ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ: ΕΝΑ ΦΑΣΜΑ

CHARLES BAUDELAIRE

ΕΝΑ ΦΑΣΜΑ

Ι. ΤΑ ΣΚΟΤΗ

Στὰ σπήλαια μέσα, ποὺ ἡ ἀπροσμέτρητη λιμνάζει ἡ θλίψη

καὶ ποὺ ἡ Εἱμαρμένη μ᾽ ἔχει χρόνια τώρα πιὰ ἐξορίσει,

ἐκεῖ ὅπου ἀχτίδα ροδαλὴ χαρᾶς δὲν ἔχει ἀνθίσει

καὶ ἡ Νύχτα, σκυθρωπὴ κυρά, φωτᾶ, ἐκεῖ μὲ ἔχει κρύψει

ἕνας Θεὸς σαρκαστικός, καὶ τό ᾽χει ὁρίσει, ἀλιά μου,

ζωγράφος νά ᾽μαι, νὰ ἱστορῶ τῶν σκοταδιῶν τὰ βένθη,

καὶ ὡς μάγειρος μαζί, ὀρεγόμενος τὰ λοίσθια πένθη,

νὰ βράζω στὴ μαρμίτα καὶ νὰ τρώω τὴν καρδιά μου.

Καμιὰ φορὰ σκορπιέται (καὶ εἶναι ἀναίρεση θανάτου)

ἐκεῖ ἕνα φάσμα τῆς χαρᾶς καὶ χύνει λάμπος θεῖο.

Ἀπ᾽ τὴν ἀνατολίτικη ρεμβὴ περπατησιά του

καὶ μόλις ὅλο πιάσει τὸ ὁρατό του μεγαλεῖο,

τὴν ὄμορφή μου ἐγὼ θωρῶ ἐπισκέπτρια νὰ προβαίνει:

Ἐκείνη — μαύρη μέν, καὶ ὡστόσο τόσο φωτισμένη!

ΙΙ. ΤΟ ΑΡΩΜΑ

Πές, ἀναγνώστη, ἂν ἔχεις πές, ποτέ σου μυρισμένο

μὲς στὸ μεθύσι σου καὶ στὴν ἀργή σου λαιμαργία

καπνὸν ἀπ᾽ τὸ θυμίαμα ὁποὺ σφύζει ἡ ἐκκλησία

ἢ σακουλάκι μοσχοκάρφι πολυκαιρισμένο;

Τί θέλγητρο βαθύ! Πῶς μᾶς μεθύσκει τὴν καρδία

τὸ παρελθὸν μὲς στὸ παρὸν ξαναζωντανεμένο!

Τὸ ἴδιο καὶ ὁ ἐραστὴς σὲ σῶμα λάγνο λατρεμένο:

μὲ θύμησες καὶ μὲ ἀναμνήσεις δρέπει ἐξαίσια ἴα.

Ἀπ᾽ τῆς ἐλαστικῆς της κόμης τὶς βαρειὲς τὶς ἴνες

(: τὸ ζωντανὸ σακούλι, θυμιατήρι τῆς παστάδας)

ἕν᾽ ἄρωμα ἔβγαινε ἄγριας φλεγόμενης μαινάδας,

κι ἀπ᾽ τὰ ἐσώρουχά της (ἢ βελοῦδα ἢ μουσελίνες)

τὰ τόσο μουλιασμένα μὲς στὴν ἄμιχτή της νιότη

τῆς γούνας πτητικὴ μιὰ ὀσμὴ χυνόταν μὲς στὰ σκότη.

ΙΙΙ. ΤΟ ΚΑΔΡΟ

Τὸν πίνακα τ᾽ ὡραῖο κάδρο θά ᾽ρθει νὰ κοσμήσει,

ἀκόμα κι ἂν τὸν ἔφτιαξε πινέλο φημισμένο

καί, ξέρω ᾽γώ, τοῦ δίνει οὐσία κι ἕνα μαγεμένο

κάτι, ποὺ ἀπ᾽ τὴν ἀχανὴ τὸν ξεχωρίζει φύση·

κοσμήματα, ἔπιπλα, χρυσάφια, μέταλλα εἶχαν ἴση

μὲ κάδρο ἀξία γιὰ τὸ κάλλος της τὸ παινεμένο:

τὴ διαύγειά της φῶς δὲν θάμπωσε ποτὲ οἰκεῖο ἢ ξένο —

γύρω της ὅλα ὡς πλαίσιο μπαῖναν νὰ τῆς τὴν τονίσει.

Καμιὰ φορά (ἔτσι λένε, ναί) τὸ ἐπίστευε κι ἐκείνη

ὅτι ἤθελε τὰ πάντα ν᾽ ἀγαπήσει· καὶ νὰ δίνει

(πὼς εἶδαν λένε) τὴ φιλήδονη γυμνότητά της

στοὺς ἀσπασμοὺς λινῶν ἢ ἀτλάζινων κυμάτων ἴσια·

καί, ἀργὴ ἢ ἀπότομη μιὰ κίνηση στὸ φίλημά της,

τοῦ πίθηκου τὴ χάρη ἀπέδιδε τὴν παιδιακίσια.

ΙV. Η ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ

Ἀρρώστια, Θάνατος: μαζὶ τὶς στάχτες καὶ τὸ ξόδι

ὁρίζουν τῆς φωτιᾶς ποὺ μᾶς δονοῦσε χτὲς ἀκόμα.

Ἀπὸ τὰ μάτια της, τὰ τρυφερὰ καὶ πυρετώδη,

μὰ καὶ ἀπὸ κεῖνο της ποὺ ἐβούλιαζε ἡ καρδιά μου στόμα,

ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ τὰ δυνατὰ σὰν δίκταμο φιλιά μας

(: τοῦ πάθους τοὺς ἱμάντες, τὶς ἀστραφτερὲς ἀχτίδες…)

τί μένει; Πόσο ἀπαίσιο, τί φριχτὸ εἶναι, ὦ συμφορά μας!

Μόνο ἕνα σκίτσο μένει ἀχνὸ μὲ δυὸ κραγιόνια. — Μὰ εἶδες,

καὶ αὐτὸ σὰν μένα μὲς στὴ μοναξιὰ ἡ θανὴ τὸ θλίβει,

καὶ ὁ Χρόνος, γερο-λοιδορὸς σωμάτων καὶ ψυχῶν, ναί,

μὲ τὰ σκληρὰ φτερά του τὸ χαλνᾶ καθὼς τὸ τρίβει…

Ὦ τῆς Ζωῆς, τῆς Τέχνης ὦ ἐσὺ μαῦρε δολοφόνε,

ποτὲ δὲν θὰ σκοτώσεις μὲς στὴ μνήμη τὴ δική μου

Ἐκείνη ποὺ ἤτανε γιὰ μένα ἡ δόξα καὶ ἡ ἡδονή μου!

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής. 

ΠΟΙΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ – ΣΕ ΑΠΟΣΚΙΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΔΡΙΒΑΣ

[ΠΟΙΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ – ΣΕ ΑΠΟΣΚΙΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ]

Ποιό συναπάντημα – σε απόσκια μονοπάτια

σε ψηλά δέντρα σε θάμνους και σμυρτιές, –

ποιό συναπάντημα πουλιών κυνηγημένων

είδε ποτέ το φως ο ήλιος του χειμώνα;

Από το βιβλίο: Αναστάσιος Δρίβας, «Τα έργα», φιλολογική επιμέλεια Ευριπίδης Γαραντούδης & Μαίρη Μικέ, Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, Αθήνα 2012, σελ. 221.

ΠΑΙΖΕΙ Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ ΦΛΟΡΙΝΔΟ ΣΑΣΟΝΕ

ΠΑΙΖΕΙ Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ FLORINDO SASSONE: TANGO DE LAS ROSAS 

ARSCHBLATT

ARSCHBLATT

κοινώς

ΚΩΛΟΦΥΛΛΑΔΑ

* Απαλή στον πωπό,

κακή για το μυαλό!

ΡΕΝΕ ΚΡΕΒΕΛ!

RENÉ CREVEL (1900-1935)

TU AS LE REMORD

Tu as le remords d’avoir tué ton père sans avoir même acquis cent années de souvenirs.

Toujours les neurasthénies comme des fleurs en mie de pain.

Si tu essayais du tric-trac.

Sautent les dés.

Homme ou femme?

Chien ou chat?

Mais il y aura le chien qui sera tout de même un chat,

encore la vieille chanson des départs qui restent

et puis ce fauteuil de bois.

Les poitrines n’ont plus qu’un sein tout en haut des corps sans sexes;

Ton enfance fut aux curés en jupes de femmes;

dans la crypte du Sacré-Coeur tu n’as pas su faire l’amour.

Un oiseau dans ton cerveau.

Cet oiseau sans voix,

cet oiseau qui n’a pas volé,

cet oiseau qui n’a pas chanté,

apte au seul frisson de l’inutilité.

Comme des frères il aimait,

les bateaux petits;

bateaux colibris,

leur essaim posé

n’a rien enseigné.

Rouille, sang de carcasses

figé dans la mort,

et puis toujours et puis encor

alentour une eau si lasse

avec le plomb des ménagères

trop souvent mères.

Tu as froid mais ne sait ni mourir ni pleurer.

Triste entre les quais méchants

que tout homme ici-bas méprise,

tu vas, fleuve des villes grises

et sans espoir d’océan

ΑΘΕΟΣ ΜΟΝΑΧΑ Ο ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΟΣ

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ

[ΑΘΕΟΣ ΜΟΝΑΧΑ Ο ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΟΣ]

Άθεος μονάχα ο Ερμαφρόδιτος

του κήπου των Γραμμάτων

«Ειμί ο ων». Πρεσβεύει

πως το καλόν είναι ασθένεια τού

κακού

και ότι καταπολεμιέται

απ’ τους αλχημιστές του λόγου

τους πλανόδιους ταχυδακτυλουργούς

κι άλλος πεπλανωμένους

σε μια διασταύρωση τέμνει

η τύχη την ιστορία

σε άλλη την αγάπη.

Έτσι ξαναγεννιέται η Ελευθερία.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Λέξη», τχ. 6, Ιούλιος-Αύγουστος 1981, σελ. 416.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΣΕΣΙΛΙΑ ΜΙΛΟΝΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CECILIA MILONE: ACOMPAÑADA Y SOLA