ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

[ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ]

(…)

Λοιπόν τί χρειάζονται όλα αυτά; – σχόλια, επαναλήψεις

ερμηνείες, μεταφράσεις, αναβιώσεις, μιμήσεις; Το

   απόγευμα, πρόσεξα

πάνω στα μάρμαρα του αρχαίου θεάτρου στηριγμένα

τα σύγχρονά μας σκηνικά, φτηνά, μπογιαντισμένα, από

   χαρτί και λινάτσα,

μέσα στο φως της μέρας που έφευγε· – χαρτονένιες

   κολώνες,

χαρτονένιοι πυρσοί για μια παράσταση του Αισχύλου

   ή του Ευριπίδη, – δεν καλοπρόσεξα·

τέλειωσε το έργο· οι θεατές χειροκροτούσαν, θορυβούσαν,

στριμώχνονταν κιόλας στην έξοδο, αγόραζαν στραγάλια

ενώ το λιόγερμα έπεφτε τριγύρω ροδίζοντας τις σκιές

   και τα μάρμαρα.

Κι όμως, επάνω απ’ όλο αυτό το θόρυβο, τη σύγχυση,

   τις μεταφράσεις

θαρρείς κι απομένει αναλλοίωτη κι ακέρια η σιωπηλή

   ιαχή του Αμετάφραστου

ανήκουστη, βαθειά, επιβλητική, μακρινή, ξένη,

   ωστόσο δική μας· – σου γεννάει και πάλι

τη νέα επιθυμία να τη μεταφράσεις· κι ανακαλύπτεις

   κιόλας

κάποια γλυκειά συγγένεια ανάμεσα στο φως της εσπέρας

   και στα μάρμαρα,

ανάμεσα στις φτωχές χαρτονένιες κολώνες και στο ναό

   του Απόλλωνα,

ανάμεσα στις αρχαίες προσωπίδες, τους κοθόρνους,

   τα σκήπτρα

και σε τούτα τα ραβδιά των χωρικών και στα μαύρα

   μαντίλια των μανάδων.

Όλα ανασαίνουν μια βαθειά συγκίνηση πάνω απ’ τις

   συγκινήσεις μας,

όταν αδειάζει ο χώρος απ’ τους ξένους κ’ η μεγάλη

   ησυχία ξαναγυρνάει στον κύκλο της,

όταν σ’ ένα σπασμένο κιονόκρανο απομένουνε δυό άδεια

   μπουκάλια λεμονάδας

αντιφεγγίζοντας ήρεμα το πρώτο φέγγος των άστρων.

(…)

Από το έργο: «Δελφοί» (1961-1962).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα, τ. Δ΄», Κέδρος, Αθήνα 1975, σσ. 305-306.