tag:blogger.com,1999:blog-77564369549145788.post4800083831082220612..comments2023-07-13T13:13:17.213+03:00Comments on ΑΛΩΝΑΚΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ: ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΝΤΑΓΚΛΑΣΓιωργος Κεντρωτηςhttp://www.blogger.com/profile/05927475382730956774noreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-77564369549145788.post-80313498602065456132015-10-23T14:59:47.035+03:002015-10-23T14:59:47.035+03:00Ευχαριστώ πολύ, Rosa Mund!Ευχαριστώ πολύ, Rosa Mund!Γιωργος Κεντρωτηςhttps://www.blogger.com/profile/05927475382730956774noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-77564369549145788.post-5207411975097536442015-10-23T14:59:21.221+03:002015-10-23T14:59:21.221+03:00Σ' ευχαριστώ πολύ, Ισαβέλλα.Σ' ευχαριστώ πολύ, Ισαβέλλα.Γιωργος Κεντρωτηςhttps://www.blogger.com/profile/05927475382730956774noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-77564369549145788.post-74895611533455134682015-10-23T11:27:56.892+03:002015-10-23T11:27:56.892+03:00Όσα δεν μάθαμε ποτέ για τα σκυλιά
Έχουν δική τους...Όσα δεν μάθαμε ποτέ για τα σκυλιά<br /><br />Έχουν δική τους μοίρα τα σκυλιά<br />δικό τους πρόσωπο θεού λατρεύουν<br />δικό τους αγναντεύουν ουρανό<br />δίνουν δικό τους ορισμό για τους ανθρώπους<br />Κρατούν τη μνήμη τού<br />κατακλυσμού<br />το ρίγος για μια άγνωστη πατρίδα<br />ψάχνουν το δάσος κάτω από την πόλη<br />θέλουν να ξεψυχήσουν σ' άλλους τόπους<br />Κάποτε μες στον ύπνο των σκυλιών<br />θρηνούν οι λύκοι<br />σαλεύει ο φόβος τα βαριά κλαδιά του<br />φίδι σφυρίζει η πείνα την οργή της<br />Ακούν στα βάθη την παλιά οιμωγή<br />της ερημιάς τον προσκλητήριο θρήνο<br />δαγκώνουν την αόρατη αλυσίδα<br />κόκκινο φως τα μάτια τους τυφλώνει<br /><br />Θυμούνται φλόγες και<br />ξεριζωμό<br /><br />Ξυπνά το αγρίμι μέσα τους<br />και κλαίει<br /><br />Ορέστης Αλεξάκης, Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)<br /><br />ΥΓ. Για το Ντάγκλας. Χαρισμένο.Rosa Mundhttps://www.blogger.com/profile/15504887438215639517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-77564369549145788.post-36388025731880768932015-10-23T02:37:05.749+03:002015-10-23T02:37:05.749+03:00Όταν ακούει κανείς αυτή τη μουσική, είναι λες και ...Όταν ακούει κανείς αυτή τη μουσική, είναι λες και όλη η φύση μελαγχολεί, έπειτα σφύζει από ζωή... Ακολούθως, ησυχάζει... Σιωπεί... Και στη συνέχεια ανανταριάζει... Ο Ύμνος στη Χαρά να σας θυμίζει πάντα τον πιο καλόκαρδο και συντροφικό σας φίλο. ΙσαβέλλαAnonymousnoreply@blogger.com