ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΘΑΝΑΤΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ (1901-1998)


ΕΥΝΟΥΧΟΣ

Πότε μου έγινε το κακό;
Βαθμηδόν, βαθμηδόν, πολύ κρυφά,
στην ψυχή μου μέσα, βαθιά,
έγινε το μεγάλο κακό,
μου απόκοψαν την ορμή,
μου κατέστρεψαν την αγάπη μου
για τους ανθρώπους. - Εγώ κατέστρεψα
την ορμή, την αγάπη μου για τους ανθρώπους.
Τι φταιν οι άλλοι;
Κανένας δε μαθαίνει τι κάνει του άλλου,
σαν τον πλησιάζει με τη δύναμή του,
τον σπρώχνει.
Δίχως να το καταλάβω,
δίχως νάχω συναίσθηση, σα θέλησα
να μεταχειριστώ, να ευφρανθώ
την ορμή μου για τους ανθρώπους,
τότε κατάλαβα, πως δεν την είχα.
Δεν είχα πια αγάπη για τους ομοίους μου.

Ποιο δυνατό κι επίμονο ερπετό,
ύπουλο, τυλίχτηκε μέσα μου, γύρω της
κι εστραγγάλισε την αγάπη,
κατάπνιξε τη φωνή τής ψυχής μου;
Ψυχρές μορφές, περηφάνια κι αμφιβολία,
η σκληρότατη αμφιβολία,
βλέμμα ψυχρό, λεπίδι γυαλιστερό,
απόκοψε την ορμή, που μ' οδηγούσε
προς τους ανθρώπους.

Δάχτυλα μυτερά, από χέρια πολλά,
που δήθεν απλώθηκαν να με χαϊδέψουν,
αυτά, καθένα χωριστά,
όλα μαζί, απόκοψαν τις ίνες,
τις αισθήσεις, που βαστούσαν την ηδονή,
της συναναστροφής μου με τους ανθρώπους.

Ω, πώς θέλω τώρα να τους αγαπήσω
ακόμα έτσι όπως είναι
(όλ' είμαστε όμοιοι).
Θέλω να τους ευφρανθώ,
και δεν μπορώ. Πέρ' απ' όλα,
την αγάπη να κρατήσουμε!

Γιατί τους άφησα με τόσην αντοχή,
να μου καταστρέψουν την ηδονή;
Για να ησυχάσω το ήθελα.
Εκείνοι δεν ήξεραν.
Μόνον εγώ, που τόσο υπερήφανα,
δεν παρακαλούσα γι΄αγάπη,
ήθελα να λευτερωθώ,
απ' της αγάπης τους την ανάγκη.

Τώρα έχω την απόλυτη μοναξιά.
Με κρατάει μακριά τους.
Κι όταν είμαι κοντά τους,
δεν μπορώ ν' αγαπώ τους ανθρώπους.
Πηγαίνω μαζί τους, θέλω να ευφρανθώ,
νομίζω να ευφρανθώ,
αρχίζω να ευφρανθώ
και μένω κοντά τους, αδιάφορος.
Ούτε τους αγαπώ,
ούτε τους μισώ.
Έχω έναν θάνατο μέσα μου.
Νεκρή την αγάπη μέσα μου,
πρέπει να την κουβαλώ.
Νεκρό, άχρηστο μέλος, την ορμή,
τη μετάδοση της ζωής απ' το σώμα μου.


Από τη συλλογή Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951).