ΡΟΔΙΕΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΣ

ΡΟΔΙΕΣ

Στα μέρη που μεγάλωσα τα αγόρια –

γινόμασταν  Πανάθες ή Απολλωνάκια

οι ροδιές στα περιβόλια γίνονταν όλες καρπερές

– ουδέποτε τα δέντρα χρειάστηκε να διχογνωμήσουν.

Οφείλω εδώ να ομολογήσω

ότι ο χριστιανισμός είχε περιορίσει

αυτούς που λάτρευαν τους αρχαίους θεούς,

ιδίως όταν  φώλιαζαν σε χαμογηπεδάκια.

Κάποιοι ελάχιστοι φτιάξαν  τεκέ για την ομάδα της Πόλης

Και οι πανταχού παρόντες –αλλά μειοψηφούντες τότε–

που πάσχιζαν να θρέψουν τα κοπάδια της θάλασσας

στα πολύβουα Πατήσια της στεριάς.

Με τα χρόνια, στο τέλος της Αχαρνών,

μπήκε και η επιτύμβια στήλη (ΕΔΩ ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΑΘΗΝΑ!)

των συνόρων της πόλης

που όριζε τους εαυτούς μας ακρίτες –άκριτα–

των παραδόσεων που πέρναγαν από τα πόδια και όχι από τα χέρια.

Το δικό μας διτζίμιν

κλώτσαγε τον ογκόλιθο-μπάλα

ψηλά στον χαμηλό ουρανό των οσίων Πατησίων.

Το εμμονικό μυαλό μου ψάχνει να εντοπίσει την ημερομηνία

που νίκησα στη δοκιμασία, παρουσία κριτών.

Όταν η δύναμη του ποδιού μου

έστειλε τον δερμάτινο-σφαιρικό μεγάλιθο

πολύ ψηλότερα από τους τσιμεντόλιθους που μας περιχαράκωναν.

Η ανάγκη να επισκεφθούμε

τους κοντινούς ναούς του ποδοσφαίρου

ή τα ταπεινά ξωκλήσια του

με οδήγησαν να μάθω τα ισοσκελή τρίγωνα  βιωματικά.

Ποδηλατώντας

με έναν αναλογικό μετρητή αποστάσεων

–κοντέρ για τους συμπαθούντες την οικονομία  και τις δάνειες λέξεις–

διαπίστωσα ότι η απόσταση τού –ομοίως χαμηλού ύψους- πατρικού μου

απείχε τόσο από τη λεωφόρο των αστέρων

όσο και από τον χωμάτινο, άφωτο δρόμο της Ριζούπολης.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η λεωφόρος της γυναίκας

που έδιωχνε τους άνδρες

ήταν ο κόρφος που εμείς επιδιώκαμε να μας δεχτεί, περισσότερο.

Βέβαια γνωρίζοντας, πλέον, περί γεωμετρίας

κατάλαβα ότι αυτό γινόταν επειδή ήμασταν αγόρια και όχι άντρες

τότε.

Με τα χρόνια το διτζίμιν μαράζωσε στις γειτονιές.

Με τους καιρούς ο “γαύρος” έγινε πρώτη προτίμηση (ελέω κρίσης;)

και στους τεκέδες μουρμουράνε δερβίσηδες από άλλες πόλεις.

Τώρα ακουμπώ στις μνήμες μιας πόλης που τα πηγάδια της

κρύφτηκαν άδεια

και σαν περιβόλια βλασταίνουν πιάτα δορυφορικά.

Τα ποδήλατα εξακολουθούν να οργώνουν

αφήνουν ροδιές στην άσφαλτο,

άκαρπες,

αρσενικές  χωρίς σπυριά κόκκινα.

Αυτά φυτρώνουν στα πρόσωπα των αγοριών

κάτω από τα ροδιά φλούδια του προσώπου

που πεταλίζουν στη θάλασσα των αυτοκινήτων

και αδημονούν να γίνουν άντρες.

Χωρίς διτζίμιν αυτά.