HERMANN BROCH
ΣΟΝΕΤΤΟ
ΓΙΑ ΤΟ ΓΗΡΑΣΚΕΙΝ
Το
δάσος: δέντρα, φύλλα και φλοιοί – κομμάτια τόσα
δικά
μας, με τα ρυάκια, τις λιμνούλες. Ένας θρόνος
ο
κόσμος ήταν πλούσιος, πλούσιοι δε κι εμείς συγχρόνως,
διότι
ήσαν όλα γλώσσα: και για το παιδί
ήσαν γλώσσα –
χρωμάτων
ήσαν πλησμονή, μα και χλομάδας φθόνος,
οδύνη
και περιπλοκή, και μια φυγή βοώσα·
τον
πλούτο νιώθαμε όλοι με τυφλότητα αποχρώσα,
το
πρόσω μας για τη ζωή ανάποδα καλούσε ο πόνος.
Υπάρχει
πόλεμος: φονιάς κι εγκληματίας γίνε!
Απ’
έξω ακούγονται ουρλιαχτά από το κακό που εγίνη,
μα
μέσα μας (παράξενο!) επικρατεί γαλήνη,
και
κόσμος πια, επ’ ουδενί, η γλώσσα μας δεν είναι:
τον
πλούτο του παιδιού τον έχουμε έκπαλαι χαμένο
από
το εγώ που εντός μας έχουμε μεγαλωμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου