ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ


ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ

Τί δώρο να σου φέρω στην Ανάσταση
τα πλούτη δηλητήριο χρόνια τά 'πιαμε
μια προσευχή θα κάνω μια παράκληση
συγχώρα μου τ' ανθρώπινα κι αγάπα με

Βγες τη νύχτα στο μπαλκόνι
μέτρα τα νεκρά τ' αστέρια
είμαστε στον κόσμο μόνοι
γύρω άδειος ουρανός
η ζωή γυμνούς μας φέρνει
και μας παίρνει μ' άδεια χέρια
μόνο η αγάπη μένει
όλα τ' άλλα είναι καπνός

Με παίρνουνε οι δρόμοι και με σέρνουνε
τυφλό πουλί που φτερουγά στην άβυσσο
οι ώρες της αγάπης μόνο μένουνε
να βρω δυό μέτρα ήλιο και παράδεισο

Βγες τη νύχτα στο μπαλκόνι
μέτρα τα νεκρά τ' αστέρια
είμαστε στον κόσμο μόνοι
γύρω άδειος ουρανός
η ζωή γυμνούς μας φέρνει
και μας παίρνει μ' άδεια χέρια
μόνο η αγάπη μένει
όλα τ' άλλα είναι καπνός


Στίχοι: Σώτια Τσώτου.
Μουσική: Χρήστος Γκάρτζος.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΒΕΡΤΟ ΠΟΛΑΚΟ ΓΚΟΓΕΝΕΤΣΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROBERTO POLACO GOYENECHE


VIEJO BUENOS AIRES

Viejo Buenos Aires...
¡cómo has cambiado,
rincón de mis amores!...
Sueño de tus albores
que hoy despierta en tu grandeza
y en tus honores,
que escondieron la tristeza
de tus cantores
que ya no se oyen más...
¿Dónde estarán?...

¡Oh!... ¡mi Buenos Aires!...
Creciste en luces
como buscando el cielo...
Tan solo te quedó
del tiempo aquel,
la voz de Carlos Gardel.

Ayer rodaba en tus tangos el fango
de Villa Crespo y Pompeya.
El tiempo nada dejó
y en tu brillar de estrellas
todo cambió.
¡Calle Corrientes!...
dulces musas de bohemia,
quiero amarrado vivir
a tu querer hasta morir.
¡Mi Buenos Aires,
cuando te vuelva a ver!



Μουσική: Mariano Mores.
Στίχοι: Martín Darré.
Τάνγκο του 1964.

ΟΙ ΣΤΙΧ' ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΙ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


Η ΑΡΧΗ ΤΩΝ

Η εκπλήρωσις της έκνομής των ηδονής
έγινεν. Απ' το στρώμα σηκωθήκαν,
και βιαστικά ντύνονται χωρίς να μιλούν.
Βγαίνουνε χωριστά, κρυφά απ' το σπίτι· και καθώς
βαδίζουνε κάπως ανήσυχα στον δρόμο, μοιάζει
σαν να υποψιάζονται που κάτι επάνω των προδίδει
σε τί είδους κλίνην έπεσαν προ ολίγου.

Πλην του τεχνίτου πώς εκέρδισε η ζωή.
Αύριο, μεθαύριο, ή μετά χρόνια θα γραφούν
οι στίχ' οι δυνατοί που εδώ ήταν η αρχή των.

ΙΣΑΚΟ ΑΒΙΤΒΟΛ

ISACO ABITBOL: LA CALANDRIA

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΣΑΜ ΑΛΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η AZAM ALI: EL REY DE FRANCIA

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΟΣΚΑΡ ΚΑΡΜΠΟΝΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο OSCAR CARBONI: TANGO DEL MARE

ΑΓΚΝΕΣ ΦΡΑΝΤΣ!

AGNES FRANZ (1794-1843)


LIEBE KANN NICHT UNTERGEHN!

Wenn sie fremd sich von uns kehren,
Die wir treu und heiß geliebt,
Wenn kein Blick uns Antwort giebt
Auf des Kummers bange Zähren:
Da, o Liebe, halt' uns fest!
Zeige, daß Du uns geblieben,
Wenn auch das, was Menschen lieben,
Wandelnd, treulos sie verläßt!

Du bist ewig! Nur die Thoren
Klagen, Du sey'st wandelbar!
Eh' des Menschen Tag noch war,
War'st Du, Herrliche, geboren!
Du wirst leben, Du wirst seyn,
Wenn der Sonne Glanz versunken!
Deines Lichtes Götterfunken
Hüllet keine Dämm'rung ein!

Darum kannst Du auch nicht scheiden;
Wir nur scheiden uns von Dir!
Andern Göttern huld'gen wir,
Dir zur Trauer, uns zum Leiden!
Was uns kränkte, uns betrog,
War des Wahnes Truggebilde,
Das, statt Deiner Göttermilde,
Der Bethörte an sich zog.

Ruhig schauest Du von oben
In des Träumers wirre Nacht,
Bis er, weinend aufgewacht,
Nun den Schleier hat gehoben.
Da, - ein Stern, der nie verlischt,
Gehst du auf dem Kummervollen,
Bis der Reue Thränen rollen,
Und sich Schmerz mit Wonne mischt.

Und es bricht sich des Geschickes
Und des Hasses finstre Macht,
Alles Grau'n der alten Nacht,
An dem Lächeln Deines Blickes!
Und es tönet von den Höh'n:
"Wie auch, Mensch, Dein Lieben schwanke,
Wie, was Du geliebt, auch wanke:
Liebe kann nicht untergehn!"



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου και συνονόματη της ποιητρίας κ. Agnes Bruckner.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΛΟΥΤΣΙΑΝΟ ΤΑΓΙΟΛΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο LUCIANO TAJOLI: SERENATA CELESTE

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΑΡΛΟΣ ΓΑΡΔΕΛ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLOS GARDEL


NAIPE MARCADO

Vayan parando "El Chamuyo"
Van a cantar "Mano a Mano",
"Lorenzo" y "El entrerriano",
Payadores "De Mi Flor".
Saldrá el "Sentimiento criollo"
Enancao a "El Pensamiento"
Sobre "El Flete" de "Un lamento"
Que va buscando un amor.
¿Dónde te fuiste, tango
Que te busco siempre
Y no te puedo "hayar"?
Te juro por mi vieja
Que si no te encuentro
Me pongo a llorar.
Fui por Florida ayer
Y por Corrientes hoy,
Me han informado
Que te habías piantado
Con tu bandoneón.
Pero yo sé que vos
No aguantarás el tren,
"naipe marcado"
Cuando ya es junado
Tiene que rajar.
¿Dónde te fuiste, tango
Que te busco siempre
Y no te puedo hallar?
Terminaron "La payada"
Y "El taita" con su pericia
Pide a la "Pampa" "Felicia"
Que se quite el "Zorro gris"
Y baile "Derecho viejo"
Con el gran "Rodríguez Peña"
Para que el "Alma porteña"
Resurja grande y feliz.

ΜΠΟΡΧΕΣ ΚΑΙ ΠΙΑΣΣΟΛΛΑ ΚΑΙ ΜΟΥΝΑΡΡΙΣ!

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

Η VALERIA MUNARRIZ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ASTOR PIAZZOLLA ΚΑΙ JORGE LUÍS BORGES


MILONGA DE DON NICANOR PAREDES

Venga un rasgueo y ahora,
con el permiso de ustedes,
le estoy cantando, señores,
a Don Nicanor Paredes.
No lo vi rígido y muerto.
Ni siquiera lo vi enfermo.
Lo veo con paso firme
pisar su feudo, Palermo.

El bigote un poco gris,
pero en los ojos el brillo,
y cerca del corazón
el bultito del cuchillo.
El cuchillo de esa muerte
de la que no le gustaba
hablar... Alguna desgracia
de cuadreras o de tabas.

De atrio más bien fue caudillo,
si no me marra la cuenta,
allá por los tiempos bravos
del ochocientos noventa.
Si entre la gente de faca
se armaba algún entrevero
él lo paraba de golpe,
de un grito o con el talero.

Ahora está muerto y con él
cuánta memoria se apaga
de aquel Palermo perdido
del baldío y de la daga.
Ahora está muerto y me digo:
—¡Qué hará usted, Don Nicanor,
en un cielo sin caballos,
sin vino, retruco y flor!

ΕΝΑ ΑΠΟ ΚΕΙΝΑ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ

CARLOS PELLICER


ΕΝΑ ΑΠΟ ΚΕΙΝΑ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ

Ένα από κείνα τα βράδυα
δίχως άλλο χρώμα από κείνο των ματιών μου,
σε γύμνωσα
και το ταξίδι των χεριών και των χειλιών μου
γιόμισε όλο το κορμί σου με δροσιά.
Κείνος ο κόσμος που ανέτειλε το βράδυ
με τόσα επεισόδια χωρίς ιστορίες,
σήκωσε τη σημαία εν σιωπή
κι ακολουθήθηκε από χιλιάδες ανησυχίες.
Ανάμεσα στον ομφαλό σου και τα περίχωρά του
χαμογελούσαν οι οφθαλμοί των χειλιών μου
κι οι λαγόνες σου,
σφαίρα σε δυο μισά,
γλύκαναν τις στιγμές της αγωνίας
όπου η ζωή μου τό ’σκαγε για νά ’βρει τη ζωή σου.
Είμαστε τόσο ζωντανοί
που το παρελθόν δε μετράει αν δεν έχει ειδωθεί
Δεν είμαστε το κρυμμένο
στη θύελλα της ζωής κείμεθα.
Το κορμί σου είν΄ η γύμνια που υπάρχει εντός μου
όλο το νερό που κατευθύνεται προς τη νεροποντή σου.
Τ’ όνομά σου, η χαρμοσύνη σου…
Κανείς δεν το ξέρει:
ούτε εσύ η ίδια κατά μόνας.



Μετάφραση: Αμαλία Ρούβαλη.

ΛΥΝΤΙ ΝΤΑΤΤΑ!

LYDIE DATTAS (1948)


BONTÉ DE LYS

Je crois en la blancheur immaculée des lys.
Rien n’égale la joie du lys blanc dans le coeur,
le lys blanc qui jamais ne trahit la beauté.
Que croisse dans mon âme le pur amour des lys,
rien ne peut égaler la joie de rester pure
quand la joie m’a jetée dans les bras purs des lys.
Le lys blanc mentirait s’il te cachait ta mort.
Le lys blanc m’assistait de sa blanche agonie
le lys blanc a guéri mon âme de son doute.
Le doute est le seul mal dont on puisse mourir.
Un seul lys a suffi à faire pâlir la mort.
Que serait la bonté sans la bonté des lys
et le divin parfum du lys blanc dans ton âme?

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1945

Τόπος: Μιλάνο
Θέμα: Ο Μπενίτο
Αξιόλογηση: Υπέροχο
Προοπτική: Διδακτικό και τερψικάρδιο

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΕΡΣΕΔΕΣ ΣΙΜΟΝΕ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MERCEDES SIMONE


MILONGA SENTIMENTAL

Milonga pa' recordarte.
Milonga sentimental.
Otros se quejan llorando
yo canto pa' no llorar.
Tu amor se seco de golpe
nunca dijiste por que.
Yo me consuelo pensando
que fue traición de mujer.

Varon, pa' quererte mucho,
varon, pa' desearte el bien,
varon, pa' olvidar agravios
porque ya te perdone.
Tal vez no lo sepas nunca,
tal vez no lo puedas creer,
tal vez te provoque risa
!verme tirao a tus pies!

Es facil pegar un tajo
pa' cobrar una traición
o jugar en una daga
la suerte de una pasión.
Pero no es facil cortarse
los tientos de un metejon
cuando estan bien amarrados
al palo del corazón.

Varon, pa' quererte mucho, etc.
Milonga que hizo tu ausencia.
Milonga de evocación.
Milonga para que nunca
la canten en tu balcon.
Pa' que vuelvas con la noche
y te vayas con el sol.
Pa' decirte que si, a veces,
o pa' gritarte que no.



Μουσική: Sebastian Piana.
Στίχοι: Homero Manzi.
Τραγούδι του 1932.

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΛΙΟΝΕΛ ΜΕΣΣΙ!

ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ - ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ 0-2

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΣ ΣΤΗΝ ΞΕΝΙΤΕΙΑ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΝΑΝΑ ΜΟΥΣΧΟΥΡΗ


ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΣ ΣΤΗΝ ΞΕΝΙΤΕΙΑ

Τώρα που πας στη ξενιτειά
πουλί θα γίνω του νοτιά
γρήγορα να σ' ανταμώσω
για να σου φέρω τον σταυρό
που μου παράγγειλες να βρω
δαχτυλίδι να σου δώσω.

Ήσουν κυπαρίσσι
στην αυλή μου
αγαπημένο
ποιός θα μου χαρίσει
το φιλί
που περιμένω.
Στ' όμορφο ακρογιάλι
καρτερώ να μού 'ρθεις πάλι
σαν μικρό χαρούμενο πουλί.

Χρυσή μου αγάπη έχε γεια
νά 'ναι μαζί σου η Παναγιά
κι όταν 'ρθει το περιστέρι,
θά 'χω κρεμάσει φυλαχτό
στο παραθύρι τ' ανοιχτό
την καρδιά μου σαν αστέρι.

Ήσουν κυπαρίσσι
στην αυλή μου
αγαπημένο
ποιός θα μου χαρίσει
το φιλί
που περιμένω.
Στ' όμορφο ακρογιάλι
καρτερώ να μού 'ρθεις πάλι
σαν μικρό χαρούμενο πουλί.


Στίχοι: Νίκος Γκάτσος.
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις.

ΜΠΟΡΧΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΝΑΡΡΙΣ!

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

Η VALERIA MUNARRIZ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ JORGE LUÍS BORGES


EL TANGO

¿Dónde estarán?, pregunta la elegía
de quienes ya no son, como si hubiera
una región en que el Ayer pudiera
ser el Hoy, el Aún y el Todavía.

¿Dónde estará (repito) el malevaje
que fundó, en polvorientos callejones
de tierra o en perdidas poblaciones,
la secta del cuchillo y del coraje?

¿Dónde estarán aquellos que pasaron,
dejando a la epopeya un episodio,
una fábula al tiempo, y que sin odio,
lucro o pasión de amor se acuchillaron?

Los busco en su leyenda, en la postrera
brasa que, a modo de una vaga rosa,
guarda algo de esa chusma valerosa
de los Corrales y de Balvanera.

¿Qué oscuros callejones o qué yermo
del otro mundo habitará la dura
sombra de aquel que era una sombra oscura,
Muraña, ese cuchillo de Palermo?

¿Y ese Iberra fatal (de quien los santos
se apiaden) que en un puente de la vía,
mató a su hermano el Ñato, que debía
más muertes que él, y así igualó los tantos?

Una mitología de puñales
lentamente se anula en el olvido;
una canción de gesta se ha perdido
en sórdidas noticias policiales.

Hay otra brasa, otra candente rosa
de la ceniza que los guarda enteros;
ahí están los soberbios cuchilleros
y el peso de la daga silenciosa.

Aunque la daga hostil o esa otra daga,
el tiempo, los perdieron en el fango,
hoy, más allá del tiempo y de la aciaga
muerte, esos muertos viven en el tango.

En la música están, en el cordaje
de la terca guitarra trabajosa,
que trama en la milonga venturosa
la fiesta y la inocencia del coraje.

Gira en el hueco la amarilla rueda
de caballos y leones, y oigo el eco
de esos tangos de Arolas y de Greco
que yo he visto bailar en la vereda,

en un instante que hoy emerge aislado,
sin antes ni después, contra el olvido,
y que tiene el sabor de lo perdido,
de lo perdido y lo recuperado.

En los acordes hay antiguas cosas:
el otro patio y la entrevista parra.
(Detrás de las paredes recelosas
el Sur guarda un puñal y una guitarra.)

Esa ráfaga, el tango, esa diablura,
los atareados años desafía;
hecho de polvo y tiempo, el hombre dura
menos que la liviana melodía,

que sólo es tiempo. El tango crea un turbio
pasado irreal que de algún modo es cierto,
un recuerdo imposible de haber muerto
peleando, en una esquina del suburbio.

ΑΜΑΔΟ ΝΕΡΒΟ!

AMADO NERVO (1870-1919)


PASAS POR EL ABISMO DE MIS TRISTEZAS

Pasas por el abismo de mis tristezas
como un rayo de luna sobre los mares,
ungiendo lo infinito de mis pesares
con el nardo y la mirra de tus ternezas.

Ya tramonta mi vida, la tuya empiezas;
mas, salvando del tiempo los valladares,
como un rayo de luna sobre los mares,
pasas por el abismo de mis tristezas.

No más en la tersura de mis cantares
dejará el desencanto sus asperezas;
pues Dios, que dio a los cielos sus luminares,
quiso que atravesaras por mis tristezas
como un rayo de luna sobre los mares.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Aida Yespica.

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΤΑΝΓΚΟ

ΧΟΡΕΥΟΥΝ Ο SEBASTIÁN ACHAVAL ΚΑΙ Η ROXANA SUÁREZ: EL CALOR

ΠΩΛ ΒΑΛΕΡΥ!

PAUL VALÉRY


BAIGNÉE

Un fruit de chair se baigne en quelque jeune vasque,
(Azur dans les jardins tremblants) mais hors de l’eau,
Isolant la torsade aux puissances de casque,
Luit le chef d’or que tranche à la nuque un tombeau.

Éclose la beauté par la rose et l’épingle !
Du miroir même issue où trempent ses bijoux,
Bizarres feux brisés dont le bouquet dur cingle
L’oreille abandonnée aux mots nus des flots doux.

Un bras vague inondé dans le néant limpide
Pour une ombre de fleur à cueillir vainement
S’effile, ondule, dort par le délice vide,

Si l’autre, courbé pur sous le beau firmament,
Parmi la chevelure immense qu’il humecte,
Capture dans l’or simple un vol ivre d’insecte.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Annabella Bella.

Η ΒΑΛΕΡΙΑ ΜΟΥΝΑΡΡΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΠΟΡΧΕΣ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

Η VALERIA MUNARRIZ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ JORGE LUÍS BORGES: EL CASO DE LA ESQUINA ROSADA

Ερμηνεία: Valeria Munarriz.
Στίχοι: Jorge Luís Borges.
Μουσική: Victor Proncet / Mario Cosentino.

ΛΟΥΙΣ ΔΕ ΓΟΝΓΟΡΑ!

LUÍS DE GÓNGORA


YA BESANDO UNAS MANOS CRISTALINAS

Ya besando unas manos cristalinas,
ya anudándome a un blanco y liso cuello,
ya esparciendo por él aquel cabello
que Amor sacó entre el oro de sus minas;

ya quebrando en aquellas perlas finas
palabras dulces mil sin merecello,
ya cogiendo de cada labio bello
purpúreas rosas sin temor de espinas,

estaba, oh claro Sol invidïoso,
cuando tu luz, hiriéndome los ojos,
mató mi gloria y acabó mi suerte.

Si el cielo ya no es menos poderoso,
porque no den los tuyos más enojos,
rayo, como a tu hijo, te den muerte.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Veronica Varekova.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΣΟΥΣΑΝΑ ΣΑΒΑΛΕΤΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η SUSANA ZABALETA: CANON DEL RE MAYOR

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΕΝΤΟΑΡΝΤΟ ΒΙΑΝΕΛΛΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο EDOARDO VIANELLO: GUARDA COME DONDOLO

Δώρο της εκλεκτής φίλης Lapsus Digiti για τη γιορτή μου. Την ευχαριστώ πολύ.

Η ΚΟΥΜΠΑΡΣΙΤΑ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΟΝΤΕΒΙΔΕΟ

Η ΚΟΥΜΠΑΡΣΙΤΑ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΟΝΤΕΒΙΔΕΟ
Δώρο του Θόδωρου Πέππα για τη γιορτή μου.

ΘΥΣΙΕΣ

Δώρο από τον φίλο μου τον Χρήστο. Υπέροχη γελοιογραφία. Ευχαριστώ πολύ.

ΙΩΝΙΚΟΝ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ


ΙΩΝΙΚΟΝ

Γιατί τα σπάσαμε τ' αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμε απ' τους ναούς των,
διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,
σένα οι ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.
Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο
την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ' την ζωή των·
και κάποτ' αιθέρια εφηβική μορφή,
αόριστη, με διάβα γρήγορο,
επάνω από τους λόφους σου περνά.

ΟΙ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΙ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΛΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΑΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΝΟ


ΟΙ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΙ

Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
σαν ευτυχισμένη φωτογραφία,
λες και πως ξεφύγαν από μουσεία
κάτι αγάλματά τους και ζωγραφιές.

Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυό μας πάντα μαρμαρωμένοι.
Τους κοιτάμε απ' το μπαλκόνι,
με κάποια λύπη σαν νυχτώνει
και λες πως κάτι μες στον κόσμο τελειώνει.
Και τα χρόνια μας χαμένα,
στο άδικο μεγαλωμένα,
σαν τα φιλιά στον ουρανό μας σβησμένα.

Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.
Βλέπουμε απ' τη φυλακή μας
στα ξένα χέρια τη ζωή μας,
σαν να μην ήταν καμμιά μέρα δική μας.

Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.


Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου.
Μουσική: Γιάννης Σπανός.
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Καράλης.

ΑΛΒΕΡΤΟ ΑΝΧΕΛ ΜΟΝΤΟΓΙΑ!

ALBERTO ÁNGEL MONTOYA (1902-1970)


VUELO DEL CORAZÓN

Vuelo del corazón que se ha abatido
de tan alto volar sobre tu seno.
Vuelo del corazón que en campo ajeno
cayó ayer al azar de lo perdido.

Unos ojos de cielo descendido,
y un seno en nube hacia ese azul, y lleno
de aquel mirar el seno, y sobre el seno
el amor en dos nubes repartido.

Nada más fue este amor. Mi campo cierra
hoy un límite exacto, y el desvelo
de un otro amor por mis dominios yerra.

Nada más fue este amor que el sólo vuelo
de haber soñado que la oscura tierra
pudiera ser la nube y ser el cielo.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Bruna Tenório.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΣΟΥΣΑΝΑ ΡΙΝΑΛΔΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η SUSANA RINALDI


SEXTO PISO

Ventanal, ventanal de un sexto piso,
vos perdida, yo sumiso
y esta herida que hace mal...
Ventanal, y los hombres todos chicos
y los pobres y los ricos
todos chicos por igual...
Allí abajo se revuelven como hormigas:
mucha fatiga, pero mucha cuesta el pan.
Ventanal donde un lente permanente
televisa mi dolor por la ciudad.

Solo,
sin tu amor, tirado y solo
vuelo
por las nubes del desvelo.
¡Ay! ¡Qué amarga sensación
ver que este infierno fue el balcón
de un sexto cielo!
¡No! No hay más remedio que vivir
así apretado y pisoteado como en el suelo.
Si tristeza
da al mediocre la pobreza,
¡cómo habrás sufrido vos!
¡Vos, que tenés la misma altura que el montón!

Ya no estás, ni es posible que te halle...
Duele tanto tanta calle,
tanta gente y tanto mal,
que andarás con los sueños a destajo,
como todos, río abajo,
por la vida que se va.
No hay estómago que aguante este desprecio
ni tiene precio que se tenga que aguantar...
Ventanal, y esta pena que envenena,
ya cansado de vivir y de esperar.



Μουσική: Roberto Nievas Blanco.
Στίχοι: Homero Expósito.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ

Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ, Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΤΣΑΝΗ


Η ΔΡΟΣΟΥΛΑ

Άνω-κάτω χτες τα κάνανε
στου Σιδέρη τον παλιό τεκέ.
Πρωί-πρωί με τη δροσούλα
πάνω στη γλυκιά μαστούρα
στήσανε καυγά δυο μάγκες
για να κάνουν ματσαράγκες.

Τεκετζή μου, βάστα να σου πω,
σου μιλάει ο μάγκας με καημό.
Το χασίσι κι αν φουμάρω,
εγώ κανέναν δεν πειράζω.
Είμαι μάγκας και αλάνης,
μπήκα στον τεκέ χαρμάνης.

Μπήκα μόνος μέσα στον τεκέ
να φουμάρω ένα ναργιλέ.
Να φουμάρω, να μπαφιάσω
και τις πίκρες να ξεχάσω.
Μες στην τόση μου σκοτούρα
βρίσκω γλέντι στη μαστούρα.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΜΑΝΟ ΤΖΑΝΟΤΤΙ

Αναρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROMANO ZANOTTI: MICHELEMMA

ΜΠΟΡΧΕΣ, ΠΙΑΣΟΛΑ, ΡΙΒΕΡΟ, ΟΜΑΡ!

Ο EDMUNDO RIVERO ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ JORGE LUÍS BORGES ΚΑΙ ASTOR PIAZZOLLA

Η NELLY OMAR ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ JORGE LUÍS BORGES ΚΑΙ ASTOR PIAZZOLLA

ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ Ο JORGE LUÍS BORGES

JACINTO CHICLANA

Me acuerdo, fue en Balvanera,
en una noche lejana,
que alguien dejó caer el nombre
de un tal Jacinto Chiclana.
Algo se dijo también
de una esquina y un cuchillo.
Los años no dejan ver
el entrevero y el brillo.

¡ Quién sabe por qué razón
me anda buscando ese nombre!
Me gustaría saber
cómo habrá sido aquel hombre.
Alto lo veo y cabal,
con el alma comedida;
capaz de no alzar la voz
y de jugarse la vida.

Nadie con paso más firme
habrá pisado la tierra.
Nadie habrá habido como él
en el amor y en la guerra.
Sobre la huerta y el patio,
las torres de Balvanera
y aquella muerte casual,
en una esquina cualquiera.

Sólo Dios puede saber
la laya fiel de aquel hombre.
Señores, yo estoy cantando
lo que se cifra en el nombre.
Siempre el coraje es mejor.
La esperanza nunca es vana.
Vaya, pues, esta milonga
para Jacinto Chiclana...

ΧΟΣΕ ΓΑΡΘΙΑ ΝΙΕΤΟ!

JOSÉ GARCÍA NIETO (1914-2001)


BARRO DE LA PALABRA

Hoy he tomado el barro de la palabra en frío;
su piel ya me conoce; poco a poco, temblada
por mi caricia, vibra, responde a la llamada
de la costumbre. Toco. Me adueño de lo mío.

Penetro en la palabra. Las orillas del río
me acogen, me conducen, y se siente creada
la mano creadora... ¿Vive la enamorada
mi amor, o me amenazan su ocaso y su extravío...?

¡Qué torpe es el amante, qué ciega su porfía!
No dice la palabra lo que ayer le decía.
O sí: dice lo mismo, miente lo mismo, inventa

lo mismo... «¡Calla, calla...!», le increpa. Y luego llora
su soledad. Y vuelve. Y, arrastrándose, implora:
«Quiero morir tocando tu barro, aunque me mienta».



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Gabrielle Richens.

Ω ΠΑΝΣΟΦΟΙ ΑΣΠΑΣΜΟΙ, Ω ΧΕΙΛΗ ΑΝΩΦΕΛΑ!

RENÉ CHAR


ΙΔΟΥ

Ο ξαφριστής ιδού της μνήμης
Κάτι ελών ο ατμός ελασσόνων
Και ολόγυρα λινά που καπνίζουν:
Άστρο ροδαλό και ρόδο άσπρο.

Ω πάνσοφοι ασπασμοί, ω χείλη ανώφελα!



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΔΡΙΑΝΑ ΝΑΝΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ADRIANA NANO


BARRIO DE TANGO

Un pedazo de barrio, allá en Pompeya,
durmiéndose al costado del terraplén.
Un farol balanceando en la barrera
y el misterio de adiós que siembra el tren.
Un ladrido de perros a la luna.
El amor escondido en un portón.
Y los sapos redoblando en la laguna
y a lo lejos la voz del bandoneón.

Barrio de tango, luna y misterio,
calles lejanas, ¡cómo estarán!
Viejos amigos que hoy ni recuerdo,
¡qué se habrán hecho, dónde estarán!
Barrio de tango, qué fue de aquella,
Juana, la rubia, que tanto amé.
¡Sabrá que sufro, pensando en ella,
desde la tarde que la dejé!
Barrio de tango, luna y misterio,
¡desde el recuerdo te vuelvo a ver!

Un coro de silbidos allá en la esquina.
El codillo llenando el almacén.
Y el dramón de la pálida vecina
que ya nunca salió a mirar el tren.
Así evoco tus noches, barrio 'e tango,
con las chatas entrando al corralón
y la luna chapaleando sobre el fango
y a lo lejos la voz del bandoneón.



Música: Aníbal Troilo.
Letra: Homero Manzi.
Τάνγκο του 1942.

ΕΟΥΧΕΝΙΟ ΔΕ ΝΟΡΑ!

EUGENIO DE NORA (1923)


CARMEN DEL AMOR IMPLACABLE

Está lejos el mar, pero recuerdo
el musical chasquido de las olas
-oh cima, oh prados de agua florecida-,
corona de la fuerza melodiosa.

Está lejos el mar, pero recuerdo
la luz del sol en mil alfanjes rota,
la intensidad feroz, la luz de fuego
reverberando, primavera honda.

Oh, la visión alegra y embellece
la tristeza infinita de las horas
en espera; el azul innumerable
acoge al alma innumerable y sola.

Está lejos el mar, pero ¿quién ama
sin recordar las implacables olas?
La Fuerza insoportable hiere, rapta,
y de palabras bellas nos corona.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Carmela De Cesare.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΜΕΡΣΕΔΕΣ ΣΙΜΟΝΕ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η MERCEDES SIMONE


NOCHE DE RONDA

Noche de ronda que triste pasa
que triste cruza por mi balcón
noche de ronda, como me hiere
como lastima mi corazón

Luna que se quiebra
sobre la tiniebla de mi soledad
adonde vas
dime si esta noche tu te vas de ronda
como ella se fue
con quien estas
dile que la quiero
dile que me muero de tanto esperar
que vuelva ya
que las rondas no son buenas
que hacen daños, que dan penas
que se acaba por llorar.



Στίχοι & μουσική: María Teresa Lara.

ΖΟΑΟΥ ΣΕΖΑΡ ΜΟΝΤΕΪΡΟΥ!

JOÃO CESAR MONTEIRO, The Spousals of God (1998)

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΠΟΡΤΑΒΑΛΕΣ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GUILLERMO PORTABALES: JUNTO A UN CAÑAVERAL

Ο ΧΥΜΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ


Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΝΙΑ

Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει,
σιγά-σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!

Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί,
έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα,
έτσι καθώς αστραψανε χελιδονοουρές,
σάστησαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές,
σάστησαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια,
κι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν,
κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!
Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός, μεθάει ο κόσμος όλος,
όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει.
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια,
τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές,
τη λέει κ' η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:

-Σήκω μικρή, μικρή, μικρή πορτοκαλένια!
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει.
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός θεός,
που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό ανέμους!

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΟΥΡΟΛΟ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROBERTO MUROLO: VOCA VOCA

ΓΙΟΥΛΙΟΥΣ ΜΟΖΕΝ!

JULIUS MOSEN (1803-1867)


BRENNENDE LIEBE

In meinem Garten lachet
Manch Blümlein blau und rot,
Vor allem aber machet
Die brennende Liebe mir Not.

Brauch ihrer nicht zu warten,
Sie blühet Tag und Nacht,
Wer hat mir nur zum Garten
Die brennende Liebe gebracht?

Wohin ich mich nur wende,
Blüht auch die holde Blum',
Es blühet sonder Ende
Die brennende Liebe ringsum.

Die bösen Nachbarinnen,
sie bleiben neidvoll stehn.
sie flüstern: Ach, da drinnen
Blüht brennende Liebe so schön!



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Maria Grazia Cucinotta.

Η ΜΟΝΙΚ ΜΟΡΕΛΛΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΛΟΥΙ ΑΡΑΓΚΟΝ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

Η MONIQUE MORELLI ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ LOUIS ARAGON


UN AIR D’OCTOBRE

Un air comme une traîne immense
Un air qui ne finit jamais
Un air d'octobre une romance
Plus douce que le mois de mai
Un air qui toujours recommence

Tes yeux ont le mal d'horizon
Fou qui trouve assez bleu l'azur
A qui le ciel n'est pas prison
Il faut aimer à démesure
Ce n'est pas assez que raison

Bel automne aux mains de velours
C'est la chanson jamais chantée
C'est la chanson de notre amour
C'est la chanson des roses-thé
Dont le cœur est couleur du jour

Est-il assez profond sanglot
Pour dire les déserts physiques
Pareils aux ronds qu'on fait dans l'eau
Les mots valent-ils la musique
Du long désir au cœur enclose

Un air Elsa de la démence
Un air qui ne finit jamais
Un air d'octobre une romance
Plus doux que n'est le mois de mai
Un air comme une traîne immense

ΔΥΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟ

Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΑΛΕΚΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ


ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Πάλης ξεκίνημα
νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας
οι πρώτοι νεκροί.

Όχι άλλα δάκρυα
κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα
οι πρώτοι νεκροί.

Λουλούδι φωτιάς
βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν
οι πρώτοι νεκροί.

Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για νά 'βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί.

****************************************


Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΑΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ


ΤΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ ΕΧΕΙ ΚΑΗΜΟ

Το παλληκάρι έχει καημό
κι εγώ στα μάτια το κοιτώ
και το κοιτώ και δε μιλώ
απόψε,
απόψε που έχει τον καημό

Βδομάδα πάει χωρίς δουλειά
κι έξω χιονίζει και φυσά
χωρίς τσιγάρο και δουλειά
απόψε,
απόψε μου σκίζει την καρδιά

Το παλικάρι έχει καημό
μα όταν κοιτάει τον ουρανό
τα μάτια του είναι δυό πουλιά
απόψε,
απόψε το δάκρυ μου κυλά

ΑΓΝΟΕΙ ΠΩΣ ΚΑΙΝΕ ΜΕ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ

JOSE ÁNGEL BUESA


Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Ο έρωτας, αν είν’ μεγάλος, φτάνει έως
της γης τα πέρατα και τον κισσό θυμίζει
που ξέρουμε πως δεν ανθοβολεί ματαίως
κι εν τούτοις πάντοτε άκων ή και εκών ανθίζει.

Ο μέγας έρως θά ’ρθει μέρα να στερέψει,
και δυστυχώς πηγάδι που ’ν’ ξερό θα μοιάζει:
νερό δεν θά ’χει πιά τη γεύση μας ν’ αρδέψει·
μες στην κοιλιά του ο αντίλαλός μας θα κοάζει.

Σε ιξούς ερώτων όσοι θα βρεθούν πιασμένοι
τη μοίρα του πυρός θα μοιραστούν, τον κόπο:
της φλόγας η καταστροφή τούς περιμένει,
γιατί η φωτιά αγνοεί πώς καίνε με άλλον τρόπο.



Μετάφραση; Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΚΟΝΣΙΛΙΑ ΛΙΤΣΑΡΝΤΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CONSIGLIA LICCIARDI: NAPULE

ΠΙΕΡ ΡΕΒΕΡΝΤΥ!

PIERRE REVERDY (1889-1960)


CHEMIN TOURNANT

Il y a un terrible gris de poussière dans le temps
Un vent du sud avec de fortes ailes
Les échos sourds de l'eau dans le soir chavirant
Et dans la nuit mouillée qui jaillit du tournant
des voix rugueuses qui se plaignent
Un goût de cendre sur la langue
Un bruit d'orgue dans les sentiers
Le navire du coeur qui tangue
Tous les désastres du métier
Quand les feux du désert s'éteignent un à un
Quand les yeux sont mouillés comme des brins d'herbe
Quand la rosée descend les pieds nus sur les feuilles le matin à peine levé
Il y a quelqu'un qui cherche
Une adresse perdue dans le chemin caché
Les astres dérouillés et les fleurs dégringolent
A travers les branches cassées
Et le ruisseau obscur essuie ses lèvres molles à peine décollées
Quand le pas du marcheur sur le cadran qui compte
Règle le mouvement et pousse l'horizon
Tous les cris sont passés tous les temps se rencontrent
Et moi je marche au ciel les yeux dans les rayons
Il y a du bruit pour rien et des noms dans ma tête
Des visages vivants
Tout ce qui s'est passé au monde
Et cette fête
Où j'ai perdu mon temps



Το υλικό της ανάρτησης με τα πορτραίτα του ποιητή από τον Σαλβαδόρ Νταλί και τον Αμεντέο Μοντιλιάνι μάς τα έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Anne Hathaway.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΦΡΑΝΘΙΣΚΟ ΦΙΟΡΕΝΤΙΝΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο FRANCISCO FIORENTINO


TINTA ROJA

Paredón,
tinta roja en el gris
del ayer...

Tu emoción
de ladrillo feliz
sobre mi callejón
con un borrón
pintó la esquina...

Y al botón
que en el ancho de la noche
puso el filo de la ronda
como un broche...

Y aquel buzón carmín,
y aquel fondín
donde lloraba el tano
su rubio amor lejano
que mojaba con bon vin.

¿Dónde estará mi arrabal?
¿Quién se robó mi niñez?
¿En qué rincón, luna mía,
volcás como entonces
tu clara alegría?

Veredas que yo pisé,
malevos que ya no son,
bajo tu cielo de raso
trasnocha un pedazo
de mi corazón.

Paredón
tinta roja en el gris
del ayer...

Borbotón
de mi sangre infeliz
que vertí en el malvón
de aquel balcón
que la escondía...

Yo no sé
si fue negro de mis penas
o fue rojo de tus venas
mi sangría...

Por qué llegó y se fue
tras del carmín
y el gris,
fondín lejano
donde lloraba un tano
sus nostalgias de bon vin.


Μουσική: Sebastián Piana.
Στίχοι: Cátulo Castillo.
Τάνγκο του 1941

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΟΥΡΟΛΟ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ROBERTO MUROLO: LA RÀ LA RÀ LA RÀ VOLIMO PAZZIÀ

ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΤΙΝΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΤΙΝΟ

Τά πέρασες τα εξηνταέξη...
σαν άμμος σκόρπισαν τα χρόνια.
Χαθήκαμε. Πού νά ’σουν; Σε είχα
αφήσει στα εικοσιεννιά.
Μες στου μυαλού μου τις αλάνες
μαζί σου παίζαν μπάλλα οι μνήμες·
ώς τον Θεό κι εδώ πηδούσες
και σκόραρες με κεφαλιά.
  Με το έντεκα ο Βασίλης:
  μείγμα ύλης και ανθύλης.

Οι χείμαρροι όλοι σε ζηλεύαν –
με την ορμή σου τους περνούσες·
και πίσω σου οι γαζέλες μέναν
στο τρέξιμο ν’ αγκομαχούν.
Με την κατεβασιά σου τάνγκο
εχόρευες, κι ας μη νογούσες
τί ο χορός αυτός σημαίνει –
εσύ ’σουν μιά ζωή εξτρέμ.
  Με το έντεκα ο Βασίλης:
  μείγμα ύλης και ανθύλης.

Το χτύπημα στο γόνατό σου
πληγώνει χρόνια την καρδιά μας·
σε καρτερούνε κάτι φάσεις,
προσμένουν να τις κάνεις γκολ.
Μα σήμερα που σε ξανάδα,
πανέτοιμο σε βρήκα πάλι
να μπεις μες στο Καραϊσκάκη,
τρελή Μποτίνα νευρικιά.
  Με το έντεκα ο Βασίλης:
  μείγμα ύλης και ανθύλης.


      Πειραιάς, 18 Απριλίου 2011

ΑΥΓΗ ΑΦΡΑΤΗ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ


ΑΥΓΗ ΑΦΡΑΤΗ

Αυγή αφράτη, τσεκουριά στην πλάτη
απ΄τις καμινάδες ξέφυγε η καπνιά
και κρεμάστηκε μεσ' στα παράθυρα μας
Σκέπασε ατμός ατμός τον ερωτά μας

Η νύχτα απόλυτη γαλήνη
στα κρεμαστάρια σφαχτάρια τα ρούχα μας



Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης.
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης.

ΦΡΗΝΤΡΙΧ ΡΥΚΕΡΤ

FRIEDRICH RÜCKERT (1788-1866)


DU BIST DIE RUH'

Du bist die Ruh'
Der Friede mild,
Die Sehnsucht du
Und was sie stillt.

Ich weihe dir
Voll Lust und Schmerz
Zur Wohnung hier
Mein Aug' und Herz.

Kehr' ein bei mir,
Und schließe du
Still hinter dir
Die Pforten zu.

Treib andern Schmerz
Aus dieser Brust!
Voll sei dies Herz
Von deiner Lust.

Dies Augenzelt
Von deinem Glanz
Allein erhellt,
O füll' es ganz.


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Alessandra Ambrosio.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΛΟΡΕΝΑ ΑΣΤΟΥΔΙΓΙΟ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η LORENA ASTUDILLO: CANCIÓN DE LEJOS

ΤΟ ΟΝ ΤΟΥ ΤΟ ΜΗ ΟΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΜΟΥ

      Στον Θεόδωρο Α.Πέππα

Ο Πειραιάς τί νά ’ν’ αλήθεια;
Το πέρασμα είναι από τα τείχη
που ξύλινα είσαν και με πέτρες
φορτώσαν τα φτερά τους, όταν
τα κάλεσε η θαλάσσια τύχη
αλλού να πάνε να υψωθούνε.
Το Πέραμα είναι· η Δραπετσώνα·
το καναρίνι· η μαύρη μαούνα.

Η προσφυγιά, που κόκκινη είναι,
μού σκάβει πάντα τρύπες μνήμης:
σαν της Ηλεκτρικής τη μάχη,
της Κοκκινιάς το μπλόκο. Πάντως,
αν ρθούνε από πίσω εδώθε
Νικηταράς, Καραϊσκάκης,
σωστά το ΕΑΜ θα σμίξει σ’ ένα
–στον Πειραιά– με το Εικοσιένα.

Και σένα, Αλίκη, ω ρόδων ρόδο,
δεμένη σ’ έχει αρόδο η μοίρα·
κι από του Μοίρα την ταβέρνα
τα Πέντε Αδέρφια και άλλοι ωραίοι
μιάν άλικη μα κι άσπρη ιδέα
πραγμάτωσαν για νά ’ν’ καμάρι
του Πειραιά, της οικουμένης
παιδί δαφνοστεφανωμένο.

Το σπίτι στην Καστέλλα, κάστρο
ερώτων πιο παλιά, και τώρα
το ρημαδιό που ρίμες θάβει,
σονάτες και τραγούδια ξένα
(του ρυθμ εντ μπλουζ βολίδες) κι ένας
καθρέφτης με σκαστές φολίδες
ο Πειραιάς μπορεί και νά ’ναι
ακόμη, που έζησα για λίγο.

Του Βώκου ο λόφος· τα Ταμπούρια·
ο Βουτυράς αλάνι· ο Λάμπρος
Πορφύρας στο Πασαλιμάνι: ένας
των πόθων αρπιστής, των πόνων
πελάτης· Μπάτης, Μάρκος, Στράτος
και Ανέστος:  η Τ ε τ ρ ά ς!  Αυτά είναι
ο Πειραιάς με την αρμύρα:
σονέττα και καραντουζένι.

Δευτέρας Μεραρχίας· τέρμα
Ηλεκτρικού· Διός Σωτήρος·
αλίπεδα και ταρσανάδες.
Στο νυφοπάζαρο κοπέλλες
σαν αμφορείς καργαρισμένοι
υδρόμελι που φανερώνει
θεσπέσιων ασπασμών ελεύσεις
φανατικές και δαιδαλώδεις.

Στον λέοντα Μουράτη δώρο
λουλούδια αγόρασε ο Παντέλος
πουλώντας δυό σκαρπίνια που ’χε
κοψοχρονιά σ’ έναν τσαγκάρη.
Ξυπόλυτος σαν τον Παντέλο
Μαθέ, τον τροτσκιστή και γαύρο,
ο Πειραιάς παντού αλητεύει
στην επικράτεια του μυαλού μου.

Μου ’λέγαν ο κουτσο-Θανάσης
ανελλιπώς του αγίου Ιωάννου
τον Βάζο γιόρταζε με φίλους
στη χαμοκέλλα του με τέλια·
σαν το μικρό –μού ’παν – κατσίκι
χοροπηδούσε στό ’να πόδι,
σαν είδε στο τσαρδί του φάτσα
του Μπούκοβι την ομαδάρα.

Φουγάρα· ναυτικά φυλλάδια·
ο καπιταλισμός καπνίζει
στη Μαγχεστρία του Λεβάντε·
χαφιέδες, χασαπάκια, σκύλοι,
ψοφίμια και αραμπιέν ταξίμια,
το πράσινο λεωφορείο,
η Τρούμπα και, ναι, Ζει ο Γρηγόρης,
στο Πόρτο Λεόνε Ζει ο Λαμπράκης!

Αυτά και πράγματα πολλά άλλα
προσωπικά είναι ο Πειραιάς μου:
μια σπείρα ανελισσόμενη όσων
πειραστικών εσκέφθη ο Πλάτων
που γούσταρε να κατεβαίνει
τον λιμανίσιο ν’ ανασαίνει
αγέρα: το όν του το μη όν είναι
για μέ η δική μου πολιτεία.

ΤΕΤΡΑΣ Η ΞΑΚΟΥΣΤΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.


ΤΕΤΡΑΣ Η ΞΑΚΟΥΣΤΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΤΑΞΙΜΙ ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΑΙ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Τ’ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


[ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Τ’ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ]

Το ποίημα είναι
τ’ αρνητικό της σιωπής.
Μια μέρα
μέσα στο οξύ των λέξεων εμφανίζεται
το πρόσωπό της.
Τα μάτια της διόλου κλαμένα.
Τα τρία διαμάντια
ασάλευτα απαστράπτοντα
καρφωμένα στο στήθος της.

Ω ανήμπορο ποίημα
ανήμπορο ανήμπορο
ατελέσφορο.
Οι νεκροί
δεν ανασταίνονται.
Υπάρχουν



Από την ποιητική συλλογή «Χάρτινα, σειρά τρίτη» (1973-1974).

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΝΤΡΙΑΝΑ ΒΑΡΕΛΑ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ADRIANA VARELA


ASÍ SE BAILA EL TANGO

¡Qué saben los pitucos, lamidos y shushetas!
¡Qué saben lo que es tango, qué saben de compás!
Aquí está la elegancia. ¡Qué pinta! ¡Qué silueta!
¡Qué porte! ¡Qué arrogancia! ¡Qué clase pa'bailar!
Así se corta el césped mientras dibujo el ocho,
para estas filigranas yo soy como un pintor.
Ahora una corrida, una vuelta, una sentada...
¡Así se baila el tango, un tango de mi flor!

Así se baila el tango,
Sintiendo en la cara,
la sangre que sube
a cada compás,
mientras el brazo,
como una serpiente,
se enrosca en el talle
que se va a quebrar.
Así se baila el tango,
mezclando el aliento,
cerrando los ojos
pa' escuchar mejor,
cómo los violines
le cuentan al fueye
por qué desde esa noche
Malena no cantó.

¿Será mujer o junco, cuando hace una quebrada?
¿Tendrá resorte o cuerda para mover los pies?
Lo cierto es que mi prenda, que mi "peor es nada",
bailando es una fiera que me hace enloquecer...
A veces me pregunto si no será mi sombra
que siempre me persigue, o un ser sin voluntad.
¡Pero es que ya ha nacido así, pa' la milonga
y, como yo, se muere, se muere por bailar!



Μουσική: Elías Randal.
Στίχοι: Marvil (Elizardo Martínez Vilas).
Τάνγκο του 1942.

**********************************

ΕΤΣΙ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΑΝΓΚΟ

Οι μπούληδες τί ξέρουν --μπριγιόλ και σκέτη ιδέα--
...τί ξέρουν από τάνγκο;! Νογάν από κομπάς;
Τηράχτ’ εδώ σβελτάδα! Τί τσάκισμα, τί βλέμμα,
τί πόζα, τί φρεσκάδα, στη χάρη του χορού!
Έτσι χορεύουν τάνγκο: το πόδι γράφει «οχτάρια»,
και είν’ οι πιρουέττες ζωγράφου πινελιές.
Σας δείχνω την κορρίδα, τη βουέλτα, τη σεντάδα --
έτσι χορεύουν τάνγκο! Και τ' άνθος του είμ' εγώ!

Έτσι χορεύουν τάνγκο:
μες στο κεφάλι νιώθεις
το αίμα ν' ανεβαίνει
στων ήχων το βρασμό,
καθώς σφιχτά το μπράτσο
τυλίγεται σα φίδι
στης ντάμας του τη μέση
που σύγκορμη λυγά.
Έτσι χορεύουν τάνγκο:
με ανάσες ενωμένες
και με κλειστά τα μάτια,
για πιο καλά ν' ακούς
στο «φυσερό» οι βιόλες
που λεν πως η Μαλένα
ξανά δεν τραγουδά.

Πού μάθαν οι λιλίκες πώς γίνεται η κεβράδα;
Κι οι λάκηδες θαρούνε πως παίζουνε κουτσό!
Τα ρούχα μου βεβαίως δεν είναι κυριλάτα...–
χορός θα πει θηρίο· με κάνει πιο θεριό!
Φορές-φορές νομίζω εκτός από τον ίσκιο
ανήμερο ένα ζώο πως με ακολουθεί,
πως είναι γεννημένο μονάχα για μιλόνγκες
και στο χορό κι εκείνο θε νά ’βρει τη θανή.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΟΥΛΕΥΑΝ ΣΚΛΗΡΑ, ΕΜΕΙΣ ΤΕΜΠΕΛΙΑΖΑΜΕ...

... δήλωσε στη Χουριέτ ο δουλευταράς Πάγκαλος:
Türkler çalıştı biz tembellik yaptık.

Ότι εκείνον τον έχει φάει η δουλειά,ενώ όλοι οι άλλοι εμείς τεμπελιάζαμε, φαίνεται... Μπράβο Θεόδωρε, και εις κατώτερα!

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΑΛΒΟΥΕΡΝΕ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο FERNANDO ALBUERNE: AHORA QUE ERES MÍA

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΕΝΤΣΟ ΓΙΑΝΝΑΤΣΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ENZO JANNACCI


HO VISTO UN RE

Dai dai, conta su...ah be, sì be....
- Ho visto un re.
- Sa l'ha vist cus'e`?
- Ha visto un re!
- Ah, beh; si`, beh.
- Un re che piangeva seduto sulla sella
piangeva tante lacrime, ma tante che
bagnava anche il cavallo!
- Povero re!
- E povero anche il cavallo!
- Ah, beh; si`, beh.
- è l'imperatore che gli ha portato via
un bel castello...
- Ohi che baloss!
- ...di trentadue che lui ne ha.
- Povero re!
- E povero anche il cavallo!
- Ah, beh; sì, beh.
- Ho visto un vesc...
- Sa l'ha vist cus'e`?
- Ha visto un vescovo!
- Ah, beh; si`, beh.
- Anche lui, lui, piangeva, faceva
un gran baccano, mordeva anche una mano.
- La mano di chi?
- La mano del sacrestano!
- Povero vescovo!
- E povero anche il sacrista!
- Ah, beh; si`, beh.
- e` il cardinale che gli ha portato via
un'abbazia...
- Oh poer crist!
- ...di trentadue che lui ce ne ha.
- Povero vescovo!
- E povero anche il sacrista!
- Ah, beh; si`, beh.
- Ho visto un ric...
- Sa l'ha vist cus'e`?
- Ha visto un ricco! Un sciur!
- S'...Ah, beh; si`, beh.
- Il tapino lacrimava su un calice di vino
ed ogni go, ed ogni goccia andava...
- Deren't al vin?
- Si`, che tutto l'annacquava!
- Pover tapin!
- E povero anche il vin!
- Ah, beh; si`, beh.
- Il vescovo, il re, l'imperatore
l'han mezzo rovinato
gli han portato via
tre case e un caseggiato
di trentadue che lui ce ne ha.
- Pover tapin!
- E povero anche il vin!
- Ah, beh; si`, beh.
- Ho vist un villan.
- Sa l'ha vist cus'e`?
- Un contadino!
- Ah, beh; si`, beh.
- Il vescovo, il re, il ricco, l'imperatore,
persino il cardinale, l'han mezzo rovinato
gli han portato via:
la casa
il cascinale
la mucca
il violino
la scatola di kaki
la radio a transistor
i dischi di Little Tony
la moglie!
- E po`, cus'e`?
- Un figlio militare
gli hanno ammazzato anche il maiale...
- Pover purscel!
- Nel senso del maiale...
- Ah, beh; si`, beh.
- Ma lui no, lui non piangeva, anzi: ridacchiava!
Ah! Ah! Ah!
- Ma sa l'e`, matt?
- No!
- Il fatto e` che noi villan...
Noi villan...
E sempre allegri bisogna stare
che il nostro piangere fa male al re
fa male al ricco e al cardinale
diventan tristi se noi piangiam,
e sempre allegri bisogna stare
che il nostro piangere fa male al re
fa male al ricco e al cardinale
diventan tristi se noi piangiam!

ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ

Η ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΑΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ


ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ

Ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά;

Ποιός τη ζωή μου, ποιός παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιός σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

ΦΙΛΙΠ ΖΑΚΟΤΕ

PHILIPPE JACCOTTET


IMAGES PLUS FUGACES

Images plus fugaces
que le passage du vent
bulles d'Iris où j'ai dormi !

Qu'est-ce qui se ferme et se rouvre
suscitant ce souffle incertain
ce bruit de papier ou de soie
et de lames de bois léger ?

Ce bruit d'outils si lointain
que l'on dirait à peine un éventail ?

Un instant la mort paraît vaine
le désir même est oublié
pour ce qui se plie et déplie
devant la bouche de l'aube.



Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Ana Alvarez.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΡΟΖΑ ΜΠΑΛΙΣΤΡΕΡΙ

Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ROSA BALISTRERI


QUANTU BASILICÒ

Quantu basilicò
simini ogni annu
tu mi nn'ha dari
'na cima a lu jornu

Ah! si vo' lu me' curuzzu
ti lu mannu
lu to' mi l'ha mannari
a lu ritornu

Ah! li carnuzza tua
ciavuru fannu
ca cu li ciara
ci passa lu sonnu

Ah beddu ah! Siddu t'avissi
a me' cumannu
dumani mi susissi
a menzijornu


*************************


ΟΣΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ

Όσο βασιλικό
φυτεύεις κάθε χρόνο
εμέ να δώσεις πρέπει
τη μέρα κι ένα σπόρο

Αν την καρδιά μου θέλεις
σου τήνε δίνω
μα στείλε μου κι εμένα
τη δικιά σου

Αχ το γλυκό κορμί σου
μοσκοβολάει
και με τ’ αρώματά του
μου φεύγει ο ύπνος

Στις διαταγές μου αν σ’ είχα
εγώ καλέ μου
δεν θα ξυπνούσα αύριο
προτού μεσημεριάσει


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΜΑΥΡΗ ΟΧΙΑ

ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ


[ΓΥΝΑΙΚΑ ΩΡΑΙΑ...]

Γυναίκα ωραία στο στρατί με τον ίσκιο σου βαδίζεις –
νύχτες ξάγρυπνες ελπίζεις και τίποτ’ άλλο στη ζωή.

Παίξε μου τώρα την οχιά να κάνω τον ερωτεμένο –
μόνο φαρμάκι περιμένω κι έχω στο λαιμό τριχιά.

Να το αηδόνι στην αυλή να στο φράχτη το κοτσύφι –
κλείσε μου τα μάτια νύφη πεταλούδας θείο φιλί.

Μαύρη οχιά φαρμακερή πέφτει κάτασπρο το χιόνι
ζέστανέ με κι ας κρυώνει η καρδιά μου η θλιβερή.



Από το βιβλίο: Μάρκος Μέσκος, «Μαύρο δάσος (Ποιήματα 1958-1980)», ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1981, σελ. 171.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΓΡΕΓΟΡΙΟ ΒΑΡΡΙΟΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο GREGORIO BARRIOS: INOLVIDABLE

ΓΙΟΖΕΦ ΦΟΝ ΑΪΧΕΝΤΟΡΦ!

JOSEPH VON EICHENDORFF


DER WEGELAGERER

Es ist ein Land, wo die Philister thronen,
Die Krämer fahren und das Grün verstauben,
Die Liebe selber altklug feilscht mit Hauben –
Herr Gott, wie lang willst du die Brut verschonen!

Es ist ein Wald, der rauscht mit grünen Kronen,
Wo frei die Adler horsten, und die Tauben
Unschuldig girren in den grünen Lauben,
Die noch kein Fuß betrat – dort will ich wohnen!

Dort will ich nächtlich auf die Krämer lauern
Und kühn zerhaun der armen Schönheit Bande,
Die sie als niedre Magd zu Markte führen.

Hoch soll sie stehn auf grünen Felsenmauern,
Daß mahnend über alle stillen Lande
Die Lüfte nachts ihr Zauberlied verführen.