Σαν σήμερα πριν από έναν χρόνο έφυγε από τη ζωή ο Ντάγκλας, το πιο καλόκαρδο και το πιο συντροφικό πλάσμα που έχω γνωρίσει. Και σαν γνήσιος ναπολιτάνος που ήταν "μιλούσε" μόνο ιταλικά του Νότου και επέβαλλε πάντοτε το καθεστώς του νόμου του μόνο με το βλέμμα του. Συνελόντι ειπείν ο Ντάγκλας μάς άλλαξε τη ζωή! Επανειλημμένα έδωσε μάχες με τον θάνατο, και τον νικούσε μέχρι την τελευταία φορά... Γι' αυτό και όταν έφυγε, τον συνόδευσε η μουσική του Μπετόβεν με τον 'Υμνο στη Χαρά στην παρακάτω εκτέλεση:
Όταν ακούει κανείς αυτή τη μουσική, είναι λες και όλη η φύση μελαγχολεί, έπειτα σφύζει από ζωή... Ακολούθως, ησυχάζει... Σιωπεί... Και στη συνέχεια ανανταριάζει... Ο Ύμνος στη Χαρά να σας θυμίζει πάντα τον πιο καλόκαρδο και συντροφικό σας φίλο. Ισαβέλλα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ, Ισαβέλλα.
ΔιαγραφήΌσα δεν μάθαμε ποτέ για τα σκυλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν δική τους μοίρα τα σκυλιά
δικό τους πρόσωπο θεού λατρεύουν
δικό τους αγναντεύουν ουρανό
δίνουν δικό τους ορισμό για τους ανθρώπους
Κρατούν τη μνήμη τού
κατακλυσμού
το ρίγος για μια άγνωστη πατρίδα
ψάχνουν το δάσος κάτω από την πόλη
θέλουν να ξεψυχήσουν σ' άλλους τόπους
Κάποτε μες στον ύπνο των σκυλιών
θρηνούν οι λύκοι
σαλεύει ο φόβος τα βαριά κλαδιά του
φίδι σφυρίζει η πείνα την οργή της
Ακούν στα βάθη την παλιά οιμωγή
της ερημιάς τον προσκλητήριο θρήνο
δαγκώνουν την αόρατη αλυσίδα
κόκκινο φως τα μάτια τους τυφλώνει
Θυμούνται φλόγες και
ξεριζωμό
Ξυπνά το αγρίμι μέσα τους
και κλαίει
Ορέστης Αλεξάκης, Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)
ΥΓ. Για το Ντάγκλας. Χαρισμένο.
Ευχαριστώ πολύ, Rosa Mund!
Διαγραφή