de boca a boca;
y cuando Bion ladino la ebria fruta emboca
finge para que el juego lánguido se retarde...

Luego ante el oportuno carillón de la tarde,
que en sus almas, perdidas inocencias evoca,
como una corza tímida tiembla el amor cobarde,
y una paz de los cielos el instinto sofoca...

Después de un tiempo inerte de silencioso arrimo,
en que los dos ensayan la insinuación de un mimo,
ella lo invade todo con un suspiro blando;

¡Y él, que como una esencia gusta el sabroso fuego,
raya un beso delgado sobre su nuca, y ciego
en divinos transportes la disfruta soñando!  



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Federica Ridolfi.

ΜΠΛΑΙΖ ΣΑΝΤΡΑΡ!

BLAISE CENDRARS


TROUÉES

Echappées sur la mer
Chutes d’eau
Arbres chevelus moussus
Lourdes feuilles caoutchoutées luisantes
Un vernis de soleil
Une chaleur bien astiquée
Reluisance
Je n’écoute plus la conversation animée de mes amis qui se partagent les nouvelles que j’ai apportées de Paris
Des deux côtés du train toute proche ou alors de l’autre côté de la vallée lointaine
La forêt est là et me regarde et m’inquiète et m’attire comme le masque d’une momie
Je regarde
Pas l’ombre d’un œil

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΙΝΑ ΑΒΕΓΙΑΝΕΔΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LINA AVELLANEDA: AQUEL CIELO

ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Γωνία Λιοσίων και Φιλαδελφείας. Από τον φακό του φίλτατου Σταύρου Δεληγιώργη.

ΠΕΝΤΕ ΤΑΝΓΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΒΕΡΤΟ ΔΙΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROBERTO DÍAZ

1. ORQUESTA ROBERTO FIRPO: EL BAILONGO 
2. ORQUESTA TIPICA VICTOR: PATO 
3. ORQUESTA TIPICA VICTOR: HUELLA BUEY (BELLO MUY BELLO) 
4. ORQUESTA LUIS PETRUCELLI : TENGO MIEDO 
5. ORQUESTA LOS PROVINCIANOS : LA CUMPARSITA

ΧΟΣΕ ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΕΡΕΘ-ΜΟΝΤΟΡΟ

JOSÉ ANTONIO PÉREZ-MONTORO (1964)

AMOR PRIMERO

Hicimos el amor por vez primera
y el amor se hizo luz e inundó todo,
anegando hasta el último recodo,
y la sensación fue tan verdadera

de que el amor creado una carne era,
amor tan vivo fue en aquel periodo,
que yo no supe hallar oculto modo
de trazar linde, la sutil trinchera

entre amada y amor o amor y amada.
Toqué un seno, cual perfecta esfera;
total amor palpé en mano estigmada.

Por eso, en otras veces cualesquiera,
pide aquella experiencia recordada:
- Hagamos el amor por vez primera.

ΧΟΣΕ ΛΟΥΙΣ ΚΑΝΟ

JOSÉ LUIS CANO (1912-1999) 


DESNUDO 

Lame, arena, su cuello, y ciñe fría
su adormecido seno en ti yacente,
que luego iré a besar esa serpiente
de tu lengua, que el viento desvaría.

Hiere mansa esa flor de la bahía
que asume su mejilla húmedamente,
y ciega esa callada boca ardiente
que no quiere besar la boca mía.

Roza luego su vientre, y la dorada
piel besa de su cálida cintura,
y allí en su centro queda enamorada.

Que ya te templará la calentura
otra flor de mi huerto bien rociada,
si tu lengua se quema en su espesura.

ΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

LOUIS ARAGON

ΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Σύννεφο

Έν’ άλογο λευκό σηκώνεται

κι έτσι στο πανδοχείο μες στο δοχείο την αυγή θα ξυπνήσει

ο πρώτος εκεί τυχών που θα βρεθεί

Κι άντ’ εσύ μετά να σέρνεις τη ζωή σου όλη στη μέση

του κόσμου

Ημιθανής

Ημικλινής

Μήπως δεν έχεις άραγε αρκετούς τόπους κοινούς

Ο κόσμος σε κοιτάζει δίχως να γελάει καν

Περνάς Χάνεις τον καιρό σου

Ώς τα εκατό μετράς και κλέβεις για να σκοτώσεις κι άλλα

δέκα δευτερόλεπτα

Απλώνεις το μπράτσο σου απότομα για να πεθάνεις

Μα μη φοβάσαι

Είτε σήμερα είτε μι’ άλλη μέρα

Δεν θα υπάρχει παρά μόνο μία μέρα κι έπειτα μιά άλλη

Κι έπειτα καλά μετά δεν θα υπάρχει

Ανάγκη να βλέπεις τους ανθρώπους ούτε τούτα ’δώ τα

ζωντανά μα το Θεό που δίνουν πότε-πότε χάδια

Ούτε ανάγκη πια να μιλάς μονάχος σου τη νύχτα για να μην

ακούς τους λυγμούς της καπνοδόχου

Και ούτε ανάγκη πια να σηκώνεις τα βλέφαρά μου

Ούτε να ρίχνεις το αίμα μου σαν νά ’ναι δίσκος

ούτε ν’ ανασαίνεις εσύ στη θέση μου

Δεν επιθυμώ ωστόσο να πεθάνω

Η καμπάνα της καρδιάς μου τραγουδά χαμηλόφωνα μιάν ελπίδα

παμπάλαιη

Αυτή η μουσική Την ξέρω καλά Τα λόγια όμως

Τί λέγαν ακριβώς τα λόγια

Ηλίθιος

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Ο ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ

Ο DYLAN THOMAS ΔΙΑΒΑΖΕΙ DYLAN THOMAS


DO NOT GO GENTLE INTO THAT GOOD NIGHT

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rage at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.
Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.
Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.
Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.
Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.
And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΕΔΜΟΥΝΔΟ ΡΙΒΕΡΟ

 

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο EDMUNDO RIVERO 


MALA ENTRAÑA 

Te criaste entre malevos,
malandrines y matones,
entre gente de avería
 desarrollaste tu acción;
por tu estampa, en el suburbio
florecieron los balcones,
y lograste la conquista
de sensibles corazones
 con tu prestigio sentado
de buen mozo y de varón.

Mezcla rara de magnate
nacido en el sabalaje,
vos sos la calle Florida
que se vino al arrabal.
¡Compadrito de mi esquina,
que sólo cambió de traje!
pienso, siempre que te veo
 tirándote a personaje,
 que sos mixto jaulero
con berretín de zorzal.

Malandrín de la carpeta,
te timbeaste de un biabazo
el caudal con que tu vieja
pudo vivir todo un mes,
impasible ante las fichas,
 en las noches de escolaso
o en el circo de Palermo,
cuando a taco y a lonjazo
te perdés por un pescuezo
la moneda que tenés.

Y es por eso que asentaste
tu cartel de indiferente,
insensible a los halagos
de la vida y al sufrir;
se murió tu pobre madre,
 y en el mármol de tu frente
 ni una sombra, ni una arruga
 que deschavara, elocuente,
que tu vieja no fue un perro,
y que vos sabés sentir...

Pero al fin todo se acaba
en esta vida rastrera
y se arruga el más derecho
si lo tiran a doblar;
vos, que sos más estirado
que tejido de fiambrera,
Dios no quiera que te cache
la mala vida fulera,
que si no, como un alambre,
te voy a ver arrollar.


 Μουσική: Enrique Maciel. 
Στίχοι: Celedonio Flores. 
Τάνγκο του 1927.

ΠΕΣ ΜΑΣ ΚΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ, ΧΡΙΣΤΙΝΑΚΙ...

Είπεν η κ. Κριστίν Λαγκάρντ, η Δουνουτού:

Σκέπτομαι περισσότερο τα μικρά παιδιά σε ένα σχολείο σε ένα μικρό χωριό στο Νίγηρα, που έχουν δάσκαλο μόνο δύο ώρες την ημέρα, και μοιράζονται τρία από αυτά την ίδια καρέκλα και είναι πολύ πρόθυμα να μάθουν γράμματα. Τους έχω στο μυαλό μου όλη την ώρα. Πιστεύω ότι αυτοί χρειάζονται ακόμη περισσότερη βοήθεια από τους ανθρώπους στην Αθήνα.

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

GÜNTER GRASS 


EUROPAS SCHANDE

Dem Chaos nah, weil dem Markt nicht gerecht,
bist fern Du dem Land, das die Wiege Dir lieh.

Was mit der Seele gesucht, gefunden Dir galt,
wird abgetan nun, unter Schrottwert taxiert.

Als Schuldner nackt an den Pranger gestellt, leidet ein Land,
dem Dank zu schulden Dir Redensart war.

Zur Armut verurteiltes Land, dessen Reichtum
gepflegt Museen schmückt: von Dir gehütete Beute.

Die mit der Waffen Gewalt das inselgesegnete Land
heimgesucht, trugen zur Uniform Hölderlin im Tornister.

Kaum noch geduldetes Land, dessen Obristen von Dir
einst als Bündnispartner geduldet wurden.

Rechtloses Land, dem der Rechthaber Macht
den Gürtel enger und enger schnallt.

Dir trotzend trägt Antigone Schwarz und landesweit
kleidet Trauer das Volk, dessen Gast Du gewesen.

Außer Landes jedoch hat dem Krösus verwandtes Gefolge
alles, was gülden glänzt gehortet in Deinen Tresoren.

Sauf endlich, sauf! schreien der Kommissare Claqueure,
doch zornig gibt Sokrates Dir den Becher randvoll zurück.

Verfluchen im Chor, was eigen Dir ist, werden die Götter,
deren Olymp zu enteignen Dein Wille verlangt.

Geistlos verkümmern wirst Du ohne das Land,
dessen Geist Dich, Europa, erdachte.

ΣΤΗ ΔΡΟΣΕΡΗ ΦΩΛΙΑ ΤΗΣ ΚΡΥΠΤΗΣ

ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ

Η ΚΡΥΠΤΗ

Οι μεγάλες προγραφές

Η καθημερινή δήωση της ελευθερίας

Οι όγκοι παραισθήσεων και θορύβων

Σημεία καθοριστικά ενός τρόπου

Ζωής που επιζητείς

Και δεν μπορείς να ζήσεις

Μετατοπίζονται στην αθέατη πλευρά

Της μνήμης όταν καταδύεσαι

Πλησίστιος

Στη δροσερή φωτιά της κρύπτης

Από το βιβλίο: Κλείτος Κύρου, «Εν όλω, συγκομιδή 1943-1977», Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1977, σελ. 212.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΑΝΧΕΛ ΒΑΡΓΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ÁNGEL VARGAS: EL TROMPITO

ΟΥΣΤ, ΖΩΝΤΟΒΟΛΑ!

Κάθε χρόνο αναφύεται και από ένα τουλάχιστον πρόβλημα. Φέτος έχουμε (πάλι) "κατορθώματα" στη Φυσική. Θαυμάστε την ομολογία της ανικανότητας των "ειδικών" να βάλουν (επί τέλους μια φορά) ένα "κανονικό" θέμα!

Η Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων απέστειλε Οδηγία στα Βαθμολογικά Κέντρα για τη βαθμολόγηση στο μάθημα της Φυσικής.
Στο Γ4 ερώτημα παρατηρήθηκε ότι είναι ελλιπής η διατύπωσή του. Συγκεκριμένα, δεν προσδιορίζεται ότι η ζητούμενη γωνία αναφέρεται στο πρώτο μέγιστο της κινητικής ενέργειας. Κατόπιν τούτου, το ερώτημα Γ4 ακυρώνεται και οι αντίστοιχες μονάδες ανακατανέμονται στα υπόλοιπα ερωτήματα Γ1, Γ2 και Γ3 του θέματος.
Σημειώνεται ότι, όσον αφορά τη γραπτή εξέταση του μαθήματος της Φυσικής, η βαθμολόγηση δεν έχει ακόμη αρχίσει ενώ για τους έχοντες ήδη εξεταστεί προφορικά (υποψήφιοι με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες) στο μάθημα, ισχύει η ίδια ρύθμιση.

ΧΑΪΜΕ ΣΑΒΙΝΕΣ!

JAIME SABINES (1926-1999)


LA LUNA

La luna se puede tomar a cucharadas
o como una cápsula cada dos horas.
Es buena como hipnótico y sedante
y también alivia
a los que se han intoxicado de filosofía.
Un pedazo de luna en el bolsillo
es mejor amuleto que la pata de conejo:
sirve para encontrar a quien se ama,
para ser rico sin que lo sepa nadie
y para alejar a los médicos y las clínicas.
Se puede dar de postre a los niños
cuando no se han dormido,
y unas gotas de luna en los ojos de los ancianos
ayudan a bien morir.

Pon una hoja tierna de la luna
debajo de tu almohada
y mirarás lo que quieras ver.
Lleva siempre un frasquito del aire de la luna
para cuando te ahogues,
y dale la llave de la luna
a los presos y a los desencantados.
Para los condenados a muerte
y para los condenados a vida
no hay mejor estimulante que la luna
en dosis precisas y controladas.

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΡΟΛΛΙΝΓΚ ΣΤΟΟΥΝΣ

Χρόνια Πολλά, Δημήτρη!  

Τραγουδούν οι ROLLING STONES: WHITE HORSES

ΜΕΣ’ ΑΠ’ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕΣ

RAFAEL ALBERTI 


ΜΕΣ’ ΑΠ’ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕΣ

Μέσ’ απ’ τη θάλασσα που βγήκες πάλι μπαίνεις τώρα.
 Τα χείλη μου κοιμούνται πλάι-πλάι με τ’ άρωμά σου.
Θα πιώ τα φύκια σου, κι απ’ τη χλωρίδα την αψιά σου
θ’ αρμέξω τις δροσιές: τα πόσιμα καυτά σου δώρα.

Με μένα δεν αργεί ποτέ της τής αυγής η ώρα·
τη βρίσκω πάντα ή καρφωμένη στην ψηλή θωριά σου
ή να γλιστρά σε διάδρομους γλυκούς μες στην κοιλιά σου:
στην άβυσσον εκείνη που με τρώει, τη σαρκοβόρα.

Από τη θάλασσα είσαι ήδη εδώ: άνθος πεταγμένο,
αστέρι που ’πεσε στη γης, κι εγώ με αφρούς το ραίνω
σπερματικούς, που φανερώνουν τον δικό μου μόχθο.

Τινάξου, ξάπλωσε, τεντώσου, σήκω ολόρθη κι έλα
να μπεις ολόκληρη στον λάρυγγά μου, υγρή κοπέλλα,
κι ανάλαβέ με δια παντός στων ουρανών τον όχθο.  



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΜΠΟΡΧΕΣ!

JORGE LUÍS BORGES


AL HIJO

No soy yo quien te engendra. Son los muertos.
Son mi padre, su padre y sus mayores;
son los que un largo dédalo de amores
trazaron desde Adán y los desiertos

de Caín y de Abel, en una aurora
tan antigua que ya es mitología,
y llegan, sangre y médula, a este día
del porvenir, en que te engendro ahora.

Siento su multitud. Somos nosotros
y, entre nosotros, tú y los venideros
hijos que has de engendrar. Los postrimeros

y los del rojo Adán. Soy esos otros,
también. La eternidad está en las cosas
del tiempo, que son formas presurosas.

ΜΙΣΟΦΕΓΓΑΡΟ

FEDERICO GARCÍA LORCA


ΜΙΣΟΦΕΓΓΑΡΟ

Το φεγγάρι πηγαίνει μέσ’ απ’ τα νερά.
Τί γαλήνιος, αχ, που ’ν’ ο ουρανός ψηλά επάνω!
Σιγά πάει! Τί σιγά που όλο πάει, και θερίζει
την τρεμούλα τη γριά του μικρού ποταμιού –
και πώς ένα κλαράκι μικρούλι, αγοράκι,
πώς γελιέται και το περνά για καθρεφτάκι!



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΥΧΑΙΟΣ ΜΑΛΛΟΝ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΛΕΞΕΩΝ

ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Η αρχή, ένας τυχαίος μάλλον συνδυασμός

λέξεων είναι, που διεγείρει περιέργεια,

φαντασία και αίσθημα. Έπειτα η λογική,

απ’ τις πολλές που συνωστίζονται συνέχειες,

μιάν εκλέγει, αυθαίρετα ίσως, έτσι

το σχήμα διαγράφοντας. Και, μες στα στενά

όρια που μένουν, την εμπειρία και τη δύναμη

του τεχνίτη δείχνει το τέλος.

Χωρίς η χρονική αυτή διαδοχή

Να προδικάζει και τη θέση τους στο ποίημα.

Από το βιβλίο: Άθως Δημουλάς, «Τα ποιήματα, 1951-1985», Στιγμή, Αθήνα 1986, σελ. 180.

ΓΥΜΝΟ

JUAN RAMÓN JIMÉNEZ 


ΓΥΜΝΟ 

Γεννήθη, γκριζωπή, η σελήνη, και ο Μπετόβεν εθρηνούσε,
στου πάλλευκου χεριού της το άγγιγμα, στο κλειδοκύμβαλό της…
Στη σάλα μέσα την αφώτιστη, τα πλήκτρα ενώ χτυπούσε,
κι απ’ το φεγγάρι μαύρη, πι’ όμορφη είταν τρεις φορές η Ωραιότης.

Κρατούσαμε κι οι δυό μας τ’ άνθη της καρδιάς αφημαγμένα·
κι αν κλαίγαμε, κανείς εκεί δεν είτανε να δει τη βλάβη…
Η κάθε νότα, του έρωτα πληγή για ’κείνη και για ’μένα…
–Το πιάνο μόνο επάσχιζε γλυκά τους δυό να καταλάβει–

Απ’ τ’ ανοιχτό μπαλκόνι, τ’ άστρα τα θολά καθώς κοιτούσα,
αοράτων κόσμων άνεμος εχίμιξε, άνεμος της θλίψης…
Για πράγματα ρωτούσ’ εκείνη να της πω που εγώ αγνοούσα·
της έλεγα για πράγματα που δεν μπορείς ν’ ανακαλύψεις…



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΣΤΟΝ ΣΤΡΟΒΙΛΟ ΤΟΥ ΒΑΛΣ ΠΟΥ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ


ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ

Με την ριπή του ανέμου στα μαλλιά
Της γυναικός που στροβιλίζεται μέσ’ στο σαλόνι
Και παίρνει την ζωή όπως της έρχεται
Και με στολίδια και παιδιά
Που την λατρεύουν κι όλο λέγουν τ’ όνομά της
Και με τους άνδρες που σηκώνουν
Όρθιο το χέρι τους στον ουρανό
Μέσ’ στην εξαίσια λειτουργία των παλμών τους
Στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει
Τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας.



Από την ποιητική συλλογή «Ενδοχώρα» (1934-1937).
Από το βιβλίο: Ανδρέας Εμπειρίκος, «Ενδοχώρα», Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1980, σελ. 24.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΕΝΡΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ENRICO CARUSO

SENZA NISCIUNO

Tramonta 'o sole,
vintiquatt'ore...
sona 'avemmaria...
senza parole
mme faccio 'a croce
e penzo a mamma mia...

Che malasciorte, ahimé!
Sulo, senza nisciuno... e tu...
tu morta si' pe' me...
tu morta si' pe' me...

E tu addó' staje?
Tu ride e si' felice
o si' scuntenta?
Nun chiagne maje?
E stu turmiento mio
nun te turmenta?

Che malasciorte, ahimé!
Sulo, senza nisciuno... e tu...
tu morta si' pe' me...
tu morta si' pe' me!...

Στίχοι: Αntonio Barbieri.

Μουσική: Ernesto De Curtis.

Τραγούδι του 1915.

Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ

ΝΙΚΟΣ-ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ

Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή

το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής

η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε

δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση

κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη

Από το βιβλίο: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, «Ο δύσκολος θάνατος», Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1985, σελ. 105.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗ ΝΑΠΟΛΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η MARIA ANGELS PETERS

DOMENICO CIMAROSA: IO VOGLIO NAPOLI CON VOI VENIRE

"Io voglio a Napoli con voi venire;
qualche parola già la so dire.
Napolitana vo' farmi affè.
"Gioiello caro, mme faje sperì; / fato
d'ammore, mme faje morì.
Ninno mio bello, caro giojello, / aje da
sta sempe vicino a mme."

Πράξη II, σκηνή XI από την όπερα L’ITALIANA IN LONDRA
παίζει η Orchestra Sinfonica di Piacenza
Διευθύνει ο Carlo Rizzi
Registrazione effetuata al Teatro Chiabrera de Savona il 14 Ottobre 1986.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΟΡΑΣΙΟ ΚΑΣΕΡΕΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο HORACIO CASARES: HASTA SIEMPRE AMOR

ΡΕΝΕ ΣΑΡ!

RENÉ CHAR

LE CARREAU

Pures pluies, femmes attendues,
La face que vous essuyez,
De verre voué aux tourments,
Est la face du révolté;
L’autre, la vitre de l’heureux,
Frissone devant le feu de bois.

Je vous aime mystères jumeaux,
Je touche à chacun de vous;
J’ai mal et je suis léger.

ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ (1922-1996)

ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ

Στον Νίκο Εγγονόπουλο

Οι εταίρες είν’ εδώ και πουθενά

πολλοί τις λεν απλώς πουθάνες

αποτελούνται από μαστούς κι κρέας

έτοιμο στην Αγορά, κρέας ωμό

πριν το ψημένο και τον τροπικό

τους στρουκτουραλιστές ή τις στρουθο-

καμήλους, ανθρωπολόγους και οιωνούς·

οι ανθρωποφάγοι νουνεχείς πεινούν.

Κρέας ιδέας ή μιάς ηδονής

που σαν μαχαίρι γαργαλάει το χέρι.

Από το βιβλίο: Αριστοτέλης Νικολαΐδης, «Επιλεγμένα ποιήματα», Εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 1996, σελ. 165.

ΠΑΙΖΕΙ Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ ΟΣΒΑΛΔΟ ΠΟΥΛΙΕΣΕ

ΠΑΙΖΕΙ Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ OSVALDO PUGLIESE: LA BORDONA

ΤΑ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ ΣΟΥ, ΣΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΝΕΡΑ

ΜΑΡΙΑ ΚΟΡΟΛΟΓΟΥ

[ΤΑ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ ΣΟΥ, ΣΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΝΕΡΑ]

         *

Tα αποτυπώματά σου, σκόνες και νερά

τα ρουφά μια προβοσκίδα που ούτε τα κοιτά.

Πίσω απ' τα δυο μου χείλια λόγια πια δε βρίσκονται,

και βουτώ και πάλι, πάλι για μιαν απάντηση.

Τι μικρός που ήταν ο κόσμος, και πώς ξαναγίνεται

ἐρχεσαι και φεύγεις και σου αποκρίνεται.

Τα δεντράκια μας το χιόνι δεν τα λύγισε,

μα ποιος ξέρει εκεί βαθιά το τι να σκέφτονται.

Υπάρχω πια;; πιο καλά θά 'ταν, θά 'ναι να μ' έπαιρναν 

                   τα σύννεφα. 

         *

ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΟΣ




ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΙ

Τα παιδιά που κοιμήθηκαν ξέγνοιαστα
ελευθέρωσαν από τις λέξεις του το ποίημα
έτσι κυκλοφορείς όπως ανάμεσα
σε δυο φορές κάνοντας έρωτα
ήχοι στο πάτωμα από φτερά ξιπόλητα
και αφή των σεντονιών ανεκτίμητη
σώμα βρεγμένο δροσερό πηλό
ίσκος του φύλλου σε μικρά σαλιγκαράκια.
Έτσι μην έχοντας το ποίημα έχω εσένα
σ'αυτή την ευτυχία από φως ακάθεκτο
σε τοίχο ενός μεσημεριού του θέρους
σαν μισοδιαβασμένο κάτι του Ελυάρ
που με πιέζει να σου δώσω όνομα
ενώ κάποια φωνή από όνειρο μου λέει:
Μη βάζεις μες στο ποίημα μακρινούς προορισμούς
λεφτά δεν έχει ο κόσμος για τόση ματαιότητα.

ΨΥΛΛΟΙ ΣΤ’ ΑΦΤΙΑ ΜΟΥ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΤΟΛΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΨΥΛΛΟΙ ΣΤ’ ΑΦΤΙΑ ΜΟΥ

Ποιός ήτανε πριν από μένα
μέσα στο σαλονάκι σου
και δυο τσιγάρα αναμμένα
υπάρχουν στο τασάκι σου;

Ψύλλοι στ’ αφτιά μου μπήκανε
πως κάποιος άλλος ήτανε.
Κι αν είναι αλήθεια, δυστυχώς, κυρά μου,
στην μάνα σου ολοταχώς!

Αν αστικό λεωφορείο
έκανες την καρδούλα σου,
πριν γίνω, κούκλα μου, θηρίο,
μάζεψε τα μπαούλα σου!

Τσιγάρο με βαρύ χαρμάνι
πες μου ποιός το φουμάρισε.
Στα γρήγορα και μάνι-μάνι
τη θέση σου καθάρισε!

Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Θόδωρος Δερβενιώτης

ΧΑΪΜΕ ΣΑΒΙΝΕΣ!

JAIME SABINES

LAS ROSAS ESTÁN INSOPORTABLES EN EL FLORERO

Tal vez haya un rigor para encontrarte
el corazón de rosa rigurosa
ya que hablando en rigor no es poca cosa
que tu rigor de rosa no te harte.

Rosa que estás aquí o en cualquier parte
con tu rigor de pétalos, qué sosa
es tu fórmula intacta, tan hermosa
que ya es de rigor desprestigiarte.

Así que abandonándote en tus ramos
o dejándote al borde del camino
aplicarte el rigor es lo mejor.

Y el rigor no permite que te hagamos
liras ni odas cual floreros, sino
apenas el soneto de rigor.

ΠΕΤΡΑ ΛΕΥΚΗ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗ

OCTAVIO PAZ

ΠΕΤΡΑ ΛΕΥΚΗ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗ

Ο Σίμα

σπέρνει μια πέτρα

στον αέρα

Η πέτρα ανεβαίνει

Μέσα

είν’ ένας γέρος που κοιμάται

Αν ανοίξει τα μάτια του

η πέτρα θα εκραγεί

στρόβιλος φτερών ραμφών

επάνω σε γυναίκα

που κυλάει

μέσ’ απ’ τα γένια του φθινόπωρου.

Η πέτρα κατεβαίνει

καίει

στην πλατεία του ματιού

ανθεί

στην παλάμη του χεριού σου

μιλάει

μετεωρίζεται

ανάμεσα στα στήθη σου

των υδάτων γλώσσες

Η πέτρα ωριμάζει

Από μέσα

τραγουδούν οι σπορές

Είναι εφτά

Εφτά αδελφές

Εφτά οχιές

Εφτά αχάτινες σταγόνες

Εφτά λέξεις

που αποκοιμήθηκαν

σε γυάλινο κρεβάτι

Εφτά φλέβες νερού

στο κέντρο

της πέτρας

που τη σπάζει του ματιού το βλέμμα

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΦΑΫΡΟΥΖ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΦΑΫΡΟΥΖ: ΥΑ ΜΙΝΑ ΕΛ ΗΑΒΑΥΕΒ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΣΜΑΤΙΟΝ

Όπως βλέπεις εις την λίμνην την εικόνα σου πιστήν,
άνω ταύτης όσω είσαι·
άμα δε αναχωρήσης, έπαυσες να ζωγραφήσαι,
και η λίμνη διαγράφει την εικόνα σου αυτήν.

Ούτω και ενόσω μένης εις την φίλην σου εμπρός,
σ' εικονίζει, αγαπάσαι·
φεύγεις; αι στιγμαί εκείναι θα διαγραφώσι πάσαι,
και θα έλθουν πάλιν άλλοι να κατοπτρισθούν λαμπρώς.

Εις τον άνεμον μη λέγε τα δεινά σου·
δεν σ' ακούει.
Εις την άμμον μη χαράσσης τ' όνομά σου·
θα χαθή.

Όστις κρούει την ψυχήν την γυναικείαν,
μάτην κρούει·
ό,τ' εις γυναικός χαράξης την καρδίαν θα σβεσθή.



Από το βιβλίο: "Λύρα, Ανθολογία της νεωτέρας ελληνικής ποιήσεως", υπό Ιωάννου Πολέμη, Εν Αθήναις, Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία 1910, σελ. 160-161.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΧΟΣΕ ΛΑΡΡΑΛΔΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο JOSÉ LARRALDE

DE BUENOS AIRES MORENA

Viento que vino del sur,
fue su ardor de muchacha,
polen moreno en la piel,
y en su voz la fragancia.

Trajo el aroma feliz,
de la flor de su patio,
ganas de verse y vivir,
develaban sus manos.

Se que un poeta la amó,
y la puso en su canto,
y que su canto lloró,
cuando la vio partir,
de Buenos Aires morena,
ojos de llanto y milagro,
fragua de besos que entregan,
sus labios quemando.

Cuando regresa hacia el sur,
ni los besos le alcanzan,
relampaguea de amor,
y el adiós la desangra,
hay que robarla del sur,
y a la vida llevarla,
darle a la noche la luz,
de su risa robada.

Se que un poeta tembló,
cuando pudo encontrarla,
Ella a sus brazos volvió,
por caminos del sur,
de Buenos Aires morena,
hay que robarla cantando,
pájaros ebrios y estrellas la vienen llamando,
y las cigarras del viento le cuelgan su canto.

Μουσική: Carmen Guzmán
Στίχοι: Héctor Negro

ΧΟΥΑΝ ΧΕΛΜΑΝ!

JUAN GELMAN

LO QUE PASA

Yo te entregué mi sangre, mis sonidos,
mis manos, mi cabeza,
y lo que es más, mi soledad, la gran señora,
como un día de mayo dulcísimo de otoño,
y lo que es más aún, todo mi olvido
para que lo deshagas y dures en la noche,
en la tormenta, en la desgracia,
y más aún, te di mi muerte,
veré subir tu rostro entre el oleaje de las sombras,
y aún no puedo abarcarte, sigues creciendo
como un fuego,
y me destruyes, me construyes, eres oscura como la luz.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Lydie Pages.

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

 Προκήρυξη 1^ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού

για το βραβείο «Περιοδικό “Πόρφυρας” ‒ Γιώργος Ν. Κάρτερ»

***

Το περιοδικό «Πόρφυρας» προκηρύσσει τον 1ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό ανέκδοτης ποιητικής συλλογής. Επιτρέπεται η συμμετοχή Ελληνίδων και Ελλήνων, ανεξαρτήτως ηλικίας, γραμματικών γνώσεων, επαγγελματικών ασχολιών κ.λπ., είτε κατοικούν στην Ελλάδα και Κύπρο είτε διαμένουν μόνιμα ή προσωρινά στο εξωτερικό, εφόσον έχουν την ελληνική ή κυπριακή υπηκοότητα. Αποκλείονται τα μέλη της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού.

Οι ποιητικές συλλογές που θα σταλούν για τον διαγωνισμό πρέπει:

1) Να μην έχουν εκδοθεί, να μην έχουν δημοσιευθεί μεμονωμένα ποιήματα της συλλογής, ούτε να έχουν αναρτηθεί εν όλω ή κάποια από τα ποιήματα αυτά στο διαδίκτυο, ούτε να είναι εν αναμονή αποτελεσμάτων από άλλο διαγωνισμό.

2) Να είναι πληκτρολογημένες και εκτυπωμένες ανά φύλλο, σε τρία αντίτυπα κάθε συλλογή.

3) Να είναι τουλάχιστον 24 ωφέλιμες σελίδες. Αν ή έκταση κάποιου ή κάποιων ποιημάτων είναι μεγαλύτερη από μία σελίδα, ισχύει και πάλι η έκταση των τουλάχιστον 24 ωφέλιμων σελίδων. Ως σελίδα υπολογίζεται η σελίδα Α4, γραμματοσειρά 12 στιγμών.

4) Θα βραβευθεί μία συλλογή με χρηματικό βραβείο 2.000 € (χορηγία του ποιητή Γιώργου Ν. Κάρτερ).

5) Οι συλλογές να στέλνονται με ψευδώνυμο, μαζί σ’ ένα φάκελο. Στο άνω μέρος όλων των σελίδων και των αντιτύπων της συλλογής να αναγράφεται το ψευδώνυμο, πληκτρολογημένο με τα ίδια στοιχεία των ποιημάτων. Σε δεύτερο μικρότερο αδιαφανή κλειστό φάκελο, που θα πρέπει να συνοδεύει τις συλλογές μέσα στον αρχικό φάκελο, ο υποψήφιος εξωτερικά θα αναγράφει το ψευδώνυμό του, μόνο αυτό, και μέσα τα πραγματικά του στοιχεία (όνομα, επίθετο, διεύθυνση, τηλέφωνα και e mail, αν υπάρχει). Οι δεύτεροι αυτοί μικρότεροι φάκελοι δεν θα παραδοθούν στην κριτική επιτροπή αλλά θα φυλαχθούν στο αρχείο του περιοδικού. Ένας και μοναδικός φάκελος απ’ αυτούς θα ανοιχθεί από τον «Πόρφυρα» μόνο σε περίπτωση βράβευσης της αντίστοιχης συλλογής. Πέραν του μικρότερου φακέλου που θα ανοιχθεί, οι υπόλοιποι μικροί φάκελοι με τα ονόματα θα καταστραφούν χωρίς ν’ ανοίξουν, με σύνταξη πρακτικού καταστροφής από την εκδοτική ομάδα του «Πόρφυρα».

6) Τα έργα θα κριθούν από 3/μελή κριτική επιτροπή συγγραφέων εγνωσμένου κύρους, οι οποίοι θα παραλάβουν μόνο τις συλλογές. Τα ονόματα των κριτών θα ανακοινωθούν με τη δημοσιοποίηση του αποτελέσματος.

7) Οι υποψήφιοι / υποψήφιες μπορούν να αποστείλουν τα έργα τους έως την 31^η Δεκεμβρίου 2012 στη διεύθυνση: Περιοδικό «Πόρφυρας», Τ.Θ. 206, 49100 Κέρκυρα, με απλή (όχι συστημένη) επιστολή, χωρίς αναγραφή ονόματος αποστολέα. Οι ημερομηνίες της αποστολής θα εξακριβώνονται από τις σφραγίδες των ΕΛ.ΤΑ. Δεν θα γίνονται επιβεβαιώσεις της παραλαβής των φακέλων, αφού δεν θα έχουμε στη διάθεσή μας τα πραγματικά στοιχεία.

8) Η μη τήρηση έστω και ενός από τους παραπάνω όρους του διαγωνισμού συνεπάγεται τον αποκλεισμό του υποψηφίου.

9) Η απονομή του βραβείου θα γίνει σε επίσημη τελετή κατά το πρώτο εξάμηνο του 2013 στην αίθουσα εκδηλώσεων της Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών (Μουσείο Σολωμού – Κέρκυρα). Η συγκεκριμένη ημερομηνία θα ανακοινωθεί και θα δημοσιοποιηθεί εγκαίρως.

Περισσότερες πληροφορίες στο τηλέφωνο 6945 074944 (Δημ. Κονιδάρης, μετά την 11^η πρωινή κάθε μέρα) και στην ηλεκτρονική διεύθυνση: dimkonidaris@yahoo.gr

ΧΟΣΕ ΑΝΧΕΛ ΒΟΥΕΣΑ!

JOSÉ ÁNGEL BUESA

ME LLEGABAS EN LA BRISA Y EN LA ESPUMA…

Me llegabas en la brisa y en la espuma,
tú, la perdida para siempre...
Tú, la que ennoblecías el sabor del recuerdo,
que ahora llegas más casta y más ausente...
Me llegas en el viento que huele a lejanía,
me llegas en la sal que sabe a muerte,
tú, sombra arrinconada en un silencio;
tú, la perdida para siempre...
Ya no sé por qué sordo camino de la ausencia
bajo que estrellas moribundas vienes,
con los pies inseguros llenos de polvo y de rocío,
tú, la perdida para siempre...

ΚΗΠΟΝ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΝ ΕΚΑΡΠΩΣΑ

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ

[ΚΗΠΟΝ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΝ ΕΚΑΡΠΩΣΑ]

Κήπον κλεισμένον εκάρπωσα

νυχτάνθεμα και κυνανθοί

ευωδία αβύσσων, κήπος γραμμάτων

με περιβάλλει, πολύχρωμος ερμητικός

χρωματόσωμον ο λόγος. Βασανίζω εικόνες

με λέξεις που τις καθυστερούν

αναγνωρίζω διαφορές αλλιώς δεν επέρχεται το ποίημα

κι επανέρχονται τοπωνυμίες κι ανέκδοτα.

Καθυστερημένα όνειρα βρωμούν σαν μπακαλιάρος

Γιαννιώτικα Πολίτικα μακρόσυρτα τραγούδια

ανατολίτικα βρωμούν σαν παλαμίδα.

Στιγμές σκορπισμένες στα βράχια

πεύκα πεπονόφλουδες κάποτες καπότες

στιγμές βουλιαγμένες στα χρόνια.

Το φύσημα πνοής ανάμεσα στα φύλλα και τα φύλα.

Δαφνί και δάφνη ο κόσμος εντόσθια εντός μου.

Τώρα ζητώ τη μανία ν’ αμβλύνει το χαρτί

Από το βιβλίο: Νικόλαος Κάλας, «Οδός Νικήτα Ράντου», Ίκαρος, Αθήνα 1977, σελ. 135.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΣΟΥΘΕΝΑ ΜΑΪΣΑΝΙ

 

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η AZUCENA MAIZANI

LEJOS DE MI TIERRA

Por caminos del mundo, paseo mi ansiedad

Llevando en lo profundo del alma, soledad,

Tan lejos de mi tierra, soñar es recordar

Y es que el recuerdo encierra, a mi lejano hogar.

La vida es un recuerdo, que vive en la extensión

Un ansia que se agita y alienta al corazón,

Al corazón que quiere y no puede olvidar,

Al corazón que muere, que muere por amar.

Hoy, lejos de mi tierra

Viviendo una ansiedad,

Una ansiedad que encierra

Mi gran felicidad.

Felicidad que espera

Mi pobre corazón,

De que en la serranía,

Me espera la alegría

Me espera la ilusión.

Andando va la vida, su ritmo siempre igual

Y el mundo nos convida, lo mismo al bien que al mal,

Dejándonos ternezas, dejándonos dolor

Y a veces mil tristezas, que nacen del amor.

Amor es cruel tormento, si muere una pasión

Vivir es sufrimiento, perdida la ilusión,

Yo, lejos de mi tierra, hoy vivo la emoción

Que mi recuerdo encierra, que guarda el corazón.

Στίχοι & μουσική: Azucena Maizani.

"ΕΚΕΙΝΗ ΔΕΝ ΑΠΗΝΤΗΣΕΝ..."

ΤΕΥΚΡΟΣ ΑΝΘΙΑΣ


"ΕΚΕΙΝΗ ΔΕΝ ΑΠΗΝΤΗΣΕΝ..."

Αλήτικη ζωή! δε σε βαρέθηκα,
μ΄ όλο που μ΄ έκανες ερείπιο.
(Γελώ και καμαρώνω, εδώ που βρέθηκα,
το παντελόνι μου το τρύπιο).

Κοιτάζω το σακάκι μου το νόστιμο,
και το θρηνώ, χωρίς αιτία.
(Το κλάημα μου προσφέρεται σαν πρόστιμο
για την αθλία μου αλητεία).

Κρατώ ένα μικρουλάκι ξεροκόμματο,
και μες στο δρόμο το σπαράζω.
Κινούμαι βλακωδώς, καθώς αυτόματο,
και με τον κόσμο διασκεδάζω.

Ιδού! κάποια μαντάμ κρατάει τη τσάντα της
κι ενώ με βλέπει, χαχανίζει.
Και γνέφει στον ηλίθιο τον άντρα της,
που κάπου εκεί κάτι ψωνίζει.

Γιατί, παρακαλώ, μαντάμ, γελάσατε;
Πως είμαι αλήτης σιωπηλός;
Αχ! φαίνεται ποτέ σας δεν πεινάσατε...
...Με συγχωρείτε... είμαι τρελός...

«Εκείνη δεν απήντησεν...», ως έγραψε
μια συγγραφεύς ρομαντική.
Γελούσε, ναι, γελούσε και δεν έπαψε,
ώσπου τραβήχτηκα από κεί.

Αλήτικη ζωή! δε σε βαρέθηκα,
μ΄ όλο που μ΄ έκανες ερείπιο.
(Γελώ και καμαρώνω, εδώ που βρέθηκα,
το παντελόνι μου το τρύπιο).



Από το βιβλίο: Τεύκος Ανθίας, "Τα σφυρίγματα του αλήτη", Αθήνα 1929, σελ. 61-62.

ΓΙΑΡΟΣΟΥΑΒ ΙΒΑΣΚΙΕΒΙΤΣ!

JAROSŁAW IWASZKIEWICZ

AMORE PROFANO

Kotara da nam światło zielone jak woda.
Smuga słońca nam powie, że jest nieskończoność,
Spokojnego odblasku twardawa łagoda
Spłynie na twoje ciało jak jasna zieloność.

Na sinym aksamicie będziesz jak morela,
Wyłuskana z szat wszelkich, spokojnie okrągła.
Przyłożę do twych piersi gestem menestrela Rękę,
a pierś twa zadrży jak struna pociągła.

Gdy palcem znajdę ust twych jedwabną oponę,
Gołębie złotych blasków przelecą sufitem
I roztopią się w oknie - pachnącym błękitem.

Zielenią zadumaną i żółcią karmione.
Wreszcie na bladych okien wodniste zasłony
Upadnie siny wieczór w czarną noc zmieniony.

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ Ή ΤΗΣ ΣΤΕΡΗΣΗΣ

 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΝΤΟΡΡΟΣ

ΔΥΟ ΧΑΔΙΑ

Το χάδι σου κοπέλλα μου ξεσκέπαζε χαρές

μ’ ευγένειες

που ξέχναγαν εμένα.

Το νόμιζα, ως που βρέθηκα, πρωί

σ’ αξύπνητο της πόλης πεζοδρόμιο.

Μονάχος με το χιόνι.

Ζωντάνευα στο ρίγος του χαδιού του.

Είμουνα ’γώ το δέντρο, η παγωνιά, το χιόνι.

Κάθε χιονάκι μιά ζωή.

Ορμή, και νάζι

σα νά ’τανε παντοτεινός ο πηγαιμός τους.

Και ξαφνικά χτυπιώνται,

τόσο αδύνατες ζωούλες.

Θα μείνουνε. Τι βλέπω, λιώνουνε.

Και πάντα έρχουνται. Ώς τη γη.

Χιονάκια κι άνθρωποι

Το μυστικό που στέλνει όλα, φωτισμένο.

Τέτοια τα χάδια και τα δυό,

τό ’να κοιμίζει την ψυχή,

τ’ άλλο μας την χτυπάει, πιο κλεισμένα,

όταν τους λείπει ο πόνος της αγάπης ή της στέρησης.

Πρώτη έκδοση: Παρίσι 1930.

Από το βιβλίο: Θεόδωρος Ντόρρος, «Στου γλιτωμού το χάζι», Πρόλογος Αλεξ[ανδρος] Αργυρίου, Εκδόσεις Αμοργός, Αθήνα 1981, σελ. 22.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

ΜΠΑΓΑΣΑΣ

Αφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια.
Θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια,
να ξαναγίνω καβαλάρης
και ξαναέλα να με πάρεις

ουρανέ,
για' δεν υπήρξα κατεργάρης
και τη χρειάζομαι τη χάρη σου

μωρέ.

Ρε μπαγάσα!

Περνάς καλά εκεί πάνω;
Μιαν ανάσα

γυρεύω για να γιάνω.
Δεν το πιστεύω

να με χλευάζεις
σαν σε χαζεύω

δεν χαμπαριάζεις.
Πρότεινέ μου κάποια λύση
δεν θα σου παρακοστίσει.

Και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια

στο ρεφρέν.
Για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα

να τον κλαίν'.

Αφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους.
Έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους
πως να ξεφύγω από τη μοίρα
κι έχω μέσα μου πλημμύρα

ουρανέ,
για' δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις

γαλανέ.

Ρε μπαγάσα!

Περνάς καλά εκεί πάνω;
Κάνε πάσα

καμιά ματιά και χάμω.
'Κεί που κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
κι ότι σού 'ρθει κατεβάζεις
μην θαρρείς πως με ταράζεις.

Γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια

στο ρεφρέν.
Για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα

να τον κλαίν'.

Στίχοι & μουσική: Νικόλας Άσιμος.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΕΔΓΑΡΔΟ ΔΟΝΑΤΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο EDGARDO DONATO

EL HURACÁN

El huracán desrraigó con crueldad
el rosal que planté en el jardín
de mi amor que cuidé con afán
y, al nacer una flor, la traición
le cortó sin piedad su raíz
y el rosal nunca más floreció.
Como al rosal mi ilusión la mató
un amor de mujer que mintió.
Cristo soy con mi cruz al andar,
compasión solo doy al pasar.
Vendaval que arrasó mi querer,
huracán transformao en mujer.

Fueron sus caricias
llenas de mal y traición,
labios que mintieron despiadados
y al besar su falsa boca
se me helaba el corazón.
Ilusión que se fue,
amor que mató.
Una mala mujer que lleva
el veneno escondido
en su negro corazón.

Te perdoné porque odiar yo no sé,
ni rencor para ti guardaré
sólo sé que su mal derrumbó
el Edén que hilvané con fervor,
luz de amor que jamás volverá
a alumbrar a mi fiel corazón.
Vago sin fe con mi cruz de dolor,
hoy vivir para mí es crueldad
juventud que le di sin dudar
y jugó sin piedad con mi amor.
Vendaval que arrasó mi querer,
huracán transformao en mujer.

Μουσική: Osvaldo Donato & Edgardo Donato.

Στίχοι: Nolo López.

ΣΟΝΕΤΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΡΕΝΤΖΟ ΜΑΒΙΛΗ!

Στα 100χρονα του θανάτου του Μαβίλη —ποιητή, μεταφραστή, βουλευτή και στρατιώτη— το “Με τα λόγια (γίνεται)” επιθυμεί να τιμήσει τον ποιητή Μαβίλη. Και επειδή ο ποιητής Μαβίλης είναι ο διασημότερος και (ίσως) ο καλύτερος Έλληνας 'σονεττογράφος', σκεφτήκαμε να τιμήσουμε το σονέττο του Μαβίλη.
Σας προσκαλούμε, λοιπόν, να (ξανα)μελετήσετε καλά τον Μαβίλη, να (ξανα)διαβάσετε προσεκτικά όλα τα σονέττα του —αν δεν σας είναι ήδη, κι αυτός κι εκείνα, επαρκώς οικεία— και να γράψετε από ένα έως και τρία σονέττα που, από πλευράς μεν στιχουργικής θα ακολουθούν πιστά τον τύπο σονέττου του Μαβίλη (με τις όποιες μικρές παραλλαγές του), από πλευράς δε γλώσσας, θέματος, 'τόνου', ύφους, και περιεχομένου γενικότερα, θα είναι απολύτως ελεύθερα και ανοιχτά.
Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι ο ίδιος ο Μαβίλης έγραψε, πέρα από την 'κλασική', πασίγνωστη “Λήθη”, και το (προτελευταίο του ποίημα, σταλμένο σε φίλο, και μηδέποτε εκδοθέν όσο ζούσε) ουλτραμοντέρνο “Φάληρο” – ένα σονέττο που, θα λέγαμε, έρχεται απ' το μέλλον: από το δικό μας μέλλον.
1. Μπορείτε να γράψετε με τ' όνομά σας ή με ψευδώνυμο.
2. Στείλτε μας, αποκλειστικά μέσω ημαίηλ (κανένας άλλος τρόπος υποβολής δεν θα γίνει αποδεκτός) στην διεύθυνση panayotisioannidis@yahoo.gr, τα σονέττα σας (από ένα έως και τρία) μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου 2012, και...
3. ... εμείς (ο Παναγιώτης Ιωαννίδης, ποιητής, η Παυλίνα Μάρβιν, ποιήτρια, ο Γιάννης Πατίλης, ποιητής, εκδότης του περιοδικού “Πλανόδιον”, και η Αλεξάνδρα Πλαστήρα, ποιήτρια – λάτρεις άπαντες και σταθεροί αναγνώστες της ποίησης του Μαβίλη) θα επιλέξουμε τα κατά την κρίση μας καλύτερα τα οποία και...
4. ... θα διαβαστούν στην εορταστική, προς τιμήν του Μαβίλη, εκδήλωση τού “Με τα λόγια (γίνεται)”, τον Δεκέμβριο του 2012.
5. Από κάθε υποβολή, μόνο ένα σονέττο —το μέγιστον— είναι δυνατόν να επιλεχθεί.
6. Η ανάγνωσή τους τον Δεκέμβριο, θα γίνει από τους ίδιους τους ποιητές/ποιήτριές τους, εφόσον το επιθυμούν.
7. Τα σονέττα αυτά θα δημοσιευθούν επίσης, μετά την εκδήλωση, στο περιοδικό “Πλανόδιον”.
(Η πρόσκληση υπάρχει επίσης και εδώ:
https://www.facebook.com/note.php?note_id=283483111742753)

Περιμένουμε με ενδιαφέρον τα σονέττα σας!

μτλγ