ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ ΤΗ ΣΚΛΗΡΗ

FRANCESCO PETRARCA


CCCXXXIII: ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ ΤΗ ΣΚΛΗΡΗ ΤΡΑΒΑΤΕ ΣΤΙΧΟΙ ΜΟΥ ΘΛΙΜΜΕΝΟΙ

  Στην πέτρα τη σκληρή τραβάτε στίχοι μου θλιμμένοι,
που κρύβει τον αγαπημένο θησαυρό σαν πτώμα.
Καλέστε Α υ τ ή ν εδώ, κι από τον ουρανό ένα στόμα
θ’ αποκριθεί... – μόνο η φθαρτή είναι ουσία της θαμμένη.
  Κουράστηκα να ζω –αχ! –, ειπέτε της, στη γη την ξένη...
να πελαγοδρομώ στα κύματα και τώρα ακόμα.
Μαζεύω τα δαφνόφυλλα, που σκόρπια είν’ στο χώμα,
και βήμα-βήμα παίρνω το στρατί που επήρε. Μένει
  μονάχη μου έγνοια να μιλώ γι’ Αυτήν, εν ζωή και εν τάφω
(ή, μάλλον,  εν ζωή – για πάντα και εις τον αιώνα)
για να την αγαπούν ο κόσμος όλος, μα όσο εγώ κανείς.
  Τη μέρα της θανής μου να προσέξει – τής το γράφω:
κοντά θε νά ’ναι – νά ’βγει να με υποδεχθεί η Δόννα,
η αθάνατη, στον οίκο τον μακάριο της εν ουρανοίς.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.